Προτιμάμε τη θέση του παρατηρητή σε μία Λιβύη όπου ένας δικτάτορας οραματίζεται λουτρά αίματος και δολοφονεί άκριτα κάθε αντιφρονούντα; ....
Όσο δυσάρεστη κ αν είναι η επέμβαση, όσο κ αν δε γνωρίζουμε το θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα που αυτή θα αποφέρει, η μη θέση και οι ψευτοϊσορροπίες για την κατάσταση που επικρατεί στο κράτος της Λιβύης, επί του εδάφους της οποίας κάθε μέρα πεθαίνουν αναίτια συνάνθρωποί μας είναι η πιο δειλή στάση που θα μπορούσε να παρθεί. Σε τούτες τις περιπτώσεις δεν ψάχνεις για ιδανικές λύσεις, ούτε προσμένεις από το χρόνο να εξομαλύνει την κατάσταση. Οι διαπραγματεύσεις με τον Καντάφι είναι ανέφικτες. Πρόκειται, πραγματικά, περί ενός αλλόφρωνος δικτάτορα που δε θα διστάσει να σφαγιάσει τους περισσότερους συμπατριώτες του για να παραμείνει στην εξουσία.
Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: Οι μεν παλεύουν για την ελευθερία τους και οι δε για τη συντήρησή τους στην εξουσία με δικτατορικούς όρους.
Οι οικονομικές παράμετροι (σπατάλη) ή τα αλλότρια συμφέροντα (πετρέλαιο) που κάποιοι (ίσως και ορθώς) θέτουν ως ανασταλτικά επιχειρήματα δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από το αρχικό δίλημμα. Όχι πως δεν υπάρχουν ή δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Όμως ιεραρχούνται στο τέλος της λίστας, επί της οποίας προηγούνται παρασάγγας οι ατομικές ελευθερίες του ανθρώπου.
Επίσης, θα πρέπει να κάνουμε τον διαχωρισμό από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ (επί Μπους), όπου καταστρατηγήθηκε βάναυσα η διεθνής νομιμότητα. Εν προκειμένω, η στρατιωτική επέμβαση των διεθνών δυνάμεων πληροί-τηρεί όλους τους κανόνες της διεθνούς νομιμότητας και δε βρίσκει κανέναν αντίθετο παρά ελάχιστους αποστασιοποιημένους.
Εντύπωση προξενεί η στάση της Γερμανίας. Το 80% των Γερμανών πολιτών τάσσεται κατά της επέμβασης και η Μέρκελ φαίνεται να αποφασίζει με βάση το πολιτικό κόστος. Το νούμερο δεν αποτελεί παραδοξότητα. Άλλωστε, ποιος λαός θα ενέκρινε έναν πόλεμο; Το διακύβευμα παραμένει η αναγκαιότητα ή όχι του εγχειρήματος. Και εδώ διερωτόμαστε: Δεν είναι εξίσου εγκληματική η αποστασιοποίηση και η στάση του 'νίπτω τας χείρας μου' σε μία δρομολογούμενη γενοκτονία;
Η δημοκρατία δεν είναι νόμισμα. Δεν έχει δύο όψεις. Η εύκολη και 'εκτός χορού' κριτική δεν προκρίνεται ως η ενδεδειγμένη στάση για κάποιο εκ των επιθυμητών αποτελεσμάτων. Είναι αλήθεια πως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι πρωτόγνωρα ρευστή και φυσικά κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση σε μία δημοκρατία και σε νεοδημιούργητα ευνομούμενα αραβικά κράτη στην ευρύτερη περιοχή. Ίσως, ακόμη, η εξέγερση τούτη να τους βγει σε κακό. Εντούτοις, αξίζει να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι για το ύψιστο ιδανικό της ελευθερίας.
Θα θέλαμε ως επίλογο να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια ενός λίβυου πολίτη:
i 'm not afraid to die..i 'm afraid to lose the battle
ΕΠΙΚΑΙΡΟπηγή
Δημοσίευση σχολίου