Οι ευθύνες της Δύσης

Η κοινωνική έκρηξη στην Αίγυπτο κράτησε μερικές μόλις ημέρες. Η «αλλαγή» επιτεύχθηκε τελικά με το λιγότερο δυνατόν κόστος. Η πίεση του αιγυπτιακού λαού για καλύτερη ζωή εκτονώθηκε με την αποχώρηση του Μπουμπάρακ από την εξουσία.
Το κατά πόσο οι εξεγερμένοι πέτυχαν τον σκοπό τους θα φανεί στο μέλλον.
Για την ώρα ωστόσο ουδείς είναι σε θέση να μιλά για ριζική αλλαγή. Ο στρατός –συμπαθής τάξη στη συνείδηση των πολιτών από την εποχή του αραβοϊσραηλινού πολέμου– είχε διακριτή παρουσία και σημαίνοντα λόγο και ρόλο σε όλη τη διάρκεια της μονοκρατορίας του Χόσνι Μουμπάρακ. Σήμερα προβάλλεται, θεωρείται και ίσως είναι στην πραγματικότητα ο εγγυητής της «δημοκρατικής μετάβασης» της Αιγύπτου.
Στην ουσία είναι η δύναμη που εγγυάται πως η διάδοχη κατάσταση δεν θα επιφέρει αλλαγή της αιγυπτιακής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή δεν θα διαταραχθεί το καλό κλίμα στις σχέσεις Αιγύπτου – Ισραήλ. Πολύ περισσότερο, είναι η δύναμη που εγγυάται πως τα μέσα παραγωγής (δηλαδή, το πετρέλαιο) δεν θα αλλάξουν χέρια. Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν…
H περίπτωση της εξέγερσης στη Λιβύη όμως είναι διαφορετική. Ο Καντάφι ουδέποτε υπήρξε Μουμπάρακ. Πρόκειται για απρόβλεπτο και ριψοκίνδυνο παίκτη στη διεθνή σκακιέρα, ο οποίος εξανάγκασε τη Δύση να συνομιλεί μαζί του, αφότου πέτυχε με τη βία να επιβάλει την παρουσία του στη χώρα, στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις και στο όραμα μιας ελεύθερης και χωρίς εξωτερικές εξαρτήσεις Λιβύης που «πούλησε» στους συμπατριώτες του.
Με απλά λόγια, ο Καντάφι δεν ήταν η συνηθισμένη περίπτωση Αφρικανού δικτάτορα που επιβλήθηκε στη χώρα του από τη Δύση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Ο Καντάφι υφάρπαξε την εξουσία για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία και τη μεγαλομανία του. Για να εξυπηρετήσει τα προσωπικά του συμφέροντα. Πέτυχε όμως να παραμείνει ακλόνητος στην εξουσία επί 42 χρόνια, γιατί μετέτρεψε την πάμπτωχη στη δεκαετία του ‘Α50 Λιβύη στην πλουσιότερη σήμερα χώρα της Αφρικής. Μια χώρα με μορφωμένους κατοίκους, με αστική τάξη, με παιδεία, στέγη και υγεία να προσφέρονται σχεδόν δωρεάν σε όλους.
Προφανώς, σήμερα ο λαός της Λιβύης απαιτεί πολύ περισσότερα, που ο Καντάφι αδυνατεί να ικανοποιήσει. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά η βιαιότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους αντιφρονούντες προσφέρει το ιδανικό άλλοθι στη Δύση για να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε με τις προηγούμενες απόπειρες ανατροπής του. Hδη το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης οργανώνεται μεθοδικά, αναζητώντας στην αποτροπή μιας «ανθρωπιστικής καταστροφής» το επιχείρημα για την νομιμοποιητική βάση μιας επέμβασης ενάντια σε ένα ανεξάρτητο κράτος, που αντιμετωπίζει προβλήματα εσωτερικής τάξης!
ΠΗΓΗ