Με αφορμή τη δίωξη της πρώην διευθύντριας του 132ου Δημοτικού σχολείου Αθήνας για την οργάνωση μαθημάτων στη μητρική γλώσσα των Αλβανών και των αραβόφωνων μαθητών καθώς και το αντίστοιχο θέμα που προέκυψε με σχολείο στην Καλαμπάκα θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο σημαντικά γεγονότα που αφορούν στην εκπαίδευση των παιδιών μεταναστών. Το πρώτο είναι μία αντίστοιχη πρωτοβουλία εκπαιδευτικών σε δημοτικό σχολείο του Παρισιού, η οποία εδώ και 23 χρόνια στηρίζεται από το Γαλλικό Υπουργείο Παιδείας. Το δεύτερο είναι ένα ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2005. Πλήθος επίσης ερευνών και επιστημόνων έχουν επισημάνει τη σημασία της ενίσχυσης της γνώσης της μητρικής γλώσσας των μαθητών. Το Δημοτικό σχολείο της rue Tanger στο Παρίσι
Στο συγκεκριμένο Δημοτικό σχολείο του Παρισιού το ποσοστό των αλλοδαπών μαθητών αγγίζει το 70%. Η πλειοψηφία έχει ως μητρική γλώσσα τα αραβικά και προέρχεται από οικονομικά ασθενέστερες οικογένειες. Τα μαθήματα απευθύνονται σε παιδιά από 2 έως 12 ετών. Αρχικά κάλυπταν μόνο το Δημοτικό, αλλά διαπιστώνοντας τη θετική τους συμβολή στην εκπαιδευτική διαδικασία, η παιδαγωγική ομάδα αποφάσισε να δημιουργήσει τάξεις στα αραβικά από τον παιδικό σταθμό.....
Τα μαθήματα απευθύνονται σε όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως της μητρικής τους γλώσσας, οι οποίοι παρακολουθούν για 5 ώρες την εβδομάδα αραβικά, καθώς και μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία, γυμναστική στην αραβική γλώσσα. Ο διευθυντής του σχολείου αναφέρεται στη συμβολή τους στην ανάπτυξη γνωστικών μηχανισμών που διευκολύνουν την εκμάθηση άλλων γλωσσών και επηρεάζουν θετικά την πρόοδο των μαθητών. Αξιολογήσεις αυτού του προγράμματος που έγιναν από Γάλλους επιθεωρητές υπογράμμισαν πως «οι μαθητές αυτοί που διδάσκονται πέντε ώρες/ εβδομάδα λιγότερο Γαλλικά από τους συμμαθητές τους, έχουν καλύτερα αποτελέσματα, όχι μόνο σε τομείς όπως τα μαθηματικά, αλλά επίσης τα Γαλλικά και το ποσοστό επιτυχίας των δίγλωσσων τάξεων είναι κατά 15% μεγαλύτερο από αυτό των παραδοσιακών τάξεων» (Castellotti, 2008:262-3).
Η καινοτομία αυτή ξεκίνησε το 1986 και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Το εγχείρημα αυτό έχει οργανωθεί εξ ολοκλήρου από το σχολείο και έχει στηριχθεί από το Γαλλικό κράτος και τα αρμόδια όργανα του Γαλλικού Υπουργείου Παιδείας.
Από τη μία πλευρά η Γαλλία, όπου η γλωσσική κυριαρχία της Γαλλικής στο σχολείο είναι αδιαπραγμάτευτη εδώ και δεκαετίες, αποδέχεται οργανωμένα μαθήματα στα αραβικά, ενώ επίσημες εκθέσεις αναφέρονται στη θετική τους συμβολή στην πρόοδο των μαθητών. Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα καταδικάζει κάθε ανάλογη ενέργεια για τα παιδιά των μεταναστών που δέχεται, όταν τα ελληνόπουλα – παιδιά μεταναστών στο εξωτερικό λαμβάνουν ελληνική εκπαίδευση στις ξένες χώρες, όπου ζουν.
Η θέση της Ε.Ε. στην εκπαίδευση των παιδιών μεταναστών
Το 2005 το Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο ανακοινώνει πως οι αλλοδαποί μαθητές έχουν δικαίωμα στη δημόσια εκπαίδευση, όπου θα διδάσκονται τόσο τη γλώσσα της χώρας υποδοχής όσο και αυτή της χώρας καταγωγής τους, ώστε η ενσωμάτωση τους να μη γίνεται με αντίτιμο την απομάκρυνση από τις ρίζες τους. Ακόμη και αν πρόκειται για παιδιά μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς πρέπει να τους επιτρέπεται η πρόσβαση στη γλώσσα και τον πολιτισμό της χώρας καταγωγής τους. Επισήμως λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση υιοθετεί μία νέα γλωσσική πολιτική που οδηγεί στη γλωσσική πολυμορφία και τη δίγλωσση εκπαίδευση.
Μαζί με όλα τα υπόλοιπα θέματα που αγγίζει το μεταναστευτικό μήπως πρέπει να μελετηθεί σοβαρά και η εκπαίδευση των παιδιών αυτών; Και τελικά μήπως οι εκπαιδευτικοί που αναλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες θα έπρεπε να ανταμοίβονται έστω ηθικά και όχι να διώκονται;
Δημοσίευση σχολίου