του Ιsrael Shamir*
Ας ξεκινήσουμε με το καλό το νέο: αμερικανική ηγεμονία, τέλος. Το θηρίο δαμάστηκε. Περάσαμε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, συμβολικά, τον Σεπτέμβριο 2013. Με τη συριακή κρίση, ο κόσμος στο σταυροδρόμι των δρόμων πήρε τη σωστή στροφή. Ήταν μια στιγμή τόσο επικίνδυνη όσο ήταν κατά τη διάρκεια της πυραυλικής κρίσης της Κούβας το 1962. Υπήρξαν μεγάλες πιθανότητες να ξεκινήσει ένας ολοκληρωτικός πόλεμος, στο μέτρο που οι χαλύβδινες θελήσεις της Αμερικής και της Ευρασίας αναμετρήθηκαν στην ανατολική Μεσόγειο. Θα μας πάρει κάποιο χρόνο προτού να αντιληφθούμε το έργο που εκτελέσαμε στη σκιά, πράγμα τελείως φυσιολογικό για γεγονότα τέτοιου μεγέθους. Οι αναταραχές στις ΗΠΑ, από την τρελή πορεία που ακολούθησε η Ουάσιγκτον μέχρι το κλείσιμο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και η πιθανότητα αδυναμίας πληρωμής, αποτελούν τις συνέπειες αυτής της ιστορικής στιγμής.
Ας θυμηθούμε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Όταν κατέρρευσε, ήμουν στη Μόσχα, έγραφα για την Haaretz. Είχα πάει σε μια συνέντευξη Τύπου με μέλη του Πολιτικού Γραφείου στο ξενοδοχείο President, και τους είχα ρωτήσει εάν νόμιζαν ότι ήταν το τέλος της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος. Είχαν γελάσει μαζί μου, επειδή ήταν μια πάρα πολύ δυσάρεστη κατάσταση για αυτούς. Όχι, έλεγαν με μια φωνή. «Ο σοσιαλισμός θα ανθίζει, αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της πτώσης του Τείχους». Δύο χρόνια αργότερα, δεν υπήρξε πια η ΕΣΣΔ. Η μνήμη μας τα βλέπει όλα αυτά σε συντόμευση τώρα, σαν μικρό συμβάν. Αλλά μας πήρε κάποιο χρόνο.
Η κορύφωση της έντασης, αυτό το τελευταίο Σεπτέμβριο 2013, ήταν το θέαμα, κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, των πέντε αμερικανικών αντιτορπιλικών ενώπιον των ακτών του Λεβάντε, που στόχευαν τη Δαμασκό με τους Tomahawks τους, και απέναντι τους, ο ρωσικός στόλος από ένδεκα πλοία με ναυαρχίδα το φονιά καταδρομικό Moskva εξοπλισμένο με πυραύλους, ενισχυμένο από κινεζικά πολεμικά πλοία. Είναι σήμερα σαφές ότι δύο πύραυλοι πράγματι εκτοξεύτηκαν προς τη συριακή ακτή, και οι δύο δεν κατάφεραν να φτάσουν τον στόχο τους. Μια λιβανέζικη εφημερίδα, αναφερόμενη σε διπλωματικές πηγές, υποστήριξε ότι οι πύραυλοι είχαν φύγει από μια βάση του ΝΑΤΟ στην Ισπανία και καταρρίφθηκαν από το ρωσικό αμυντικό σύστημα αέρος-αέρος, από ένα πλοίο. Μια άλλη εξήγηση που προτάθηκε από την Asia Times αναφέρει την εκτροπή τους από τους Ρώσους, μέσω των ισχυρών και φτηνών GPS τους, τα οποία αχρήστεψαν τους περίπλοκους και πανάκριβους Tomahawks, εκτρέπονταν τους και αναγκάζοντας τους σε πτώση. Υπάρχει ακόμα μια άλλη εκδοχή, η οποία αποδίδει την εκτόξευση στους Ισραηλινούς, είτε προσπάθησαν να προκαλέσουν το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, είτε αρκέστηκαν να παρατηρήσουν τα σύννεφα, όπως ισχυρίζονται.
Εν πάση περιπτώσει, μετά από αυτό το παράξενο περιστατικό, δεν ξεκίνησε το πυροτέχνημα, επειδή ο Πρόεδρος Ομπάμα κράτησε την ψυχραιμία του και ξαναέβαλε το πιστόλι του στη θήκη του. Αυτό προηγήθηκε από μια απρόσμενη ψηφοφορία στο βρετανικό Κοινοβούλιο. Αυτό το σεβαστό όργανο αρνήθηκε την τιμή να ενταχθεί στη προτεινόμενη από τις ΗΠΑ επίθεση. Για πρώτη φορά σε διακόσια χρόνια, το βρετανικό κοινοβούλιο απέρριψε μια πραγματική προσφορά να ξεκινήσει έναν πόλεμο, συνήθως δεν αντέχουν στον πειρασμό.
Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να περάσει τη καυτή πατάτα στο Κογκρέσο. Δεν ήθελε να είναι αυτός που θα προκαλούσε τον Αρμαγεδδών. Από κει και πέρα, ήταν πολύ αργά. Το Κογκρέσο δεν ήθελε να πάει σε πόλεμο, έναν πόλεμο με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο Ομπάμα προσπάθησε να επηρεάσει τον Πούτιν στη G20 στην Αγία Πετρούπολη, αλλά δεν τα κατάφερε. Η ρωσική πρόταση να απαλλαγούμε από τα χημικά όπλα της Συρίας επέτρεψε στον Ομπάμα να σώσει το πρόσωπο του.
Αυτή η περιπέτεια έθεσε τέλος στην ηγεμονία, στην υπεροχή και στην αμερικανική εξαίρεση. Τέλος το «πρόδηλο πεπρωμένο» των ΗΠΑ. Όλοι το μάθαμε από τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ: ο ήρωας δεν μπορεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ: στοχεύει και πυροβολεί αμέσως, αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κάνει. Αν ξαναβάζει το πιστόλι του στη θήκη, δεν είναι πλέον ήρωας, είναι δειλός. Μετά από αυτό, τα πάντα επιταχύνονται.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος είχε συνάντηση με τον νέο πρόεδρο του Ιράν, γεγονός που μόνο θλίψη μπορούσε να φέρει στο Τελ Αβίβ. Οι αντάρτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού αποφάσισαν να συζητήσουν με τον Άσαντ μετά από δύο χρόνια παρενόχλησης και η αντιπροσωπεία τους έφθασε χωρίς πρόβλημα στη Δαμασκό, αφήνοντας τους ισλαμιστές εξτρεμιστές στη μοίρα τους. Το Κατάρ, ο μεγάλος υποστηρικτής τους, κατέρρευσε σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ προκαλεί στους πολίτες αληθινές ανησυχίες για τα πραγματικά διακυβεύματα. Με το τέλος της ηγεμονίας των ΗΠΑ, είναι μετρημένες οι μέρες του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Παρά λίγο να γινόταν ο Γ 'Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως το επιθυμούσαν οι μπάνκστερ (banksters).
Παραέχουν χρέη, χωρίς να αναφέρουμε το τερατώδες εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ. Εάν οι Tomahawks είχαν πετύχει τον στόχο τους, θα φώναζαν «Ήταν ανωτέρα βία» και θα έβρισκαν την ευκαιρία να ακυρώσουν το χρέος. Εκατομμύρια άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, αλλά δισεκατομμύρια δολάρια θα ήταν ασφαλή στα θησαυροφυλάκια της JP Morgan και της Goldman Sachs. Τον Σεπτέμβριο, ο κόσμος μπόρεσε και έστριψε, και κατάφερε να βγει από τα νύχια τους, επειδή ο Πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε να παίξει το παιγνίδι των μπάνκστερ (banksters). Τελικά, ίσως να του αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης που πήρε.
Το εγγύς μέλλον προβλέπεται ταραχώδες, αλλά δεν υπάρχει πια θανατηφόρα απειλή. Οι ΗΠΑ θα χάσουν τα δικαιώματά τους να κερδίσουν τα έσοδά τους από την εκτύπωση χρήματος. Το δολάριο θα πάψει να χρησιμεύσει ως αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο, αλλά θα παραμείνει το νόμισμα της Βόρειας Αμερικής. Άλλα μέρη του κόσμου θα χρησιμοποιήσουν το ευρώ τους, το γιεν τους, τα ρούβλια, Μπολιβάρ η δηνάρια. Ο αμυντικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ θα επανακτήσει κανονικές αναλογίες, και το κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων στο εξωτερικό καθώς και η μείωση των εξοπλισμών θα επιτρέπουν στον πληθυσμό των ΗΠΑ να πετύχει την μετάβαση χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Κανείς δεν θέλει να τρέξει πίσω από την Αμερική, ο κόσμος απλώς βαρέθηκε τις ένοπλες βόλτες τους με το πιστόλι στο χέρι. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να βρουν νέες θέσεις εργασίας για όλους αυτούς τους τραπεζίτες, δεσμοφύλακες, στρατιώτες, καθώς και για μια σειρά από πολιτικούς.
Καθώς ήμουν στη Μόσχα κατά τη διάρκεια της κρίσης, παρατήρησα αυτά τα γεγονότα, όπως τα αισθάνθηκαν οι Ρώσοι. Ο Πούτιν και η Ρωσία υποβλήθηκαν σε ασταμάτητες πιέσεις εδώ και αρκετό καιρό:
*Οι ΗΠΑ υποστήριξαν και χρηματοδότησαν τη ρωσική εθνικιστική και φιλελεύθερη αντιπολίτευση. Οι εκλογές παρουσιάστηκαν ως μια τεράστια απάτη, en bloc, και η ρωσική κυβέρνηση έχασε για αυτόν τον λόγο μέρος της νομιμότητάς της.
* Το Magnitsky Act στο Κογκρέσο επέτρεψε στις αμερικανικές αρχές να κατάσχουν την περιουσία όλων των Ρώσων και να συλλάβουν όποιον έχουν το προαίσθημα ότι θα μπορούσε να κάνει κακό, χωρίς δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη.
* Ορισμένα ρωσικά κεφάλαια κατασχέθηκαν στην Κύπρο, όπου οι τράπεζες είχαν μεγάλα προβλήματα.
* Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν τις PussyRiots, τις γκέι παρελάσεις και άλλες στη Μόσχα, προκειμένου να περαστεί ο Πούτιν ως δικτάτορας, ένας εχθρός της ελευθερίας και ομοφοβικός, στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης και στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης τα οποία ανήκουν στην ολιγαρχία.
* Η υποστήριξη της Ρωσίας στη Συρία επικρίθηκε, γελοιοποιήθηκε και παρουσιάστηκε ως μια βίαιη πράξη άρνησης της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες του Δυτικού Τύπου υποστήριζαν ότι η Ρωσία θα αφήσει τελικά να πέσει η Συρία.
Όπως έγραψα εδώ και πολύ καιρό, η Ρωσία δεν είχε καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη Συρία για μια σειρά από καλούς λόγους: οι Σύροι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν εμπιστοσύνη στη Ρωσία, και γεωπολιτικά μιλώντας, ο πόλεμος πλησίαζε πολύ τα σύνορα της Ρωσίας. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ότι οι Ρώσοι είχαν βαρεθεί την υπεροψία της Αμερικής. Οι Ρώσοι θεωρούσαν ότι τόσο σημαντικές αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν από τη διεθνή κοινότητα, συγκεκριμένα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δεν εκτιμούσαν το ρόλο του παγκόσμιου διαιτητή που έπαιζε η Αμερική.
Στη δεκαετία του 1990, η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη και δεν μπορούσε να αντιταχθεί, αλλά δεν τους άρεσε ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας και η επέλαση των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, κατά παράβαση της υπόσχεσης που δόθηκε από τις ΗΠΑ στον Γκορμπατσόφ. Η λιβυκή τραγωδία προστέθηκε στην οργή. Η άτυχη χώρα αυτή βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ, και βρέθηκε διαλυμένη. Από πιο ευημερούσα αφρικανική πολιτεία, η Λιβύη έγινε μια από τις πιο άθλιες χώρες. Η ρωσική παρουσία στη Λιβύη ήταν πολύ περιορισμένη, αλλά η Ρωσία έχασε όμως κάποιες επενδύσεις. Η Ρωσία απείχε από την ψηφοφορία για τη Λιβύη, διότι ήταν η θέση του προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ που πίστευε στην πιθανή συνεργασία με τη Δύση. Αλλά ο Πούτιν δεν ήταν καθόλου πρόθυμος να αφήσει τη Συρία να έχει το ίδιο μέλλον.
Η ρωσική εξέγερση έναντι της ηγεμονίας των ΗΠΑ ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο, όταν η πτήση της Aeroflot που μετέφερε τον Ed Snowden προσγειώθηκε στη Μόσχα. Οι Αμερικανοί πίεσαν όλα τα κουμπιά στη διάθεσή τους για να τον ανακάμψουν. Ολόκληρο το φάσμα των πρακτόρων τους αναπτύχτηκε στη Ρωσία. Και ελάχιστες φωνές, μεταξύ των οποίων και αυτή του γράφοντος, κάλεσαν τη Ρωσία να παρέχει ένα ασφαλές καταφύγιο στον Σνόουντεν, και τελικά επικράτησαν οι φωνές μας. Παρά της πίεσης των ΗΠΑ, εξασφαλίστηκε πολιτικό άσυλο στον Σνόουντεν.
Επόμενο βήμα, η συριακή αναρρίχηση. Δεν θέλω να υπεισέλθω στις λεπτομέρειες των υποτιθέμενων χημικών επιθέσεων. Από τη ρωσική άποψη, δεν μπορούσε να ήταν λόγος να μπουν οι ΗΠΑ σε πόλεμο στη Συρία ούτε οπουδήποτε αλλού. Κατά μία έννοια, οι Ρώσοι αποκαταστάθηκαν το δίκαιο των εθνών, στην προηγούμενη θέση του, τη σεβαστή του θέση. Ο κόσμος έγινε ασφαλέστερος για τους κατοίκους του. Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσαν να έχουν γίνει χωρίς την υποστήριξη της Κίνας. Ο Ασιάτης γίγαντας βλέπει τη Ρωσία σαν τη μεγάλη του αδελφή, και την εμπιστεύεται για να διαπραγματευτεί με δεξιοτεχνία με τον κόσμο των στρογγυλών ματιών. Οι Κινέζοι, με το γαλήνιο ύφος τους και την εμφάνιση τους του «δεν πειράζω τίποτα», έπαιξαν στο στρατόπεδο του Πούτιν. Φόρτωσαν τον Σνόουντεν στη Μόσχα. Αντιστάθηκαν με το βέτο τους στα αντι-συριακά σχέδια του Συμβουλίου Ασφαλείας, και έστειλαν τα πολεμικά τους πλοία στη Μεσόγειο. Αυτός είναι ο λόγος που άντεξε ο Πούτιν, όχι μόνο για λογαριασμό της Ρωσίας, αλλά και για ολόκληρη τη μάζα της Ευρασίας.
Η Εκκλησία στήριξε τις προσπάθειες του Πούτιν: όχι μόνο η Ρωσική Εκκλησία, αλλά οι Καθολικοί και οι Ορθοδόξοι μαζί αντιστάθηκαν κατά της αμερικανικής εκστρατείας γιατί οι αντάρτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ σφάζανε τους Χριστιανούς. Ο Πάπας έκανε έκκληση προς τον Πούτιν ως υπερασπιστή της Εκκλησίας, οι εκκλησίες της Ιερουσαλήμ και της Αντιόχειας έκαναν το ίδιο. Και ο Πάπας ουσιαστικά απείλησε με αφορισμό τον Ολάντ, και η συγκαλυμμένη απειλή ενόχλησε τον Γάλλο πρόεδρο. Και έτσι, ο Πούτιν έλαβε μια διπλή υποστήριξη: εκείνη των Ορθοδόξων Πατριαρχών και εκείνη του Πάπα: πρόκειται για μια περίπτωση διπλής ευλογίας εξαιρετικά σπάνια στην ιστορία.
Υπήρξαν πολλά συναρπαστικά επεισόδια στο συριακό έπος, αρκετά για να γεμίσουν τόμους βιβλίων. Για παράδειγμα, η προσπάθεια να αναγκάσει τον Πούτιν στη σύνοδο κορυφής της G8 στην Ιρλανδία. Έπρεπε να αντιμετωπίσει το ενιαίο μέτωπο της Δύσης, αλλά κατάφερε να θέσει κάποιες χώρες στο πλευρό του, και έσπειρε τους σπόρους της αμφιβολίας στην καρδιά των άλλων, υπενθυμίζοντάς τους τα μεγάλα κατορθώματα των ανθρωποφάγων καπετάνιων στο στρατόπεδο των ανταρτών. Η πρόταση για την εξάλειψη των συριακών χημικών όπλων εισήχθη με μεγάλη δεξιοτεχνία. Το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας μπλόκαρε την δυνατότητα επίθεσης κατά της Συρία με επίκληση του άρθρου 7. Ως εκ θαύματος, οι Ρώσοι κέρδισαν τη μεγάλη πλειοδοσία.
Ο κίνδυνος ήταν τεράστιος: Η Συρία θα κατέληγε κατεστραμμένη όπως η Λιβύη, μια αμερικανο-ισραηλινή επίθεση στο Ιράν ήταν αναπόφευκτη, ο ανατολικός χριστιανισμός θα έχανε το λίκνο του, η Ευρώπη θα πλημμυρούσε με την εισβολή επιπλέον εκατομμυρίων προσφύγων, η Ρωσία θα αποδείκνυε ότι δεν είναι τίποτα, ότι ο λόγος της ήταν αέρας, ότι ζύγιζε περίπου όσο και η Βολιβία, της οποίας επιτρέπεται κανείς να ανιχνεύσει η να αναχαιτίσει το προεδρικό αεροπλάνο σε κάθε στιγμή.
Ανίκανη να υπερασπιστεί τους συμμάχους της, ανίκανη να κρατήσει τη θέση της, η Ρωσία θα βραβευόταν με μια ηθική νίκη, ένας ευφημισμός για την ήττα. Όλο το παραγόμενο έργο του Πούτιν για δεκατρία χρόνια θα βούλιαζε στα νερά. Η Ρωσία θα επέστρεφε στην κατάσταση της του 1999, όταν ο Κλίντον βομβάρδιζε το Βελιγράδι.
Η κορύφωση της αντιπαράθεσης επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής μεταξύ Ομπάμα και Πούτιν για την αμερικανική εξαίρεση. Από τους δυο κανένας δεν ήταν αρχάριος, εξάλλου. Ο Πούτιν ήταν εμβρόντητος από την υποκρισία και την έλλειψη ειλικρίνειας του Ομπάμα. Στο βαθμό που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά για να φτάσει πολύ ψηλά, ο Πούτιν αρέσκεται στην ικανότητά του να μιλήσει με ευθύτητα με τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους. Και ο απότομος ειλικρινής λόγος του μπορεί να είναι συγκλονιστικά βίαιος. Όταν βρήκε βρέθηκε παρενοχλημένος από έναν Γάλλο δημοσιογράφο για το θέμα των Τσετσένων αυτονομιστών, ο ίδιος απάντησε: «Οι μουσουλμάνοι εξτρεμιστές (οι τακφιριστές) είναι οι εχθροί των χριστιανών, των άθεων και ακόμη των μουσουλμάνων, επειδή πιστεύουν ότι το παραδοσιακό Ισλάμ είναι εχθρικό προς τους στόχους που οι ίδιοι πρεσβεύουν. Και αν θέλεις εσύ να γίνεις ένας ριζοσπαστικός ισλαμιστής και είσαι έτοιμος να σου κάνουν περιτομή, σε καλώ στη Μόσχα. Είμαστε μια πολυθρησκευτική χώρα, και έχουμε ειδικούς που μπορούν να σου το κάνουν. Και θα τους πω να το κάνουν έτσι ώστε τίποτα να μη κινδυνεύει να ξαναφυτρώσει!».
Ένα άλλο παράδειγμα του ύφους του όσο ειλικρινούς όσο και σοκαριστικού, ήταν όταν απάντησε στη Bridget Kendall, της BBC στο Valdai. Τον είχε ρωτήσει: «παίζει ρόλο η απειλή των αμερικανικών στρατιωτικών επιθέσεων στο γεγονός ότι η Συρία δέχεται να βάλει τα όπλα της υπό έλεγχο;». Και ο Πούτιν της απάντησε: η ίδια η Συρία ανέπτυξε τα χημικά όπλα της, ως εναλλακτική αμυντική λύση ενώπιον του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ. Κάλεσε για τον αφοπλισμό του Ισραήλ και ανέφερε το παράδειγμα του Mordechai Vanunu ως παράδειγμα Ισραηλινού επιστήμονα αντίθετου με τα πυρηνικά όπλα (η συνέντευξή μου με τον Βανούνου μόλις είχε δημοσιευθεί στην σημαντικότερη ρωσική εφημερίδα, με σχετική φήμη.
Ο Πούτιν προσπάθησε να μιλήσει ειλικρινά με τον Ομπάμα. Γνωρίζουμε το περιεχόμενο του διαλόγου τους με την καταγραφή του διάλογου μεταξύ Πούτιν και Νετανιάχου που διέρρευσε. Ο Πούτιν φώναξε τον Αμερικανό και του είπε: Ποίος είναι ο στόχος σου στη Συρία; Ο Ομπάμα απάντησε: «Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι το καθεστώς Άσαντ δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα». Ο Πούτιν παραλίγο να κάνει εμετό ενώπιον μιας τέτοιας υποκρισίας, και το ερμήνευσε ως άρνηση από την πλευρά του Ομπάμα να συζητήσει μαζί του «κοιτάζοντας τον στα μάτια».
Την επομένη της οξείας κρίσης στη Συρία, ο Ομπάμα απευθύνθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο στο όνομα της αμερικανικής εξαίρεσης. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι αυτό που «κάνει τη διαφορά της Αμερικής. Αυτό είναι που μας κάνει μοναδικούς» είχε πει. Ο Πούτιν απάντησε: «Είναι πολύ επικίνδυνο να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να βλέπουν τον εαυτό τους ως εξαίρεση. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά όταν ζητάμε την ευλογία του Θεού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός μας έκανε όλους ίσους». Δεν ήταν μόνο μια ιδεολογική συζήτηση, αλλά και θεολογική.
Όπως το έχω αναπτύξει στο βιβλίο μου Pardes, οι ΗΠΑ χτίστηκαν με την εβραϊκή θεολογία της εξαίρεσης, του εκλεκτού λαού. Είναι η χώρα της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό αποτελεί ένας πολύ βαθύς λόγος για την ιδιαίτερη συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η Ευρώπη διέρχεται μια φάση αποστασίας και απόρριψης του Χριστού, ενώ η Ρωσία είναι βαθιά χριστιανική. Οι εκκλησίες της είναι γεμάτες, ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα και Καλό Πάσχα ο ένας στον άλλο, δεν υπάρχει χλωμή «εποχή». Η Ρωσία είναι χώρα της Καινής Διαθήκης. Και η απόρριψη της εξαίρεσης, της έννοιας του εκλεκτού λαού, είναι το θεμέλιο του Χριστιανισμού.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον, ενώ η εβραϊκή κοινότητα στις ΗΠΑ ήθελαν πόλεμο, καταδίκαζε τον Άσαντ και ζήτησε την παρέμβαση των ΗΠΑ, η ρωσική εβραϊκή κοινότητα, αρκετά μεγάλη, πλούσια και με επιρροή, δεν υποστήριξε τους αντάρτες της Συρίας, αλλά προτίμησε τις προσπάθειες Πούτιν για την διατήρηση της ειρήνης.
Ομοίως, στο Ιράν, όπου η εύπορη εβραϊκή κοινότητα επέλεξε και αυτή το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Φαίνεται ότι οι χώρες που καθοδηγούνται από μια δυνατά καθιερωμένη εκκλησία είναι εμβολιασμένες κατά της βλαβερής επίδρασης των λόμπι, ενώ οι χώρες που δεν διαθέτουν έναν συγκρίσιμο οργανισμό, είτε πρόκειται για τις ΗΠΑ είτε για τη Γαλλία, παραδίνονται στις πιέσεις, και υιοθετούν τον παράνομο παρεμβατισμό ως πρότυπο. Ενώ μειώνεται η ηγεμονία των ΗΠΑ, βλέπουμε το μέλλον άκρως αβέβαιο.
Η αμερικανική στρατιωτική δύναμη, όπως ο θρυλικός Behemoth, μπορεί ακόμη να προκαλέσει ολέθρια και ναυάγια, και το πληγωμένο ζώο είναι το πιο επικίνδυνο. Οι Αμερικανοί θα πρέπει να ακούσουν τη φωνή του γερουσιαστή Ron Paul που καλεί να εγκαταλείψουν τις υπερπόντιες βάσεις, και για μείωση των στρατιωτικών δαπανών.
Οι κανόνες του διεθνούς δικαίου και η εθνική κυριαρχία όλων των κρατών θα πρέπει να τηρούνται. Ο κόσμος όλος θα αγαπήσει πάλι την Αμερική όταν θα σταματήσει να μας παρενοχλήσει πριν να μας πατήσει.
Τίποτα δεν κερδήθηκε, αλλά μπορέσαμε και διασχίσαμε το Ακρωτήριο και φτάσαμε στη Καλή την Ελπίδα...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου