Μέση Ανατολή: Η αμερικανική διπλωματία αντιλαμβάνεται την στρατηγική συνεργασία με όρους απόλυτης υποταγής και υποτέλειας. Τι κάνουν οι Κούρδοι;
Η 8η Μαΐου του 1945 σηματοδοτεί το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Για το Γερμανικό Έθνος η προσέγγιση και η αποτίμηση του ναζιστικού παρελθόντος θα αποτελούσε μια επώδυνη διαδικασία η οποία και διαρκεί ως τις μέρες μας.
Οι απόψεις διίστανται για όταν η ημερομηνία αυτή συνιστά μέρα ήττας ή απελευθέρωσης για τη Γερμανία.
Μετά τις φονικές μάχες του Β’ Παγκοσμίου, ο κορυφαίος Αμερικανός στρατηγός Τζορτζ Πάτον διορίζεται διοικητής της αμερικανικής ζώνης κατοχής της Βαυαρίας.
Διαβλέποντας την επερχόμενη Σύγκρουση με την Σοβιετική Ένωση πρώτος προσεγγίζει στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος εντάσσοντας τους στον νέο μηχανισμό Διοίκησης.
Δεν συνέβη το ίδιο στην Σοβιετική ζώνη κατοχής. Όμως το 1948 με την ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής θέτουν τέρμα στην διαδικασία αποναζιστικοποίησης.
Εντάσσουν και αυτές με την σειρά τους, μεγάλο μέρος των στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος στον κρατικό μηχανισμό σε μια προσπάθεια να σταθεροποιήσουν τις νεόδμητες κρατικές δομές και να σταθεροποιηθεί το νέο κρατικό μόρφωμα
Τον Απρίλη του 2003 οι Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις καταλαμβάνουν την Βαγδάτη.
Το πολιτικό δίδυμο Ράμσφελντ-Μπους λαμβάνει την απόφαση να διαλύσει τους στρατιωτικούς θεσμούς του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν με κάθε τρόπο και να επιχειρήσει την οικοδόμηση ενός νέου Ιράκ χωρίς τους Σιίτες.
Με τον τρόπο αυτό πίστευαν πως θα εξουδετέρωναν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ενώ παράλληλα η πτώση του δικτατορικού καθεστώτος Σαντάμ θα πυροδοτούσε μια δημοκρατική (φιλοαμερικανική) έκρηξη στον Αραβικό κόσμο
Η πραγματικότητα για μια ακόμη φορά ξεπέρασε την φαντασία καθώς η διάλυση των κρατικών Ιρακινών δομών από τους Αμερικανούς έφερε στην επιφάνεια όλες τις εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές εντάσεις με αποτέλεσμα να ξεπηδήσει δίπλα στην Αλ Κάιντα μια νέα οργάνωση Ισλαμικών φανατικών, το Ισλαμικό Κράτος
Το ίδιο θα συμβεί και στην Λιβύη. Η ανατροπή του καθεστώτος Μουαμάρ Καντάφι (Νατοϊκή επέμβαση) παράγει μια Λιβύη βυθισμένη στο χάος και στον εμφύλιο με τον διεθνή παράγοντα να αδυνατεί να αντιμετωπίσει την ταχύτατη εξάπλωση των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στη χώρα.
Η Αμερικανική διπλωματία έχει δρομολογήσει μια σειρά από παρεμβάσεις σε Συρία και Ιράκ προκειμένου να εξισορροπήσει την Ιρανική επεκτατικότητα, να αντιτάξει έναν ισχυρό Σουνιτικό συνασπισμό αντίβαρο στην σιιτική επέλαση,να απομειώνει την ισχύ του καθεστώτος Ασαντ και παράλληλα να μπορεί να παρεμβαίνει και να καθορίζει τις εξελίξεις σε Ιράκ και Συρία κατά το δοκούν
Ο Κουρδικός παράγοντας αποτελεί κατά συνέπεια για τις ΗΠΑ τον πλέον αξιόπιστο σύμμαχο στην περιοχή.
Η συνεργασία τους λαμβάνει στρατηγικό χαρακτήρα. Θα πρέπει να επισημανθεί πως ο Αμερικανικός παράγοντας διαχρονικά αντιλαμβάνεται την στρατηγική συνεργασία με όρους απόλυτης υποταγής και υποτέλειας.
Κατά συνέπεια για όσα προσφέρει θα ζητήσει τα πολλαπλάσια. Σε ότι αφορά την Κουρδική πολιτοφυλακή (YPG) εκτελεστικός βραχίονας του PKK στην Συρία θα πρέπει να καταγραφεί πως αξιωματούχοι του συχνά πυκνά δηλώνουν πως δεν σκοπεύουν να φαλκιδεύσουν τα κέρδη τους εξυπηρετώντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σε απόλυτο βαθμό στον Συριακό χώρο.
Την ίδια ώρα τόσο το Ιράν,όσο Ρωσία και καθεστώς Ασαντ δείχνουν διατεθειμένοι να διατηρήσουν μια στρατηγική σχέση συνεργασίας με τους Κούρδους.
Τα όσα έλαβαν χώρα με την αποχώρηση των Κούρδων από το φράγμα της Tabqa και την παράδοση τους σε δυνάμεις του καθεστώτος Ασαντ ενδεικτικά.
Σε δεύτερο βαθμό θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως η Αμερικανική διπλωματία θα ακολουθήσει την πεπατημένη.
Η ήττα- πλήρη διάλυση του Ισλαμικού κράτους δεν θα σημάνει και την πλήρη εξαΰλωση των ξένων μελών του.
Το πρόβλημα της Ισλαμικής τρομοκρατίας στο εσωτερικό ευρωπαϊκών χωρών φαίνεται πως λειτουργικά απαγορευτικά για το σενάριο επιστροφής τους.
Όπως απαγορευτική είναι και η παραμονή τους πλησίον στρατηγικών σημείων αμερικανικού ενδιαφέροντος (βλ. Στρατιωτικές βάσεις ΗΠΑ σε Ιράκ-Συρία/Πολύ πιθανόν οι Σουνίτες χρηματόδοτες τους (Σαουδική Αραβία και οι μοναρχίες του κόλπου), οι φυσικοί τους αρωγοί δηλ. να σηκώσουν το φορτίο της ευθύνης της ορθής πολιτικής διαχείρισης τους.
Είναι πολύ πιθανόν επίσης να αποτελέσουν επίσης ένα ακόμη πόλο ανάσχεσης της δυναμικής Χεζμπολλάχ-Καθεστώτος Ασαντ την κομβικής γεωπολιτικής σημασίας Νοτιο-Ανατολική Συρία ,κάτι που αποτελεί βασική πρόνοια της αμυντικής στρατηγικής του Ισραήλ.
Δημοσίευση σχολίου