θα συγκροτείται από την τοπική αυτοδιοίκηση όπως ορίστηκε πιο πάνω και θα τεθεί υπό τις εντολές της”. Το 1927 η Ίμβρος είχε – σύμφωνα με την επίσημη τουρκική απογραφή – 7.000 Έλληνες και αμελητέο αριθμό Τούρκων και η Τένεδος 2.500 Έλληνες και 1.247 Τούρκους, σήμερα έχουν απομείνει λιγότεροι από 200 Έλληνες στην Ίμβρο, ενώ έχουν εγκατασταθεί εκεί 9.000 Τούρκοι έποικοι.
Στην Τένεδο έχουν απομείνει 30 μόλις Έλληνες και η τουρκική διοίκηση προχώρησε στην αλλαγή των από χιλιετίες επίσημων ονομάτων των δύο αυτών νησιών ονομάζοντάς τα GOKCE ADA και BOZCA ADA.
Η πολιτική διώξεων επιτάθηκε μετά το 1955, συνεχίστηκε το 1964 και κορυφώθηκε το 1974, χρονιά που ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο και η πρόβλεψη του Άρθρου 14 της Συνθήκης της Λωζάννης ουδέποτε εφαρμόστηκε από το τουρκικό κράτος, ενώ και η διδασκαλία των ελληνικών έπαψε να υφίσταται αφού τα 6 ελληνικά δημοτικά σχολεία, το Γυμνάσιο και οι 4 παιδικοί σταθμοί, που είχαν 1.300 μαθητές και κατασκευάστηκαν με έξοδα των ελληνικών κοινοτήτων των δύο νησιών, απαλλοτριώθηκαν από το τουρκικό κράτος και το ίδιο έγινε και με τις 300 χριστιανικές εκκλησίες και τα 4 μοναστήρια που υπήρχαν.
Το ξερίζωμα των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου ολοκληρώθηκε με την αφαίρεση της περιουσίας τους και είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα δύο νησιά στερήθηκαν την τουρκική υπηκοότητα και έχασαν έτσι και τις περιουσίες τους, τις οποίες δεν μπορούν να μεταβιβάσουν ούτε καν στους απογόνους τους.Στο χωριό Αγρίδια της Ίμβρου(ΑΜΙΓΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΙΟ) όπου έγινε “καταγραφή” περιουσιών από το Τουρκικό Κτηματολόγιο το αποτέλεσμα που ανακοινώθηκε στις 23 Ιουνίου 2003 δείχνουν ότι έχει περιέλθει στο τουρκικό δημόσιο το 77,18% των συνολικών εκτάσεων!
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου