ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Όχι, δεν θα έρθει ο Έκτος Στόλος. Δεν θα έρθουν οι Ισραηλινοί. Δεν θα ‘ρθούν οι Γάλλοι. Ούτε οι Πορτογάλλοι. Όπως δεν ήρθε το “Ξανθό Γένος”.
Όχι. Δεν θα ‘ρθεί κανείς για να μας σώσει από μια τουρκική επιδρομική επίθεση και, γενικά, από από την τουρκική βουλιμία. Θα σωθούμε μόνοι μας. Με εργαλείο το κράτος μας. Αν σε μια επίσκεψη σε οποιοδήποτε καφενείο της Κύπρου, σε χωριό ή πόλη, τεθεί το ερώτημα “ποιός θα σώσει την Κύπρο”, δεν θα βρεθεί κανείς που θα πει πως θα την σώσουν ξένοι. Πριν το 1974 ίσως. Μετά κανείς.
Προκύπτει συνεπώς το ερώτημα. Εφόσον η απάντηση είναι προφανής, γιατί ο πάλαι ποτέ πολιτικός σύμμαχος του ΔΗΣΥ και του Προέδρου Αναστασιάδη, ο Άντρος Κυπριανού και το ΑΚΕΛ- που δυο φορές ως κόμμα έβγαλε τον Αναστασιάδη Πρόεδρο- τον κατηγορεί πως με την περί “στρατηγικών συνεργασιών και συμμαχιών” πολιτική του- τριμερών, τριμερών +1, τετραμερών, πενταμερών και πάει- υπερβάλλει, λαϊκίζει, πανηγυρίζει, και καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στο λαό για “από μηχανής θεούς” που θα τον σώσουν;
Είναι δηλαδή τόσο αχάπαροι στο κόμμα πως σκέφτεται ο κόσμος; Δεν είναι βέβαια μόνο το ΑΚΕΛ που υιοθετεί αυτή την προσέγγιση. Η “πολιτική των συμμαχιών” της κυβέρνησης δέχεται επικρίσεις και από αλλού. Από μερίδα της λεγόμενης “δεξιάς”, από επώνυμους δημοσιογράφους, από άλλους σχολιαστές, και από “Ειδικούς Συνεργάτες” – που γράφουν, γράφουν, ξαναγράφουν και συμβουλεύουν, αλλά δεν αποτολμούν να μας χαρίσουν και το όνομα τους μαζί με τη σοφία τους. Σχεδόν όλοι της συνομοταξίας αυτής γράφουν με περισσή ειρωνεία, συγκαταβατισμό και αυτοπαραμυθιάζονται πως οι λογής λογής εξυπνακισμοί τους κουβαλούν κάποιο ειδικό βάρος με τον λαό και πως οδηγούν, ακόμη, και σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Όσο είναι εκτός πραγματικότητας πως αν δεν ευλογήσουμε το σπίτι μας θα έλθουν άλλοι να μας το σώσουν, άλλο τόσο και χειρότερα είναι η θέση που αυτοί πραγματικά υποστηρίζουν: πως είναι η Τουρκία που θα μας σώσει. Εφόσον διαπραγματευτούμε με την Τουρκία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υποστηρίζουν, θα καταλήξουμε νομοτελειακά σε λύση.
Η λύση αυτή θα τερματίσει τη διχοτόμηση, την τουρκοποίηση και θα φέρει την πολυπόθητη επανενώση. Και μαζί της θα καταργηθούν οι εγγύησεις- όχι την επόμενη αλλά την μεθεπόμενη, θα φύγουν και τα στρατεύματα -όχι την επόμενη αλλά τη μεθεπόμενη. Θα επιστραφούν εδάφη, όχι όλα, θα πάνε πρόσφυγες στα σπίτια τους, όχι όλοι. Να μην τα θέλουμε, δηλαδή, όλα εδώ και τώρα.
Ναι, η Τουρκία θα σώσει την Κύπρο. Αυτή είναι η ανομολόγητή τους θέση. Αυτή είναι η γραμμή τους. ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ Ο κοινός παρανομαστής όλων των επικριτών της “πολιτικής των συμμαχιών”, είναι πως ως στρατηγική επιλογή, αποκλείει και απομονώνει την Τουρκία. Επιπλέον την εκνευρίζει και πως έτσι όχι μόνο δεν θα επέλθει η πολυπόθητη επανένωση που θα τερματίσει τη διχοτόμηση, αλλά πως μια εκνευρισμένη Τουρκία μπορεί να καταλάβει και ολόκληρη την Κύπρο.
Κάτι λείπει από τον κρανίο μας, λέν, και πως μόνοι μας προκαλούμε την τύχη μας. Δεν το λένε όλοι ευθέως- πολλοί κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους. Το λεν δια της πλαγίας: πρέπει να ικανοποιήσουμε τα “στρατηγικά συμφέροντα” της Άγκυρας, Θα πρέπει δηλαδή να αποδεχτούμε μια ειρήνη με τουρκικούς όρους. Μια τουρκική ειρήνη. Τώρα πως μια τουρκική ειρήνη θα επανενώσει τον τόπο τερματίζοντας τη διχοτόμηση και την κατοχή είναι ένα ζήτημα, ανάλογο του οποίου βλέπουμε σήμερα και στις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Συρίας, για παράδειγμα και όπου το εθνικό ξεκαθάρισμα μαζί με τον εποικισμό βρίσκονται στη ημερήσια διάταξη της Άγκυρας.
Στην Κύπρο θα προκύψουν όλα τα θετικά, λένε, εφόσον αφήσουμε τους παλληκαρισμούς και διαπραγματευθούμε με την Άγκυρα. Και είναι αυτό ακριβώς που τελευταία πράττει καθημερινά ο Άντρος Κυπριανού, είτε το αντιλαμβάνονται ο ίδιος και οι κονσιλιάτοροί του, είτε όχι. Και αναμένει αποτέλεσμα. Και επειδή δεν του βγαίνει, του φταίει το σαμάρι. Καταρχήν ποιός ή ποιοί αποκλείουν την Άγκυρα από την όποια περιφερειακή συνεργασία ή συνεργασίες στη Μεσόγειο;
Ζήτησε η Τουρκία να συμμετάσχει και της είπαν όχι, δεν σε βάζουμε στο κλάπ; Όχι δεν ζήτησε; Γιατί δεν ζητά; Διότι συμμετέχει το κυπριακό κράτος το οποίο δεν αναγνωρίζει; Διότι η Κύπρος έχει καθόλα νόμιμη ΑΟΖ που η Τουρκία δεν αναγνωρίζει. Διότι η Κύπρος έχει διεθνείς συμφωνίες με γειτονικά της κράτη που η Τουρκία δεν αναγνώριζει.
“Τι πρέπει να γίνει;” είχε αναρωτηθεί κάποτε και ο Βλαδίμηρος Λένιν. Και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Το ΑΚΕΛ κάνει αυτό που κάνει. Το κυπριακό κράτος τί πρέπει να κάνει; Να αυτο-αποαναγνωριστεί; Διότι αυτό ζητά η Άγκυρα.
Η Άγκυρα θέλει να αυτοκαταλυθεί το κυπριακό κράτος. Διότι μόνο έτσι θα ικανοποιηθούν τα “στρατηγικά συμφέροντά” της ώστε να μας προσφέρει, μεγαλόψυχα, ειρήνη made in Turkey. Και βρίσκει νεροκουβαλητές στην Κύπρο που προπαγανδίζουν ανερυθρίαστα τις θέσεις της. Που έχουν ελληνοποιήσει την τουρκική προπαγάνδα.
Για να σωθεί ο τόπος, τάχατες. Το παρόν κείμενο δεν γράφεται προς υποστηρίξη της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Κάθε άλλο. Εδώ και δεκαετίες γράφω για την ανάγκη που έχουν τα αδύναμα κράτη να διασφαλισθούν μέσα στο διακρατικό σύστημα από βουλιμικά και επιδρομικά κράτη. Παρόλο που κανένα κράτος δεν μπορεί να διασφαλιστεί απόλυτα, ισχυρά και ανίσχυρα κράτη συνεργάζονται και συνασπίζονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Η Κύπρος το πράττει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της, αλλά κυρίως για να θεραπεύσει τη μείζονα αδυναμία της που είναι το θέμα της ασφάλειάς της. Συμμετέχει σε διεθνείς θεσμούς, οργανισμούς και συμμαχίες διότι τέτοιοι διακρατικοί θεσμοί είναι παραγωγοί ασφάλειας, όχι απόλυτης αλλά σχετικής.
Απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει πουθενά και για κανένα. Στο τέλος της ημέρας κάθε κράτος πρέπει να αυτοβοηθηθεί για να επιβιώσει. Ακολουθώντας όμως μια στρατηγική συνεργασιών και συμμαχιών, περιορίζει τις επιλογές ενός δυνητικού επιδρομέα, με στόχο την αποτροπή του.
Στη Ανατολική Μεσόγειο υπάρχει πρόβλημα επειδή η Άγκυρα επιδιώκει να ηγεμονεύσει, αλλάζοντας ετσιθελικά και αυθαίρετα τους αποδεκτούς κανόνες των διακρατικών σχέσεων. Όχι επειδή ο όποιος Αναστασιάδης στην Κύπρο παλλικαρίζει, διότι του λείπει, λένε, μυαλό από το κρανίο του.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου