Μητέρες που επέστρεψαν στα θρανία για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους
«Ο ερχομός του γιου μου ήταν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Ωστόσο, δεν με εμπόδισε να συνεχίσω και να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και φυσικά να κάνω το αυτονόητο: να τελειώσω το σχολείο».
Στα 17 της χρόνια κι ενώ φοιτούσε στη Β΄ τάξη του Λυκείου, η Δώρα Τραγοτσάλου έμεινε έγκυος. «Όταν το διαπίστωσα ήμασταν ήδη στη μέση της σχολικής χρονιάς. Δεν σταμάτησα το σχολείο όμως. Από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Ιούνιο πήγαινα σχολείο, αν και η κοιλιά μου φούσκωνε βδομάδα με τη βδομάδα», λέει η 18χρονη σήμερα κοπέλα. Παντρεύτηκε, γέννησε τον Οκτώβριο ως μαθήτρια....
πλέον της Γ΄ Λυκείου και αφού πέρασε από ειδική επιτροπή, η οποία της δικαιολόγησε τις απουσίες, επέστρεψε στα θρανία τον Ιανουάριο. Τον περασμένο Ιούνιο έδωσε Πανελλαδικές εξετάσεις «αλλά πέρασα στο Τμήμα Μηχανολογίας στην Πάτρα. Έχω ήδη αρχίσει φροντιστήριο για να ξαναδώσω, αφού στόχος μου είναι το Παιδαγωγικό».
Μητέρες, εργαζόμενες, σύζυγοι: αρκετές από τις Ελληνίδες αποκτούν άλλη μία ιδιότητα, αυτή της μαθήτριας ή της φοιτήτριας. Κι αυτό γιατί δεν λένε «όχι» στη γνώση, παρά τις αλλαγές που βιώνουν στη ζωή τους και τις πρακτικές δυσκολίες από μία τέτοια απόφαση.
Η οικογένεια δεν είναι εμπόδιο
Το «μότο» τους; «Ο ερχομός ενός παιδιού και η δημιουργία οικογένειας δεν είναι εμπόδιο στη γνώση». Κάποιες από τις νεαρές κοπέλες, τις οποίες «επισκέφθηκε» ο πελαργός ενώ πήγαιναν ακόμη σχολείο, κάνουν ένα μικρό διάλειμμα λίγων μηνών και επιστρέφουν στα θρανία. Στόχος το απολυτήριο και γιατί όχι η είσοδος σε μία πανεπιστημιακή σχολή. Άλλες πάλι, καθυστερούν λίγο περισσότερο και ξαναπιάνουν τα βιβλία ύστερα από χρόνια, όταν πια έχουν καταφέρει να βάλουν σε μια σειρά τη ζωή τους.
«Δεν μπορούσα να μην τελειώσω το σχολείο. Πρώτα απ΄ όλα για μένα, ήταν απαραίτητο να πάρω το απολυτήριό μου και να προχωρήσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν είναι μόνο το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά και το γεγονός ότι κάνω κάτι για τον εαυτό μου», λέει η 18χρονη Δώρα. Η απόφαση αυτή βέβαια έχει τις δυσκολίες της. «Τις ώρες που έλειπα στο σχολείο ή τώρα στο φροντιστήριο, και όταν πρέπει να διαβάσω, το μωρό το κρατούν η μητέρα μου αλλά και ο σύζυγός μου. Η στήριξη και η συμπαράστασή τους είναι πολύτιμες για μένα».
Πάντως, είναι ενδεικτικό ότι στη χώρα μας περίπου 3,8 εκατ. άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω δεν έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τη βασική εννιάχρονη εκπαίδευση. Όπως επισημαίνουν ωστόσο οι ειδικοί, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι γυναίκες και άντρες φαίνεται να ξαναγυρίζουν ύστερα από καιρό στα θρανία. «Λύση» αποτελούν για πολλούς και τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας της Γενικής Γραμματείας Διά Βίου Μάθησης. Στην Ελλάδα λειτουργούν συνολικά 48 σχολεία και η φοίτηση διαρκεί 18 μήνες. Ο τίτλος που παίρνουν οι ενήλικοι μαθητές ισοδυναμεί με το απολυτήριο του Γυμνασίου.
Για την κ. Μαρία Σιρινίδου, το σχολείο τελείωσε στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Ο γάμος, ο ερχομός τεσσάρων παιδιών και η δουλειά ήταν αυτά που την έκαναν να αναβάλει συνεχώς τη συνέχιση του σχολείου. Το 2000 έχασε τον σύζυγό της, οπότε η ανατροφή των παιδιών της ήταν για την ίδια προτεραιότητα. «Ωστόσο, ήθελα πάντα να τελειώσω το σχολείο, αλλά ο ελεύθερος χρόνος που μπορούσα να αφιερώσω σε μένα ήταν μηδαμινός», λέει η 52χρονη. Το 2002 το πήρε απόφαση. Πήγε σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και σε δύο χρόνια έβγαλε το Γυμνάσιο ενώ τέσσερα χρόνια μετά πήρε με άριστα και το απολυτήριο Λυκείου.
«Το πρόγραμμα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Εργαζόμουν στην αρχή σε εργοστάσιο- κλωστήριο κι έπειτα σε εταιρεία στη Θήβα. Πάντα δούλευα στη νυχτερινή βάρδια». Ξυπνούσε το πρωί, έκανε τις δουλειές του σπιτιού, μαγείρευε, βοηθούσε τα παιδιά της και στις πέντε το απόγευμα έφευγε για το σχολείο. «Το μάθημα τέλειωνε στις 8 και μισή κι έπαιρνα κατευθείαν το πούλμαν για να πάω στη δουλειά. Έπιανα εργασία στις 10 το βράδυ και τελειώνα στις έξι το πρωί. Και πάλι από την αρχή». Σήμερα βρίσκεται στο 3ο έτος σε Επαγγελματικό Λύκειο και στην ειδικότητα της νοσηλευτικής. «Του χρόνου θα προετοιμαστώ καλύτερα και θα προσπαθήσω να περάσω στο ΤΕΙ Αισθητικής».
ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΠΤΥΧΙΟ
Το απολυτήριο Λυκείου δεν είναι το τέλος της διαδρομής για τις παντρεμένες μαθήτριες
«Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου που με βοηθούν»
Η ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΤΣΟΥΛΑ λόγω ασθένειας σταμάτησε το σχολείο στην Α΄ Λυκείου. «Οι γονείς μου θεωρούσαν ότι σε ένα κορίτσι δεν χρειάζεται η γνώση. Δύο χρόνια αργότερα και ενώ έπρεπε να τελειώνω το σχολείο, εγώ παντρεύτηκα και έκανα και τα τρία παιδιά μου», λέει.
Κάθε φθινόπωρο, όπως δηλώνει, «άρχιζε η νέα σχολική χρονιά κι εγώ αισθανόμουν ότι κάτι είχε μείνει ανεκπλήρωτο. Έτσι, γράφτηκα σε νυχτερινό σχολείο και τέσσερα χρόνια αργότερα πέρασα πρώτη στο Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης στο ΤΕΙ Αθηνών», λέει η δευτεροετής φοιτήτρια. Παρότι δεν μετανιώνει για την επιλογή του τμήματος, όπως παραδέχεται, δυσκολεύεται λίγο στα μαθήματα, «αφού έχουν να κάνουν κυρίως με έναν τομέα τον οποίο δεν γνωρίζω, την Πληροφορική. Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου που με βοηθούν». Διαβάζει όταν έχει χρόνο, «για παράδειγμα, αντί να παρακολουθήσω τηλεόραση, δύο με τρεις ώρες την ημέρα διαβάζω».
«Συμμαθήτρια με την κόρη μου»
ΑΦΗΣΕ το σχολείο στη Β΄ Γυμνασίου, σε ηλικία 14 ετών, κλέφτηκε με τον σύζυγό της και παντρεύτηκαν. Η κ. Βάλια Καρτσώτη- Κοκολογιάννη, 15 χρόνια αργότερα αποφάσισε ότι κάτι είχε αφήσει στη μέση. «Όταν η κόρη μου ξεκίνησε την τελευταία τάξη του Γυμνασίου, πήγα κι εγώ μαζί της. Ήμασταν συμμαθήτριες και με βοηθούσε στα μαθήματα», λέει η 36χρονη.
Συνέχισε στο Ενιαίο Εσπερινό Λύκειο του Ηρακλείου και τέσσερα χρόνια αργότερα μπήκε πρώτη στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ρεθύμνου. Το πρωί ήταν κρεοπώλισσα, το μεσημέρι μητέρα και σύζυγος, και το βράδυ μαθήτρια. «Πλέον είμαι φοιτήτρια στο τρίτο έτος», λέει η κ. Βάλια, η οποία παράλληλα είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Τεμένους.
«Πήγαινα στο Πανεπιστήμιο με την κοιλιά στο στόμα»
ΗΡΘΕ από το Βελιγράδι κρατώντας ήδη στο χέρι ένα πτυχίο Θεολογίας η κ. Γιέλενα Μιλίνκοβιτς. Το γεγονός ότι αυτές οι σπουδές δεν θα της άνοιγαν εύκολα επαγγελματικές πόρτες την οδήγησε στη διαδικασία απόκτησης ενός νέου πτυχίου, της Αγγλικής Φιλολογίας.
«Έτσι, το 1998 μπήκα με την ειδική διαδικασία για τους αλλοδαπούς φοιτητές, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών», εξηγεί. Όταν άρχισε τις σπουδές της ήταν μητέρα ενός παιδιού και έγκυος στο δεύτερο, ενώ όταν πήρε πέρυσι το πτυχίο είχε ήδη τέσσερα παιδιά. Η οικογένεια μάλιστα από πέρυσι μεγάλωσε κατά ένα ακόμη άτομο. «Πήγαινα στα μαθήματα και κάποια εξάμηνα ήμουν με την κοιλιά στο στόμα. Όταν γεννούσα βέβαια, αναγκαστικά απουσίαζα από τις παραδόσεις των μαθημάτων, γι΄ αυτό και δεν μπόρεσα να τελειώσω ακριβώς στα τέσσερα χρόνια». Οι δυσκολίες, όπως προσθέτει η καθηγήτρια Αγγλικών σε Λύκειο, ξεπεράστηκαν με τη στήριξη των δικών της ανθρώπων και κυρίως του συζύγου της.
«Ο ερχομός του γιου μου ήταν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Ωστόσο, δεν με εμπόδισε να συνεχίσω και να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου και φυσικά να κάνω το αυτονόητο: να τελειώσω το σχολείο». Στα 17 της χρόνια κι ενώ φοιτούσε στη Β΄ τάξη του Λυκείου, η Δώρα Τραγοτσάλου έμεινε έγκυος. «Όταν το διαπίστωσα ήμασταν ήδη στη μέση της σχολικής χρονιάς. Δεν σταμάτησα το σχολείο όμως. Από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Ιούνιο πήγαινα σχολείο, αν και η κοιλιά μου φούσκωνε βδομάδα με τη βδομάδα», λέει η 18χρονη σήμερα κοπέλα. Παντρεύτηκε, γέννησε τον Οκτώβριο ως μαθήτρια....
πλέον της Γ΄ Λυκείου και αφού πέρασε από ειδική επιτροπή, η οποία της δικαιολόγησε τις απουσίες, επέστρεψε στα θρανία τον Ιανουάριο. Τον περασμένο Ιούνιο έδωσε Πανελλαδικές εξετάσεις «αλλά πέρασα στο Τμήμα Μηχανολογίας στην Πάτρα. Έχω ήδη αρχίσει φροντιστήριο για να ξαναδώσω, αφού στόχος μου είναι το Παιδαγωγικό».
Μητέρες, εργαζόμενες, σύζυγοι: αρκετές από τις Ελληνίδες αποκτούν άλλη μία ιδιότητα, αυτή της μαθήτριας ή της φοιτήτριας. Κι αυτό γιατί δεν λένε «όχι» στη γνώση, παρά τις αλλαγές που βιώνουν στη ζωή τους και τις πρακτικές δυσκολίες από μία τέτοια απόφαση.
Η οικογένεια δεν είναι εμπόδιο
Το «μότο» τους; «Ο ερχομός ενός παιδιού και η δημιουργία οικογένειας δεν είναι εμπόδιο στη γνώση». Κάποιες από τις νεαρές κοπέλες, τις οποίες «επισκέφθηκε» ο πελαργός ενώ πήγαιναν ακόμη σχολείο, κάνουν ένα μικρό διάλειμμα λίγων μηνών και επιστρέφουν στα θρανία. Στόχος το απολυτήριο και γιατί όχι η είσοδος σε μία πανεπιστημιακή σχολή. Άλλες πάλι, καθυστερούν λίγο περισσότερο και ξαναπιάνουν τα βιβλία ύστερα από χρόνια, όταν πια έχουν καταφέρει να βάλουν σε μια σειρά τη ζωή τους.
«Δεν μπορούσα να μην τελειώσω το σχολείο. Πρώτα απ΄ όλα για μένα, ήταν απαραίτητο να πάρω το απολυτήριό μου και να προχωρήσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν είναι μόνο το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά και το γεγονός ότι κάνω κάτι για τον εαυτό μου», λέει η 18χρονη Δώρα. Η απόφαση αυτή βέβαια έχει τις δυσκολίες της. «Τις ώρες που έλειπα στο σχολείο ή τώρα στο φροντιστήριο, και όταν πρέπει να διαβάσω, το μωρό το κρατούν η μητέρα μου αλλά και ο σύζυγός μου. Η στήριξη και η συμπαράστασή τους είναι πολύτιμες για μένα».
Πάντως, είναι ενδεικτικό ότι στη χώρα μας περίπου 3,8 εκατ. άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω δεν έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τη βασική εννιάχρονη εκπαίδευση. Όπως επισημαίνουν ωστόσο οι ειδικοί, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι γυναίκες και άντρες φαίνεται να ξαναγυρίζουν ύστερα από καιρό στα θρανία. «Λύση» αποτελούν για πολλούς και τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας της Γενικής Γραμματείας Διά Βίου Μάθησης. Στην Ελλάδα λειτουργούν συνολικά 48 σχολεία και η φοίτηση διαρκεί 18 μήνες. Ο τίτλος που παίρνουν οι ενήλικοι μαθητές ισοδυναμεί με το απολυτήριο του Γυμνασίου.
Για την κ. Μαρία Σιρινίδου, το σχολείο τελείωσε στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Ο γάμος, ο ερχομός τεσσάρων παιδιών και η δουλειά ήταν αυτά που την έκαναν να αναβάλει συνεχώς τη συνέχιση του σχολείου. Το 2000 έχασε τον σύζυγό της, οπότε η ανατροφή των παιδιών της ήταν για την ίδια προτεραιότητα. «Ωστόσο, ήθελα πάντα να τελειώσω το σχολείο, αλλά ο ελεύθερος χρόνος που μπορούσα να αφιερώσω σε μένα ήταν μηδαμινός», λέει η 52χρονη. Το 2002 το πήρε απόφαση. Πήγε σε Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και σε δύο χρόνια έβγαλε το Γυμνάσιο ενώ τέσσερα χρόνια μετά πήρε με άριστα και το απολυτήριο Λυκείου.
«Το πρόγραμμα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Εργαζόμουν στην αρχή σε εργοστάσιο- κλωστήριο κι έπειτα σε εταιρεία στη Θήβα. Πάντα δούλευα στη νυχτερινή βάρδια». Ξυπνούσε το πρωί, έκανε τις δουλειές του σπιτιού, μαγείρευε, βοηθούσε τα παιδιά της και στις πέντε το απόγευμα έφευγε για το σχολείο. «Το μάθημα τέλειωνε στις 8 και μισή κι έπαιρνα κατευθείαν το πούλμαν για να πάω στη δουλειά. Έπιανα εργασία στις 10 το βράδυ και τελειώνα στις έξι το πρωί. Και πάλι από την αρχή». Σήμερα βρίσκεται στο 3ο έτος σε Επαγγελματικό Λύκειο και στην ειδικότητα της νοσηλευτικής. «Του χρόνου θα προετοιμαστώ καλύτερα και θα προσπαθήσω να περάσω στο ΤΕΙ Αισθητικής».
ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΠΤΥΧΙΟ
Το απολυτήριο Λυκείου δεν είναι το τέλος της διαδρομής για τις παντρεμένες μαθήτριες
«Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου που με βοηθούν»
Η ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΤΣΟΥΛΑ λόγω ασθένειας σταμάτησε το σχολείο στην Α΄ Λυκείου. «Οι γονείς μου θεωρούσαν ότι σε ένα κορίτσι δεν χρειάζεται η γνώση. Δύο χρόνια αργότερα και ενώ έπρεπε να τελειώνω το σχολείο, εγώ παντρεύτηκα και έκανα και τα τρία παιδιά μου», λέει.
Κάθε φθινόπωρο, όπως δηλώνει, «άρχιζε η νέα σχολική χρονιά κι εγώ αισθανόμουν ότι κάτι είχε μείνει ανεκπλήρωτο. Έτσι, γράφτηκα σε νυχτερινό σχολείο και τέσσερα χρόνια αργότερα πέρασα πρώτη στο Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης στο ΤΕΙ Αθηνών», λέει η δευτεροετής φοιτήτρια. Παρότι δεν μετανιώνει για την επιλογή του τμήματος, όπως παραδέχεται, δυσκολεύεται λίγο στα μαθήματα, «αφού έχουν να κάνουν κυρίως με έναν τομέα τον οποίο δεν γνωρίζω, την Πληροφορική. Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου που με βοηθούν». Διαβάζει όταν έχει χρόνο, «για παράδειγμα, αντί να παρακολουθήσω τηλεόραση, δύο με τρεις ώρες την ημέρα διαβάζω».
«Συμμαθήτρια με την κόρη μου»
ΑΦΗΣΕ το σχολείο στη Β΄ Γυμνασίου, σε ηλικία 14 ετών, κλέφτηκε με τον σύζυγό της και παντρεύτηκαν. Η κ. Βάλια Καρτσώτη- Κοκολογιάννη, 15 χρόνια αργότερα αποφάσισε ότι κάτι είχε αφήσει στη μέση. «Όταν η κόρη μου ξεκίνησε την τελευταία τάξη του Γυμνασίου, πήγα κι εγώ μαζί της. Ήμασταν συμμαθήτριες και με βοηθούσε στα μαθήματα», λέει η 36χρονη.
Συνέχισε στο Ενιαίο Εσπερινό Λύκειο του Ηρακλείου και τέσσερα χρόνια αργότερα μπήκε πρώτη στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ρεθύμνου. Το πρωί ήταν κρεοπώλισσα, το μεσημέρι μητέρα και σύζυγος, και το βράδυ μαθήτρια. «Πλέον είμαι φοιτήτρια στο τρίτο έτος», λέει η κ. Βάλια, η οποία παράλληλα είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Τεμένους.
«Πήγαινα στο Πανεπιστήμιο με την κοιλιά στο στόμα»
ΗΡΘΕ από το Βελιγράδι κρατώντας ήδη στο χέρι ένα πτυχίο Θεολογίας η κ. Γιέλενα Μιλίνκοβιτς. Το γεγονός ότι αυτές οι σπουδές δεν θα της άνοιγαν εύκολα επαγγελματικές πόρτες την οδήγησε στη διαδικασία απόκτησης ενός νέου πτυχίου, της Αγγλικής Φιλολογίας.
«Έτσι, το 1998 μπήκα με την ειδική διαδικασία για τους αλλοδαπούς φοιτητές, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών», εξηγεί. Όταν άρχισε τις σπουδές της ήταν μητέρα ενός παιδιού και έγκυος στο δεύτερο, ενώ όταν πήρε πέρυσι το πτυχίο είχε ήδη τέσσερα παιδιά. Η οικογένεια μάλιστα από πέρυσι μεγάλωσε κατά ένα ακόμη άτομο. «Πήγαινα στα μαθήματα και κάποια εξάμηνα ήμουν με την κοιλιά στο στόμα. Όταν γεννούσα βέβαια, αναγκαστικά απουσίαζα από τις παραδόσεις των μαθημάτων, γι΄ αυτό και δεν μπόρεσα να τελειώσω ακριβώς στα τέσσερα χρόνια». Οι δυσκολίες, όπως προσθέτει η καθηγήτρια Αγγλικών σε Λύκειο, ξεπεράστηκαν με τη στήριξη των δικών της ανθρώπων και κυρίως του συζύγου της.
Δημοσίευση σχολίου