Είχα 20 χρόνια να κλάψω και 40 να προσευχηθώ. Τα έκανα και τα δύο εκείνη την ημέρα»...
« Ηταν 20 Ιουλίου του 1969 και ο Αρθουρ Κλαρκ -που στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του στάθηκε προφήτης της νέας εποχής, περιγράφοντας λεπτομερώς ταξίδια στο διάστημα- συμπύκνωσε με αυτά τα λόγια το δέος της ανθρωπότητας μπροστά στο μεγαλύτερο επίτευγμα της εποχής το οποίο ο διάσημος συγγραφέας παρουσίαζε στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS: τα πρώτα πραγματικά βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη.
Αναυδοι εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν την προσεδάφιση της σεληνάκατου Eagle, τον Νιλ Αμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα ανθρώπου στη Σελήνη δηλώνοντας «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα», τον Εντουιν «Μπαζ» Ολντριν να ακολουθεί μολογώντας «εκπληκτική ερημιά», όσο ο τρίτος αστροναύτης, ο Μάικλ Κόλινς, τους περίμενε μέσα στο θάλαμο διοίκησης Columbia.
Αρμστρονγκ και Ολτριν έμειναν δυόμισι ώρες στη Σελήνη, τράβηξαν φωτογραφίες, εγκατέστησαν πειραματικούς σταθμούς, συλλέκτες μορίων, σεισμόμετρα και κάτοπτρα που θα δέχονταν ακτινοβολία λέιζερ από τη Γη για να καταγραφεί η ακριβής τροχιά της Σελήνης.....
Πριν επιστρέψουν στη Γη μεταφέροντας 22 κιλά σεληνιακές πέτρες και χώμα, άφησαν μια επιγραφή που έγραφε "Εδώ άνθρωποι από τον πλανήτη Γη πρώτη φορά πάτησαν το πόδι τους στη Σελήνη, το 1969 μ.Χ. Ερχόμαστε εν ειρήνη εν ονόματι ολόκληρης της ανθρωπότητας". Και για να μην υπάρχει αμφισβήτηση για την προέλευση του επιτεύγματος, ύψωσαν την αμερικανική σημαία.
«Η Ασία ανακάλυψε την Ευρώπη. Η Ευρώπη την Αμερική. Και τώρα ήρθε η σειρά της Αμερικής να ανακαλύψει την ήπειρό της», έγραφε σε έξαρση ενθουσιώδους πατριωτισμού ο Νόρμαν Μέιλερ, που μετά το βραβείο Πούλιτζερ κάλυψε για λογαριασμό του «Life» την αποστολή του Απόλλων 11, με κείμενα που αργότερα θα συνέθεταν το γνωστό βιβλίο του «Μια φωτιά στο Φεγγάρι».
Πράγματι, όταν τέσσερις ημέρες αργότερα ο πρόεδρος Νίξον υποδεχόταν τους αστροναύτες με τιμές ηρώων στο αεροπλανοφόρο «USS Hornet» μίλησε για το αμερικανικό επίτευγμα σαν «το σημαντικότερο συμβάν μετά τη Δημιουργία».
Αμερικανική νίκη
Ακόμη κι όσοι διαφώνησαν με αυτή τη διατύπωση συμφώνησαν ότι ήταν μια τεράστια νίκη στην ψυχροπολεμική κούρσα ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ που υπήρχε για την κατάκτηση του διαστήματος.
Η ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο συστήματα που αναδύθηκαν μετά τον πόλεμο παρέσυρε στη δίνη της κάθε επίτευγμα και η τεχνολογική πρόοδος τέθηκε στην υπηρεσία των πολιτικών σκοπιμοτήτων και της προπαγάνδας.
*Τον Ιούλιο 1957 ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε το πρόγραμμα Vanguard με το οποίο οι ΗΠΑ θα επιχειρούσαν να εκτοξεύσουν δορυφόρους την άνοιξη του 1958. Αλλά, προηγήθηκαν οι σοβιετικοί που στις 4 Οκτωβρίου του 1957 εκτόξευσαν επιτυχώς τον «Σπούτνικ 1», τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο που τέθηκε σε τροχιά.
*Ενα μήνα αργότερα εκτόξευσαν τον «Σπούτνικ 2» με το πρώτο ζωντανό πλάσμα που ταξίδεψε στο διάστημα, τη σκύλα Λάικα. Και στις 21 Απρίλη του 1961, ο ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν με το «Vostok 1» έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα.
*Σοκ και δέος στην Αμερική που είδε σε αυτά τα επιτεύγματα την απόδειξη ότι ο εχθρός της προηγείται τεχνολογικά και ότι όχι μόνο γίνεται η πρώτη διαστημική δύναμη στον πλανήτη, αλλά διαθέτει και πυραυλικά συστήματα ικανά να πλήξουν στόχους στη Γη.
*Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η ίδρυση της NASA και η επιτάχυνση των σχετικών τους προγραμμάτων ώστε να γεφυρωθεί το «πυραυλικό χάσμα».
*Η ανάκτηση του αμερικανικού γοήτρου απαιτούσε κάτι μεγαλειώδες, ένα σχέδιο που να έφερνε την Αμερική τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από την ΕΣΣΔ. Και βρέθηκε αμέσως στα φιλόδοξα σχέδια του Βέρνερ φον Μπράουν, του γερμανού επιστήμονα που είχε σχεδιάσει τους πυραύλους V2 του Χίτλερ και που πλέον εργαζόταν στη NASA: μια επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη.
*Το υποσχέθηκε ο Τζον Κένεντι το 1961, λίγο μετά την πτήση του Γκαγκάριν στο διάστημα λέγοντας «πριν το τέλος της δεκαετίας θα πετύχουμε το στόχο να πατήσει άνθρωπος στη Σελήνη και να επιστρέψει με ασφάλεια στη Γη». Επειτα από οκτώ χρόνια, χάρη στο πρόγραμμα «Απόλλων», η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα.
Σταθμός για τον Αρη
Ολοι στρατεύτηκαν στην εποποιία! Μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια έγιναν έξι προσεληνώσεις, δώδεκα αμερικανοί αστροναύτες περπάτησαν στη Σελήνη, δεκάδες πειράματα ξεκίνησαν. Χιλιάδες, με πρώτον τον μετέπειτα πρόεδρο Ρέιγκαν, εγγράφηκαν στις λίστες για τις πρώτες εμπορικές πτήσεις στη Σελήνη που προβλέπονταν για το 2000. Για εκείνη τη χρονιά, ο φον Μπράουν δήλωνε πως πλέον θα υπήρχε επιχειρησιακή βάση στη Σελήνη και μια επανδρωμένη πτήση στον Αρη.
Αλλοι, πιο αισιόδοξοι, όπως ο Τόμας Πέιν, διευθυντής της Εθνικής Αεροναυτικής και Διαστημικής Υπηρεσίας, επαγγελλόταν από τις σελίδες του «Τάιμ» πτήσεις στη Σελήνη τη δεκαετία του 1990 με κόστος μόλις 5.000 δολαρίων. Σχέδια για μια σεληνιακή πόλη με ορυχεία και εργοστάσια, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
*Κι έπειτα, αιφνίδια, το 1972 ο Εουτζίν Σέρναν με το «Απόλλων 17» γίνεται ο τελευταίος άνθρωπος που περπατά στη Σελήνη. Εκτοτε κανείς δεν έχει ταξιδέψει. Η κυβέρνηση Νίξον ακύρωσε όλες τις επόμενες αποστολές. Το πρόγραμμα «Απόλλων» έληξε λοιπόν άδοξα έχοντας απορροφήσει 24 δισ. δολάρια σε χρήματα της δεκαετίας του 1960, κάπου 1 τρισ. σημερινά δολάρια.
*Η Σελήνη έπαψε να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου, αφήνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν το πρόγραμμα «Απόλλων» πέρα από την αξία του ως μέσου προπαγάνδας πρόσφερε στην ανθρωπότητα επιστημονικά ευρήματα που δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν φθηνότερα και αποτελεσματικότερα με μη επανδρωμένες αποστολές.
« Ηταν 20 Ιουλίου του 1969 και ο Αρθουρ Κλαρκ -που στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας του στάθηκε προφήτης της νέας εποχής, περιγράφοντας λεπτομερώς ταξίδια στο διάστημα- συμπύκνωσε με αυτά τα λόγια το δέος της ανθρωπότητας μπροστά στο μεγαλύτερο επίτευγμα της εποχής το οποίο ο διάσημος συγγραφέας παρουσίαζε στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS: τα πρώτα πραγματικά βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη.Αναυδοι εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν την προσεδάφιση της σεληνάκατου Eagle, τον Νιλ Αμστρονγκ να κάνει το πρώτο βήμα ανθρώπου στη Σελήνη δηλώνοντας «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα», τον Εντουιν «Μπαζ» Ολντριν να ακολουθεί μολογώντας «εκπληκτική ερημιά», όσο ο τρίτος αστροναύτης, ο Μάικλ Κόλινς, τους περίμενε μέσα στο θάλαμο διοίκησης Columbia.
Αρμστρονγκ και Ολτριν έμειναν δυόμισι ώρες στη Σελήνη, τράβηξαν φωτογραφίες, εγκατέστησαν πειραματικούς σταθμούς, συλλέκτες μορίων, σεισμόμετρα και κάτοπτρα που θα δέχονταν ακτινοβολία λέιζερ από τη Γη για να καταγραφεί η ακριβής τροχιά της Σελήνης.....
Πριν επιστρέψουν στη Γη μεταφέροντας 22 κιλά σεληνιακές πέτρες και χώμα, άφησαν μια επιγραφή που έγραφε "Εδώ άνθρωποι από τον πλανήτη Γη πρώτη φορά πάτησαν το πόδι τους στη Σελήνη, το 1969 μ.Χ. Ερχόμαστε εν ειρήνη εν ονόματι ολόκληρης της ανθρωπότητας". Και για να μην υπάρχει αμφισβήτηση για την προέλευση του επιτεύγματος, ύψωσαν την αμερικανική σημαία.
«Η Ασία ανακάλυψε την Ευρώπη. Η Ευρώπη την Αμερική. Και τώρα ήρθε η σειρά της Αμερικής να ανακαλύψει την ήπειρό της», έγραφε σε έξαρση ενθουσιώδους πατριωτισμού ο Νόρμαν Μέιλερ, που μετά το βραβείο Πούλιτζερ κάλυψε για λογαριασμό του «Life» την αποστολή του Απόλλων 11, με κείμενα που αργότερα θα συνέθεταν το γνωστό βιβλίο του «Μια φωτιά στο Φεγγάρι».
Πράγματι, όταν τέσσερις ημέρες αργότερα ο πρόεδρος Νίξον υποδεχόταν τους αστροναύτες με τιμές ηρώων στο αεροπλανοφόρο «USS Hornet» μίλησε για το αμερικανικό επίτευγμα σαν «το σημαντικότερο συμβάν μετά τη Δημιουργία».
Αμερικανική νίκη
Ακόμη κι όσοι διαφώνησαν με αυτή τη διατύπωση συμφώνησαν ότι ήταν μια τεράστια νίκη στην ψυχροπολεμική κούρσα ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ που υπήρχε για την κατάκτηση του διαστήματος.
Η ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο συστήματα που αναδύθηκαν μετά τον πόλεμο παρέσυρε στη δίνη της κάθε επίτευγμα και η τεχνολογική πρόοδος τέθηκε στην υπηρεσία των πολιτικών σκοπιμοτήτων και της προπαγάνδας.
*Τον Ιούλιο 1957 ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε το πρόγραμμα Vanguard με το οποίο οι ΗΠΑ θα επιχειρούσαν να εκτοξεύσουν δορυφόρους την άνοιξη του 1958. Αλλά, προηγήθηκαν οι σοβιετικοί που στις 4 Οκτωβρίου του 1957 εκτόξευσαν επιτυχώς τον «Σπούτνικ 1», τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο που τέθηκε σε τροχιά.
*Ενα μήνα αργότερα εκτόξευσαν τον «Σπούτνικ 2» με το πρώτο ζωντανό πλάσμα που ταξίδεψε στο διάστημα, τη σκύλα Λάικα. Και στις 21 Απρίλη του 1961, ο ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν με το «Vostok 1» έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα.
*Σοκ και δέος στην Αμερική που είδε σε αυτά τα επιτεύγματα την απόδειξη ότι ο εχθρός της προηγείται τεχνολογικά και ότι όχι μόνο γίνεται η πρώτη διαστημική δύναμη στον πλανήτη, αλλά διαθέτει και πυραυλικά συστήματα ικανά να πλήξουν στόχους στη Γη.
*Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η ίδρυση της NASA και η επιτάχυνση των σχετικών τους προγραμμάτων ώστε να γεφυρωθεί το «πυραυλικό χάσμα».
*Η ανάκτηση του αμερικανικού γοήτρου απαιτούσε κάτι μεγαλειώδες, ένα σχέδιο που να έφερνε την Αμερική τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από την ΕΣΣΔ. Και βρέθηκε αμέσως στα φιλόδοξα σχέδια του Βέρνερ φον Μπράουν, του γερμανού επιστήμονα που είχε σχεδιάσει τους πυραύλους V2 του Χίτλερ και που πλέον εργαζόταν στη NASA: μια επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη.
*Το υποσχέθηκε ο Τζον Κένεντι το 1961, λίγο μετά την πτήση του Γκαγκάριν στο διάστημα λέγοντας «πριν το τέλος της δεκαετίας θα πετύχουμε το στόχο να πατήσει άνθρωπος στη Σελήνη και να επιστρέψει με ασφάλεια στη Γη». Επειτα από οκτώ χρόνια, χάρη στο πρόγραμμα «Απόλλων», η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα.
Σταθμός για τον Αρη
Ολοι στρατεύτηκαν στην εποποιία! Μέσα σε λιγότερο από 4 χρόνια έγιναν έξι προσεληνώσεις, δώδεκα αμερικανοί αστροναύτες περπάτησαν στη Σελήνη, δεκάδες πειράματα ξεκίνησαν. Χιλιάδες, με πρώτον τον μετέπειτα πρόεδρο Ρέιγκαν, εγγράφηκαν στις λίστες για τις πρώτες εμπορικές πτήσεις στη Σελήνη που προβλέπονταν για το 2000. Για εκείνη τη χρονιά, ο φον Μπράουν δήλωνε πως πλέον θα υπήρχε επιχειρησιακή βάση στη Σελήνη και μια επανδρωμένη πτήση στον Αρη.
Αλλοι, πιο αισιόδοξοι, όπως ο Τόμας Πέιν, διευθυντής της Εθνικής Αεροναυτικής και Διαστημικής Υπηρεσίας, επαγγελλόταν από τις σελίδες του «Τάιμ» πτήσεις στη Σελήνη τη δεκαετία του 1990 με κόστος μόλις 5.000 δολαρίων. Σχέδια για μια σεληνιακή πόλη με ορυχεία και εργοστάσια, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
*Κι έπειτα, αιφνίδια, το 1972 ο Εουτζίν Σέρναν με το «Απόλλων 17» γίνεται ο τελευταίος άνθρωπος που περπατά στη Σελήνη. Εκτοτε κανείς δεν έχει ταξιδέψει. Η κυβέρνηση Νίξον ακύρωσε όλες τις επόμενες αποστολές. Το πρόγραμμα «Απόλλων» έληξε λοιπόν άδοξα έχοντας απορροφήσει 24 δισ. δολάρια σε χρήματα της δεκαετίας του 1960, κάπου 1 τρισ. σημερινά δολάρια.
*Η Σελήνη έπαψε να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου, αφήνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν το πρόγραμμα «Απόλλων» πέρα από την αξία του ως μέσου προπαγάνδας πρόσφερε στην ανθρωπότητα επιστημονικά ευρήματα που δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν φθηνότερα και αποτελεσματικότερα με μη επανδρωμένες αποστολές.
Δημοσίευση σχολίου