«Η Ελλάδα θεωρεί τις ΗΠΑ στρατηγικό εταίρο και σύμμαχο, τον μοναδικό θα τολμούσα να πω. Είναι σημαντικό για την Ελλάδα οι ΗΠΑ να αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα σε μία πιο μόνιμη βάση όχι μόνο στον Κόλπο της Σούδας, αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη». Αυτή ήταν η αποστροφή του λόγου του υπουργού Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, Πάνου Καμμένου, όταν βρέθηκε απέναντι από τον Αμερικανό ομόλογό του, διακεκριμένο και μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό εν αποστρατεία των Αμερικανών Πεζοναυτών (USMC), Τζέιμς Μάτις.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η αναφορά αυτή του Πάνου Καμμένου έχει μια στρατηγική λογική. Κάθε στρατηγική λογική έχει βέβαια και τα αντεπιχειρήματα ή τους αστάθμητους παράγοντές της. Κατά συνέπεια, αυτό που έχει ενδιαφέρον να διαπιστωθεί, είναι εάν πρόκειται για μια πρόταση του «επιτελείου Καμμένου» και όχι μια πρόταση η οποία έχει τύχει επεξεργασίας σε εθνικό επίπεδο, για την οποία έχει ενημερωθεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και έχει λάβει την έγκριση του ΚΥΣΕΑ.
Εάν αυτά δεν έχουν συμβεί, τότε αποτελεί άλλη μια περίπτωση «προσωπικής έμπνευσης» ενός λιγότερο ή περισσότερου ικανού πολιτικού που η τύχη τον έφερε να προΐσταται του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Τα ίδια έχουμε γράψει και για το υπουργείο Εξωτερικών.
Σε φυσιολογικές χώρες όμως, η πολιτική που αρθρώνεται ιδίως από υπουργεία κρίσιμα για την εθνική ασφάλεια, δεν εξαρτάται από το πώς ξύπνησε ένα πρωί ο εκάστοτε υπουργός, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας ορθολογικής διαδικασίας επεξεργασίας και έγκρισης.
Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά διότι υποτίθεται ότι το κράτος έχει συνέχεια, οπότε οι «εμπνεύσεις» του κάθε Καμμένου και του επιτελείου του, θα πρέπει να δεσμεύουν και όσους θα ακολουθήσουν. Διότι εάν δεν το πράξουν και κάποιος άλλος «μελλοντικός Καμμένος» πάει να μετατρέψει σε πολιτική τη δική του έμπνευση, τότε θα προκληθούν δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Επίσης, κατά περιπτώσεις λαμβάνονται και αντίμετρα, με αποτέλεσμα μια πολιτική που ακόμα και θετική να είναι δεν είχε τύχει της πρέπουσας επεξεργασίας, να δύναται να στραφεί εναντίον της ασφάλειας της χώρας, αφού ο προσκληθείς (σ.σ. οι ΗΠΑ εν προκειμένω), λειτουργούν και σχεδιάζουν με την υπόθεση ότι η πρόσκληση που έλαβε ήταν εθνική πολιτική και όχι «ατομική έμπνευση».
Ενδιαφέρον έχει και η συγκυρία άρθρωσης της συγκεκριμένης πρότασης, μια μόλις ημέρα μετά την επιβεβαίωση από το Κρεμλίνο ότι σε εξέλιξη βρίσκονται οι διπλωματικές συνεννοήσεις για την επίσημη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα, όπου θα συναντηθεί με τη ρωσική πολιτική ηγεσία, σε μια προσπάθεια να αποκατασταθούν σε κάποιον βαθμό οι ελληνορωσικές σχέσεις.
Στην ίδια «ύποπτη συγκυρία», οι New York Times δημοσιεύουν ότι ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης «έσκασε» στην ΠΓΔΜ μπόλικο χρήμα με σκοπό να εκτροχιάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο ίδιος το έχει διαψεύσει. Υποτίθεται όμως, ότι οι αναφορές στην αμερικανική εφημερίδα έχουν την… κάλυψη υποκλοπών στις οποίες έχουν προβεί οι «αρμόδιες υπηρεσίες» και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Τι θα πει η Ελλάδα δηλαδή στον Πούτιν; Ξέρεις Βλαντιμίρ, μας παρεξήγησες, διότι εμείς το κάναμε γνωρίζοντας ότι «δεν βγαίνουν τα κουκιά» και ότι η συμφωνία θα καταρρεύσει; Κάπου εκεί σε αυτή την απίστευτη «βαλκανική σαλάτα», υπεισέρχεται και μια εξαγορά…
Η εξαγορά από την ελληνική ΔΕΗ έναντι μερικών εκατομμυρίων ευρώ, μετά από εισήγηση της ΔΕΗ Αλβανίας, ενός χρεοκοπημένου και απαξιωμένου «μαγαζιού» στην ΠΓΔΜ. Αυτό ανήκε – όλως τυχαίως – στον αντιπρόεδρο της χώρας και «κολλητό» του Ζάεφ, με το χρήμα να καταλήγει σε προσωπικό λογαριασμό του Κότσο (σ.σ. το όνομα του πρώην ιδιοκτήτη, το ποίο αναφέρεται χωρίς το επίθετο, διότι… «μας έπιασε» αυτό που περιγράφει το όνομά του, σύμφωνα με τη γνωστή ελληνική έκφραση), όχι στα ταμεία της εταιρίας.
Αυτές είναι οι ενδείξεις που ενισχύουν τις υποψίες ότι η πρόταση Καμμένου προς τον εξαιρετικά σοβαρό συνομιλητή του, ήταν ένα πυροτέχνημα που εκτοξεύθηκε αποκλειστικώς από το ΥΠΕΘΑ και είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν συμφωνεί με αυτό το Μέγαρο Μαξίμου ή/και το υπουργείο Εξωτερικών.
Ας ελπίσουμε ότι θα τοποθετηθούν. Δεν μοιάζει όμως με μια συνεκτική εθνική πολιτική με γνώμονα την ασφάλεια της χώρας και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια. Αυτά όλα όμως, δε σημαίνει ότι όσα συζητιούνται δεν θα υλοποιηθούν! Για πολλούς Έλληνες πολιτικούς, το κριτήριο συμφωνίας ή διαφωνίας είναι πολύ περισσότερο ιδιοτελές. Άρα μπορεί να επιλέξει απλώς να σιωπήσει… διαρρέοντας δυσαρέσκεια σε φιλικούς κύκλους!
Εάν περάσουμε στη στρατηγική ουσία της πρότασης, προφανώς το επιχείρημα είναι ότι δεν θα τολμήσει κανείς να κινηθεί εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, εάν π.χ. στην Αλεξανδρούπολη, υπάρχει κάποια αμερικανική στρατιωτική βάση. Λογικό σε μια πρώτη ανάγνωση. Θα ήταν ακόμα περισσότερο εάν η Ελλάδα ήταν μια χώρα με σταθερή πολιτική και λιγότερες ιδεοληψίες.
Ποια θα είναι η επίπτωση στην ελληνική ασφάλεια, αν κάποια στιγμή οι βάσεις αυτές στοχοποιηθούν και θυμηθούν ορισμένοι την επαναστατική τους γυμναστική, διαδηλώνοντας… Τρίτη, Πέμπτη Σάββατο, πριν πάνε στα ουζερί της κάθε περιοχής για να πνίξουν τον πόνο τους στη μπίρα και το τσίπουρο, για να σχεδιάσουν εκεί την παγκόσμια επανάσταση;
Εν ολίγοις, η ελληνική ανοργανωσιά, η προχειρότητα, ο αυτοσχεδιασμός και η έλλειψη συναίσθησης στα των γεωστρατηγικών ισορροπιών σε μια από τις πιο ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη, για πλειάδα λόγων, δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι ασφάλεια. Για να μην μπούμε σε πιο βαθιά νερά…
Για παράδειγμα: Έστω ότι αλλάζουν τα συμφέροντα στην περιοχή σε έναν αιώνα από τώρα και οι σημερινοί στρατηγικοί σύμμαχοι ανακαλύψουν κάποιο άλλο γεωστρατηγικό συμφέρον στην περιοχή. Αυτό, αφενός θα προϋποθέτει για την εξυπηρέτησή του, κινήσεις που θα μπορούσαν να μην είναι συμβατές με το αντίστοιχο ελληνικό συμφέρον. Αφετέρου η μονοσήμαντη προσέγγιση στα ζητήματα εθνικής ασφάλειας θα έχουν μήπως εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό τα «αντίβαρα» που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει μια σοβαρή χώρα;
Επειδή αυτά είναι πολύ ανησυχητικά εάν τα σκεφτεί προσεκτικά και αναλυτικά κανείς, να σας καθησυχάσουμε, λέγοντας πως οτιδήποτε και να έχει γίνει, ένας γεωγραφικός χώρος είτε έχει είτε δεν έχει γεωστρατηγική αξία. Εάν έχει, πάντα θα υπάρχουν ενδιαφερόμενοι γι’ αυτόν.
Δεν είναι ασφαλώς το πιο έξυπνο να μετατρέπεται μια χώρα σε πεδίο σύγκρουσης ισχυρών, ενώ η διακηρυκτική της πολιτική τη θέλει να εργάζεται για να παίξει τον ρόλο της «γέφυρας»… Όποιος σε αυτές τις αναφορές βλέπει ομοιότητες με την ελληνική διαχείριση στα θέματα ασφαλείας, σημαίνει ότι βρίσκεται κατά την υποκειμενική μας άποψη σε σωστό δρόμο, για να κατανοήσει τουλάχιστον, ένα μεγάλο ανεπίλυτο διαχρονικά πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου