Του Μιχάλη Ιγνατίου
Μήπως ο σκληρός πυρήνας των «γερακιών» της Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει να συγκρουστεί με τον Ταγίπ Ερντογάν μέσω των Κούρδων της Συρίας, προβάλλοντας την ανάγκη για προστασία τους;
Και μήπως αυτό σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια θα ζήσουμε αυτό που επιθυμεί η πολιτική και στρατιωτική ελίτ της Ιερουσαλήμ; Δηλαδή τη δημιουργία ενός δεύτερου Ισραήλ, πιστού στην Αμερική, στα σύνορα της Τουρκίας;
Πρόκειται για νόμιμα ερωτήματα μετά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες 20 και πλέον μέρες, από την απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ για απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, μέχρι και σήμερα που αναζωπυρώθηκε η κρίση που μονίμως υποβόσκει στις σχέσεις της Αμερικής και της Τουρκίας.
Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι δηλώσεις και οι πράξεις Αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι -και εκεί που όλοι μιλούσαν για προδοσία των Κούρδων- αναδείχθηκαν στους μεγαλύτερους προστάτες και υπερασπιστές τους. Ξεκίνησε ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο, τον οποίο μισεί ο Ταγίπ Ερντογάν, επειδή πανηγύρισε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, και συνέχισε ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζον Μπόλτον, ο οποίος ζήτησε από τον πρόεδρο της Τουρκίας να δεσμευθεί ότι δεν θα πειράξει τους Κούρδους.
Ο κ. Μπόλτον έκανε και κάτι άλλο, στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία. Έκανε την ανακοίνωση για τους Κούρδους στο Ισραήλ, μετά τη συνάντηση του με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Και ο Ερντογάν, που βλέπει συνωμοσίες παντού υπέθεσε ότι πρόκειται για σχέδιο των Εβραίων.
Βέβαια, ας μην τον βγάζουμε πάντα τρελό… Η αλλαγή της απόφασης του Τραμπ οφείλεται βασικά στον Νετανιάχου, ο οποίος λέγεται ότι προσφέρθηκε να συμμετέχει σε δύναμη προστασίας των Κούρδων μαζί με την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αν δει κανείς τα πράγματα με εντελώς «ψυχρό μάτι» καταλαβαίνει πως διεξάγεται ένας αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ του Νετανιάχου και του Ερντογάν, και μέχρι της στιγμής κερδίζει ο πρώτος, αν σκεφθούμε πως ήταν τα πράγματα τον Δεκέμβριο, όπου ο Τραμπ χάρισε τον πρώτο ρόλο στην Τουρκία και πως είναι τώρα. Ουσιαστικά, η απόφαση του Αμερικανού προέδρου για την Συρία έχει στην πράξη ακυρωθεί, και ας λέει ο ίδιος ότι θέλει.
Και είναι εδώ που ήρθαν και έδεσαν οι πληροφορίες, που διοχέτευσε η τουρκική κυβέρνηση στα ελεγχόμενα από αυτήν μέσα ενημέρωσης, ότι ο Μπόλτον, ο Πομπέο και κάποιοι άλλοι επιχείρησαν «μαλακό» (soft) πραξικόπημα εναντίον του κ. Τραμπ. Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η «μεγάλη νίκη» του Ερντογάν κράτησε τόσο λίγο.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, μετά από καιρό, αντιλήφθηκε ίσως τι σημαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σε αγοράσει για μία …τουρκική λίρα και να σε πουλήσει σε χρυσό. Είναι ο Πρόεδρος που σήμερα μπορεί να σε υμνεί και αύριο, με την ίδια άνεση, να σε χαρακτηρίζει εχθρό της Αμερικής.
Θα ζήσουμε ενδιαφέροντα (και προκλητικά) κεφάλαια ακόμα σε τούτη τη διαμάχη της Αμερικής και της Τουρκίας. Η συχνή αλλαγή της στάσης του Λευκού Οίκου σε διάφορα θέματα, που ενδιαφέρουν την κατοχική δύναμη, δεν προμηνύει καλό τέλος. Προσωπικά, δεν θα εκπλαγώ αν οδηγηθεί η κατάσταση στην οριστική ρήξη, ακόμα και στην εγκατάλειψη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου