Το Ελληνικό προλεταριάτο σε αφασία

του Παναγιώτη Π'' γαρυφάλλου*
Όπως είναι γνωστό εδώ και ενάμισι αιώνα, η θεωρία του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, με πυρήνα τη μαρξική θεωρία, διδάσκει ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων δίνεται η ευκαιρία στο επαναστατημένο προλεταριάτο να κάνει τη μεγάλη επέλαση και ν’ ανατρέψει το εκφυλισμένο κεφαλαιοκρατικό-αστικό καθεστώς (Για το ζήτημα των οικονομικών κρίσεων και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία» εκδ. «Κάδμος», 2010, σελ. 287 επ. όπου το κεφάλαιο «Η συγκέντρωση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και οι οικονομικές κρίσεις ως αιτία της επανάστασης»). Ενώ, λοιπόν, η Ευρώπη μαστίζεται από πρωτοφανή οικονομική κρίση εδώ και χρόνια, τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι το προλεταριάτο σαλεύει. Το γεγονός είναι πιο έκδηλο στην Ελλάδα...
Στην Ελλάδα, όπου παρά το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων, την πείνα εκατομμυρίων Ελλήνων, τον ανασκαλοπισμό του κοινωνικού κράτους και την ασύνορη σήψη του συμμοριακού πολιτικού συστήματος, το προλεταριάτο –ποιο προλεταριάτο;- βρίσκεται σε αφασία!

Στέκει στις ουρές των συσσιτίων και ψηφίζει τα δύο κοινωνιοκτόνα κόμματα που του επέβαλαν τα «Μνημόνια»! 40% των ανασκολοπισμένων Ελλήνων ψήφισαν Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν τους εθνικούς νεκροθάφτες, μαζί και με τους μπάτλερ της ΔΗ.ΜΑΡ. Αντίθετα, το ΚΚΕ, σε συνθήκες απόλυτης και πολυεπίπεδης εξαθλίωσης του «κυρίαρχου» λαού, μετά βίας άνοιξε την πόρτα του χαλκείου της διαφθοράς που χάριν συνήθειας ονομάζεται Βουλή.

Μήπως, μετά από δεκαετίες πολιτικής και ιδεολογικής αρλουμπολογίας ήρθε ο καιρός να συζητηθούν σοβαρά κάποια θεμελιώδη κοσμοθεωρητικά ζητήματα; Μήπως π.χ. ήρθε ο καιρός να ιδωθεί ο ρόλος του συγχρόνου προλεταριάτου υπό το φως των νέων κοινωνικών εξελίξεων; (Για το ζήτημα των ταξικών αγώνων και τον μειωμένο ρόλο της εργατικής τάξης στις σύγχρονες κοινωνίες βλ. το πιο πάνω έργο μου σελ. 421 όπου το κεφάλαιο: «Η μαρξική θεωρία για την πάλη των τάξεων και τον πρωτοποριακό ρόλο του προλεταριάτου». Πρβλ. και Δαμ. Βασιλειάδη: «Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της αριστεράς» εκδ. «ΚΨΜ», Αθήνα, 2011).

Φυσικά, αυτό το καθήκον πέφτει στους ώμους εκείνων οι οποίοι και τολμούν, και γνωρίζουν και δεν παύουν ν’ αναζητούν, ν’ αμφισβητούν και ν’ απορρίπτουν. Οι καιροί δεν επιτρέπουν συνέχεια της πνευματικής οκνηρίας.
* Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
πηγή