Την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας δείχνει η εισαγγελική (προδικαστική) έρευνα του εισαγγελέα Εφετών Δ. Δασούλα στον ρόλο του αυτουργού των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και άλλων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων κατά την περίοδο 2004-2005 μέσω του δικτύου της Vodafone. Σύμφωνα με πληροφορίες της Καθημερινής, η εισαγγελική έρευνα οδηγήθηκε, με τη βοήθεια τεχνικών της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης των Τηλεπικοινωνιών (ΑΔΑΕ), στον ιχνηλάτηση της πορείας των 14 κινητών τηλεφώνων-σκιών που είχαν χρησιμοποιηθεί για την καταγραφή των συνομιλιών από τους άγνωστους υποκλοπείς. Τέσσερα από αυτά τα τηλέφωνα είχαν αγορασθεί από κατάστημα κινητής τηλεφωνίας στην ακτή Μιαούλη του Πειραιά επ’ ονόματι ενός –αγνώστων λοιπών στοιχείων– Ελληνα, που όμως αποδείχθηκε ανύπαρκτο πρόσωπο. Ενώ οι προηγούμενες έρευνες προσανατολίσθηκαν στον έλεγχο των καρτών (συνδέσεων), ο εισαγγελέας Eφετών εστίασε στον έλεγχο της πορείας των συσκευών των τεσσάρων από τα δεκατέσσερα κινητά, που είχαν χρησιμοποιηθεί για την εκτροπή των συνομιλιών στα κομπιούτερ καταγραφής. Ο εισαγγελέας ανέθεσε στους τεχνικούς συμβούλους του να παρακολουθήσουν τον μοναδικό αριθμό (ΙΜΕΙ) των τεσσάρων συσκευών που αναγράφεται κάτω από την μπαταρία κάθε μιας.
Ενας από τους χρήστες των συσκευών αφαίρεσε τη σύνδεση και τοποθέτησε άλλη σύνδεση, που είχε αγορασθεί στο όνομα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Η σύνδεση αυτή χρησιμοποιόταν από τις αρχές του 2005 και για κλήσεις από και προς τους ίδιους αριθμούς.
Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) είχε επισημάνει το 2005 σε σχετικό πόρισμά της ότι είχαν εντοπισθεί δύο κλήσεις από ένα καρτοκινητό-σκιά προς τηλεφωνική σύνδεση της TIM (μετέπειτα Wind), κλήσεις που ήταν και οι μόνες εξερχόμενες από τα καρτοκινητά-σκιές. Η ΕΥΠ είχε ζητήσει άρση του απορρήτου για τη σύνδεση αυτή και η εταιρεία είχε απαντήσει ότι η σύνδεση είχε λειτουργήσει «για περίπου ένα μήνα, έως τον Ιούλιο του 2004, χωρίς να πραγματοποιηθεί εισερχόμενη ή εξερχόμενη κλήση». Αργότερα, η ΑΔΑΕ αποκάλυψε ότι η σύνδεση της ΤΙΜ είχε επικοινωνήσει τόσο με τα καρτοκινητά-σκιές όσο και με άλλη δεύτερη σύνδεση της ΤΙΜ, αλλά και με συνδέσεις στις ΗΠΑ.
Τώρα, ο εισαγγελέας Εφετών κ. Δ. Δασούλας ανακάλυψε ότι το κινητό –το ΙΜΕΙ του οποίου καταδεικνύει ότι η συσκευή ανήκει στο προσωπικό της πρεσβείας των ΗΠΑ– εισάγει χρόνο ομιλίας από τη σύνδεση της TΙΜ. Κάτι που πολύ απλά σημαίνει ότι αυτός που χρησιμοποιούσε το κινητό της Vodafone, αλλά και εκείνος που επικοινωνούσε μέσω της κάρτας της ΤΙΜ, ήταν το ίδιο πρόσωπο ή ανήκαν στην ίδια ομάδα.
Η άσκηση διώξεων δεν αναμένεται, πάντως, να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθώς κάθε εργαζόμενος σε αντιπροσωπεία ξένης χώρας καλύπτεται από διπλωματική ασυλία. Διαφορετικό, ωστόσο, είναι το ζήτημα για τυχόν συνεργούς που δεν καλύπτονται από αυτήν, εναντίον των οποίων μπορεί να κινηθεί η Δικαιοσύνη. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», η κυβέρνηση είναι ενήμερη από την αρχή του καλοκαιριού επί των αποτελεσμάτων της δικαστικής έρευνας. Παρά την άποψη ορισμένων μελών της ότι η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας ίσως οδηγήσει σε περιπλοκές τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ρίξει άπλετο φως σε μια υπόθεση κρίσιμη για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Εκτός από τον πρώην πρωθυπουργό, στη λίστα των προσώπων που παρακολουθούνταν ήταν ο τότε διοικητής της ΕΥΠ, ο αρχηγός της αστυνομίας, υπουργοί και δεκάδες πολίτες.
Ο John Brady Kiesling, πρώην πολιτικός σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα και συγγραφέας του βιβλίου Μαθήματα Διπλωματίας (Λιβάνης, 2007) με άρθρο του στο περιοδικό The Nation είχε υποστηρίξει ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ευθύνονται για την υπόθεση των υποκλοπών αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης:
An Olympian Scandal
The admirable outcry against warrantless eavesdropping on American citizens would be more admirable if Americans also understood the costs of eavesdropping on foreigners. On February 2 three Greek ministers held a press conference to reveal what the government had kept secret for nearly a year: that a sophisticated, self-concealing software parasite had been recording mobile phone conversations of the Greek prime minister, his wife, the foreign minister, the defense minister and 100 other Vodafone subscribers from before the 2004 Athens Olympics until March 2005, when the bug was removed.
A Vodafone network manager, engaged to be married and with no known personal problems, hanged himself at his home one day after the bugging was originally uncovered last March. He was one of a handful of employees with the access required to install such software. Vodafone firmly denied that the death had any connection to the scandal. No one believes the company. A man died who should have lived. The media vultures around his corpse justify their feeding frenzy with charges of murder.
The story has dominated Greek headlines ever since. The ten-month secret investigation has left too many basic questions unanswered. Journalists have concluded that their government did not want to follow where the evidence pointed.
The intercepted calls were forwarded from four cellular antennas. Their coverage circles overlapped atop the US Embassy. The list of victims was also damning. Anyone might eavesdrop on a defense minister, but only one organization still cares about the electrician whose brother-in-law was implicated in the 1975 murder of CIA station chief Richard Welch by the terrorist group called 17 November. One telephone was listed to an inconspicuous Greek-American at the US Embassy. Journalists learned the phone had been lent to the embassy’s Greek police security detail.
A Greek government spokesman has insisted that Greece is in no way accusing the United States. The US Embassy and State Department have refused to comment. The Greek justice minister sensibly reminded everyone that this could be a provokatsia. British and Israeli security interests resemble America’s. Perhaps Mossad had maliciously designed its eavesdropping to incriminate the United States if discovered. For many Greeks, however, the list–Olympics security officials, senior bureaucrats, journalists, Middle Easterners and radical leftists–looked like a snapshot of US intelligence preoccupations during the 2004 Olympics.
The Greek government has no desire to help Greece’s rivals by harming the US-Greek relationship. Greek officials are adult enough not to take eavesdropping personally. They rely, however, on the eavesdroppers being artful enough not to get caught.
In espionage scandals it is the victim who gets punished. Failure to preserve the national dignity against foreigners is a hanging offense in every political system in the world. Opposition leader George Papandreou, polite to the point of diffidence under ordinary circumstances, demanded the resignation of the relevant ministers. His fiercer associates plastered their faces across the media with damaging attacks on Prime Minister Kostas Karamanlis. A pro-American government has been forced to shift its attention from vital, long-overdue economic reforms to the more urgent task of defending its posterior. A NATO ally has been seriously undermined. What was the compensating benefit?
One problem with secret intelligence is that you cannot use it without cutting off the source. Evidence obtained from illegal eavesdropping never convicted a terrorist or closed an arms deal or brokered a conflict settlement. The difference between what our friends tell us publicly and what they tell one another privately is seldom important enough to matter. Clandestine intelligence collected against allies is mostly a security blanket, an excuse for not reading local newspapers or taking local officials to lunch. Diplomats from small countries do their business adequately without overhearing the prime minister’s telephone calls.
The current scandal has a sordid side. Greece bankrupted itself to host a successful Olympiad, including spending $1.2 billion on security. The list of potential terrorists the scandal made public was too threadbare to justify even a fraction of that outlay. By bugging more Greek Olympics security officials than local radicals, the eavesdroppers fueled unworthy speculation that they were less concerned for the safety of athletes and spectators than for the fortunes of SAIC, Beltway bandits about to default on a major Olympics security contract.
US ambassadors have the duty of assessing whether the likely benefits of a covert operation are worth the foreign policy costs of its discovery. Silenced after 9/11, they do not commit bureaucratic suicide by shielding host governments from the CIA’s sometimes inept depredations. The United States blunders into fiascoes like Iraq when White House officials, fed context-free snippets of lurid gossip, flatter themselves that they understand foreigners better than the experts on the ground.
Intelligence briefers do not highlight how much their intelligence gathering costs America’s friends. Nor will Karamanlis blight his relationship with George W. Bush by complaining. The one secret that never leaks, the secret Washington fights hardest to preserve, is how expensive a luxury America’s secrets turn out to be.
ΠΗΓΗ
Ενας από τους χρήστες των συσκευών αφαίρεσε τη σύνδεση και τοποθέτησε άλλη σύνδεση, που είχε αγορασθεί στο όνομα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Η σύνδεση αυτή χρησιμοποιόταν από τις αρχές του 2005 και για κλήσεις από και προς τους ίδιους αριθμούς.
Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) είχε επισημάνει το 2005 σε σχετικό πόρισμά της ότι είχαν εντοπισθεί δύο κλήσεις από ένα καρτοκινητό-σκιά προς τηλεφωνική σύνδεση της TIM (μετέπειτα Wind), κλήσεις που ήταν και οι μόνες εξερχόμενες από τα καρτοκινητά-σκιές. Η ΕΥΠ είχε ζητήσει άρση του απορρήτου για τη σύνδεση αυτή και η εταιρεία είχε απαντήσει ότι η σύνδεση είχε λειτουργήσει «για περίπου ένα μήνα, έως τον Ιούλιο του 2004, χωρίς να πραγματοποιηθεί εισερχόμενη ή εξερχόμενη κλήση». Αργότερα, η ΑΔΑΕ αποκάλυψε ότι η σύνδεση της ΤΙΜ είχε επικοινωνήσει τόσο με τα καρτοκινητά-σκιές όσο και με άλλη δεύτερη σύνδεση της ΤΙΜ, αλλά και με συνδέσεις στις ΗΠΑ.
Τώρα, ο εισαγγελέας Εφετών κ. Δ. Δασούλας ανακάλυψε ότι το κινητό –το ΙΜΕΙ του οποίου καταδεικνύει ότι η συσκευή ανήκει στο προσωπικό της πρεσβείας των ΗΠΑ– εισάγει χρόνο ομιλίας από τη σύνδεση της TΙΜ. Κάτι που πολύ απλά σημαίνει ότι αυτός που χρησιμοποιούσε το κινητό της Vodafone, αλλά και εκείνος που επικοινωνούσε μέσω της κάρτας της ΤΙΜ, ήταν το ίδιο πρόσωπο ή ανήκαν στην ίδια ομάδα.
Η άσκηση διώξεων δεν αναμένεται, πάντως, να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθώς κάθε εργαζόμενος σε αντιπροσωπεία ξένης χώρας καλύπτεται από διπλωματική ασυλία. Διαφορετικό, ωστόσο, είναι το ζήτημα για τυχόν συνεργούς που δεν καλύπτονται από αυτήν, εναντίον των οποίων μπορεί να κινηθεί η Δικαιοσύνη. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», η κυβέρνηση είναι ενήμερη από την αρχή του καλοκαιριού επί των αποτελεσμάτων της δικαστικής έρευνας. Παρά την άποψη ορισμένων μελών της ότι η δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας ίσως οδηγήσει σε περιπλοκές τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ρίξει άπλετο φως σε μια υπόθεση κρίσιμη για την εθνική ασφάλεια της χώρας. Εκτός από τον πρώην πρωθυπουργό, στη λίστα των προσώπων που παρακολουθούνταν ήταν ο τότε διοικητής της ΕΥΠ, ο αρχηγός της αστυνομίας, υπουργοί και δεκάδες πολίτες.
Ο John Brady Kiesling, πρώην πολιτικός σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα και συγγραφέας του βιβλίου Μαθήματα Διπλωματίας (Λιβάνης, 2007) με άρθρο του στο περιοδικό The Nation είχε υποστηρίξει ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ευθύνονται για την υπόθεση των υποκλοπών αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης:An Olympian Scandal
The admirable outcry against warrantless eavesdropping on American citizens would be more admirable if Americans also understood the costs of eavesdropping on foreigners. On February 2 three Greek ministers held a press conference to reveal what the government had kept secret for nearly a year: that a sophisticated, self-concealing software parasite had been recording mobile phone conversations of the Greek prime minister, his wife, the foreign minister, the defense minister and 100 other Vodafone subscribers from before the 2004 Athens Olympics until March 2005, when the bug was removed.
A Vodafone network manager, engaged to be married and with no known personal problems, hanged himself at his home one day after the bugging was originally uncovered last March. He was one of a handful of employees with the access required to install such software. Vodafone firmly denied that the death had any connection to the scandal. No one believes the company. A man died who should have lived. The media vultures around his corpse justify their feeding frenzy with charges of murder.
The story has dominated Greek headlines ever since. The ten-month secret investigation has left too many basic questions unanswered. Journalists have concluded that their government did not want to follow where the evidence pointed.
The intercepted calls were forwarded from four cellular antennas. Their coverage circles overlapped atop the US Embassy. The list of victims was also damning. Anyone might eavesdrop on a defense minister, but only one organization still cares about the electrician whose brother-in-law was implicated in the 1975 murder of CIA station chief Richard Welch by the terrorist group called 17 November. One telephone was listed to an inconspicuous Greek-American at the US Embassy. Journalists learned the phone had been lent to the embassy’s Greek police security detail.
A Greek government spokesman has insisted that Greece is in no way accusing the United States. The US Embassy and State Department have refused to comment. The Greek justice minister sensibly reminded everyone that this could be a provokatsia. British and Israeli security interests resemble America’s. Perhaps Mossad had maliciously designed its eavesdropping to incriminate the United States if discovered. For many Greeks, however, the list–Olympics security officials, senior bureaucrats, journalists, Middle Easterners and radical leftists–looked like a snapshot of US intelligence preoccupations during the 2004 Olympics.
The Greek government has no desire to help Greece’s rivals by harming the US-Greek relationship. Greek officials are adult enough not to take eavesdropping personally. They rely, however, on the eavesdroppers being artful enough not to get caught.
In espionage scandals it is the victim who gets punished. Failure to preserve the national dignity against foreigners is a hanging offense in every political system in the world. Opposition leader George Papandreou, polite to the point of diffidence under ordinary circumstances, demanded the resignation of the relevant ministers. His fiercer associates plastered their faces across the media with damaging attacks on Prime Minister Kostas Karamanlis. A pro-American government has been forced to shift its attention from vital, long-overdue economic reforms to the more urgent task of defending its posterior. A NATO ally has been seriously undermined. What was the compensating benefit?
One problem with secret intelligence is that you cannot use it without cutting off the source. Evidence obtained from illegal eavesdropping never convicted a terrorist or closed an arms deal or brokered a conflict settlement. The difference between what our friends tell us publicly and what they tell one another privately is seldom important enough to matter. Clandestine intelligence collected against allies is mostly a security blanket, an excuse for not reading local newspapers or taking local officials to lunch. Diplomats from small countries do their business adequately without overhearing the prime minister’s telephone calls.
The current scandal has a sordid side. Greece bankrupted itself to host a successful Olympiad, including spending $1.2 billion on security. The list of potential terrorists the scandal made public was too threadbare to justify even a fraction of that outlay. By bugging more Greek Olympics security officials than local radicals, the eavesdroppers fueled unworthy speculation that they were less concerned for the safety of athletes and spectators than for the fortunes of SAIC, Beltway bandits about to default on a major Olympics security contract.
US ambassadors have the duty of assessing whether the likely benefits of a covert operation are worth the foreign policy costs of its discovery. Silenced after 9/11, they do not commit bureaucratic suicide by shielding host governments from the CIA’s sometimes inept depredations. The United States blunders into fiascoes like Iraq when White House officials, fed context-free snippets of lurid gossip, flatter themselves that they understand foreigners better than the experts on the ground.
Intelligence briefers do not highlight how much their intelligence gathering costs America’s friends. Nor will Karamanlis blight his relationship with George W. Bush by complaining. The one secret that never leaks, the secret Washington fights hardest to preserve, is how expensive a luxury America’s secrets turn out to be.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου