Το κρατικό πρακτορείο Anadolu δίνει βήμα στον ψεύτη “πατέρα” της “γαλάζιας πατρίδας”…
Με τίτλο «Οι σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας και η σημασία της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’» δημοσιεύεται άρθρο γνώμης του Τούρκου απόστρατου και φερόμενου εμπνευστή του παράνομου ‘Τουρκολιβυκού MoU’ του 2019, Cihat Yayci, στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Anadolu (ΑΑ)Στο άρθρο καταγράφονται οι απαράδεκτες θέσεις του “πατέρα” της “γαλάζιας πατρίδας”. Δημοσιεύουμε όλο το κείμενο προς γνώση και …συμμορφωση. Μεταξύ άλλων, σημειώνει τα κάτωθι:
Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από την Τουρκία να αποδεχθεί τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία δεν έχει υπογράψει, αντί των Συνθηκών της Λωζάνης και του Παρισιού, τις οποίες έχουν υπογράψει και τα δύο κράτη (Ελλάδα-Τουρκία).
Ο Cihat Yaycı έγραψε για την κατεύθυνση των στρατηγικών πολιτικών της Ελλάδας προς την Τουρκία μετά τις εκλογές και τη σημασία της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’ για την ασφάλεια της Τουρκίας μέσα από 3 ερωτήσεις για το AA.
Τι είδους αλλαγή στρατηγικής απόφασης περιμένει η Ελλάδα από την Τουρκία μετά τις εκλογές;
Πρέπει να δούμε ότι οι στόχοι της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία δεν έχουν αλλάξει ποτέ από την ίδρυσή της, παρόλο που έχουν αλλάξει κυβερνήσεις ή καθεστώτα. Για το λόγο αυτό, πιστεύω ότι οι προσδοκίες της Ελλάδας από την Τουρκία μετά τις εκλογές θα είναι η αποδοχή τουλάχιστον κάποιων από τις προηγούμενες απαιτήσεις της. Τα αιτήματα αυτά αφορούν τη ‘Θάλασσα των Νησιών’ (Αιγαίο), την Ανατολική Μεσόγειο και το νησί της Κύπρου.
Η Ελλάδα απαιτεί την αποδοχή της επέκτασης των χωρικών της υδάτων σε πάνω από 6 μίλια στη ‘Θάλασσα των Νησιών’, την αποδοχή ότι δεν υπάρχει θέμα όπως Νησιά, Νησίδες και Βράχοι, των οποίων η κυριαρχία δεν έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα μέσω συμφωνιών (EGAYDAAK), την αποδοχή ότι είναι δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίζει και να στρατιωτικοποιεί νησιά με μη στρατιωτικό καθεστώς, την αποδοχή ενός εναέριου χώρου 10 μιλίων πέρα από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων, που είναι μοναδικό στον κόσμο, και την αποδοχή της Ελλάδας ως αρχιπελαγικού κράτους και την αποδοχή της θαλάσσιας περιοχής εντός της γραμμής που συνδέει τα εξωτερικά της νησιά ως ελληνική λίμνη.
Τα αιτήματά της στην Ανατολική Μεσόγειο περιλαμβάνουν την αποδοχή του χάρτη της Σεβίλλης, που αναγνωρίζει την Ελλάδα ως αρχιπελαγικό κράτος και την Τουρκία ως τον Κόλπο της Αττάλειας. Την μη πραγματοποίηση από την Τουρκία σεισμικών ερευνών και γεωτρήσεων εκτός των συνόρων του χάρτη της Σεβίλλης, την ακύρωση ή την de facto μη εφαρμογή των Συμφωνιών Τουρκίας-Λιβύης και το τέλος της τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη.
Στο νησί της Κύπρου, η Αθήνα απαιτεί επίσης αλλαγή πολιτικής με τον τερματισμό της ανεξάρτητης δομής της (παράνομης) ‘ΤΔΒΚ’ και την αποδοχή μιας ομοσπονδιακής δομής υπό ‘Ε/Κ’ κυριαρχία και την απόσυρση των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων από το νησί της Κύπρου.
Η Ελλάδα περιμένει από την Τουρκία να δεχτεί τουλάχιστον αυτά τα πράγματα, σαν να είχε ηττηθεί σε πόλεμο και να είχε αναγκαστεί να πάει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Βρίσκει υποστήριξη για αυτήν την προσδοκία από ορισμένα άλλα κράτη καθώς και ορισμένους παράγοντες στην Τουρκία.Ποια είναι τα κύρια προβλήματα στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία;
Η πολιτική της Ελλάδας της Μεγάλης Ιδέας που είναι «η ιδεολογία της μετατροπής της Ελλάδας σε Βυζαντινή Αυτοκρατορία», είναι το κύριο εμπόδιο για καλές σχέσεις σε κάθε τομέα, από το νησί της Κύπρου στη ‘Θάλασσα των Νησιών’, από τη ‘Θάλασσα των Νησιών’ έως τη ‘Δυτική Θράκη’.
Από την ημέρα που ιδρύθηκε, η Ελλάδα έχει διευρύνει τη χώρα της παίρνοντας 6 φορές γη από τους Τούρκους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρόλο που ηττήθηκε στον πόλεμο ή δεν μπήκε στον πόλεμο. Έχοντας επίγνωση ότι η ‘Γαλάζια Πατρίδα’ είναι και εδαφική πατρίδα, η Τουρκία δεν έχει χερσαία πατρίδα να δώσει στην Ελλάδα για 7η φορά, ούτε έχει να της δώσει μια σταγόνα νερού της πατρίδας της. Επομένως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα, παρά μόνο οι απαιτήσεις της Ελλάδας.
Ωστόσο, η Τουρκία δεν έχει άλλες απαιτήσεις από την Ελλάδα, παρά μόνο «να τηρήσει τις συμφωνίες που έγιναν».
Η Τουρκία περιμένει από την Ελλάδα μόνο να τηρήσει τις διατάξεις των Συνθηκών Ειρήνης της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947.
Με αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία στοχεύει στη δημιουργία και διατήρηση ειρηνικών και φιλικών σχέσεων με την Ελλάδα στο πλαίσιο της γειτονίας και της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο αυτό, κανείς δεν πρέπει να περιμένει από την Τουρκία να αποδεχθεί τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία δεν έχει υπογράψει, αντί των Συνθηκών της Λωζάνης και του Παρισιού, στις οποίες έχουν υπογράψει και τα δύο κράτη, για το καθεστώς στη ‘Θάλασσα των Νησιών’.
Η κύρια διεθνής συμφωνία που καθορίζει το νομικό καθεστώς της ‘Θάλασσας των Νησιών’ μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας είναι η Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης. Σύμφωνα με τη Λωζάνη, τα χωρικά ύδατα ήταν 3 μίλια, αλλά η Ελλάδα έσπασε αυτό το καθεστώς το 1936 αυξάνοντας τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια.
Η Τουρκία δεν θέλει αυτό το καθεστώς να επιδεινωθεί περαιτέρω. Η Ελλάδα διεκδικεί 152 ομάδες νησιών, νησίδων και βράχων (EGAYDAAK), των οποίων η κυριαρχία δεν της μεταβιβάστηκε με τις Συνθήκες της Λωζάνης και του Παρισιού. Αυτό το ζήτημα της κυριαρχίας πρέπει να τεθεί στο τραπέζι.
Ομοίως, η παραίτηση της Ελλάδας από τη διεκδίκηση εναέριου χώρου 10 μιλίων με χωρικά ύδατα 6 μιλίων και η αποστρατικοποίηση 23 νησιών με μη στρατιωτικό καθεστώς θα πρέπει να είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία σχέσεων φιλίας και καλής γειτονίας. Επιπλέον, είναι απαίτηση του διεθνούς δικαίου και του δόγματος της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’ ότι η διαίρεση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας στη ‘Θάλασσα των Νησιών’ πρέπει να βασίζεται στα κύρια χερσαία και παράκτια μήκη.
Το δόγμα της ‘Γαλάζιας πατρίδας’ στοχεύει στην επίτευξη διαρκούς φιλίας, ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας σε όλους τους τομείς, από το δίκαιο έως τη διπλωματία, την ενέργεια έως την ασφάλεια, τον τουρισμό έως τον αθλητισμό, το ψάρεμα μέχρι την ιστιοπλοΐα και όλους τους άλλους τομείς, με βάση την αρχή της δίκαιης κατανομής και αξιοποίησης στη βάση των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί και από τα δύο κράτη και του εθιμικού δικαίου. Μπορεί να αλλάξει η πολιτική της Τουρκίας για τη ‘Γαλάζια Πατρίδα’;
Ορίζω τη ‘Γαλάζια Πατρίδα’ ως «και τα 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα των περιοχών τουρκικής θαλάσσιας δικαιοδοσίας που έχουν δηλωθεί ή προβλέπεται να δηλωθούν σύμφωνα με τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της Τουρκίας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο». [1]
Η έκταση της Τουρκίας είναι 1. 246 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα 784.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι ξηρά και τα 462.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι η ‘Γαλάζια Πατρίδα’. Η ‘Γαλάζια Πατρίδα’ είναι απαραίτητη και δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί για την ευημερία και την ασφάλεια των σημερινών και των μελλοντικών γενεών της Τουρκίας.
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν από πανεπιστήμια, την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίου (TPAO) και την Έρευνα και Εξερεύνηση Ορυκτών (MTA), υπάρχουν κοιτάσματα ένυδρου αερίου στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες φυσικού αερίου της Τουρκίας για 816 χρόνια. Προσθέστε σε αυτά άλλα ορυκτά, την αλιεία, τον τουρισμό, τις θαλάσσιες μεταφορές και τα λιμάνια, και γίνεται σαφές ότι οι θάλασσές μας είναι ένας ανεκτίμητος πλούτος.
Η βασική αρχή ότι «η άμυνα και η ασφάλεια της πατρίδας αρχίζει πέρα από τις θάλασσες» φανερώνει τη σημασία της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’ σε επίπεδο ασφάλειας. Ως το άτομο που πρότεινε το δόγμα της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’, η κατανόησή μου για τη ‘Γαλάζια Πατρίδα’ δεν είναι ούτε ατλαντική, ούτε ευρασιατική, ούτε ρωσική, ούτε αμερικανική, ούτε νατοϊκή, ούτε κινεζική.
Δημοσίευση σχολίου