Τουρκία: Ο Ερντογάν θέλει να γίνει Κεμάλ, αλλά θα καταλήξει Σαντάμ- ΑΝΑΛΥΣΗ

Ατατούρκ θέλει να γίνει ο Ερντογάν, αντικαθιστώντας την εικόνα του Κεμάλ με την δική του. Όμως όλα δείχνουν ότι βαδίζει στον δρόμο του Σαντάμ Χουσείν

Γράφει ειδικός συνεργάτης

Το προσωπικό στοίχημα του Πρόεδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είναι η αντικατάσταση της πολυετούς λατρείας του τουρκικού έθνους προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ (αποδόμηση), με την λατρεία πρός το δικό του πρόσωπο.
Ο Μουσταφά Κεμάλ ως ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της αναγεννημένης πλήν μικρής Τουρκικής Δημοκρατίας, απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος “αποκαθιστά” το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η συσπείρωση των Τούρκων υπο τον Μουσταφά Κεμάλ στον «πόλεμο της Ανεξαρτησίας» , απέναντι στην ιστορική ευθύνη του Ταγίπ Ερντογάν της συσπείρωσης των 79 εκατομμυρίων “Τούρκων”, με τα εκατομμύρια των “αδελφών” τους στην γεωγραφική περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.
Ο Μουσταφά Κεμάλ βαδίζοντας στα χνάρια της ιστορικής παρακαταθήκης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επέτυχε να προσεταιριστεί τους Κούρδους της Τουρκίας στον “Πόλεμο της Ανεξαρτησίας” χωρίς καμιά έκπτωση στον τουρκικό εθνικισμό.

Την ώρα που μιλούσε για ειρηνική συμβίωση όλων των Μουσουλμάνων, για σεβασμό στην εθνική τους ταυτότητα και στο αυτοδιοίκητο τους , εξίσωνε τον Κουρδικό εθνικισμό με τον Αρμενικό εθνικισμό.

Προσπάθησε και επέτυχε να αποσπάσει την συναίνεση πολλών κουρδικών φυλών της Τουρκίας (μέσα απο ένα πλέγμα ανταλλαγμάτων) και να τους στρέψει κατά των Αρμενίων.
Απέσπασε και την δέσμευση-αρωγή των Μπολσεβίκων κατά των “σχεδίων του Δυτικού Ιμπεριαλισμού” της δημιουργίας δηλ. Κουρδικού και Αρμενικού κράτους όπως προέβλεπε η συνθήκη των Σεβρών.

Εκμεταλλεύτηκε για τον σκοπό αυτό επίσης και την διαμάχη Γαλλίας-Βρετανίας. Και όλα αυτά την ώρα που το τουρκικό στοιχεία ήταν το κυρίαρχο εντός τουρκικής επικράτειας.
Κατά συνέπεια η υιοθέτηση της κυριαρχίας της τουρκική εθνοτική ταυτότητα επέβαλλε ως αναγκαιότητα των εκτουρκισμό όλων των κατοίκων της, οι οποίοι και θα αποτελούσαν πλέον το τουρκικό έθνος.

Η αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων γνωστή, η καταπίεση των Κούρδων προκαλούσε την ανάγκη ενίσχυσης του κουρδικού εθνικισμού και αυτή με την σειρά της πυροδοτούσε την εξέγερση Κουρδικών φυλών κατά του τουρκικού κράτους.
Η καταστολή των εξεγέρσεων αυτών από το τουρκικό κράτος εξόχως σκληρή με την τρομοκρατία κατά των Κούρδων να λαμβάνει διαχρονικά εφιαλτικές διαστάσεις.
Πρέπει να επισημανθεί πως η γενοκτονία των Κούρδων της Τουρκίας αποτέλεσε το νομοτελειακό επιστέγασμα της Γενοκτονίας των άλλων (χριστιανικών) λαών της Ανατολίας (Ελλήνων, Αρμενίων, Χαλδοσσυραίων).

Λανθασμένα πολλοί επικεντρώνονται μόνο στην “Ερυθρή” της διάσταση των γενοκτονιών αυτών στις σφαγές και τις δολοφονίες.
Η “Λευκή” της διάσταση, η εθνολογική δηλαδή εκκαθάριση περιοχών όπου η ιστορική παρουσία των λαών αυτών ήταν αδιάλειπτη, είναι εξίσου σημαντική.

Ο Ταγίπ Ερνογάν προσπάθησε να μιμηθεί τους προκατόχους του.
Με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του μπόρεσε και απέσπασε (προσωρινά) την συναίνεση της πλειοψηφίας των Κούρδων,της Ευρώπης αλλά και της Δύσης πρός το πρόσωπο του ως του πολιτικού εκείνου ηγέτη ο οποίος με τα δημοκρατικά του ανοίγματα θα επιτύγχανε την επίλυση του κουρδικού ζητήματος υπερνικώντας τον ανασχετικό παράγοντα, το κεμαλικό κατεστημένο και τους χορηγούς του.

Άγνωστο γιατί μιμούμενοι την στρουθοκάμηλο αγνοούσαν πολλοί επιδεικτικά το τοξικό μείγμα της πολιτικής του το οποίο συνθέτει τον Ερντογανισμό (Πρωσοπολατρεία-Παντουρκισμούς-Πανισλαμισμός-Αλυτρωτισμός).

Είναι απορίας άξιον πως παρά πολλοί “μαγεύτηκαν” απο την μετριότητα του Τούρκου Προέδρου.
Η Ιστορία των Εθνών αλλά και της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού κόσμου έχει καταδείξει πως σε περιόδους σοβαρών γεωπολιτικών ανακατατάξεων λύσεις μπορούν να δώσουν χαρισματικές πολιτικές προσωπικότητες με υποδειγματική συμπεριφορά ικανές να επιτύχουν την δημιουργία πανίσχυρων δεσμών με την κοινωνία κύρια μέσω της πειθούς.

Αντιστρόφως πολιτικοί ηγετίσκοι με μέτριο πολιτικό ανάστημα, εξουσιομανείς, εγωπαθείς, υπερφίαλοι οδηγούν τον εαυτό τους και την χώρα τους μοιραία σε αδιέξοδα και τραγωδίες.
Ο πολιτικός ρεαλισμός αποτελεί άγνωρο τόπο για τον ισχυρών ισλαμικών καταβολών πολιτικό ηγετίσκο Ταγίπ Ερντογάν.

Η Τουρκία κατά αυτόν μπορεί να πορευτεί χωρίς την συμμαχία ξένων δυνάμεων και την στήριξη τους, αρκεί να πεισθούν οι Τούρκοι πως είναι το εκλεκτό έθνος, ο περιούσιος λαός, ο οποίος στην προσπάθεια του να φέρει εις πέρας την ιστορική του αποστολή βάλλεται από παντού και υπονομεύεται από τους πάντες.

Η Τουρκία μπορεί μέσω του ρόλου της ως εργολάβου-υπεργολάβου να διαμορφώνει επ’ ωφελεία της τους όποιους συσχετισμούς των δυνάμεων σε περιφερειακό επίπεδο.
Ο ίδιος δε συμπεριφέρεται ως Χουντίνι την ώρα που δεν αποτελεί παρά ενάν απλό μαθητευόμενο μάγο.
Aυτή η έλλειψη σωστού timing είναι που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στα αδιέξοδα του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκικής διπλωματίας.

Ο παράγοντας “Κούρδοι”

Στον αντίποδα το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα PKK αντιλαμβανόμενο απόλυτα την συγκυρία έχει υιοθετήσει μια πολιτική ισχυρών-επιλεκτικών συμμαχιών.

Επενδύει στις σχέσεις τους με την Ρωσία, τις ΗΠΑ, το Ιράν το Ιράκ και το καθεστώς Ασαντ. Υπερκεράζοντας το ιστορικό χάσμα Αράβων-Κούρδων έδωσε μια νέα δυναμική στην προσπάθεια τους, νομιμοποιώντας σε απόλυτο βαθμό την δράση του σε Συρία-Ιράκ.

Παραμένοντας προσηλωμένο τόσο στην αναβάθμιση της στρατιωτικής ισχύος του, στην διεθνή τους αναγνώριση όσο και στην επίτευξη της ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής επέτυχε την ανάδειξη του ως παράγοντας περιφερειακής σταθερότητας.

Τα όσα λαμβάνουν χώρα σε Ράκκα και Ιντλίμπ ενδεικτικά.

Το σενάριο οι Ρωσικές δυνάμεις , δυνάμεις τους καθεστώτος Ασαντ και η Κουρδική πολιτοφυλακή YPG να αντιπαρατεθούν με το Μέτωπο Τζαμπάτ Φατάχ αλ Σαμ (πρώην Αλ Νούσρα, επίσημος βραχίονας της Αλ Κάιντα στη Συρία) αλλα και με φιλοτουρκικά στοιχεία είναι το πλέον πιθανό.
Το Ιντλίμπ είναι το κλειδί, ο έλεγχος του θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και την τύχη του καντονίου της Αφρίν.

Δημοσιεύματα φέρουν τις κουρδικές δυνάμεις να καλωσορίζουν τις κυβερνητικές δυνάμεις του προέδρου Άσαντ στην μάχη για την ανακατάληψη της Ράκκα επισημαίνοντας πως οι κυβερνητικές δυνάμεις είναι αυτές που έχουν δικαίωμα σε σχέση με άλλες δυνάμεις (σ.σ. της Τουρκίας) να εμπλακούν σε αυτού του είδους τις επιχειρήσεις.

Η Ρωσία επίσης, έχει εκφράσει το ενδιαφέρον της να συμμετάσχει στη μάχη της ανακατάληψης της Ράκκα.

Παρά την αυξημένη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε Ιράκ και Συρία η Ουάσινγκτον επιδιώκει να μην εμφανισθούν οι ΗΠΑ ως δύναμη εισβολής.
Η αμερικανική κυβέρνηση αλλά και το επιτελείο είναι εντελώς απρόθυμοι να προσφέρουν μεγάλο αριθμό στρατιωτών για μια τέτοια δύσκολη επικίνδυνη και χρονοβόρα επιχείρηση.
Παράλληλα η αεροπορική ισχύς δεν επαρκεί για την ανακατάληψη της χρειάζονται σοβαρές επίγειες δυνάμεις.

Ο συνδυασμός των ανωτέρω νομοτελειακά επιφέρει την ανάδειξη των SDF και της Κουρδικής πολιτοφυλακής YPG ως τον κυρίαρχο στρατιωτικό σχηματισμό επι του εδάφους στις μάχες κατά του Ισλαμικού κράτους.

Όλο το αμερικανικό επιτελείο, από τον Αρχηγό Γενικού Επιτελείου, στρατηγό J. Dunford μέχρι τον διοικητή της CENTCOM στρατηγό J. Votel και τον στρατηγό S. Townsend, διοικητή της CJT-OIR ) ο οποίος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιχείρηση για την κατάληψη της Ράκκα χωρίς την συμμετοχή των Κούρδων.(Liberal.gr Ν.Μελέτης)

Είναι βέβαιο πως η Τουρκία θα συνεχίσει να ακολουθεί την ίδια διγλωσσία στο Κουρδικό ζήτημα το οποίο σημειωτέον συνιστά Τουρκικό πρόβλημα.
Κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής αυτής απέναντι κύρια στο PKK αλλά και στο PYD θα παραμείνουν:

• Προσπάθεια να σύρει τους Κούρδους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με σκοπό να αποδεχτούν μια πολιτική λύση του Κουρδικό ζητήματος, η οποία θα ικανοποιεί απόλυτα τις τουρκικές πρόνοιες ,άρα δεν θα είναι βιώσιμη λύση. Στην προσπάθεια αυτή εντάσσεται η επαναφορά της θανατικής ποινής με σκοπό να εκβιαστεί ο Κούρδος Ηγέτης Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, αλλά και η φίμωση του HDP.
• Στρατικοποίηση των Κουρδικών επαρχιών σε Ν/Α Τουρκία και επίταση της καταστολής με σκοπό να αποδυναμωθεί και να ηττηθεί στρατιωτικά το κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ).
• Πρακτική Διαίρει και Βασίλειε. Αφομοίωση-ενσωμάτωση των Κούρδων στο τουρκικό γίγνεσθαι με εκμετάλλευση της ενδογενούς καχεκτικότητας τους.
• Αντιστροφή του διεθνούς κλίματος με σκοπό να καταδειχθεί πως το ΡΚΚ είναι τρομοκρατική οργάνωση και παράγοντας αποσταθεροποίησης της Τουρκίας και της ευρύτερης περιοχής. Ενοχοποίηση, με την κάθε ευκαιρία της Κουρδικής Οργάνωσης και συνεχής πόλεμος φθοράς κατά των Κούρδων του PKK/PYD σε Tουρκία-Συρία-Ιράκ.
• Εκβιασμός των χωρών που σπεύδουν σε στήριξη-υποστήριξη των Κούρδων του PKK/PYD

Η ιστορία επαναλήφθηκε την πρώτη φορά ως τραγωδία για τους Κούρδους.

Χωρίς συνοχή αποτέλεσαν εύκολο θήραμα στους διπλωματικούς ελιγμούς του (διεστραμμένου σφαγέα των Λαών της Ανατολίας) Μουσταφά Κεμάλ.

Ομως η Ιστορία την δεύτερη φορά επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ως ιλαροτραγωδία για τον ηγετίσκο Ταγίπ Ερντογάν και για την Τουρκία.

Η δυναμική του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος κύρια λόγω της συνοχής του, η μετεξέλιξη του στην μετά Ιμραλί εποχή, ο πολιτικός ρεαλισμός του και η υποδειγματική του συμπεριφορά απέναντι στην διεθνή κοινότητα σε συνδυασμό με την νέα τάξη πραγμάτων ως διαμορφώνεται, αποτελούν την ταφόπλακα του οράματος Ταγίπ για την πραγμάτωση της Μεγάλης Τουρκίας.


Νομοτελειακά θα ακολουθήσει την τύχη των άλλων δικτατόρων της Μέσης Ανατολής Σαντάμ Χουσείν, Μουαμάρ Καντάφι αλλά και του μέντορα του ναζιστή Αδόλφου Χίτλερ, συμπαρασύροντας την Τουρκία σέ νέα μεγαλύτερα αδιέξοδα.

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.