Η αιτία της κακοδαιμονίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο παγκόσμιο στερέωμα δεν έχει ως αφετηρία τα οικονομικά προβλήματα που έχουν ενσκήψει, αλλά από την αδυναμία ή/και άρνηση της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας των Βρυξελλών να ξεκινήσουν να λειτουργούν κατά τρόπον που θα προασπίζει τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ωσάν να αντιπροσώπευε μια ομοσπονδιακή κρατική οντότητα…Οι απίστευτες αναφορές του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του εκπροσώπου της γερμανικής καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, για το θέμα του ελέγχου με τη μετανάστευση στο Αιγαίο, ξεχειλίζουν είτε από υποκρισία, είτε από αφέλεια, είτε από έναν συνδυασμό των δύο, ο οποίος στο τέλος της ημέρας, ίσως είναι πιο επικίνδυνος.
«Χρειαζόμαστε μια συντεταγμένη κατάσταση στα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας σε ό,τι αφορά την κατάσταση στο Αιγαίο», είπε ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος, διατυπώνοντας ισχυρή επιθυμία της γερμανικής κυβέρνησης να αναχαιτιστούν οι διακινητές των μεταναστών από τις χώρες που υποφέρουν από αιματηρές συρράξεις και τη βοήθεια που ήδη προσφέρει η Γερμανία, συν τη διάθεση να την επεκτείνει γενικότερα.
Ο δε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την Τετάρτη, ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου… αποφάνθηκε ότι «θα ήταν πολύ χρήσιμο» αν «υπό ευρωπαϊκή αιγίδα» υπήρχε ναυτική συνεργασία Ελλάδας και Τουρκίας, για να επιτηρείται αποτελεσματικά η πύλη εισόδου των προσφύγων στην Ευρώπη. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί…
Ο Γιούνκερ άφησε να εννοηθεί, η Άγκυρα δεν έχει αντιρρήσεις σε αντίθεση με την Ελλάδα, αντιρρήσεις οι οποίες θα επιχειρηθεί να ξεπεραστούν μέσω διαβουλεύσεων. Για να πει το αμίμητο στη συνέχεια: «Είναι θέμα ευρωπαϊκό, δεν είναι θέμα ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Λίγο όψιμα σα να θυμήθηκε ο – γενικά φιλικά προσκείμενος προς τη χώρα μας – Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αυτό που επί δεκαετίες πλέον τονίζει η ελληνική διπλωματία και οι αναλυτές, ότι τα σύνορα της Ελλάδας στο Αιγαίο είναι τα ανατολικά σύνορα της Ένωσης, τα οποία μάλιστα βρίσκονται σε μια γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή, με την παρουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκεί να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία στον ρόλο της στα παγκόσμια τεκταινόμενα και τις διαταραγμένες την εποχή αυτή ισορροπίες.
Η έλλειψη σοβαρότητας της Ευρώπης όμως, όλα αυτά τα χρόνια, η εμμονή της με την Τουρκία και τον κατευνασμό της, οδήγησε σε αποθράσυνση της πολιτικής της, η οποία έλαβε και στρατιωτική διάσταση, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο της ειρήνη και την ασφάλεια.
Επιδεικνύοντας δε μνημειώδη αφέλεια, όποτε ανέκυπτε θέμα στα ελληνοτουρκικά, όχι βέβαια σε επίπεδο… απλής καθημερινότητας με τις σκληρές αερομαχίες στο Αιγαίο που δημιουργούσαν κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής, δεν έβρισκε τίποτε άλλο, από το να ζητήσει την εξεύρεση λύσης μέσω διαλόγου και διαπραγματεύσεων.
Μια διαπραγμάτευση η οποία στο τραπέζι θα είχε τις τουρκικές αναθεωρητικές διεκδικήσεις και τίποτε απολύτως από ελληνικής πλευράς, επί της ουσίας. Οπότε, ακολουθώντας τον κανόνα του «δίνω και παίρνω», η Ελλάδα, απλά, δεν θα είχε απολύτως τίποτε να δώσει, ενώ η άλλη πλευρά δεν θα είχε βάλει στο τραπέζι, μόνο την… Ακρόπολη και το Τουρκολίμανο. Το δεύτερο με ερωτηματικό…
Αυτό, ναι αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παράγοντας σταθερότητας υποτίθεται σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μπορούσε, ή μάλλον δεν ήθελε να το αντιληφθεί. Και το βρίσκει τώρα μπροστά της. Δεν βρήκε καν τη δύναμη και τη φωνή να καλέσει και να πιέσει για το τετριμμένο και εν πολλοίς ουδέτερο και αυτονόητο: Πηγαίνετε στο διεθνές δικαστήριο να βρείτε μια λύση για το πρόβλημα! Όχι ότι αυτό εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα, αλλά τουλάχιστον θα ήταν μια ορθολογική τοποθέτηση από την πλευρά της Ένωσης. Ούτε αυτό…
Και έρχονται τώρα να ζητήσουν συνεργασία στο Αιγαίο, ανάμεσα στις δυο χώρες που βρέχονται από αυτό, ενώ η μία δεν αναγνωρίζει τα σύνορα της άλλης και αυτό… έμπρακτα! Ας φρόντιζαν να έχουν ασχοληθεί όταν έπρεπε με τα αυτονόητα.
Ακόμα και τώρα θα μπορούσε η Ένωση «να δείξει χαρακτήρα», περνώντας το μήνυμα στην Άγκυρα, ότι δεν μπορεί να αμφισβητεί με τον τρόπο αυτό τα ευρωπαϊκά σύνορα. Εάν παρά ταύτα έχει διαφωνίες, το διεθνές δίκαιο είναι ο μοναδικός αποδεκτός τρόπος αναζήτησης λύσης και όχι μια διαπραγμάτευση χωρίς περιεχόμενο με την ΕΕ να νίπτει τας χείρας της…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου