Το πολιτικό στίγμα του νέου κόμματος που βαφτίστηκε τελικά «Δημοκρατική Αριστερά» (ΔΑ) δίνεται ρητά στο διακηρυκτικό κείμενο με το τετράπτυχο «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική – οικολογική εγρήγορση» ενώ
με περισσή αυτοπεποίθηση έως και αυταρέσκεια δηλώνεται πως «είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης». Η Αριστερά που αρέσει στη Διαμαντοπούλου, που την επαινεί ο Πάγκαλος και την καλωσορίζει ο Καρατζαφέρης...
Οι ηθικολογικοί και πολιτικοί αυτοπροσδιορισμοί που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το νέο εγχείρημα πολλοί: «δημοκρατική» (σε αντιδιαστολή προφανώς με διάφορους «κόκκινους» αμαρτωλούς «ολοκληρωτικούς»– ισμούς), «αριστερά της ευθύνης» και κυρίως αριστερά «που δεν βολεύεται στα εύκολα» και γι` αυτό «δεν κάνει καμιά παραχώρηση», ούτε στον «αριστερότροπο λαϊκισμό», ούτε στον «μυωπικό αριστερισμό» επιπλέον «δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου» και «δεν χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων». Να συμπεράνουμε ότι με το λαϊκισμό που δεν είναι αριστερότροπος δεν έχει πρόβλημα; Από την άλλη δεν βλέπουμε να παίρνει αποστάσεις από τον, συγκαλυμμένο ή μη, πάντως ακατάσχετο κι επικίνδυνο ελιτισμό που απαντάται σε κυβερνητικά στελέχη, και σε διάφορους φορείς του εκσυγχρονιστικού «ιδεώδους», είτε είναι πρώην πρωθυπουργοί, είτε συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και κάθε λογής «πρόθυμοι» να στηρίξουν επιχειρήματα που στοχοποιούν την κοινωνία και καλλιεργούν την ενοχή της για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.
Ο Φώτης Κουβέλης στην ομιλία του την Κυριακή μίλησε για την κατάρρευση του «πελατειακού κράτους» ενώ απέδωσε το έλλειμα και τη διόγκωση του χρέους στις «πελατειακές πολιτικές», τις «μεγάλες εξυπηρετήσεις», και τη «διαφθορά». Πόσο διαφορετικά τα είπε ο πρωθυπουργός δηλαδή; Και τι θα πει «μεγάλες εξυπηρετήσεις»; Μήπως αναφερότανε στη «διαπλοκή» (άραγε για την υπεύθυνη αριστερά δεν είναι πολιτικώς ορθή λέξη); Και γιατί ιεραρχείται πρώτο το «πελατειακό»; Προφανώς είναι «πληγή» αλλά εν προκειμένω, αν καταλαβαίνουμε καλά, περιλαμβάνει αιχμή για την κοινωνία η οποία «αξιοποίησε» την προσφερόμενη διαθεσιμότητα για ρουσφέτια για μια θέση στο δημόσιο. Σαν να μην υπάρχει ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας ο οποίος διογκώθηκε μέσω των κρατικών προμηθειών και όχι μέσω της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς (λέμε τώρα) και στράγγιξε τα κρατικά ταμεία. Σαν να μην υπήρξε ο τζόγος του Χρηματιστηρίου και τόσα άλλα για να στηλιτεύσει κανείς και δη κάποιος που δηλώνει δημοκράτης και αριστερός...
Πολλά μπορεί να πει κανείς ως κριτική στο εγχείρημα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (και το τάιμινγκ του εγχειρήματος) και άλλοι είναι αξιότεροι από τη γράφουσα να την αναπτύξουν λεπτομερώς και σε βάθος.
Ένα τελευταίο ερώτημα μόνο.
Είπε ο Κουβέλης της Κυριακή: «Ας μην ξεχνούμε ότι επι μήνες, όσο ήταν σε εξέλιξη οι εκβιασμοί και τα επάλληλα κυβερνητικά σχέδια, οι φορείς της αριστεράς αρνήθηκαν να διατυπώσουν, να οργανώσουν τις κοινωνικές δυνάμεις με εναλλακτική πρόταση». Γιατί και ο ίδιος ο Κουβέλης δεν το έκανε – και δεν το κάνει ακόμα και σήμερα που αμήχανα τοποθείται με στρογγυλεμένο λόγο απέναντι στην κυβέρνηση και με αιχμηρό λόγο απέναντι στην υπόλοιπη αριστερά – παρά διάλεξε να παρακαθήσει με τον πρωθυπουργό στο περίφημο δείπνο της «Αίγλης», την περίοδο ακριβώς που ήταν σε εξέλιξη οι «εκβιασμοί» και τα «επάλληλα πολιτικά σχέδια»;
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δημοσίευση σχολίου