Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ*
Πάρα πολλοί αναλυτές, πολιτικοί και αναλυτές απανταχού του πλανήτη χαίρονται για την ήττα των ΗΠΑ στη Συρία. Ωστόσο, ο πολιτικός ρεαλισμός είναι η μόνη ”θρησκεία” της εξωτερικής πολιτικής και βάσει αυτού, θα έπρεπε να τα βάψουν μαύρα ακόμη και όποιοι κοιτούν την εξωτερική πολιτική όπως τις ομάδες ποδοσφαίρου.
Ποιά είναι η ζημιά των ΗΠΑ από την στάση του Τραμπ στη Συρία; Ποιά είναι τελικά τα ”απόνερα” για όλον τον κόσμο ο οποίος βαδίζει για πρώτη φορά μετά την κρίση της Κούβας σε πολύ επικίνδυνο μονοπάτι; Η ισορροπία δυνάμεων είναι η πεμπτουσία του ρεαλισμού. Σύμφωνα με αυτήν, η ειρήνη δεν επέρχεται με βάση καλές προθέσεις, πολιτικοποίηση του ουμανισμού και ηθική. Η ειρήνη γίνεται πολιτική πραγματικότητα μέσω της αύξησης του κόστους του πολέμου.
Άρα, με βάση τον πολιτικό ρεαλισμό, η ειρήνη είναι μια κατάσταση στην οποία ο πόλεμος είναι ασύμφορος και ασύμφορος είναι ένας πόλεμος όταν οι προϋποθέσεις του είναι αδύνατες. Αν ένα κράτος έχει Α δυνάμεις και ένα Β κράτος, μπορεί να τις αντιμετωπίσει, τότε δεν υφίστανται επικερδείς προϋποθέσεις για τα δύο κράτη έτσι ώστε να πάνε σε πόλεμο.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τον πόλεμο, μπορεί να έγινε για εσωτερικούς λόγους της αμερικανικής πολιτικής. Αυτό δεν αναιρεί όμως οτι έγινε λάθος εξωτερικής πολιτικής. Η αποχώρηση της δύναμης που εγγυάται από το 1947 την ασφάλεια του πλανήτη, ανοίγει ένα κενό ισχύος το οποίο θα κάνει τον κόσμο εξαιρετικά επισφαλή. Αυτό είναι το πιο σημαντικό επιχείρημα για το οποίο πρέπει να φοβάται ακόμη και κάποιος μου για συναισθηματικούς λόγους, ”μισεί” τις ΗΠΑ.
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι ένα εκκρεμές στο οποίο απομονωτισμός και ιεραποστολικός παρεμβατισμός στις διεθνείς υποθέσεις, δεν παύει να κινείται. Το πιο σημαντικό λάθος λοιπόν, είναι οτι ο κόσμος έχει συνδεθεί με την εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ο απομονωτισμός μπορεί για πολιτικούς σαν τον Τραμπ να φέρνει νοσταλγία, όμως η Αμερική δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω από αυτό που ξεκίνησε να χτίζει ο Φράνκλιν Ρούζβελτ. Είναι πολύ αργά πλέον για την Αμερική για να απομονωθεί.
Τα συμφέροντά της είναι παγκόσμια και αν τα απωλέσει, θα τα κερδίσουν άκοπα άλλες δυνάμεις. Πιθανή αποχώρηση των ΗΠΑ από τις διεθνείς υποθέσεις θα αυξήσει τις πιθανότητες για καταστάσεις που ζήσαμε στην Ευρώπη από όταν η Γερμανία αντιλήφθηκε το κενό ισχύος που άφησαν οι ΗΠΑ στον Ευρωατλαντικό χώρο. Αυτό θα γίνει σε παγκόσμια κλίμακα. Τι λάθος έκανε ο Τραμπ; ”Είμαστε 7 χιλιάδες μίλια μακριά”. Αυτή ήταν η δήλωσή του που φέρνει τις ΗΠΑ στις αρχές του 19ου αιώνα. Και πάλι, δεν υπολογίζει ο Αμερικανός πρόεδρος έναν ιστορικό προκάτοχό του, τον Θίοντορ Ρούζβελτ ο οποίος είπε το 1899 οτι όλη η ιστορία της Αμερικής, βασίζεται στην επέκταση. Είναι αναπόφευκτο για μια δύναμη σαν την Αμερική να περιοριστεί μέσα από τους δύο ωκεανούς.
Οποιοσδήποτε ”τριγμός” στην Wall Street, ακόμη και αν οι ΗΠΑ απομονωνόνταν, θα είχε συνέπειες παγκοσμίως και αυτές με τη σειρά τους, θα γίνονταν αιτίες για νέες συνέπειες για την Ουάσινγκτον. Ο κόσμος έχει συνδεθεί. Το άλλο μεγάλο λάθος του Τραμπ είναι οτι σπρώχνει στην αγκαλιά άλλων δυνάμεων, χώρες που ανέμεναν βοήθεια από τις ΗΠΑ. Αυτές τις μέρες , όχι μόνο η Ρωσία – αλλά κυρίως η Κίνα είναι αυτή που τρίβει τα χέρια της. Τι βλέπει η Ταϊβάν; Το Χονγκ Κονγκ;
Ο Αμερικανός πρόεδρος συχνά κατηγορεί την Κίνα για τις εμπορικές πρακτικές της. Παρόλα αυτά είναι ανακόλουθος γιατί πολλά κράτη που δυσανασχετούν από την σινική επιθετικότητα στην Ανατολική Ασία, γρήγορα θα βρουν ένα modus vivendi με την Κίνα, βλέποντας πως οι ΗΠΑ είναι πράγματι, μια ”Απρόθυμη Δύναμη’.
Το ίδιο ισχύει για κάθε χώρα. Για το Ισραήλ αλλά και για τη Γαλλία, που βλέπουν πως οι ΗΠΑ δε δεσμεύονται πουθενά. Μεγάλη η ζημιά για την αμερικανική εξωτερική πολιτική όμως τα παρήγορα πράγματα είναι το ίδιο το αμερικανικό πολιτικό σύστημα και η δομή του. Το μη παρήγορο είναι πως ένα έτος, συνιστά πολύ χρόνο για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Σήμερα, κανείς δε θέλει να βάλει την υπογραφή του πλαϊ σε αυτήν του Τραμπ γιατί μπορεί να του απαντήσει με αναρμοδιότητα λόγω απόστασης επτά χιλιάδων μιλίων ή περισσότερων.
Η Αμερική ήταν σχεδόν πάντα υπερπόντιος εξισορροπητής και η πολιτική ανοικτών θυρών στις θάλασσες, μαζί με τις βάσεις που διατηρεί ανά τον κόσμο, καθιστούν την Ουάσινγκτον ικανή να μη λογαριάζει αποστάσεις. Αυτό που οφείλει να απασχολεί την Ελλάδα και την Κύπρο αυτή τη στιγμή, είναι να χτίσουν γέφυρες για την επόμενη μέρα της Αμερικής η οποία θα επέλθει όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών του Νοεμβρίου του 2020.
Οι συνέπειες των κινήσεων του Αμερικανού προέδρου, δεν δυσαρεστούν μόνο τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους. Δυσαρεστούν ολόκληρο τον κόσμο και αν συνεχιστούν, κανείς δε θα υπολογίζει μια ”απρόθυμη δύναμη”.
ΥΓ: Αυτοί που παρακαλούν και χαίρονται για διαφόρων χρωμάτων μαλλιών γένη, καλό είναι να θυμηθούν πως: 1. Η Μόσχα παγώνει το θέμα του Κουρδιστάν εμπλεκόμενη και 2. Αν οι ΗΠΑ αποχωρήσουν από τη διεθνή πολιτική, θα δούμε ξανά πολλές φορές ό,τι βλέπουμε με την Τουρκία.
Θα γεμίσουν το κενό ισχύος τους χώρες που δεν είχαν ούτε μια μέρα στην ιστορία τους δημοκρατική παράδοση, φιλελεύθερη σκέψη και σεβασμό για τον Άνθρωπο. Να φανταστούμε δηλαδή, έναν κόσμο που κάθε μέρα θα ακούμε από τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο πως βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά…
(*) Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Ph.D Cand στις Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις, Συντονιστής Παρατηρητηρίου Ανατολικής Μεσογείου (ΤΟΡΕΝΕ-ΙΔΙΣ)
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου