Πλέον ακόμα και οι πιο δύσπιστοι ή αιθεροβάμονες θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει ότι η «φινλανδοποίηση» της χώρας αποτελεί οδυνηρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Η πρόσφατη υπογραφή του μνημονίου μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας έφερε την ελληνική «μπανανία» αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της και συγκεκριμένα την τρομακτική αναντιστοιχία μεταξύ λόγων και έργων αλλά και την ουσιαστική αδυναμία να προασπίσει τα ζωτικά της συμφέροντα ενώπιον σαφούς και ισχυρής απειλής.
Του ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ
Απομένει λοιπόν στον «τρελό του χωριού» να δηλώσει το προφανές: η χρήση, ή ακριβέστερα, η προσφυγή της χώρας σε στρατιωτικά μέσα ώστε να προασπίσει τα ζωτικά της συμφέροντα ΔΕΝ υφίσταται στο ελληνικό δημόσιο πολιτικό λεξιλόγιο καθώς πρακτικά αυτή η επιλογή δεν υφίσταται. Λόγω της δεκαετούς οξείας οικονομικής κρίσης, σήμερα ελλείπουν οι δυνατότητες αλλά όπως φαίνεται, το κυριότερο, απουσιάζει η ΕΘΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ.
Η φοβία για την κρίση ή την κλιμάκωση κυριαρχεί όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα αλλά φαίνεται ότι κυριαρχεί στην ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική με βάση και φληναφήματα περί «σημειακής κρίσης», «στρατηγικής ψυχραιμίας», κ.λπ.
Παρατηρείται το ανησυχητικό φαινόμενο η χώρα σε επίπεδο πρακτικό να μην έχει εμπιστοσύνη στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις της ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν στην πρώτιστη αποστολή τους, τη διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων.
Εφόσον αυτή η διαπίστωση είναι αληθινή, τότε αποτελεί προσβολή για όσα στελέχη, μόνιμα ή κληρωτούς θητείας, παρά τις καθημερινές αντιξοότητες συνεχίζουν να εκτελούν την αποστολή τους και να προετοιμάζονται για την υπέρτατη εθνική πρό(σ)κληση, το να αποδείξουν την αξία τους και ως στρατιώτες.
Φαίνεται ότι η τραγωδία της Κύπρου και το φιάσκο των Ιμίων άφησαν πολύ ισχυρότερο «αποτύπωμα» από ό,τι και ο πιο απαισιόδοξος θα μπορούσε να εκτιμήσει. Όχι πια άλλο διεθνές δίκαιο και συμμαχίες, θα χρειαστούμε αντιεμετικά…
Στην περιδίνηση που δημιουργεί η πραγματικότητα, η δυσκολία και κρισιμότητα των ζητημάτων, οι εγκληματικές αμέλειες, λάθη και ανικανότητες του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος, η απουσία ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ και οράματος, η απώλεια αυτοπεποίθησης και η δυστυχία που «παρήγαγε» η οικονομική κρίση, η μωροφιλοδοξία, (στη χώρα υπάρχουν πολλοί επίδοξοι «Μετερνίχοι»), η άγνοια, οι ψευδαισθήσεις – αυταπάτες – «παραμύθιασμα», η έλλειψη μακροχρόνιου και συστηματικού σχεδιασμού και προγραμματισμού… η πολιτική τάξη αντιδρά με τη μόνιμη επωδό της επίκλησης του Διεθνούς Δικαίου.
Μα καλά σε ποιο σύμπαν ζουν; Χωρίς δυσκολία μπορούν να βρεθούν πολλά παραδείγματα όπου το ιδανικό – ευκταίο (η θεμελιακή ισχύς του Διεθνούς Δικαίου) έχει καμφθεί ενώπιον της στρατιωτικής ισχύος. Με το να επικαλείσαι συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο και να εκτοξεύεις μεγαλοστομίες – πυροτεχνήματα δεν ασκείς αποτροπή. «Put your money where your mouth is» αναφέρει μία αγγλική ρήση.
Φαντάζεται άραγε κανείς πως θα εξελισσόταν η νύκτα της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην οικία Μεταξά περί τις 03.00 το πρωί όταν ο Εμμανουέλε Γκράτσι, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα επέδιδε τη διακοίνωση των ιταλικών απαιτήσεων, αν τότε ίσχυε η σημερινή προσέγγιση.
«Όταν τελείωσε [ο Μεταξάς] την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: “Allors c’ est la guerre” (λοιπόν, έχουμε πόλεμο). Του απήντησα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι κατ’ ανάγκην, και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την 6η πρωινή.» (απόσπασμα από το βιβλίο του Γκράτσι, «Η αρχή του τέλους η επιχείρηση κατά της Ελλάδος»).
«Παραβιάζετε το Διεθνές Δίκαιο», πιθανότατα θα λεγόταν σε αυτό το ελληνικό εναλλακτικό σύμπαν. Και, μετά; Το αντίστοιχο της ατυχούς συμβουλής της Ελληνικής Αστυνομίας να παριστάνουμε τους κοιμισμένους στην περίπτωση εισβολής διαρρηκτών; Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω του προχωρημένου της ώρας, μάλλον η συμβουλή ταιριάζει απόλυτα.
Η ίδια παραίσθηση καλλιεργείται και όσον αφορά τη στάση των εντός και εκτός εισαγωγικών συμμάχων μας. Πιστεύει κανείς ότι οι ΗΠΑ, τουλάχιστον -αλλά όχι αποκλειστικά…- με τον παρόντα πρόεδρο θα… σταματήσουν την Τουρκία; Ή ότι το Βερολίνο θα σταθεί με την Ελλάδα σε περίπτωση ελληνοτουρκικής έντασης; Ή ότι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μας στηρίξουν; Έμπρακτα και όχι με όμορφα διπλωματικά λόγια και καταδίκες;
Όλοι οι προαναφερθέντες, για πλειάδα εύκολα κατανοητών λόγων (που για λόγους οικονομίας χώρου δεν θα αναλυθούν εδώ), προτιμούν τη… διευθέτηση των ζητημάτων έστω κι αν ένας από τους εμπλεκόμενους είναι αυτός που θα κληθεί να κάνει εκπτώσεις (δηλαδή, πραγματική «Black Friday») στα ζωτικά του συμφέροντα.
Να πληρώσει το τίμημα που θα του επιβάλλει η επιβληθείσα -εγχωρίως διά των συλλογικών επί δεκαετίες αυταπατών- αδυναμία του. Ποιος ασχολείται όμως με τον Θουκυδίδη; Εμείς οι… αναχρονιστικοί;
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου