«Όποιος κατάντησε τον εαυτό του σκουλήκι, δεν έχει δικαίωμα να παραπονείται αν οι άλλοι τον τσαλαπατάνε» (Εμμανουέλ Κάντ)
Πιζάνιας Πέτρος
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, όπως και οι κάθε υφής ένοικοι του Μαξίμου, κινούνται απολύτως καταστροφικά. Καταστροφικά για την χώρα, δηλαδή για το σύνολο των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, με εξαίρεση τους ελάχιστους ωφελημένους από το “επιτελικό κράτος” Έλληνες ολιγάρχες, μαζί λίγες χιλιάδες παρατρεχάμενους, μερικές ξένες εταιρείες και βέβαια την αμερικανική κυβέρνηση.
Τι ακριβώς προσπάθησε να κάνει ο νυν πρωθυπουργός τα χρόνια που κυβερνά; Ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι προσπάθησε να σχηματίσει δύο κράτη, όχι οριζόντια γεωγραφικά, αλλά κατακόρυφα ιεραρχικά. Eνα κράτος για όλους τους Έλληνες, αλλά σταθερά υποβαθμιζόμενο ραγδαία. Και το δεύτερο, το λεγόμενο “επιτελικό κράτος”, κράτος ολιγαρχικής κοινωνικής βάσης και προσωποπαγούς δομής, το δικό του όπως το αντιλαμβάνεται.
Ενδεικτικά, το κράτος για όλους προβλέπει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπως το προωθεί η Νίκη Κεραμέως. Εν προκειμένω σχολεία, αντί για εθνικό σύστημα εκπαίδευσης, με βασική επιδίωξη την μορφωτική υποβάθμιση περίπου του 70% των νέων, ιδίως των λαϊκών λίγο πολύ οικογενειών, όσων δεν πηγαίνουν στα ιδιωτικά και στα πρότυπα. Άλλο ενδεικτικό μέτρο είναι η σταθερή υποβάθμιση και μερική ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, έναντι της προστασίας των ιατρικών ομίλων.
Σε αυτό το πλαίσιο υποβάθμισης κατέλυσε οποιαδήποτε προστασία της εργασίας είχε απομείνει έναντι της εργοδοσίας. Απελευθέρωσε τους πλειστηριασμούς για την πρώτη κατοικία, παρότι το ίδιο το κόμμα του είναι ευθέως χρεωκοπημένο. Για να διευκολύνει την εμπέδωση της υποβάθμισης του “κράτους για όλους” αδρανοποίησε ή ακύρωσε κάθε κρατικό μηχανισμό ελέγχου προς οποιαδήποτε κατεύθυνση: Από τις επιτροπές ασφαλείας των αεροδρομίων έως τους επιθεωρητές υγείας, εργασίας, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, την Επιτροπή ανταγωνισμού κοκ. Κι όλα αυτά τα σφράγισε με την εξαγορά της σιωπής των ολιγαρχικών ομίλων ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης και την ένταση της αστυνομοκρατίας εναντίων πολιτών, αλλά όχι εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος. Τέλος, το κρισιμότερο, εφάρμοσε ατύπως τον κομματικό έλεγχο του δικαστικού συστήματος.
Αντίθετα, το λεγόμενο “επιτελικό κράτος”, δηλαδή το Μαξίμου, το διαχώρισε de facto από το υπόλοιπο και το λειτούργησε με προσωπικές αποφάσεις ή τυπικά με αποφάσεις της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Μόνο που οι βουλευτές της ΝΔ ψηφίζουν ακόμη κι ότι η γη είναι επίπεδη! Διαλαλώντας την υπεράσπιση της ελεύθερης αγοράς, έπραξε το ακριβώς αντίθετο: Δηλαδή στήριξε τα έξι βασικά καρτέλ της ελληνικής οικονομίας, με συνέπεια να προκληθούν στην πλειονότητα των πολιτών συνθήκες πανικού και οικονομικής ζούγκλας.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, όπως και οι κάθε υφής ένοικοι του Μαξίμου, κινούνται απολύτως καταστροφικά. Καταστροφικά για την χώρα, δηλαδή για το σύνολο των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, με εξαίρεση τους ελάχιστους ωφελημένους από το “επιτελικό κράτος” Έλληνες ολιγάρχες, μαζί λίγες χιλιάδες παρατρεχάμενους, μερικές ξένες εταιρείες και βέβαια την αμερικανική κυβέρνηση.
Τι ακριβώς προσπάθησε να κάνει ο νυν πρωθυπουργός τα χρόνια που κυβερνά; Ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι προσπάθησε να σχηματίσει δύο κράτη, όχι οριζόντια γεωγραφικά, αλλά κατακόρυφα ιεραρχικά. Eνα κράτος για όλους τους Έλληνες, αλλά σταθερά υποβαθμιζόμενο ραγδαία. Και το δεύτερο, το λεγόμενο “επιτελικό κράτος”, κράτος ολιγαρχικής κοινωνικής βάσης και προσωποπαγούς δομής, το δικό του όπως το αντιλαμβάνεται.
Ενδεικτικά, το κράτος για όλους προβλέπει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπως το προωθεί η Νίκη Κεραμέως. Εν προκειμένω σχολεία, αντί για εθνικό σύστημα εκπαίδευσης, με βασική επιδίωξη την μορφωτική υποβάθμιση περίπου του 70% των νέων, ιδίως των λαϊκών λίγο πολύ οικογενειών, όσων δεν πηγαίνουν στα ιδιωτικά και στα πρότυπα. Άλλο ενδεικτικό μέτρο είναι η σταθερή υποβάθμιση και μερική ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, έναντι της προστασίας των ιατρικών ομίλων.
Σε αυτό το πλαίσιο υποβάθμισης κατέλυσε οποιαδήποτε προστασία της εργασίας είχε απομείνει έναντι της εργοδοσίας. Απελευθέρωσε τους πλειστηριασμούς για την πρώτη κατοικία, παρότι το ίδιο το κόμμα του είναι ευθέως χρεωκοπημένο. Για να διευκολύνει την εμπέδωση της υποβάθμισης του “κράτους για όλους” αδρανοποίησε ή ακύρωσε κάθε κρατικό μηχανισμό ελέγχου προς οποιαδήποτε κατεύθυνση: Από τις επιτροπές ασφαλείας των αεροδρομίων έως τους επιθεωρητές υγείας, εργασίας, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, την Επιτροπή ανταγωνισμού κοκ. Κι όλα αυτά τα σφράγισε με την εξαγορά της σιωπής των ολιγαρχικών ομίλων ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης και την ένταση της αστυνομοκρατίας εναντίων πολιτών, αλλά όχι εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος. Τέλος, το κρισιμότερο, εφάρμοσε ατύπως τον κομματικό έλεγχο του δικαστικού συστήματος.
Αντίθετα, το λεγόμενο “επιτελικό κράτος”, δηλαδή το Μαξίμου, το διαχώρισε de facto από το υπόλοιπο και το λειτούργησε με προσωπικές αποφάσεις ή τυπικά με αποφάσεις της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Μόνο που οι βουλευτές της ΝΔ ψηφίζουν ακόμη κι ότι η γη είναι επίπεδη! Διαλαλώντας την υπεράσπιση της ελεύθερης αγοράς, έπραξε το ακριβώς αντίθετο: Δηλαδή στήριξε τα έξι βασικά καρτέλ της ελληνικής οικονομίας, με συνέπεια να προκληθούν στην πλειονότητα των πολιτών συνθήκες πανικού και οικονομικής ζούγκλας.
Οι υποκλοπές ως εργαλείο ελέγχου
Σε κάθε περίπτωση η υποβάθμιση του “κράτους για όλους”, όπως και οι αποφάσεις του “επιτελικού κράτους”, προσανατολίζονται –με ελάχιστες εξαιρέσεις– προς όφελος της ελληνικής ολιγαρχίας, όπως και ξένων εταιρειών. Αυτοί αποτελούν όχι τους αποκλειστικούς, αλλά μακράν τους κύριους τελικούς αποδέκτες του δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος, συν τα οφέλη από την υποβάθμιση του “κράτους για όλους”.
Αυτά τα ενδεικτικά είναι, πιστεύω, αρκετά για να αντιληφθεί κανείς τον βαθύ αντιδραστικό χαρακτήρα, αλλά οπωσδήποτε συνδυασμένο με διανοητική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζουν την πολιτική του Μητσοτάκη. Οι υποκλοπές, τελικά, δεν ήταν παρά ένα εργαλείο ελέγχου και εκβιασμού όσων αποτελούσαν από κοντά ή μακριά μέλη του λεγόμενου “επιτελικού κράτους” ή θα το επηρέαζαν λίγο ή περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι το καταστροφικό χάος!
Για παράδειγμα, την ώρα που μας απειλεί η Τουρκία ο πρωθυπουργός της Ελλάδας παρακολουθούσε τον Αρχηγό του Στρατεύματος, τον υπουργό των Εξωτερικών και τον Αρχηγό του Στρατού Ξηράς, οι οποίοι από την πλευρά τους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Τι μεγάλο δώρο στον Ερντογάν! Και τώρα, όπως κάθε κακομαθημένο παιδάκι, καρφώνει τον διπλανό του και κουτοπόνηρα δηλώνει ότι δεν ήξερε. Πρέπει με πολύ μεγάλη υστέρηση να αντιλήφθηκε πως με τις ενέργειές του ενδέχεται να κατηγορηθεί ακόμη και για κατασκοπία.
Σε κάθε περίπτωση η υποβάθμιση του “κράτους για όλους”, όπως και οι αποφάσεις του “επιτελικού κράτους”, προσανατολίζονται –με ελάχιστες εξαιρέσεις– προς όφελος της ελληνικής ολιγαρχίας, όπως και ξένων εταιρειών. Αυτοί αποτελούν όχι τους αποκλειστικούς, αλλά μακράν τους κύριους τελικούς αποδέκτες του δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος, συν τα οφέλη από την υποβάθμιση του “κράτους για όλους”.
Αυτά τα ενδεικτικά είναι, πιστεύω, αρκετά για να αντιληφθεί κανείς τον βαθύ αντιδραστικό χαρακτήρα, αλλά οπωσδήποτε συνδυασμένο με διανοητική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζουν την πολιτική του Μητσοτάκη. Οι υποκλοπές, τελικά, δεν ήταν παρά ένα εργαλείο ελέγχου και εκβιασμού όσων αποτελούσαν από κοντά ή μακριά μέλη του λεγόμενου “επιτελικού κράτους” ή θα το επηρέαζαν λίγο ή περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι το καταστροφικό χάος!
Για παράδειγμα, την ώρα που μας απειλεί η Τουρκία ο πρωθυπουργός της Ελλάδας παρακολουθούσε τον Αρχηγό του Στρατεύματος, τον υπουργό των Εξωτερικών και τον Αρχηγό του Στρατού Ξηράς, οι οποίοι από την πλευρά τους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Τι μεγάλο δώρο στον Ερντογάν! Και τώρα, όπως κάθε κακομαθημένο παιδάκι, καρφώνει τον διπλανό του και κουτοπόνηρα δηλώνει ότι δεν ήξερε. Πρέπει με πολύ μεγάλη υστέρηση να αντιλήφθηκε πως με τις ενέργειές του ενδέχεται να κατηγορηθεί ακόμη και για κατασκοπία.
Χτίζοντας το καθεστώς Μητσοτάκη
Ας πάρουμε, όμως, κάποια απόσταση. Ο πρωθυπουργός και οι άνθρωποί του προσπάθησαν να χτίσουν το λεγόμενο “επιτελικό κράτος” όχι στο κενό, αλλά χρησιμοποιώντας τρία υφιστάμενα θεσμικά πλαίσια:
Πρώτον, τις υπερβολικά εκτεταμένες εξουσίες του πρωθυπουργού στο ελληνικό πολιτειακό σύστημα, οι οποίες είναι σχεδόν χωρίς αντίβαρο.
Δεύτερον, την απουσία δημοκρατίας στο Κοινοβούλιο, με την έννοια ότι η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, όπως σχεδόν όλες, λειτουργεί σαν κοπάδι “αχυρανθρώπων”,
Τρίτον, το εκφαυλισμένο από δεκαετίες και χαμηλής πολιτιστικής στάθμης σύστημα Δικαιοσύνης.
Έτσι, το “επιτελικό κράτος”, το δικό του, συνιστά απόπειρα επιβολής ενός προσωποπαγούς καθεστώτος, με ολιγαρχική κοινωνική στήριξη τύπου Τουρκίας. Όμως, θέλει να το καθιερώσει de facto, κρυφά και σιωπηρά, παραχαράσσοντας το πολίτευμα. Φυσικά το αποτέλεσμα μιας τόσο αντιδραστικής, αλλά και χονδροειδούς επιλογής για την Ελλάδα –ευτυχώς εφαρμόστηκε με ηλίθιο τρόπο– φέρνει ενώπιον των εθνικών και δημοκρατικών ευθυνών το σύνολο της αντιπολίτευσης, εκτός ίσως από τον πλασιέ θαυματουργών αλοιφών!
Ποιο μπλοκ λαϊκών δημοκρατικών κοινωνικών δυνάμεων μπορεί να συγκροτηθεί, όχι μόνο για να αντιπαραταχθεί στις απόπειρες επιβολής του καθεστώτος Μητσοτάκη, αλλά και για να στηρίξει την ανάταξη της χώρας μετά τις εκλογές; Ποια κόμματα είναι σε θέση να συγκροτήσουν το εν λόγω δημοκρατικό μπλοκ; Υποθέτουμε ότι κάποια θέλουν, αφού υπάρχει και το δέλεαρ της εξουσίας. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν μπορούν…
Δημοσίευση σχολίου