Τις τελευταίες ημέρες η μείζονα πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, αποκαλύπτεται ότι όχι μόνο είναι παρούσα αλλά και συνεχώς επιδεινούμενη.
Την αμηχανία ή καλύτερα ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να αντιληφθεί πως έφερε εδώ που είναι σήμερα τη χώρα, την απουσία καλά μελετημένου και επεξεργασμένου οράματος – σχεδίου με συγκεκριμένους εθνικούς αντικειμενικούς σκοπούς και ενέργειες – δράσεις για την επίτευξη τους, επισκιάζει η καθημερινότητα όπου η ακρότητα πλέον αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της.
Ακρότητα σε κάθε επίπεδο
Δημόσια ανταλλαγή αιχμηρών χαρακτηρισμών από ανθρώπους που διεκδικούν τη ψήφο του ελληνικού λαού και οι οποίοι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει (τουλάχιστον) να διατηρούν τη ψυχραιμία τους και να ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΟΥΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ, χειροδικίες και ύβρεις σε τηλεοπτικές εκπομπές (όπως το χθεσινό περιστατικό στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1). Και το τελευταίο μεταξύ προσώπων που υπήρξαν (ασχέτως του χρονικού διαστήματος) βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Άραγε τι μήνυμα εκπέμπεται στα καφενεία και τις καφετέριες; Ότι θα πρέπει να μετατραπούν σε σαλούν της άγριας Δύσης, όπου οι όποιες διαφορές θα λύνονται με τα όπλα;
Ανασφάλεια σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής
Σε εργασιακό επίπεδο (για τον μήνα Μάρτιο το ποσοστό της ανεργίας εκτοξεύθηκε στο 21,9%, ενώ για τους νέους έφθασε το 50%).
Απαγωγή (!) δεκαπεντάχρονου μαθητή ο οποίος πήγαινε στο σχολείο του με σκοπό την είσπραξη λύτρων.
Χρησιμοποίηση πολεμικών όπλων (Kalashnikov) στην απόπειρα κλοπής ενός αυτοκινήτου, τα οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν ψυχρά και χωρίς υπολογισμό της ανθρώπινης ζωής κατά των ιδιοκτητών που αποπειράθηκαν να προστατεύσουν την περιουσία τους.
Σωρεία περιστατικών όπου τα θύματα διάρρηξης προσπαθώντας να προστατεύσουν τη ζωή τους και την περιουσία τους χρησιμοποίησαν όπλα για να αμυνθούν με αποτέλεσμα εκούσια ή ακούσια να χαθεί ανθρώπινη ζωή.
Κρούσμα αυτοδικίας που άφησε αλλοδαπό διαρρήκτη νεκρό και φυσικά ολόκληρη τη γειτονιά στο πλευρό του.
Πάσχοντες από χρόνια και βαριάς μορφής νοσήματα στα πρόθυρα πανικού για την εξεύρεση των φαρμάκων που θα τους διατηρήσουν στη ζωή.
Προφανώς σε όλα τα παραπάνω, τυχαία επιλεγμένα από μνήμης παραδείγματα, δεν εξισώνουμε τον θύτη με το θύμα. Συγκεκριμένες ευθύνες προφανώς υπάρχουν και θα πρέπει να αποδοθούν – επιμερισθούν στο πλαίσιο του νόμου.
Κοινός παρονομαστής όμως είναι η ευκολία προσφυγής στη βία και της υιοθέτησης ακραίων συμπεριφορών.
Ένταση, φωνασκίες, άκρατη συνθηματολογία, ευφυολογήματα, αλληλοκατηγορίες, εύκολη χρήση της βίας, συνιστούν ακραίες συμπεριφορές που με τη σειρά τους γεννούν περισσότερη και πιο ωμή βία και αρχίζουν «βεντέτες» που αν δεν ελεγχθούν θα οδηγήσουν σε γενικευμένες συρράξεις μεταξύ ομάδων.
Διαδικασίες απαραίτητες για την ομαλή καθημερινή λειτουργία μίας κοινωνίας, όπως η συναίνεση, ο αλληλοσεβασμός ατόμων και θέσεων, ο σεβασμός στους νόμους και τους θεσμούς, και κυρίως ο ουσιαστικός διάλογος, δεν υφίστανται ή αν λαμβάνουν χώρα αυτό γίνεται προσχηματικά.
Η ακρότητα αναδεικνύεται στην κυρίαρχη παράμετρο.
Η κοινωνία κατακερματίζεται και στην επιφάνεια αναδύονται (και προβάλλονται εκούσια ή ακούσια) αυτά που χωρίζουν αντί αυτά που ενώνουν.
Ουσιαστικά ή τεχνητά διλήμματα (όπως π.χ. τι είδους κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, παραμονή στο ευρώ ή εισαγωγή νέου εθνικού νομίσματος), μπορεί να «βολεύουν» προεκλογικά στην προσπάθεια για αύξηση της εκλογικής επιρροής, αλλά ούτε λύνουν τα προβλήματα που έχουμε σήμερα ούτε αυτά (σαφώς) πιο οξυμένα που θα αντιμετωπίσουμε αύριο.
«Μεσσιανικές» αντιλήψεις και θέσεις, συλλήβδην απλουστεύσεις και γενικεύσεις, αφορισμοί, αοριστολογία και άκρατη υποσχεσιολογία, «θολώνουν» την εικόνα, απαγορεύουν τον ουσιαστικό διάλογο και την επίτευξη συναίνεσης – συμφωνίας στα βασικά σημεία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση. Γιατί χωρίς την κοινωνική συναίνεση – συμφωνία, οποιαδήποτε πρόταση, ακόμη και αν έχει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία δεν πρόκειται να είναι αποτελεσματική.
Η ελληνική δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι πραγματικότητα
Φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, ακραίες θέσεις και συμπεριφορές, αβεβαιότητα και ανασφάλεια για το καθημερινό παρόν και το μέλλον δεν αντιμετωπίζονται με τη στροφή προς την υπερβολή της μίας ή της άλλης πλευράς, τις ιδεοληψίες και τις εμμονές, που επιτείνουν τις αντιθέσεις και τις εντάσεις γεννώντας περισσότερη βία.
Απαιτείται ψυχραιμία και συνειδητοποίηση, ειλικρινής και ουσιαστικός διάλογος και φυσικά η δημιουργία και προσφορά ενός οράματος για τη χώρα.
Αν τα πολιτικά κόμματα και σχηματισμοί, που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αντιπροσωπεύουν κοινωνικά ρεύματα και ιδέες, δεν μπορούν να ασπαστούν και να εφαρμόσουν αυτές τις αρχές, τότε παραδίδουν την κοινωνία και τη χώρα στα άκρα.
Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε όλοι μαζί το «παν μέτρον άριστον»; Ή μήπως το καταντήσαμε «παν μέτρον άχρηστον»… και αναποτελεσματικόν;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου