Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Από τον καταιγιστικό και καταδικαστικό κατακλυσμό δηλώσεων που έγιναν στη Λευκωσία, με αφορμή τις παντελώς αστοιχείωτες πρόσφατες δηλώσεις και τοποθετήσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για την Κύπρο- ότι φταίει η δική μας πλευρά για τον τερματισμό των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών και ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει ούτε κράτος αλλά ούτε και κυβέρνηση-, όσο και από τις πειρατικές πράξεις της Τουρκίας στην Κυπριακή Α.Ο.Ζ. όπου παρενοχλήθηκε ξένο πλοίο εξουσιοδοτημένο από την Λευκωσία, αυτή που ξεχώρισα, διότι όντως ξεχωρίζει, είναι αυτή του υπουργού Εξωτερικών κ. Κασουλίδη.
Ο κ. Υπουργός, διασυνέδεσε και εξήρτησε, δυνητικά τουλάχιστον, το ζήτημα της επανέναρξης των “συνομιλιών” με τον τερματισμό της πολιτικής των τραμπουκισμών της Άγκυρας. Έξ´ όσων γνωρίζω, τέτοια διασύνδεση (linkage) δεν έχει ξαναγίνει από καμιά κυβέρνηση. Μπορεί αυτό να ακούγεται παράξενο, ακόμη και πολιτικά “αλλόκοτο” με βάση αυτά που μας έχουν συνηθίσει, αλλά ναι είναι η πρώτη φορά, που Κύπριος ΥΠ.ΕΞ. συσχέτισε, έστω και δυνητικά, την συμπεριφορά της Τουρκίας με το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε και συστηματικά συντηρεί στη βάση μιας “μηδενιστικής στρατηγικής” έναντι της Κύπρου.
Αναρωτιέται δημόσια ο κ. Κασουλίδης, εάν κάτω από συνθήκες πειρατικών και συμπεριφορών Φάρ-Ουέστ, μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα στην Κύπρο. Κατά τη δήλωσή του, “πρέπει να προβληματισθούμε σοβαρά, αν κάτω από τέτοιες συνθήκες (δηλ. αποπειρών καταναγκασμού) θεωρείται το περιβάλλον κατάλληλο για να ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις”. Υπογράμμισε ότι το επεισόδιο στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. ήταν απαράδεκτο και ότι πρέπει να υπάρξει “μια καλή συνομιλία με την Τουρκία επί του θέματος”.
Υπάρχουν δυό σκέλη στη δήλωση Κασουλίδη, η οποία πρέπει να εκφράζει και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Το πρώτο, είναι η διασύνδεση (linkage) που έγινε και που επαναλαμβάνω δεν έχει ξαναγίνει. Οι λεγόμενες συνομιλίες υπήρξαν, από πλευράς ουσίας -όταν ξανάρχισαν μετά την εισβολή-, εντελώς σoυρεαλιστικές. Λειτουργούσαν δηλαδή, εκτός πραγματικότητας. Ενώ στο τραπέζι των “διαπραγματεύσεων” παρακάθετο και η Τουρκία ως κατοχική δύναμη, απαιτώντας και απειλώντας καθολική παράδοση, όλοι προσποιούντο ότι δεν την έβλεπαν.
Οι δε δικοί μας πολιτικοί αιθεροβάμονες, πίστευαν ότι κατά κάποιο τρόπο θα συντελείτο κάποιο θαύμα και θα προέκυπτε “λύση”. Και με τη λογική “συν Αθηνά και χείρα κίνει”, πίστευαν ότι το θαύμα αυτό θα συντελείτο “μια ώρα γρηγορότερα” με μια δική τους πολιτική χαριστικών παραχωρήσεων, που καταστρατηγούσαν κάθε έννοια δικαιοσύνης, αφού δεν αντισταθμίζοντο από αντίστοιχες αντιπαροχές. Όσο για τους Δυτικούς, οι “συνομιλίες” είχαν και έχουν ένα διττό στόχο.
Ο ένας είναι να λειτουργούν ως “διαδικασία”-process, που θα εξαγνίζει τον θύτη και σύμμαχό τους ήτοι την Τουρκία, και έτσι, θα γίνεται όλων η δουλειά χωρίς προσκόμματα που προκύπτουν από μια στρατιωτική κατοχή μέσα στη Ευρώπη. Και ο άλλος, είναι να δημιουργείται ένα αθροιστικά αβάσταχτο βάρος πάνω στον κυπριακό λαό, ώστε αυτός κάποτε να γονατίσει και να τεθεί, “εθελοντικά”, υπό την πολιτική κηδεμονία της πολιτικο-θρησκευτικά φασίζουσας Τουρκίας.
Η συγκεκριμένη δήλωση Κασουλίδη, έγινε ταυτόχρονα με την παρουσία της Αμερικανίδας Υφυπουργού Εξωτερικών κας. Βικτώριας Νούλαντ στην Λευκωσία και σχετίζεται άμεσα με τις προσπάθειες των Αμερικανών, που όπως δημόσια δήλωσε ο προΐστάμενος της κας Νούλαντ ΥΠ.ΕΞ. Κέρι, “δουλεύουν αθόρυβα” για την επανέναρξη των συνομιλιών.
Ο κος. Κασουλίδης, ζητά από τους Αμερικανούς να παρέμβουν δυναμικά προς την Άγκυρα ώστε να τερματισθούν μια και καλή τα τουρκικά νταΐλίκια, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να παρακαθίσει η Κύπρος σε συνομιλίες όπου προαπαιτείται η άνευ όρων παράδοση της. Αναμφίβολα το θέμα θα τέθηκε στην Αμερικανίδα ΥΦ.ΥΠ.ΕΞ. και στις συνομιλίες στο Προεδρικό.
Δεν θα πρέπει ωστόσο ο κος. Κασουλίδης να περιορισθεί στους Αμερικανούς και στις οποίες διαβεβαιώσεις και τυχόν υποσχέσεις που θα δοθούν, ως προς τη μελλοντική συμπεριφορά της Άγκυρας. Θα πρέπει να πείσει και τον κο. Αναστασιάδη να υιοθετήσει της στρατηγική της διασύνδεσης (linkage) σε όλα τα μέτωπα ( erga omnes) όπου αντιπαρατίθενται Τουρκία και Κύπρος. Και το κυρίαρχο μέτωπο, είναι αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Άμυνας και Ασφάλειας , εκεί όπου υπεισέρχεται και το Ν.Α.Τ.Ο.
H Τουρκία των Ισλαμο-πασάδων, έχει εδώ και δεκαετίες κηρύξει ανελέητο και απροκάλυπτο πόλεμο κατά της Κύπρου σε όλα τα μέτωπα και δεν πρόκειται να επαναπαυθεί μέχρι να πάψει να υφίσταται συγκροτημένο κράτος στη Κύπρο. Η Τουρκία θα υποχωρήσει και θα συμφιλιωθεί με ένα αυτεξούσιο κράτος, μόνο όταν, όπως και στη Συρία, συγκρουσθεί με την πραγματικότητα.
Στη περίπτωση της σύγκρουσης με την Κύπρο, η πραγματικότητα είναι τα θεσμικά όπλα που προκύπτουν από την υπόσταση του κυπριακού κράτους. Η μόνη στρατηγική που μπορεί να φέρει αποτελέσματα, είναι η στρατηγική του linkage. Όχι αυτή των χαριστικών παραχωρήσεων που ακολουθείται μέχρι τώρα, δημιουργώντας μάταιες ελπίδες ότι μπορεί να “προσεγγιστεί” η Τουρκία και να καταστεί φιλική και διαλλακτική .
Μερικώς επιτυχημένα δείγματα γραφής της στρατηγικής αυτής, φαίνονται στην Ε.Ε. και στην ημιτελή προσπάθεια θεσμικής συνεργασίας του Ν.Α.Τ.Ο. με την Ε.Ε. Το Υπουργείο του κυρίου Κασουλίδη, πρέπει να επεξεργασθεί μια σφαιρική στρατηγική επί του ζητήματος, να αναγάγει στην πράξη και όχι στα λόγια τη επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υπαρξιακή για την καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού και με επικεφαλής τον ίδιο, που διαθέτει ήπιο διπλωματικό λόγο και ύφος, να εκστρατεύσει στα κέντρα εξουσίας, κυρίως Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, αλλά χωρίς να παραμελούνται ταυτόχρονα Μόσχα και Πεκίνο που παραμένουν, μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι πραγματικοί εγγυητές της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εάν υιοθετηθεί μια τέτοια στρατηγική, θα υπάρξουν, αναπόφευκτα, τριβές με την Αθήνα αφού η τελευταία φαίνεται να παραμένει δέσμια της Σημιτικής προσέγγισης “εξημέρωσης” του θηρίου, ειδικά με αναφορά στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Εδώ, όπως και στη περίπτωση του ζητήματος της Α.Ο.Ζ., Λευκωσία και Αθήνα θα πρέπει να συμφωνήσουν όπως διαφωνήσουν. Μια συμπεφωνημένη διαφωνία, ειδικά σε ζητήματα ανοίγματος ή μή κεφαλαίων της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας μπορεί, εφόσον η Αθήνα έχει τη βούληση να την εκμεταλλευθεί, να ενισχύσει και την διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας.
Η ειδοποιός διαφορά είναι, ότι στη περίπτωση του κυπριακού κράτους, η σύγκρουση με την Τουρκία, είναι πέρα για πέρα υπαρξιακή, ενώ η Αθήνα διαθέτει την πολιτικο-στρατιωτική ικανότητα να αποτρέψει την Τουρκία. Γι’αυτό, ο κος Κασουλίδης και το Υπουργείο του, δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν καμία αναστολή, και δεν οφείλουν εξηγήσεις σε κανένα, εάν η ακολουθούμενη στρατηγική επιβίωσης απαιτήσει τη χρήση κάθε διαθέσιμου θεσμικού εργαλείου. Η Διπλωματική τέχνη, χρειάζεται και ευρηματικές μεθοδεύσεις.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου