Το διπλό έγκλημα κατά της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974 δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο όταν και εάν καταλυθεί το κράτος του 1960.
Ποιος θα το πράξει αυτό; Οι ξένοι δεν μπορούν να το καταλύσουν όσο και εάν προσπάθησαν, όσο και εάν βυσσοδομούν. Απομένουν οι δικοί μας πολιτικοί ταγοί. Τα δυο μεγάλα κόμματα. Αυτό της αμερικανικής δεξιάς και το άλλο της αμερικανικής αριστεράς. Το κόμμα της αμερικανικής δεξιάς θα έχει σύντομα μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά από μόνο του και πάλι δεν θα τα καταφέρει. Θα χρειασθεί το άλλο του δεκανίκι. Αυτό της αμερικανικής αριστεράς.Ένας μεγάλος συνασπισμός (a ground coalition) είναι λοιπόν το ζητούμενο. Σε αυτό αποσκοπούν, και μια τέτοια εξέλιξη επιδιώκουν οι Αγγλο-αμερικάνοι και οι ενεργούμενοί τους.
Παρ’ όλες τις δουλείες που του έχουν επιβάλλει και παρά το σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό του το 1974 και τις συνεχείς απόπειρες για τον πολιτικό του ευνουχισμό, το κυπριακό κράτος συνεχίζει να υπάρχει. Συνεχίζει να υφίσταται σε πείσμα όλων, εκτός της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού.
Ο κυπριακός λαός υπήρξε το κλωτσοσκούφι των ιμπεριαλιστών του κερατά πέρασαν κατά καιρούς από τον τόπο του – μέχρι το 1960. Με τη δημιουργία του κράτους ο κυπριακός λαός έπαψε να είναι αντικείμενο και έγινε υποκείμενο. Έγινε μέρος του διακρατικού συστήματος. Έγινε υποκείμενο του διεθνούς δικαίου.
Ως ευνομούμενη πολιτεία το κυπριακό κράτος δεν είχε την καλύτερη εξέλιξη. Ίσως να είχε, εάν στα ογδόντα τόσα χρόνια οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες επέτρεπαν να λειτουργήσει στο νησί στοιχειώδης αυτοδιοίκηση. Δεν το επέτρεψαν διότι θεωρούσαν τους κατοίκους του πολιτικούς υπανθρώπους που μπορούσαν να διοικούν εσαεί. Σε αυτό οι Βρετανοί ιμπεριαλιαστές δεν έκαναν διακρίσεις με τους υπόλοιπους αποικιοκρατικούς λαούς. Ο ρατσισμός τους ήταν απόλυτο.
Ανεξάρτητα, η κυπριακή πολιτεία δεν αποτελεί εξαίρεση ως προς την αδυναμία τους να λειτουργήσει ως ευνομούμενη πολιτεία στην μεταποικιακή εποχή. Εξ’ όσων γνωρίζω μόνη εξαίρεση αποτελεί η Μάλτα που γλύτωσε στο παρά πέντε την πολιτική αστάθεια ανάμεσα στον εθνικιστικό (φιλο-ιταλικό) της κόμμα και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που είχαν τοπικιστικό χαρακτήρα και φιλο-αραβικό προσανατολισμό.
Η Κύπρος πέρασε από το «βάπτισμα του πυρός» όπως σχεδόν όλα τα κράτη που κέρδισαν την ελευθερία τους με ή χωρίς αγώνες κατά των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Εκεί που η Κύπρος αποτελεί εξαίρεση είναι ότι παραμένει, μέχρι σήμερα, το μοναδικό μετα-αποικιακό κράτος το οποίο συνεχώς καταπολεμάται από τη Δύση με απώτερο στόχο την κατάργησή του.
Έχω επανειλημμένως αναπτύξει μέσω της στήλης και αλλού τις πολιτικές σκοπιμότητες που ώθησαν τους Δυτικούς με τους Αμερικανούς επικεφαλής, να στοχοποιήσουν το κυπριακό κράτος. Ο κυρίαρχος λόγος ήταν ιδεοληπτικός και ψυχροπολεμικός. Ήταν ………..και κατασκευασμένος –όπως κατασκευασμένη υπήρξε η αδρά χρηματοδοτούμενη αντι-κομμουνιστική καμπάνια που άρχισε στην Κύπρο πριν καλά καλά ξεράνει το μελάνι της Ζυρίχης.
Οι προσπάθειες των Δυτικών και των ενεργούμενων τους με ενδιάμεσους σταθμούς το 1964 και το 1974 κορυφώθηκαν το 2004. Η ειδοποιός διαφορά του 2004 ήταν ότι η προσπάθεια, μέσω εκβιασμού, μαύρης προπαγάνδας και του δημοψηφίσματος του Απιρλίου, του χρόνο και του τρόπου διεξαγωγής του, ήταν η απόπειρα δημιουργίας νομιμοποιητικής βάσης. Έγινε μια εκλεπτυσμένη προσπάθεια εκμαίευσης της συναίνεσης του λαού για την κατάλυση του κράτους. ωστόσο, η υπεροψία του και ο συγκαταβατισμός των ξένων και της νεοταξικής νομενκλατούρας έναντι του λαού κατέληξε σε μπούμερανγκ. Τον λαό μπορούσαν να τον κοροϊδεύουν και τον αποπλανούσαν κατά καιρούς αλλά να τον κορϊδεύουν για πάντα δεν κατάφεραν. Το ένστικτο επιβίωσης του λαού λειτούργησε καταλυτικά το 2004 όταν προσπάθησαν να μετατρέψουν ξανά σε κλωτσοσκούφι και να τον πάνε πίσω και να του ακυρώσουν την πολιτική του υπόσταση και την αξιοπρέπειά του.
Η νομιμοποιητική βάση κατάλυσης του κράτους παραμένει το ζητούμενο. Ποιοι θα τους σερβίρουν και πάλι στο πιάτο τούτη τη φορά; Τα πράγματα για όλους αυτούς έχουν δυσκολέψει διότι η ζυριχική υπόσταση του κράτους ενισχύθηκε με την ένταξή του, με βάση τη νομιμότητα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ είναι πρωτίστως νομική ένωση και δευτερευόντως ό,τι άλλο.
Εφόσον υπάρχει πολιτική βούληση και επαγγελματική επάρκεια από τους διπλωματικούς και τους υπόλοιπους γραφειοκράτες μας η Κύπρος της ΕΕ δεν μπορεί να ακυρωθεί όσο και να βυσσοδομούν οι Ευρωκράτες με επικεφαλής σήμερα τον πάλαι ποτέ αρχικομμουνιστή της τέως Τσεχοσλοβακίας, του πολύ κ. Στεφάν Φούλε (θα παρακολουθούμε να δούμε ποιοι βουτυρώνουν το ψωμί αυτού του κυρίου, του οποίου ο προκάτοχός του το 2004 κάνει τώρα τεμενάδες στους ισλαμοπασάδες της Άγκυρας).
Επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα και απαντώ. Μόνο ένας μεγάλος συνασπισμός της δεξιάς και της αμερικανικής δεξιάς και της αμερικανικής αριστεράς μπορούν να προσφέρουν νομιμοποιητική βάση για την κατάλυση του κράτους που φέτος ολοκληρώνει μισό αιώνα ύπαρξης.
Εκτιμώ ότι δεν θα τα καταφέρουν. Ο λαός έπαψε από το 2004 να τρώει κουτόχορτο. Δεν θα τους το επιτρέψει διότι έχει συνειδητοποιήσει μετά από ένα απελευθερωτικό πόλεμο, έναν εμφύλιο, ένα πραξικόπημα, μια εισβολή και με απώλεια του 1% του πληθυσμού του σε έναν μήνα, ότι ασπίδα και προστάτης του παραμένει το κράτος του 1960 με τις όποιες ατέλειές του. Όλα τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν σκάρτα.
Δεν θα το καταφέρουν και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Αυτός είναι η ματαιοδοξία των πολιτικών της ταγών. Και ας υπόσχεται ο Πρόεδρος Χριστόφιας ότι δεν θα διεκδικήσει και δεύτερη θητεία αν δεν «λύσει» το Κυπριακό. Μπορεί αυτός να θέλει να τηρήσει την υπόσχεσή του. Θα του το επιτρέψουν όμως οι αυλικοί του και όσοι μέσω αυτού νέμονται την εξουσία και παραγοντίζουν; Τα ίδια ισχύουν και για την αμερικανική δεξιά. Τα χρήματα πολλοί (όχι όλοι) εμίσησαν, την εξουσία, τον παραγοντισμό και το «ορίστε γούνα» κανείς.
Δημοσίευση σχολίου