Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Οι ξεχασμένοι Έλληνες σε διάφορες περιοχές αποτελούσαν ανέκαθεν την ανοιχτή πληγή του Έθνους μας. Την αδιαφορία από τις ηγεσίες του Ελληνισμού εξακολουθούν να βιώνουν πολίτες ελληνικής καταγωγής που αγωνίζονται μόνοι για να κρατήσουν την ελληνικότητά τους και να ζήσουν ελεύθεροι.
Πρόκειται για πληθυσμούς που οδηγήθηκαν εκτός της εδαφικής επικράτειας της Ελλάδας και δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Έθνους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έτυχαν ουσιαστικής και πατριωτικής αντιμετώπισης από την Αθήνα.
Βαθιά διχόνοια, παγιωμένες αντιλήψεις, τραγικοί χειρισμοί και ποικιλόμορφα (ντόπια και ξένα) συμφέροντα καθόρισαν την ελληνική πορεία μέσα στο χρόνο με εθνικές τραγωδίες και εδαφικούς ακρωτηριασμούς.
Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της πολιτικής συνεχίζει να είναι η αλλοπρόσαλλη τακτική και η επιδερμική αντιμετώπιση των λησμονημένων Ελλήνων, χωρίς συγκροτημένη στρατηγική. Ακόμα και ο πατριωτισμός τους πολλές φορές χλευάζεται και επιχειρείται από τις ηγεσίες (αφελέστατα ή σκόπιμα) να τα βάζουν όλα στο ίδιο τσουβάλι.
Κάτι τέτοιο έγινε και με την εν ψυχρώ δολοφονία του 35χρονου Βορειοηπειρώτη Κώστα Κατσίφα από την αλβανική Αστυνομία, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου της περασμένης χρονιάς. Αρκεί μόνο να δούμε τα βίντεο με τις μαρτυρίες των κατοίκων στο χωριό του, τους Βουλιαράτες, για να διαπιστωθεί η ευθύνη της Αθήνας (των εκάστοτε ηγεσιών της) έναντι αυτών των ξεχασμένων Ελλήνων.
«Μας άφησαν μόνους μας» ήταν το μήνυμά τους. Πρόκειται για τη διαχρονική κραυγή των εγκαταλειμμένων Ελλήνων από τη Βόρεια Ήπειρο έως την Καρπασία της Κύπρου.
Η απανταχού Ομογένεια και κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών έχει τη δυνατότητα, επειδή δεν ενσωματώνεται στους εσωτερικούς πολιτικούς ανταγωνισμούς (σε Αθήνα και Λευκωσία), να υπερασπιστεί το αδιαπραγμάτευτο των δικαιωμάτων αυτών των Ελλήνων. Για να μπορέσει όμως να επιτελέσει ένα τέτοιο πανεθνικό ρόλο θα πρέπει να έχει σωστή υποδομή και αποστολή.
Δυστυχώς, οι καταστάσεις μέσα στην ελληνοαμερικανική κοινότητα περιορίζουν κατά πολύ αυτή την προοπτική. Από τη μια είναι η αποδυναμωμένη Εκκλησία με τα γνωστά προβλήματά της και την εξάρτησή της από το ανελεύθερο Οικουμενικό Πατριαρχείο και από την άλλη είναι ο πολυκερματισμός των ομογενειακών φορέων και η ανυπαρξία ενός ισχυρού συντονιστικού οργάνου.
Με τέτοια δεδομένα, οι εκάστοτε ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο δεν νιώθουν καμία προτροπή και «πίεση» από τον «έξω Ελληνισμό» με σκοπό να δράσουν αποφασιστικά, με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν υποχωρητικότητα και να προχωρούν ακόμα και σε απαράδεκτους συμβιβασμούς. Κυριολεκτικά, πετούν στα αζήτητα της Ιστορίας ελληνικούς πληθυσμούς και περιοχές που βιώνουν ξένη κατοχή ή καταπατούνται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματά τους ή παραποιείται μεθοδευμένα η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.
Ένας αληθινός πατριώτης, ο οποίος προχώρησε με συγκροτημένο τρόπο οργάνωσης της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και κυρίως της νέας γενιάς ώστε να αποτελέσει δύναμη ενωτικής παρέμβασης και δράσης για την υπεράσπιση των υπόδουλων και ξεχασμένων Ελλήνων, έφυγε πρόσφατα από τη ζωή αφήνοντας ένα τεράστιο κενό.
Ο Νίκος Μούγιαρης, τόσο με την ίδρυση και τη λειτουργία του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), όσο και με την ευρύτερη πολυεπίπεδη συνεισφορά του στον Ελληνισμό, τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο, κατάφερε να αναδείξει τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της Ομογένειας με στοχευμένες ενέργειες και αδιαπραγμάτευτα εθνικά δίκαια.
Το παράδειγμα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού και πατριωτισμού που άφησε αποτελεί πυξίδα σε μια εποχή υποβάθμισης της εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων του αδιαίρετου Έθνους, από τους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου έως την Καρπασία της κατεχόμενης Κύπρου.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου