Η επίσημη ανακοίνωση της DSCA στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου του 2020, για την έγκριση της πώλησης 105 συνολικά μαχητικών τύπου F-35 Lightning II στην Ιαπωνία, δεν εξέπληξε κανέναν. Γιατί αυτό το νούμερο είχαν ανακοινώσει προ πολλού οι Ιάπωνες… Οι οποίοι έχουν υπό παραγγελία ήδη 42 F-35A, έχοντας παραλάβει τα 12. Άλλη σημαντική είδηση που πέρασε στα ψιλά της παγκόσμιας αμυντικής επικαιρότητας, είναι το ενδιαφέρον που εκδήλωσε η Ιρλανδία για τη δημιουργία αυτόνομης Αεροπορίας, μέσω της προμήθειας 16 μαχητικών Gripen NG. Και οι δύο αυτές εξελίξεις μπορούν να συνδεθούν με την Ελληνική και Κυπριακή πραγματικότητα στα εξοπλιστικά, όσο περίεργο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Παρακάτω αναλύουμε με ποιο ακριβώς τρόπο…
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Το συνολικό ύψος της προμήθειας των 105 επιπλέον F-35 που ανακοινώθηκε, θα ανέλθει σε 32,11 δισεκατομμύρια δολάρια και θα θα υλοποιηθεί μέσω δανειοδότησης (FMF), αποτελώντας μία σημαντική οικονομική ένεση για το πρόγραμμα JSF. Μία γρήγορη ανάγνωση της ανακοίνωσης της DSCA δε, αποκαλύπτει ότι περιλαμβάνει τα πάντα από πλευράς υποστήριξης και για τις δύο εκδόσεις του μαχητικού που θα αγοραστούν, 63 F-35A συμβατικής απο/προσγείωσης και 42 F-35B (STOVL).
Σε σχέση με άλλες σημαντικές προμήθειες μαχητικών στο παρελθόν βέβαια, οι διαφοροποιήσεις είναι πολλές και σημαντικές. Οι ΗΠΑ είναι ο μοναδικός προμηθευτής μαχητικών και αερομεταφερόμενων όπλων (πέρα από τα εγχώρια αναπτυσσόμενα και παραγόμενα…) για την Ιαπωνία, από το τέλος του Β’Π.Π. μέχρι σήμερα.
Πρώτη σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν, είναι το γεγονός ότι η ιαπωνική βιομηχανία δεν θα αποσπάσει κατασκευαστικό έργο, μέσω της προμήθειας (δεύτερης κατά σειρά…) του F-35. Στο παρελθόν δύο μεγάλα προγράμματα, αυτό του F/RF-4EJ Phantom και του F-15CJ/DJ Eagle (αποκτήθηκαν 150 και 155 μονάδες αντίστοιχα), αξιοποιήθηκαν για την επανασύσταση της ιαπωνικής αεροπορικής βιομηχανίας.
Η Mitsubishi Heavy Industries, ήταν και παραμένει ο βιομηχανικός Όμιλος που είχε τη συνολική ευθύνη της παραγωγής και υποστήριξης πολλών τύπων αεροσκαφών (F/RF-4EJ, F-15CJ/DJ, UH-60, T-2, F-2 έκδοχο του F-16), από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα. Οι Ιάπωνες επομένως έκαναν ότι και οι Ευρωπαίοι (κυρίως οι Γερμανοί!). Ανασυγκρότησαν την αεροδιαστημική τους βιομηχανία, “πατώντας” επάνω σε αμερικανικά προγράμματα.
Δεν θα συμβεί το ίδιο άρα στην περίπτωση του F-35. Θα έχουμε όμως μία δεύτερη σημαντική διαφοροποίηση στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού. Τα ιαπωνικά Lightning II θα έχουν τις ίδιες ακριβώς δυνατότητες και τα ίδια όπλα με αυτά των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Χωρίς υποβαθμίσεις και χωρίς περιορισμούς. Τα ιαπωνικά Phantom και Eagle, έφεραν συστήματα με συγκεκριμένες και υποβαθμισμένες λειτουργικές διαμορφώσεις, μαζί με συγκεκριμένα όπλα.
Για παράδειγμα οι Ιάπωνες δεν απέκτησαν ποτέ AIM-120 AMRAAM και μέχρι σήμερα εξακολουθούν να αξιοποιούν τον AIM-7 Sparrow! Επίσης, τα ιαπωνικά μαχητικά δεν είχαν τη δυνατότητα εναέριου ανεφοδιασμού.
Όλα αυτά ίσχυαν και για τα μαχητικά που παραλάμβανε και η γερμανική Luftwaffe μαζί με τη Ναυτική Αεροπορία, καθώς προέκυπταν ως περιορισμοί από τους όρους παράδοσης των δύο χωρών που υπογράφηκαν σηματοδοτώντας το τέλος του Β΄Π.Π. Τρίτη σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν είναι η αναβάθμιση της Κίνας ως απειλή.
Παλαιότερα μόνη απειλή επί της ουσίας ήταν η ΕΣΣΔ. Οι Ιάπωνες κατά συνέπεια αποκτούν για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία τους μέσω του προγράμματος F-35, ένα αμερικάνικο μαχητικό με όλες τις δυνατότητες και τα όπλα του, από τη στιγμή που μαζί με τους Νοτιοκορεάτες (και τους Αυστραλούς) αποτελούν τους ισχυρότερους συμμάχους των ΗΠΑ έναντι της Κίνας και της Ρωσίας στη συγκεκριμένη περιοχή.
Όσο για το βιομηχανικό έργο, αποφάσισαν να μην το πληρώσουν μέσω της συμμετοχής τους στο πρόγραμμα JSF από τα αρχικά του στάδια. Την επένδυση θα την κάνουν σε δικό τους πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής μαχητικού πέμπτης ή έκτης γενιάς. Θα δείξει…
Καθόλου άσχημη επιλογή κατά τα άλλα, αν λάβει κανείς υπόψη ότι διαθέτουν και τους πόρους και την τεχνογνωσία για ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα. Από την άλλη πλευρά σέβονται τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών τους, καθώς αναζητούν διεθνείς συνεργασίες προς την κατεύθυνση αυτή.
Σε πρώτη φάση σχεδιάζουν να αντικαταστήσουν το σύνολο των Phantom που απέσυραν από την ενεργό υπηρεσία με F-35A και – B. Σε δεύτερη φάση θα διατηρήσουν σε υπηρεσία περί τα 100 F-15CJ/DJ (98 για την ακρίβεια…) από τα 155 που παρέλαβαν στη δεκαετία του ‘80. Παράλληλα σε τρίτη φάση έχει ξεκινήσει η υλοποίηση του προγράμματος ανάπτυξης του νέου εγχώριου μαχητικού χαρακτηριστικών stealth.
Και ξαφνικά επενδύσει στην αεροπορική ισχύ η Ιρλανδία!
Στον αντίποδα η Ιρλανδία. Ένα σημαντικά μικρότερο νησί με σημαντικά μικρότερες παραγωγικές και οικονομικές δυνατότητες. Και πολυτάραχη ιστορία βέβαια. Η Ιρλανδία δεν έχει Αεροπορία αλλά ένα μικρό Αεροπορικό Σώμα (Air Corps). Τα ταχύτερα αεροσκάφη που έχει στη διάθεσή της είναι λίγα PC-9 της Pilatus, εξοπλισμένα με ατρακτίδια πυροβόλων τύπου Μ2 και καλάθους ρουκετών.
Οι Ιρλανδοί θέλουν να δημιουργήσουν αυτόνομη Αεροπορία, μαζί με ολοκληρωμένο σύστημα εντοπισμού και αξιολόγησης απειλών. Ενώ έχουν τη δυνατότητα ελέγχου του εναέριου χώρου τους, την αστυνόμευση την έχουν αναθέσει στη Βρετανική Αεροπορία. Την RAF.
Τα μαχητικά της τελευταίας, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις εισέρχονται στον εναέριο χώρο της Ιρλανδίας, ή εντός του FIR, προκειμένου να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν άγνωστα ίχνη. Αυτό προκύπτει από συμφωνία που έχει υπογραφεί μεταξύ των δύο κρατών.
Η τελευταία φορά που οι Ιρλανδοί χρειάστηκαν τη συνδρομή των Άγγλων ήταν τον περασμένο Μάρτιο όταν έξι Eurofighter – Typhoon απογειώθηκαν για να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν βομβαρδιστικά τύπου Tu-95 Bear της Ρωσικής Αεροπορίας που πετούσαν στο βορειοδυτικό τμήμα του FIR Δουβλίνου.
Οι Ιρλανδοί επιθυμούν να αυτονομηθούν και στο κομμάτι αυτό. Προς το παρόν μελετούν τη δημιουργία ολοκληρωμένου δικτύου έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου, μαζί με την προμήθεια 16 μαχητικών αεροσκαφών Gripen NG.
Με πλήρες (όχι Fly Away) κόστος ανά μονάδα που δεν υπερβαίνει τα 60 εκατομμύρια δολάρια, εξαιρετικές επιδόσεις, ακτίνα που φτάνει τα 1500 χιλιόμετρα και όλα σχεδόν τα όπλα που περιλαμβάνουν το αμερικανικό και ευρωπαϊκό οπλοστάσιο πλην των γαλλικών (AIM-120 AMRAAM, METEOR, AIM-9X, IRIS-T, AGM-65 Maverick, SPEAR, Brimstone, Spice 1000, AGM-154 JSOW, RBS-15, JDAM, Taurus KEPD 350…), δεν μπορεί παρά να αποτελεί μία άκρως ελκυστική πρόταση για την Ιρλανδία. Και όχι μόνο…
Γιατί Ιαπωνία και Ιρλανδία είναι παράδειγμα για Ελλάδα και Κύπρο;
Αναφερόμαστε στην Ιαπωνία και την Ιρλανδία για να τονίσουμε το εξής απλό: Λύσεις υπάρχουν όταν υπάρχει σχεδιασμός και βούληση. Τι εννοούμε με αυτό; Για ποιο λόγο μπορούν οι Ιρλανδοί να μελετούν την προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών και δεν μπορεί η Κύπρος;
Η συγκρότηση μίας Μοίρας μαχητικών Gripen NG στις τάξεις της δικής μας Πολεμικής Αεροπορίας, θα επέτρεπε τεράστιες οικονομίες κλίμακας και για τις δύο πλευρές, πέρα από το καθαρά επιχειρησιακό όφελος.
Τα μαχητικά αυτά δε, μπορούν να επιχειρούν από την Κρήτη, προσφέροντας ασφαλή και αποτελεσματική κάλυψη στο νησί της Αφροδίτης. Εναλλακτικά και με χαμηλότερο κόστος, το ίδιο φυσικά θα μπορούσε να γίνει και με τον στόλο των Mirage 2000 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Για ποιον λόγο η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να αναλάβει τον εκσυγχρονισμό των 17 εναπομεινάντων Mirage 2000EG στο επίπεδο -5 ή κάτι περισσότερο (με την απόδοση ικανότητας αξιοποίησης του νέου πυραύλου αέρος – αέρος τύπου Meteor…) και να εκπαιδεύσει ιπτάμενους και τεχνικούς όλων των ειδικοτήτων εντός της Πολεμικής Αεροπορίας, εκμεταλλευόμενη την τεράστια εμπειρία της;
Σε περίπτωση που η Ελλάδα και η Πολεμική Αεροπορία αποκτήσουν μαχητικά 5ης γενιάς F-35A Lightning II στο μέλλον, αυτό όντως μπορεί να διαφοροποιήσει τις ισορροπίες στο Αιγαίο… Έχουμε γράψει παλαιότερα ότι το συγκεκριμένο μαχητικό μπορεί να λειτουργήσει μέσω των ενσωματωμένων αισθητήρων του ως πολλαπλασιαστής ισχύος ακριβώς επειδή έχει τη δυνατότητα να παρέχει στοιχεία στοχοποίησης σε σχηματισμούς μαχητικών F-16 και όχι μόνο…
Μπορεί ανεντόπιστο να πετά μπροστά και να τροφοδοτεί με εικόνα από το EOTS ή το ραντάρ του μέσω Data Link, τα φίλια μαχητικά που με τη σειρά τους θα μπορούν να εξαπολύσουν όπλα εναντίον ιπτάμενων ή επίγειων στόχων από μεγαλύτερες, αρά και πιο ασφαλείς, αποστάσεις.
Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα χρειάζεται το Lightning II. Η μία Μοίρα που μας προσφέρεται αντί τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι ένα ιδιαίτερα βαρύ κόστος για τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι δεν περιλαμβάνει όπλα. Από την άλλη πλευρά όμως ΔΕΝ θα πρέπει να μας διαφεύγουν ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ παράγοντες:
– Ο πρώτος είναι ότι ΟΛΑ (τα δικινητήρια…) μαχητικά 4+ γενιάς έχουν άμεσα συγκρίσιμες τιμές, χωρίς να έχουν τους αισθητήρες και την φιλοσοφία ενσωμάτωσης και αξιοποίησης τους στο F-35.
Αν ρίξετε μία ματιά στο κόστος των συμβάσεων της Ινδίας και του Κατάρ για 36 Rafale, με όπλα και υποστήριξη (8,8 και 7,6 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα…), των συμβάσεων του Κουβέιτ και του Κατάρ για το Eurofighter (28 μονάδες εξοπλισμένες με ραντάρ AESA CAPTOR-E έναντι 8,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων και για 24 μονάδες με το μηχανικής σάρωσης CAPTOR έναντι 6,8 δισεκατομμυρίων αντίστοιχα!) και της σύμβασης του Κατάρ για 36 F-15QA (6,2 δισεκατομμύρια δολάρια…) θα αντιληφθείτε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για δαπάνες τέτοιου επιπέδου από την Ελλάδα. Όχι τώρα, αλλά ακόμη και μετά από μία δεκαετία!
– Ο δεύτερος, προκύπτει από τον πρώτο… Από τη στιγμή που δεν έχουμε τη δυνατότητα δαπάνης τέτοιων ποσών στο ορατό μέλλον και η απειλή παραμένει, θα πρέπει να υιοθετήσουμε μία ΥΒΡΙΔΙΚΗ ΛΥΣΗ.
Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η λογική και επιβάλλουν οι συνθήκες και οι καταστάσεις. Υβριδική λύση όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς και την καταθέτουμε, είναι η προμήθεια μίας Μοίρας (σε πρώτη φάση…) F-35A και εκσυγχρονισμός στο επίπεδο – V και των F-16C/D Block 50, σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό και των εναπομεινάντων 17 Mirage 2000EG.
Ο αριθμός των οποίων μπορεί να ενισχυθεί, με την αγορά πρόσθετων μεταχειρισμένων μονάδων από τη Γαλλία και τον εκσυγχρονισμό τους… Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διεξάγουμε συνεργατικές αεροπορικές επιχειρήσεις με μεγάλη αποτελεσματικότητα, σε συνδυασμό με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Όλα δείχνουν ότι τα οικονομικά και τα επιχειρησιακά δεδομένα δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή. Τουλάχιστον για τα επόμενα 15 έως 20 χρόνια, περίοδο κατά την οποία θα έχουν αλλάξει δραματικά βέβαια και οι αεροπορικές επιχειρήσεις μέσω των μη επανδρωμένων μαχητικών… Οπότε θα χρειαστεί να προσαρμοστούμε σε εντελώς νέα δεδομένα και στην “προσαρμογή” αυτή σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσει το F-35.
Ο χρόνος κυλά εις βάρος μας. Και εις βάρος της Κύπρου φυσικά… Η οποία ως ανεξάρτητο κράτος, μπορεί να βασιστεί στις ελληνικές δυνατότητες και παράλληλα να συνδράμει οικονομικά και σε έμψυχο υλικό την Ελλάδα.
Λύσεις υπάρχουν για όποιον θέλει να τις βρει και να τις υλοποιήσει. Άποψή μας είναι ότι η Κύπρος δεν μπορεί στο διηνεκές να ζητά τη βοήθεια Ρωσών, Γάλλων, ή οποιουδήποτε άλλου, για να προστατέψει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και η Ελλάδα δεν μπορεί να συρθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.
Όταν ήδη οι γερμανικές παραινέσεις και “φιλικές συμβουλές” προτρέπουν στο να παραχωρήσουμε… ίσως και κάποια νησιά, συμπεραίνοντας μάλιστα ότι είμαστε άδικοι έναντι της γειτονικής χώρας! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.. Και ο χρόνος των “έντιμων συμβιβασμών” και του κατευνασμού τελειώνει.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου