Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης
« Ελπίζω σήμερα, βήμα – βήμα να οικοδομήσουμε το όραμά μας για το 2053, υλοποιώντας τους στόχους μας για το 2023. Είσαστε έτοιμοι να βάλουμε τους Βυζαντινούς της εποχής μας και τις ίντριγκες που έχουν στηθεί, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας » ;
Τάδε έφη, ο καταγόμενος από την Ποταμιά της Ριζούντας από Έλληνες, που ασπάσθηκαν τον μουσουλμανισμό προκειμένου να γλιτώσουν από τις θηριωδίες των Τούρκων, Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν, Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας (sic), που έχει βαλθεί να γράψει το όνομά του πιο ψηλά από του Μουσταφά Κεμάλ, κάπου ισάξιο με αυτό του Μωάμεθ του Πορθητού – σε αυτό ταιριάζει με τον Πορθητή, διότι ο Πορθητής είχε Ελληνίδα μητέρα – θέτοντας μάλιστα και συγκεκριμένες χρονικές επιδιώξεις: το 2023 (100 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης) η Τουρκία να ανήκει στα είκοσι (20) ισχυρότερα κράτη του πλανήτη σαν μια νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 2053 (600 χρόνια από την Άλωση της Πόλης) η Τουρκία να είναι ένα από τα πέντε (5) ισχυρότερα κράτη του πλανήτη και το 2071 (1000 χρόνια από την μάχη του Μάτζικερτ) η Τουρκία να είναι μία από τις δύο (2) Υπερδυνάμεις.
Ο Εθνικός Όρκος
Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο, ψήφισε έξι αποφάσεις, που όριζαν τα σύνορα του νέου τουρκικού κράτους. Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους», όριζε ως τουρκικά (οθωμανικά) εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, (εκτός από την ανατολική, τη δυτική – που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα – και τη βόρεια – που ανήκει στη Βουλγαρία-), τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιτσεβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.
Χάρτης που απεικονίζει τον “Εθνικό Όρκο” του 1920.Ο Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν
Θα προσπεράσουμε την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1920 ως την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Νταγίπ, καθώς αποτελεί μια ξεχωριστή μελέτη που θα παρουσιασθεί σε μετέπειτα χρόνο.
Ο Ερντογάν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Τουρκίας τον Μάρτιο του 2003, δυο (2) χρόνια μετά την κυκλοφόρηση του «Στρατηγικού Βάθους», που συνέγραψε ο μέντορας και ανώτατος σύμβουλός του, Αχμέτ Νταβούτογλου.
Στο σύγγραμμα αυτό, περιγραφόταν με απλό τρόπο το πάντρεμα του ονείρου της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (που θα υλοποιούσε έτσι το πρώτο ορόσημο του 2023), αλλά και το όνειρο του παντουρκισμού μέσω του οποίου θα υλοποιούνταν τα δύο επόμενα. Με λίγα λόγια το βιβλίο αποτελεί μια μοντέρνα έκδοση του εθνικού όρκου που αναφέρεται ρητώς, αλλά παρηλλαγμένα, αφού το δόγμα εξωτερικής πολιτικής, που προκρίνεται στο βιβλίο, είναι αυτό «των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται για την Κύπρο με την κατακλείδα να είναι διάσημη πλέον: «Αν δεν υπήρχε στην Κύπρο ούτε ένας Τούρκος, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε».
Χρησιμοποιώντας κανείς το εργαλείο της Συστημικής Γεωπολιτικής Ανάλυσης (του καθηγητού Ιωάννη Μάζη), προκειμένου να αποκωδικοποιήσει την πορεία του Ερντογάν, θα διαπιστώσει πως στα έντεκα χρόνια πρωθυπουργίας και τα οκτώ (έως τη στιγμή που μιλάμε) χρόνια της Προεδρίας του, ενισχύθηκαν οι τέσσερις βασικοί πυλώνες γεωπολιτικής ισχύος (εν συντομία) :Άμυνα – Ασφάλεια:
Μέσω της εκρηκτικής ανάπτυξης της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, η οποία πρώτα δημιούργησε εγκαταστάσεις και στρατολόγησε το απαιτούμενο τεχνικό προσωπικό, προκειμένου να υλοποιήσει τα μεγάλα έργα συμπαραγωγών πολεμικού υλικού. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονισθεί, πως οποιοδήποτε οπλικό σύστημα επιλέχθηκε για τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (Τ.Ε.Δ) τις δεκαετίες 80 και 90, εκτός από επιχειρησιακά κριτήρια, κάλυπτε και το κριτήριο του συστήματος – βατήρα, ώστε η Τουρκία να μπορέσει να αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία, προκειμένου στο μέλλον να παράξει αντίστοιχο τουρκικό.
Στη συνέχεια, αφού πλέον είχε δημιουργηθεί η βάση, μέσω της τεράστιας παραγωγής επιστημονικού προσωπικού , το οποίο απορροφούνταν από τις εννιακόσιες (900) και πλέον κρατικές ή ιδιωτικές εταιρείες του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μεγάλη σημασία που δόθηκε στο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία, στο οποίο συμμετέχουν και προσωπικότητες, όπως ο Ισμαήλ Ντεμίρ ή ο γαμπρός Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ.
Πάνω και κάτω, φωτογραφίες από εκδηλώσεις στις οποίες επιτυγχάνεται «ζύμωση» μεταξύ της Προεδρίας Αμυντικής Βιομηχανίας και της μαθητιώσας νεολαίας.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η συμπαραγωγή F-16 και η συμμετοχή στο F-35, που θα οδηγούσε στο TFX, η συμπαραγωγή Stinger, που οδήγησε στο Sungur, η συμπαραγωγή του Mangusta, που θα οδηγήσει στο Atak-2 , αλλά και εξαγορά και στη συνέχεια τουρκοποίηση προγραμμάτων, όπως το Firtina, Altay, Anadolu, Hisar, Bora, Yildirim και πάρα πολλά άλλα. Και φυσικά, στις περιπτώσεις που δεν κατορθώθηκε η κύρωση κάποιας συμφωνίας, η λύση της αντίστροφης μηχανικής (Μη επανδρωμένα) ή ακόμη και οι παρασκηνιακές – «τζέιμς-μποντίστικες» τακτικές.
Πετυχημένα ή μη, σημασία έχει πως τα προγράμματα «έτρεξαν» υπό ενιαία διεύθυνση – συντονισμό, η οποία ανέλαβε να υλοποιήσει ένα τρομακτικό εξοπλιστικό τριακονταετίας, το οποίο εκτός του ότι προσέφερε κρίσιμη συμμετοχή στο ΑΕΠ (που έπρεπε οπωσδήποτε να αυξηθεί), προσέδωσε έναν εξαιρετικά σημαντικό βαθμό ανεξαρτησίας στο κομμάτι των οπλικών συστημάτων (κάποιοι ομιλούν για ποσοστό της τάξεως του 80%) και επιπλέον παρήγαγε προϊόντα – «σήματα κατατεθέντα» που αρμόζουν σε μιαν αυτοκρατορία κι έναν σουλτάνο (Αεροπλανοφόρο, Μη επανδρωμένα).
2. Οικονομία:
Θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν για το οικονομικό θαύμα που επιτέλεσε η Τουρκία του Ερντογάν, αλλά δυστυχώς θα περιοριστούμε στην παράθεση των πιο κάτω πινάκων και στην ενθάρρυνση προς τους αναγνώστες μας να μελετήσουν την ανάλυση (εδώ).
3. Πολιτική:
Εδώ τα γεγονότα εξελίχθηκαν με πιο «άγριο» τρόπο, καθώς θα έπρεπε να ανακαλυφθεί μια αφορμή η οποία θα δικαιολογούσε την αλλαγή προσωπείου από τον Ερντογάν.
Στήθηκε, λοιπόν, το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 και για όποιον έχει την εντύπωση πως ο απλός τουρκικός λαός δεν τρέφει αρνητικά αισθήματα για τον Ελληνικό, παραθέτουμε τις φωτογραφίες με τον τρόπο χειρισμού των δικών του παιδιών.
Το «πραξικόπημα» του 2016 αποδεικνύει και κάτι ακόμη: πως αν υπάρχουν «φρόνιμοι» εντός Ελλάδος που ευαγγελίζονται πως ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε μια λύση win – win με την Ελλάδα, καλά θα κάνουν να μελετήσουν ξανά την προσωπικότητά του και το πόσο ωραία έπαιξε το ρόλο του αγαθού ηγέτη που αγαπάει τον λαό του κι απλά μάχεται για την ευημερία του και τις εικόνες από το «πραξικόπημα» .
Στην τριετία 2016 – 2019 ( με έμφαση τα δύο πρώτα χρόνια), ο Ερντογάν προχώρησε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, από τους εχθρούς ή όποιους βόλευε να τους χαρακτηρίσει έτσι, χρησιμοποιώντας ως νομιμοποίηση ότι προσπάθησαν να καταλύσουν τη δημοκρατία, την αποφράδα εκείνη ημέρα του πραξικοπήματος.
Από το 2019 και έπειτα, αισθάνονταν σίγουρος πως είχε καταστείλει κάθε πιθανότητα να απειληθεί εσωτερικώς.
4. Πολιτισμός / Πληροφορία:
Ενώ τους προηγούμενους τρεις τομείς ο Ερντογάν τους ανέπτυξε και υπήρχε η βεβαιότητα ότι θα επιτυγχάνονταν οι αντικειμενικοί σκοποί, στο κομμάτι του πολιτισμού υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα.
Ποιο;
Ότι δεν υπήρχε τουρκικός, έστω Οθωμανικός, πολιτισμός με οικουμενική διάσταση, που θα μπορούσε να προβληθεί και να χρησιμοποιηθεί ως προβολέας / Δούρειος Ίππος. Υπήρχε έλλειμα στη soft power.
Παρά το γεγονός ότι η Νέα Ρώμη, η μόνη νόμιμη κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα τελευταία 569 έτη βρίσκεται υπό οθωμανική / τουρκική κατοχή, εν τούτοις αποδείχτηκε πολύ βαριά.
Την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των πόλεων (Κων/πολη = 2η Ρώμη, αλλά μήπως Ρώμη = 2η Αθήνα; ) , οι Οθωμανοί κι αργότερα το νέο τουρκικό κράτος του Κεμάλ, δεν κατάφεραν να την αφομοιώσουν. Πάντα για αυτούς ήταν ένα γιγάντιο μέγεθος που για να το διαχειριστούν έπρεπε να υπάρχουν οι Έλληνες της υψηλής κοινωνίας (Φαναριώτες).
Απήλαυσαν, βέβαια, και συνεχίζουν να το πράττουν ακόμη, τα προνόμια που τους προσφέρει η κατοχή της Πόλης που, ούτε ένα τουρκικό όνομα δεν ετόλμησαν να της δώσουν και κατάντησαν επί 569 χρόνια να την αποκαλούν Εις την Πόλην (Ισ-τα-μπούλ).
Τα ίδια έπαθαν και με το μεγάλο έμβλημα της Πόλης και της Ελληνικής Ανατολικής Αυτοκρατορίας, την τεράστια Αγία Σοφία. Αγιασοφιά την αποκαλούν και μάλιστα, όταν προσέρχονται να προσευχηθούν εντός της, καλύπτουν από ντροπή, τα ψηφιδωτά με την Υπέρμαχο των Ελλήνων Στρατηγό και τους Αρχαγγέλους.
Εις μάτην όμως.
Ακόμη την αισθάνονται ως κάτι το κλεμμένο. Το καταλαβαίνουν από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που την επισκέπτονται και που μπαίνοντας σχηματίζουν το σημείο του Σταυρού. Την έχουν βέβαια πολυδιαφημίσει. Άραγε οι ξεναγοί τι απαντούν στους τουρίστες, όταν οι τελευταίοι αναρωτιούνται για ποιον λόγο οι ανυπέρβλητοι Οθωμανοί αρχιτέκτονες στους τοίχους του μεγάλου τζαμιού κατασκεύασαν ψηφιδωτά με τον Χριστό και την Παναγία;
Δυστυχώς για αυτούς, οι πέτρες μιλάνε Ελληνικά και λένε την αλήθεια. Παρόλα αυτά, το αιώνιο Αυτοκρατορικό Σύμβολο, η Αγιά Σοφιά αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια του Ερντογάν.
Οικουμενικός πολιτισμός, λοιπόν, δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, μιαν οικουμενική θρησκεία, ο ισλαμισμός, της οποία ο Ερντογάν θα έπρεπε να καταφέρει να χρισθεί επικεφαλής (χαλίφης στη θέση του χαλίφη ).
Η μουσουλμανική Άνοιξη, λοιπόν, έκανε την εμφάνισή της και η υποστήριξη σε όλους τους τομείς του ISIS, της Χαμάς, της Μουσουλμανικής Αδελφότητος από τον Ερντογάν αποσκοπούσε σε αυτό, που αναφέρθηκε προηγουμένως.
Ο Νταγίπ Ερντογάν εντός της Αγίας Σοφίας μας, χαιρετά με τον χαρακτηριστικό τρόπο της Ράμπια στέλνοντας μηνύματα στους μουσουλμάνους απανταχού. Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος και ΗΑΕ έχουν αντιληφθεί τους απώτερους στόχους του.Σε δεύτερο πλάνο, η Υπέρμαχος των Ελλήνων Στρατηγός εποπτεύει και «φορτώνει»….. Παλαιότερα, όταν Πέρσες και Άβαροι πολιόρκησαν την Πόλη της, με ένα «φου» έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ακούστηκε ο «Ακάθιστος Ύμνος εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον», που απετέλεσε και τον πρώτο Εθνικό Ύμνο των Ελλήνων.
Εκτός αυτών, η Τουρκία εφάρμοσε ένα συνδυαστικό μοντέλο soft power. Συνδύασε το Αμερικανικό και το Ρωσικό μοντέλο.
Οι Ρώσοι, που ακόμη θέλουν να αισθάνονται ότι η Μόσχα των Τσάρων (Καισάρων) είναι η 3η Ρώμη (δλδ η 2η Κωνσταντινούπολη, δλδ η 4η Αθήνα), έχοντας μια Οικουμενική θρησκεία (Ορθοδοξία) , αλλά πολιτισμικό έλλειμα- διότι καλός ο Ρωσικός πολιτισμός, αλλά Οικουμενικός δεν είναι- απλά χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία ως Δούρειο Ίππο (όπως ακριβώς προσπαθεί ο Νταγίπ να κάνει με το Ισλάμ).
Από την άλλη, οι Αμερικάνοι έχοντας έλλειψη και σε οικουμενικό πολιτισμό και σε οικουμενική θρησκεία, τι έκαναν; Πλάσαραν στον πλανήτη την αθρησκεία και το δικό τους Τίμιο Ξύλο (Hollywood), ώστε να καλύψουν το πολιτισμικό κενό. Κατασκεύασαν με λίγα λόγια έναν πολιτισμό, το American Dream που το διαφήμισαν μέσω του κινηματογράφου. Είναι γνωστή η έκφραση ότι «αυτό είναι αμερικανιά» που όλοι καταλαβαίνουν πάνω – κάτω τι σημαίνει, αλλά ουδείς έχει τη δυνατότητα να το πιάσει στα χέρια του. Δεν είναι κάτι κτιστό.
Η Τουρκία του Ερντογάν, λοιπόν, εισήλθε και σε αυτό το κομμάτι, μέσω των τουρκικών παραγωγών, τις οποίες μάλιστα προσφέρουν και σε χαμηλότερη τιμή, αν προβληθούν στα τουρκικά.
Χάρτης στον οποίο απεικονίζεται η τουρκική διείσδυση μέσω των τουρκικών σειρών με την οποία πλασάρεται στον πλανήτη το οθωμανικό αφήγημα. Αξιοσημείωτο και χαρακτηριστικό των τουρκικών φύλων η χρησιμοποίηση των κλεμμένων προς ίδιον όφελος χωρίς ίχνος ντροπής, εν απολύτω αντιθέσει με την αξιοπρέπεια του Ελληνικού Έθνους.
Δημοσίευση σχολίου