Σε θέματα σεξ, όπως και σε θέματα πολέμου, οι Ευρωπαίοι κατάγονται από την Αφροδίτη. Γι’ αυτούς, η αντιμετώπιση της σεξουαλικής ζωής των δημοσίων προσώπων από τους Αμερικανούς ισοδυναμεί με πουριτανισμό. Στην Αμερική, σημειώνει ο Εκόνομιστ, το να απατά ένας πολιτικός τη σύζυγό του αποτελεί ένδειξη ανεντιμότητας. Είναι αρκετό να δει κανείς τι έγινε όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ έχει εξώγαμο από μια υπηρέτρια. Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, όμως, οι υποθέσεις αυτές θεωρούνται ένδειξη αρρενωπότητας. Όταν το 2006 τη ρώτησαν αν την ενοχλεί η φήμη του άνδρα της, η Αν Σενκλέρ απάντησε: «Όχι, μάλλον είμαι υπερήφανη! Είναι σημαντικό για έναν πολιτικό να γοητεύει. Στο βαθμό που με γοητεύει και τον γοητεύω, μου είναι αρκετό».
Η χώρα που ανέχεται περισσότερο απ’ όλες την ελευθεριότητα των πολιτικών απέναντι στο σεξ είναι η Ιταλία. Για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον μακροβιότερο πρωθυπουργό στη σύγχρονη ιστορία, η σεξουαλική όρεξη είναι λόγος κομπασμού, όχι ντροπής. Ο ιταλός πρωθυπουργός δικάζεται με την κατηγορία ότι πλήρωσε για να κάνει σεξ με μια ανήλικη πόρνη. Αλλά κανείς δεν του έβαλε χειροπέδες. «Αγαπώ τη ζωή και αγαπώ τις γυναίκες», δηλώνει.
Η υπόθεση του Ντομινίκ Στρος-Καν, όμως, δεν έχει να κάνει με το σεξ. Ένα ερώτημα που εγείρεται είναι πόση ιδιωτική ζωή μπορεί να έχει ένα δημόσιο πρόσωπο. Η ανοχή των Ευρωπαίων ενέχει τον κίνδυνο της δημιουργίας μιας κουλτούρας σιωπής και ασυλίας που διευκολύνει την παραβίαση των ορίων ανάμεσα στη συναίνεση, την παρενόχληση και την επίθεση. Ο Χένρι Κίσινγκερ είπε κάποτε ότι η εξουσία είναι το απόλυτο αφροδισιακό. Η εξουσία μπορεί όμως να χρησιμοποιείται και για την απόσπαση σεξουαλικών ή άλλων υπηρεσιών. Αν το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης συνωμοτούν για να μένει μυστική η ασωτία των πολιτικών, δεν είναι πιο εύκολο να συγκαλυφθούν άλλα προβλήματα, όπως η διαφθορά;
Το 2007, η νεαρή συγγραφέας Τριστάν Μπανόν διηγήθηκε στην τηλεόραση πώς της επιτέθηκε ο Στρος-Καν όταν του πήρε συνέντευξη το 2002. Η εκπομπή εκείνη δεν έλαβε καμιά δημοσιότητα, πρώτον επειδή προβλήθηκε από ένα μικρό καλωδιακό κανάλι, και δεύτερον επειδή το όνομα του DSK καλυπτόταν από «μπιπ». Η Μπανόν θα έλεγε αργότερα ότι ο Στρος-Καν της έστελνε κοροϊδευτικά μηνύματα, όπως «Σε τρομάζω;» Σκέφτηκε να του κάνει μήνυση, αλλά δεν ήθελε να μείνει στην ιστορία ως «το κορίτσι που είχε πρόβλημα μ’ έναν πολιτικό».
Η Μπανόν δεν είναι βέβαια η πρώτη γυναίκα που παρενοχλείται σεξουαλικά από έναν ισχυρό άνδρα. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι το όνομα του Στρος-Καν δεν διέρρευσε, όπως χωρίς αμφιβολία θα είχε γίνει στην Αμερική ή τη Βρετανία.
Ίσως είναι αναπόφευκτο να δόθηκε μεγαλύτερη προσοχή τις τελευταίες ημέρες στη διαπόμπευση του Στρος-Καν από την τύχη του φερόμενου ως θύματός του. Στη Γαλλία, η φωτογράφηση υπόπτων με χειροπέδες απαγορεύεται. Στη Βρετανία, άπαξ και παραπεμφθεί ένας ύποπτος, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να ασχολούνται μέχρι το τέλος της δίκης αποκλειστικά με τη δικαστική διαδικασία. Ο στόχος είναι να αποφεύγεται ο επηρεασμός των ενόρκων. Στην Αμερική, όλα γίνονται πιο θεατρικά. Παραμένει όμως ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: στη χώρα αυτή, ένας πανίσχυρος πολιτικός συνελήφθη ύστερα από την καταγγελία μιας φτωχής αφρικανής μετανάστριας. Θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο στο Παρίσι ή στη Ρώμη;
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου