Τιερί Μεϊσάν
Ένα σημαντικό βήμα έγινε από τη διοίκηση Τραμπ: οι κύριοι διπλωμάτες της ανακοίνωσαν ότι αναγνωρίζουν το δικαίωμα των Σύρων στη δημοκρατία.
Παραδέχονται ότι έχουν επιλέξει κυριαρχικά τον Μπασάρ αλ-Άσαντ ως πρόεδρο. Τέρμα με τη ρητορική του αναγκαστικού «εκδημοκρατισμού» που συνόδευε όλες τις στρατιωτικές περιπέτειες των προηγούμενων διοικήσεων.
Δίκτυο Βολταίρος | 5 Απριλίου 2017
Μετά τη μεταρρύθμιση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, μετά την ανταλλαγή πληροφοριών με το ρωσικό στρατό, αφού απαγόρευσε στους ανθρώπους της να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τους τζιχαντιστές οπουδήποτε, και μετά την έναρξη πραγματικών επιθέσεων εναντίον τους στην Υεμένη, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Σομαλία, ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσε ότι θέτει τέρμα στην παρεμβολή της χώρας του στη συριακή πολιτική ζωή.
Η πρέσβης των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας, Νίκι Χάλεϊ, δεν αρκέστηκε να ανακοινώσει ότι η ανατροπή του πρόεδρου αλ-Άσαντ δεν ήταν πλέον «η προτεραιότητα» της Ουάσιγκτον, δήλωσε σαφώς ότι ανήκει μόνο στο συριακό Λαό να επιλέξει τον πρόεδρο του· λόγια που επιβεβαιώθηκαν αμέσως από τον υπουργό Εξωτερικών, Ρεξ Τίλερσον.
Για να αξιολογήσουμε τον δρόμο που διανύθηκε, ας θυμηθούμε ότι από το 2012, το σχέδιο Φέλτμαν προέβλεπε τη κατάργηση της κυριαρχίας του συριακού Λαού.
Διαδώστε το: με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Λευκός Οίκος αλλαξοπίστησε τελικά στη δημοκρατία, δηλαδή στη «Κυβέρνηση του Λαού από το Λαό, για το Λαό» σύμφωνα με τη περίφημη φράση του Αβραάμ Λίνκολν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξαναγίνονται μια κανονική χώρα. Εγκαταλείπουν τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους. Παραιτούνται από το δόγμα Γούλφοβιτς της παγκόσμιας κυριαρχίας. Αναγνωρίζουν πάλι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, είτε πρόκειται για δυτικούς ή όχι.
Η έκπληξη των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ είναι στα μέτρα του συμβάντος: δεδομένου ότι συνεχώς από τις 11 Σεπτεμβρίου χρησιμοποιούν την έννοια της «δημοκρατίας» με παρερμηνεία, παρέμειναν με το στόμα ανοικτό.
Τελικά, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ζαν-Μαρκ Ερώ, δήλωσε: « Κρατάμε τον Άσαντ ή δεν κρατάμε τον Άσαντ, το ερώτημα δεν τίθεται έτσι. Το ερώτημα είναι αν η διεθνής κοινότητα πληροί τις ίδιες τις δεσμεύσεις της ». Μετάφραση: το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε τι θέλουν οι Σύροι, αλλά αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους (οι «Φίλοι της Συρίας») θα σεβαστούν ή όχι την υπόσχεση της κυβέρνησης Ομπάμα για την αποκατάσταση της γαλλικής εντολής στη Συρία.
Για την ομάδα του Φρανσουά Ολάντ, καθώς ένα κακό νέο δεν έρχεται ποτέ μόνο του, η Άγκυρα ήταν η πρώτη που εγκατέλειψε το Παρίσι. Δήλωσε, μετά την επίσκεψη του Ρεξ Τίλερσον, ότι παραιτείται από το να δημιουργήσει μια «ασφαλή ζώνη» στην Ιεράπολη και τη Ράκκα· ένας κομψός τρόπος για να ανακοινώσει ότι δεν μπορεί να επεκτείνει στη Συρία την κατοχή της όπως κάνει παράνομα στη Κύπρο από το 1974. Τέρμα λοιπόν η γαλλο-τουρκική συμμαχία.
Εν πάση περιπτώσει, ξεκίνησε η επιστροφή του ΝΑΤΟ στο διεθνές δίκαιο. Υιοθέτησε τη θέση της Συρίας που το υπερασπίζεται με το αίμα της και της Ρωσίας και της Κίνας που την προστάτεψαν με επτά διαδοχικά βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Το επόμενο βήμα παραμένει αυτό που εξέφραζε ήδη η Συρία τον Ιούλιο του 2012: να πειστεί το σύνολο της Βόρειας Ατλαντικής Οργάνωσης να σταματήσει τη χειραγώγηση της διεθνούς τρομοκρατίας. Δηλαδή, να παραδεχτεί ότι οι σημερινοί Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι μια αραβική αδελφότητα, αλλά αποτελεί κλάδος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών· και να αναγνωρίσει ότι δεν είναι μουσουλμάνοι, αλλά κρύβονται πίσω από το Κοράνι για να προωθήσουν καλύτερα τον αγγλο-ισραηλινό ιμπεριαλισμό.
Δημοσίευση σχολίου