«Εάν δεχόμαστε επίθεση, αυτό συμβαίνει λόγω των αξιών μας, της υπεράσπισης της ελευθερίας και της βούλησής μας να μην υποκύψουμε στον τρόμο».
Εμανουέλ Μακρόν
Γιατί έριξε λάδι στη φωτιά ο Μακρόν, προβάλλοντας στους γαλλικούς τοίχους σκίτσα του Charlie Hebdo; Γιατί κατήγγειλε τον Ερντογάν ως υποκινητή του τζιχαντισμού; Γιατί άνοιξε του κουτί της Πανδώρας; Από βλακεία; Από θυμό; Από ιδεαλισμό; Ή πρόκειται για μια πολιτική καραμπόλα ολκής που αφορά πρωτίστως τον γαλλογερμανικό ανταγωνισμό, αλλά εντάσσεται σε ένα μεγάλο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό παιχνίδι που κινδυνεύει να προσλάβει και χαρακτηριστικά "πολέμου των πολιτισμών".
Θέλει κάτι τέτοιο ο Μακρόν; Προφανώς και όχι. Αλλά θέλει να βάλει ένα φρένο στην ριζοσπαστικοποίηση των Γάλλων μουσουλμάνων αραβικής και αφρικανικής προέλευσης και των μεταναστών της τελευταίας δεκαετίας. Έχουν περάσει μόλις δεκαπέντε χρόνια από την εξέγερση των banlieu του Παρισιού και πολύ λιγότερα από το μακελειό στη Νίκαια και στο Μπατακλάν. Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουέλ Πατί ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Μακρόν για να ανάψει τα "φώτα" της Ευρώπης.
Είχε προηγηθεί ο Νικολά Σαρκοζί το 2009, όταν με αφορμή την εισβολή της μπούργκας στη Γαλλία και την απαγόρευσή της, που κατέδειξε την πλήρη αποτυχία του συστήματος ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων, άνοιξε με τόλμη τη συζήτηση για την εθνική γαλλική ταυτότητα. Κατάγγειλε τότε την απροθυμία ορισμένων «να μοιράζονται έναν κοινό πολιτισμό, μια κοινή φαντασία, μια κοινή ηθική» και ζήτησε απ’ όσους επιθυμούν να συνδέσουν το πεπρωμένο τους με αυτό της Γαλλίας, να μοιραστούν την ιστορία και τον πολιτισμό της. «Το να είσαι Γάλλος σημαίνει να αποδέχεσαι μια μορφή πολιτισμού, τις αξίες και τη συμπεριφορά».
Η πολιτική στάση του Μακρόν προκάλεσε τις τρεις εκτελέσεις με ένα αποτρόπαιο αποκεφαλισμό στη Νίκαια και πόλωσε τα πράγματα. Όμως, συσπείρωσε τον γαλλικό λαό, αλλά και την συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων, γύρω από το πρόσωπό του. Σίγουρα μπορεί να προσδοκά στην ανάκαμψη της δημοφιλίας του και του κόμματός του, αλλά και στον περιορισμό της επιρροής του Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι πολύ περισσότερα.
Μακρόν και συνθήκη Ηλυσίων
Για να κατανοήσει κανείς την κίνηση αυτή του Εμανουέλ Μακρόν πρέπει να κατανοήσει την υπόστασή του πέρα από τα στερεότυπα που τον θέλουν εγκάθετο της τράπεζας του Rothchild. Χωρίς αμφιβολία ο Μακρόν είναι ιδεαλιστής, κυνηγός του ιδεώδους, όχι μόνο γιατί στα δώδεκά του –παρ΄ότι προερχόταν από μια κοσμική (άθεη) οικογένεια– βαπτίστηκε καθολικός, αλλά κυρίως γιατί σπούδασε φιλοσοφία στη Ναντέρ. Έκανε επίσης μεταπτυχιακές σπουδές στις δημόσιες σχέσεις και εκπαιδεύτηκε στην Εθνική Σχολή Διοίκησης. Ενδεικτικό όμως είναι ότι εργάστηκε ως βοηθός σύνταξης στο μεγάλο έργο "Η μνήμη, η ιστορία, η λήθη", του προτεστάντη φιλόσοφου Πολ Ρικέρ.
Να θυμηθούμε ακόμη ότι ο Εμανουέλ Μακρόν ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος από το 2006-2009 και ως υπουργός Οικονομικών και Οικονομίας (2014-2015) στην κυβέρνηση Βαλς, επί προεδρίας Φρανσουά Ολάντ, παραιτήθηκε τόσο γιατί το πακέτο των πολιτικών του δεν πέρναγε από τη Βουλή, όσο και γιατί είχε αντιτεθεί στις περιοριστικές γερμανικές πολιτικές. Όταν μάλιστα τα γερμανικά πλεονάσματα ήταν πολύ μεγαλύτερα από το 6% που επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Συνθήκη και το Βερολίνο, εμπόδιζαν την ολοκλήρωση της τραπεζικής ενοποίησης.
Να θυμηθούμε επίσης ότι το 1871 η Πρωσία νίκησε τη Γαλλία, ενσωμάτωσε την Αλσατία και τη Λωρραίνη και την ταπείνωσε με την στέψη του Γουλιέλμου στην αίθουσα των Κατόπτρων των Βερσαλλιών ως αυτοκράτορα του γερμανικού Ράιχ, από τον Μπίσμαρκ. Έκτοτε οι Γάλλοι έχαναν τους πολέμους από τους Γερμανούς.
Το 1963 υπογράφεται στο Παρίσι η Συνθήκη των Ηλυσίων από τον ομοσπονδιακό καγκελάριο Άντεναουερ και τον Στρατηγό Ντε Γκωλ, που επισφράγισε την συμφιλίωση ανάμεσα στους δύο λαούς και αποτέλεσε τη βάση μιας εταιρικής σχέσης αμοιβαίων γεωπολιτικών συμφερόντων που εξελίχθηκε σταδιακά στον γαλλογερμανικού άξονα που εγκυμονούσε ακόμη και την "συγχώνευση" των δύο κρατών. Στον άξονα αυτό, η Γαλλία θα "φορούσε τα παντελόνια" και θα είχε το πολιτικό προβάδισμα και η Γερμανία το οικονομικό μάνατζμεντ.
Όμως, η οικονομική δύναμη που απέκτησε η Γερμανία μετά την ενοποίηση και την εφαρμογή του ευρώ στα μέτρα της, οδήγησε στην κατακόρυφη αύξηση της πολιτικής της ισχύος μέσα στην ΕΕ και στην αφαίρεση των "παντελονιών" από τη Γαλλία. Οι θεατρινισμοί του Σαρκοζί με τη Μέρκελ ήταν ένα σόου εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Ολάντ δεν ασχολήθηκε, είχε άλλες ασχολίες. Ο Μακρόν όμως ξέρει ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Κι εκεί αρχίζουν τα γεωπολιτικά-γεωοικονομικά.
Τι βλέπει ο Μακρόν
Ο πρόεδρος Μακρόν ξέρει ότι η Γερμανία πήρε ένα "ειδικό μονοπάτι" (sonderweg) στη σύγχρονη ιστορία, υποκινούμενη από ένα μείγμα ιδεοληψιών και μεταφυσικής, που εδράζονται στις θρησκειοποιημένες έννοιες του κράτους και του πεπρωμένου. Γνωρίζει το ανατριχιαστικό "Πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου" του καγκελάριου Τέομπαλτ φον Μπέτμαν Χόλβεκ που παρουσιάστηκε στον Κάιζερ Γουλιέλμο Β' στις 9 Σεπτεμβρίου 1914.
Ο καγκελάριος φον Μπέτμαν Χόλβεκ πρότεινε, «να δημιουργήσουμε μια Κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση μέσω τελωνειακών συνθηκών που θα περιλαμβάνουν τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, την Αυστροουγγαρία, την Πολωνία, και ίσως ακόμα την Ιταλία, τη Σουηδία και τη Νορβηγία. Αυτή η Ένωση δεν θα έχει καμιά κοινή συνταγματική ανώτατη αρχή και όλα τα μέλη της θα είναι επισήμως ίσα, αλλά στην πράξη θα υπάγονται στη γερμανική ηγεσία και θα πρέπει να σταθεροποιήσουν την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας πάνω στην Κεντρική Ευρώπη»…
Ο Μακρόν ξέρει ότι ο Χίτλερ ήταν επηρεασμένος από τον παγγερμανισμό της "Mittel Europa" (Μεσευρώπη) του Friedrich Naumann, που ευαγγελιζόταν μια συνομοσπονδία αποτελούμενη από τη Γερμανία, την Αυστροουγγαρία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ελβετία και τα Βαλκάνια, θα χρησίμευε ως ρυθμιζόμενη "οικονομική ένωση".
Γνωρίζει επίσης το γερμανικό δόγμα Grosswirtschaftsraum (μεγάλη οικονομική περιοχή) σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία δεν μπορεί ποτέ να είναι στο ίδιο επίπεδο με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Βρετανία, την Ιαπωνία,
αν δεν εκμεταλλευθεί τις γειτονικές της χώρες. Το είδε άλλωστε στον ρόλο που έπαιξε στην διάλυση και τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Το είδε στις γερμανικές επενδύσεις στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, το είδε ξανά στην πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία.
Το βλέπει στην πολιτική της στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα που μετατράπηκε σε "αποικία χρέους" με ταυτόχρονο δεκαετή αφοπλισμό της, το βλέπει στην πολιτική της στην ελληνοτουρκική διένεξη, στην Κύπρο και στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου. Το βλέπει στον εξοπλισμό και στην στήριξη της ισλαμικής Τουρκίας. Το βλέπει στο ΝΑΤΟ, το βλέπει στο μπλοκάρισμα των προτάσεών του για εκδημοκρατισμό της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα αυτά τα γνωρίζουν και οι Ευρωπαίοι…
Το βλέπει στην πολιτική της στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα που μετατράπηκε σε "αποικία χρέους" με ταυτόχρονο δεκαετή αφοπλισμό της, το βλέπει στην πολιτική της στην ελληνοτουρκική διένεξη, στην Κύπρο και στους ενεργειακούς πόρους της Ανατολικής Μεσογείου. Το βλέπει στον εξοπλισμό και στην στήριξη της ισλαμικής Τουρκίας. Το βλέπει στο ΝΑΤΟ, το βλέπει στο μπλοκάρισμα των προτάσεών του για εκδημοκρατισμό της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα αυτά τα γνωρίζουν και οι Ευρωπαίοι…
Άξονας Γερμανίας-Τουρκίας
Σήμερα, οι ηττημένες συμμαχικές αυτοκρατορίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του Κάιζερ και του Σουλτάνου, διεκδικούν με μεταμοντέρνο τρόπο, την ανάκτηση των χαμένων εδαφών τους, σε μια παράδοξη παλινδρόμηση της ιστορίας. Η Γερμανία χρησιμοποιεί την διπλωματία στην "Διαδικασία του Βερολίνου" και η Τουρκία την στρατιωτική προβολή ισχύος. Ο συνδυασμός ισχύος είναι δυνατός και φιλόδοξος και εκτείνεται από την Ανατολική και Νότια Ευρώπη, τη Μεσόγειο μέχρι και την Υποσαχάρια Αφρική.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που με διαμεσολαβητή (proxy) την Τουρκία η οποία έχει αναλάβει το dirty job με εμπροσθοφυλακή τους τζιχαντιστές, η Γερμανία εμπλέκεται αφανώς, εμμέσως ή και ευθέως σε όλα τα θερμά πεδία γύρω από τη Μεσόγειο. Αυτό φάνηκε από την εποχή των γαλλικών προτάσεων για τη Μεσόγειο πριν δύο δεκαετίες. Τώρα, για παράδειγμα, εμπόδισε –μαζί με τη δορυφοριοποιούμενη Ιταλία- τον στηριζόμενο από τους τζιχαντιστές και την Τουρκία Φαγιέζ αλ Σάρατζ.
Η κίνηση Μακρόν είναι καραμπόλα. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού δεν αφύπνισε μόνο τους Γάλλους, αλλά και όλη την Ευρώπη. Είναι σαφές πως η Γαλλία θέλει να ξαναφορέσει "παντελόνια"…
Δημοσίευση σχολίου