Γιατί το καθεστώς Ερντογάν απειλεί...θεούς και δαίμονες. Τι κρύβεται πίσω απο τούς υψηλούς τόνους και τις προκλήσεις των γειτόνων. Τι φοβούνται οι Αμερικανοί.
Χρήστος Θ. ΠαναγόπουλοςΕάν παρατηρήσει κανείς τον τρόπο, με τον οποίο η Τουρκία αντιλαμβάνεται την έννοια της διπλωματίας το τελευταίο χρονικό διάστημα, με φόντο κυρίως το ολοένα κλιμακούμενο παιχνίδι των προκλήσεων στο Αιγαίο αλλά και την οξυμένη πολεμική σε βάρος της Ε.Ε., θα μπορούσε κάλλιστα να πει ότι οι γείτονες έχουν χάσει το μέτρο.
Ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, ο οποίος είχε διατελέσει πρωθυπουργός της Βρετανίας κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του 19ου αιώνα έλεγε συχνά σε σκωπτικό ύφος: «Εκείνος που μαθαίνει διπλωματία πρέπει να μάθει τρία πράγματα: να μιλάει γαλλικά, να μη μιλάει καθόλου, να λέει την αλήθεια». Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, εάν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μιλάει γαλλικά, ωστόσο σίγουρα μιλάνε αρκετά, αυτός και οι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του και, απ’ ό,τι φαίνεται, μάλλον δεν λένε την αλήθεια.
Πριν από μερικές εβδομάδες είχαμε αναφερθεί, μέσω μιας εκτενούς ανάλυσης, στο προγραμματισμένο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 που θα γίνει στη γείτονα χώρα. Οι πολίτες της Τουρκίας θα προσέλθουν στις κάλπες, για να δώσουν ένα πακέτο υπερεξουσιών στον κ. Ερντογάν, καθιστώντας τον απολυταρχικό ηγέτη έως το 2029.
Η εκτίμηση που υπάρχει, αποκρυσταλλώνεται σε μία και μόνη φράση: ο κ. Ερντογάν βρίσκεται σε μια διαρκή θέση επίθεσης, επειδή ακριβώς βρίσκεται σε θέση άμυνας. Ίσως ακούγεται οξύμωρο, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει: οι τακτικισμοί της Άγκυρας, με τις προκλητικές δηλώσεις και τα ανιστόρητα «παραληρήματα» σε ό,τι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και τις Κύπρου στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, γίνονται, για να πείσει τις πλέον ακραίες εθνικιστικές φωνές να στηρίξουν το καθεστώς Ερντογάν.
Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνά κανείς ότι, αμέσως μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, το καθεστώς προχώρησε σε ένα άνευ προηγουμένου «κυνήγι μαγισσών»: Σε μικρό χρονικό διάστημα, η κυβέρνηση Γιλντιρίμ «ξήλωσε» δημόσιους υπαλλήλους, δικαστικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, δασκάλους και καθηγητές, για να αποκλειστεί ο κίνδυνος των Γκιουλενιστών και της οργάνωσης FETO, η οποία αποτελεί «κόκκινο πανί» για τον πρόεδρο Ερντογάν, καθώς θεωρεί ότι αυτή προσπάθησε να τον ανατρέψει από την εξουσία.
Υπό το πρίσμα αυτό, κάθε λίγο, οι Τούρκοι επιχειρούν να στήσουν, μέσω της γνωστής «μονταζιέρας» των τουρκικών Μ.Μ.Ε., σκηνικά στο πρότυπο των όσων συνέβησαν στα Ίμια το 1996. Άλλοτε πάλι, επιτίθενται στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες – μέλη της Ε.Ε. για «υπόθαλψη εγκληματιών», εννοώντας τους οπαδούς του εξόριστους στις ΗΠΑ ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Φωνασκώντας και απειλώντας, δεν υπάρχει κανενός είδους διπλωματία από τους γείτονες. Και στο δίπτυχο αυτό είναι που υποκρύπτεται ο πραγματικός φόβος της Δύσης: ένα νέο ενδεχόμενο «ατύχημα» στο Αιγαίο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου