Γράφει ο Κώστας Μαρδάς
Το ότι η Τουρκία στήνει σκηνικό επεισοδίου με ερευνητικά της πλοία στην ελληνική υφαλοκρηπίδα , δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να πέσουμε στην παγίδα υπερκλιμάκωσης της κρίσης , όπως έκαναν οι αδελφοί μας Κύπριοι – αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και ακροδεξιοί – με τις αυταπάτες των γεωτρήσεων… Και δεν είναι σώφρον να δίνουμε βάση σε μια κίτρινη βρετανική εφημερίδα την Sun, υποστηρίζοντας ότι έγινε …εισβολή και κατοχή 16 στρεμμάτων στον Έβρο.. Παρότι και η δήλωση Δένδια ήταν απαράδεκτη…
Το πότε η Ελλάδα θα χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη έναντι της Τουρκίας, δεν θα το αποφασίσουμε ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι, μήτε οι λεγόμενοι πολίτες δημοσιογράφοι του facebook, που αποδεικνύονται πιο κίτρινοι και από εμάς…
Πάντως, το να προκαλείς το θηρίο, σε μια περίοδο που όλοι το χαϊδεύουν, συνιστά στρατηγική παρορμητισμού, όπως αποδείχθηκε στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου ο Ερντογάν έχει κάνει 7 γεωτρήσεις, άγονες μεν , αλλά γεωτρήσεις … μαγκιάς , υπό την ανοχή εταίρων και συμμάχων. Και οι τελευταίες ελπίδες μας είναι να αντιδράσει η Γαλλία, που το «Γιαβούζ» της τρυπάει το οικόπεδο 6, ενώ ο Ερντογάν έδιωξε το γεωτρύπανο της ιταλικής ΕΝΙ , χτύπησε την ακταιωρό μας «Γαύδος» στα ΄Ιμια και υπέστειλε την ελληνική σημαία στη νησίδα Μικρός Ανθρωποφάγος που παρορμητικά ύψωσαν κάποιοι νέοι προς τιμήν της θυσίας του σμηναγού Μπαλταδώρου .
Πρέπει να ξέρουμε ότι όσο προχωρεί ο East Med, τόσο ένα επεισόδιο με την Τουρκία το φέρνουμε πιο κοντά… Και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να πάμε ξανά στρατιώτες… .Διότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν φέρει τα πράγματα σε μια , κατά τη δική του άποψη, κατάσταση ισορροπίας κάνοντας έρευνες και γεωτρήσεις στο τουρκο- λιβυκό σύμφωνο, κόντρα στη ενεργειακή συμμαχία μας με Ισραήλ και Αίγυπτο… Αλλά, πιστεύει κανείς, ότι τώρα είναι η ώρα μιας τέτοιας σύγκρουσης; Και δεν είναι μια νέα αυταπάτη, όταν η Ιταλία, όπου θα καταλήξει ο αγωγός, δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία για τον αγωγό;
Εννοείτε, ότι όταν ο εχθρός επιτεθεί, θα αντισταθούμε… Αλλά, είναι λάθος να επισπεύδουμε τη ρήξη.
Από τον κηδεμόνα Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ, που κρύφτηκε στο καταφύγιο του Λευκού Οίκου για να αντιμετωπίσει τις δίκαιες , αλλά βανδαλιστικές διαμαρτυρίες για το φόνο του μαύρου Τζωρτζ Φλόϊντ από λευκό ρατσιστή αστυνομικό, θα ζητήσουμε παρέμβαση στο Αιγαίο…
Αυτές είναι , σε γενικές γραμμές , οι απόψεις μου, που τις εξέφρασα στην εκπομπή του BLUE SKY, «Ραντεβού με την επικαιρότητα», (2/ 6 ) με τον εκλεκτό συνάδελφο Γιάννη Κανελάκη.
Σε συνέχεια των όσων ακούγονται και γράφονται ενόψει της εξαγγελθείσης πολιτικής των τουρκικών ερευνών και γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με την επαύξηση των υπερπτήσεων , την αναμενόμενη νέα επίθεση μέσω των οργανωμένων προσφύγων σε Έβρο- Αιγαίο, θέλω για τους αναγνώστες του Militaire να συμπληρώσω εδώ, με την άνεση του γραπτού λόγου, ότι , μελετώντας τις επτά μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις από το 1955 έως το 1996 , από την πλευρά της πολιτικής των Ελλήνων Πρωθυπουργών, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:
Μπροστά μας υπάρχουν …δυόμιση δρόμοι για την λύση των ελληνο-τουρκικών προβλημάτων:
Ο ένας δρόμος είναι ο συμβιβασμός : Μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ή μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων , με βάσιμη προοπτική την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων ή αρμοδιοτήτων και με αντάλλαγμα μια… «έντιμη» ειρήνη αλά Τούρκα.
Ο άλλος δρόμος είναι η άρνηση συμβιβασμού : Που σημαίνει άμυνα με όλα τα μέσα, διαχείριση επεισοδίου με νικηφόρο τέλος ή ισοπαλία με παρέμβαση ΗΠΑ , αλλιώς γενικός πόλεμος ετών ή διακεκομμένες εχθροπραξίες επί έτη .
Κι ο … μισός δρόμος, είναι η συνέχιση της πολιτικής ελεγχόμενης ειρήνης, που ακολουθείται από τα Σεπτεμβριανά του 1955 μέχρι σήμερα , με ντε φάκτο απώλεια μέρους της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο , με τρεις νεκρούς στα Ίμια και συνεχείς ταπεινώσεις, με αντάλλαγμα μια ειρήνη που οδήγησε, πράγματι, σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη αλλά στο τέλος οι πολιτικές ηγεσίες μας έριξαν στη χρεοκοπία , ατιμωρητί . Χρεοκοπία που επηρέασε δραματικά τις αμυντικές μας δυνατότητες…
Και τον χαρακτηρίζω «μισό», γιατί ο δρόμος αυτός, όπου νάναι , τελειώνει, λόγω Ερντογάν.
Τελικά, όποιον δρόμο και αν επιλέξουμε , η ενίσχυση της Άμυνας , όχι μόνο με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και με τη συμμετοχή των πολιτών δια του θεσμού της Παλλαϊκής Άμυνας, είναι μονόδρομος…
Διότι, ακόμη και αν η Ελλάδα αναγκασθεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είτε μετά από μια τακτική ήττα ή μετά από «κοστοβόρα» – επισφαλή» νίκη, πρέπει να το πράξει υπό την σκιάν των ελληνικών όπλων και με δικές τις διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας…
( Εκτός και αν συμβεί ένα απρόβλεπτο γεγονός και…)
Το ότι η Τουρκία στήνει σκηνικό επεισοδίου με ερευνητικά της πλοία στην ελληνική υφαλοκρηπίδα , δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να πέσουμε στην παγίδα υπερκλιμάκωσης της κρίσης , όπως έκαναν οι αδελφοί μας Κύπριοι – αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και ακροδεξιοί – με τις αυταπάτες των γεωτρήσεων… Και δεν είναι σώφρον να δίνουμε βάση σε μια κίτρινη βρετανική εφημερίδα την Sun, υποστηρίζοντας ότι έγινε …εισβολή και κατοχή 16 στρεμμάτων στον Έβρο.. Παρότι και η δήλωση Δένδια ήταν απαράδεκτη…
Το πότε η Ελλάδα θα χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη έναντι της Τουρκίας, δεν θα το αποφασίσουμε ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι, μήτε οι λεγόμενοι πολίτες δημοσιογράφοι του facebook, που αποδεικνύονται πιο κίτρινοι και από εμάς…
Πάντως, το να προκαλείς το θηρίο, σε μια περίοδο που όλοι το χαϊδεύουν, συνιστά στρατηγική παρορμητισμού, όπως αποδείχθηκε στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου ο Ερντογάν έχει κάνει 7 γεωτρήσεις, άγονες μεν , αλλά γεωτρήσεις … μαγκιάς , υπό την ανοχή εταίρων και συμμάχων. Και οι τελευταίες ελπίδες μας είναι να αντιδράσει η Γαλλία, που το «Γιαβούζ» της τρυπάει το οικόπεδο 6, ενώ ο Ερντογάν έδιωξε το γεωτρύπανο της ιταλικής ΕΝΙ , χτύπησε την ακταιωρό μας «Γαύδος» στα ΄Ιμια και υπέστειλε την ελληνική σημαία στη νησίδα Μικρός Ανθρωποφάγος που παρορμητικά ύψωσαν κάποιοι νέοι προς τιμήν της θυσίας του σμηναγού Μπαλταδώρου .
Πρέπει να ξέρουμε ότι όσο προχωρεί ο East Med, τόσο ένα επεισόδιο με την Τουρκία το φέρνουμε πιο κοντά… Και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να πάμε ξανά στρατιώτες… .Διότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν φέρει τα πράγματα σε μια , κατά τη δική του άποψη, κατάσταση ισορροπίας κάνοντας έρευνες και γεωτρήσεις στο τουρκο- λιβυκό σύμφωνο, κόντρα στη ενεργειακή συμμαχία μας με Ισραήλ και Αίγυπτο… Αλλά, πιστεύει κανείς, ότι τώρα είναι η ώρα μιας τέτοιας σύγκρουσης; Και δεν είναι μια νέα αυταπάτη, όταν η Ιταλία, όπου θα καταλήξει ο αγωγός, δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία για τον αγωγό;
Εννοείτε, ότι όταν ο εχθρός επιτεθεί, θα αντισταθούμε… Αλλά, είναι λάθος να επισπεύδουμε τη ρήξη.
Από τον κηδεμόνα Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ, που κρύφτηκε στο καταφύγιο του Λευκού Οίκου για να αντιμετωπίσει τις δίκαιες , αλλά βανδαλιστικές διαμαρτυρίες για το φόνο του μαύρου Τζωρτζ Φλόϊντ από λευκό ρατσιστή αστυνομικό, θα ζητήσουμε παρέμβαση στο Αιγαίο…
Αυτές είναι , σε γενικές γραμμές , οι απόψεις μου, που τις εξέφρασα στην εκπομπή του BLUE SKY, «Ραντεβού με την επικαιρότητα», (2/ 6 ) με τον εκλεκτό συνάδελφο Γιάννη Κανελάκη.
Σε συνέχεια των όσων ακούγονται και γράφονται ενόψει της εξαγγελθείσης πολιτικής των τουρκικών ερευνών και γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με την επαύξηση των υπερπτήσεων , την αναμενόμενη νέα επίθεση μέσω των οργανωμένων προσφύγων σε Έβρο- Αιγαίο, θέλω για τους αναγνώστες του Militaire να συμπληρώσω εδώ, με την άνεση του γραπτού λόγου, ότι , μελετώντας τις επτά μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις από το 1955 έως το 1996 , από την πλευρά της πολιτικής των Ελλήνων Πρωθυπουργών, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:
Μπροστά μας υπάρχουν …δυόμιση δρόμοι για την λύση των ελληνο-τουρκικών προβλημάτων:
Ο ένας δρόμος είναι ο συμβιβασμός : Μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ή μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων , με βάσιμη προοπτική την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων ή αρμοδιοτήτων και με αντάλλαγμα μια… «έντιμη» ειρήνη αλά Τούρκα.
Ο άλλος δρόμος είναι η άρνηση συμβιβασμού : Που σημαίνει άμυνα με όλα τα μέσα, διαχείριση επεισοδίου με νικηφόρο τέλος ή ισοπαλία με παρέμβαση ΗΠΑ , αλλιώς γενικός πόλεμος ετών ή διακεκομμένες εχθροπραξίες επί έτη .
Κι ο … μισός δρόμος, είναι η συνέχιση της πολιτικής ελεγχόμενης ειρήνης, που ακολουθείται από τα Σεπτεμβριανά του 1955 μέχρι σήμερα , με ντε φάκτο απώλεια μέρους της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο , με τρεις νεκρούς στα Ίμια και συνεχείς ταπεινώσεις, με αντάλλαγμα μια ειρήνη που οδήγησε, πράγματι, σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη αλλά στο τέλος οι πολιτικές ηγεσίες μας έριξαν στη χρεοκοπία , ατιμωρητί . Χρεοκοπία που επηρέασε δραματικά τις αμυντικές μας δυνατότητες…
Και τον χαρακτηρίζω «μισό», γιατί ο δρόμος αυτός, όπου νάναι , τελειώνει, λόγω Ερντογάν.
Τελικά, όποιον δρόμο και αν επιλέξουμε , η ενίσχυση της Άμυνας , όχι μόνο με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και με τη συμμετοχή των πολιτών δια του θεσμού της Παλλαϊκής Άμυνας, είναι μονόδρομος…
Διότι, ακόμη και αν η Ελλάδα αναγκασθεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είτε μετά από μια τακτική ήττα ή μετά από «κοστοβόρα» – επισφαλή» νίκη, πρέπει να το πράξει υπό την σκιάν των ελληνικών όπλων και με δικές τις διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας…
( Εκτός και αν συμβεί ένα απρόβλεπτο γεγονός και…)
Δημοσίευση σχολίου