Ένας στους τρεις δεν έχει ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση, δημοτικό και γυμνάσιο
«Σταμάτησα το σχολείο στην ηλικία των 16 ετών. Πήγαινα ακόμα στην α΄ γυμνασίου στο Πέραμα Μυλοποτάμου. Είχα μείνει 4 χρόνια στην ίδια τάξη. Δεν διάβαζα, έκανα απουσίες, γύριζα συνέχεια με τα μηχανάκια. Ήθελα να είμαι έξω με παρέες, να κάνω βόλτες», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Νικάκης, 21 ετών, που ζει και εργάζεται πλέον στα Χανιά.
Βαθιά διχασμένος παραμένει ο ελληνικός πληθυσμός όσον αφορά το εκπαιδευτικό του επίπεδο. Ενώ ήδη οι πτυχιούχοι Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ) έφτασαν στον αριθμό- ρεκόρ 1.265.168, ξεπερνώντας το 16% του πληθυσμού ηλικίας 25 ετών και άνω, η χρόνια πληγή του αναλφαβητισμού παραμένει βαθιά, καθώς 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω, κοντολογίς ο ένας στους τρεις, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική- στοιχειώδη εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο (δημοτικό- γυμνάσιο).
Η εγκατάλειψη του υποχρεωτικού σχολείου στη χώρα μας έχει μακρά ιστορία και εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Στην τελευταία Απογραφή αποκαλύπτεται ότι περίπου ένας στους δέκα κατοίκους δεν έχει ολοκληρώσει ούτε το δημοτικό σχολείο, ενώ περίπου 2.800.000 άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική- στοιχειώδη εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο (δημοτικό- γυμνάσιο)
«Από την περιοχή μας στον Μυλοπόταμο, πολύ μεγάλο ποσοστό.... των παιδιών δεν τελειώνει το σχολείο. Πολλοί πατεράδες λένε ότι αφού “θα βόσκεις πρόβατα, τι να κάνεις τα γράμματα;”. Έτσι οι περισσότεροι παρατάνε το σχολείο για λόγους που αφορούν την περιουσία τους, για να βοηθήσουν τους πατεράδες τους, άλλοι για άλλους λόγους», επισημαίνει ο Κωνσταντίνος.
«Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο στην α΄ γυμνασίου, αφού δεν είχα τις βάσεις για να ακολουθήσω». Ταυτόχρονα όμως, όπως δηλώνει, τον πίεζαν και οι ανάγκες της οικογένειας, γι΄ αυτό και άρχισε να δουλεύει ως κτηνοτρόφος δίπλα στον πατέρα του. «Σκέφτομαι από φέτος να γραφτώ στο εσπερινό γυμνάσιο ώστε να συνεχίσω τις σπουδές μου και να πάρω το απολυτήριο, τουλάχιστον από το γυμνάσιο. Αν μπορούσα σήμερα να επιλέξω, δεν θα εγκατέλειπα το σχολείο. Το έχω μετανιώσει», λέει ο 17χρονος Πασχάλης.
Κατάγεται από ένα χωριό 1.000 κατοίκων, λίγα χιλιόμετρα από την Κομοτηνή, και στο σχολείο υπήρχαν δύο δάσκαλοι για 60 παιδιά. «Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και οι συνθήκες διδασκαλίας ήταν εντελώς προβληματικές».
Στους Νομούς Αττικής, Θεσσαλονίκης, Χανίων, Αχαΐας, Χίου, Δωδεκανήσου καταγράφεται το μικρότερο ποσοστό ανθρώπων που δεν ολοκλήρωσαν την υποχρεωτική εκπαίδευση (35%49%), ενώ στους Νομούς Ροδόπης, Ευρυτανίας, Ξάνθης, Καρδίτσας και Γρεβενών το 63%-67% των κατοίκων έχει σχολικές γνώσεις χαμηλότερες από τις υποχρεωτικές.
Μια ματιά στα βασικά χαρακτηριστικά των νομών που παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου φανερώνει ότι πρόκειται για περιφερειακούς νομούς, αγροτικούς κατά βάση, και οικονομικά στερημένους. Όσο κι αν ηχεί παράδοξο στην κυρίαρχη τάση της ταχύτητας της γνώσης, της κοινωνίας της πληροφορίας και των λεωφόρων του κυβερνοχώρου, σήμερα, περίπου 35 χρόνια μετά τη συνταγματική θεσμοθέτηση της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Σύνταγμα της Ελλάδας 1975, Άρθρο 16, παρ. 3) περίπου 8.000 παιδιά εξακολουθούν να εγκαταλείπουν κάθε χρόνο το γυμνάσιο, η φοίτηση στο οποίο θεωρείται απαραίτητη για την απόσπασή τους από τον κόσμο του αναλφαβητισμού, για τη διεκδίκηση βασικών και θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Θα προσπαθήσω να πάω σε νυχτερινό»
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τα σχολεία της Αθήνας, «μετά τον Κηφισό» και τον Πειραιά, η πρόωρη εγκατάλειψη του υποχρεωτικού σχολείου καταγράφει διπλάσια ποσοστά σε σχέση με τα σχολεία της Βόρειας και Ανατολικής Αττικής και εάν κάποιος επιχειρούσε τη σύγκριση π.χ. από τη μια των Δήμων Αγίας Παρασκευής, Χολαργού, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, Ψυχικού και από την άλλη των Λιοσίων, της Αγίας Βαρβάρας, της Ελευσίνας, του Ασπροπύργου, των Αγίων Αναργύρων, του Περιστερίου, του Κερατσινίου, του Περάματος κ.λπ., τότε θα διαπίστωνε πολύ μεγαλύτερες διαφορές.
Από την άλλη, τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων των νησιών του Αιγαίου και του Ιονίου τροφοδοτούν, κατά κύριο λόγο, την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου προκειμένου να προσφέρουν την «εργατική τους δύναμη» στην αυξημένη ζήτηση που δημιουργεί η βιομηχανία του τουρισμού, η οποία αθόρυβα έχει επιβάλει κατά κάποιον τρόπο ένα ιδιαίτερο «ήθος», τα κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι η εναγώνια αναζήτηση σύνδεσης με τις τουριστικές επιχειρήσεις και τα «προϊόντα» τους (γρήγορο κέρδος, καταναλωτισμός) και η απόρριψη κάθε μορφής εργασίας που προϋποθέτει εκπαίδευση.
«Φέρθηκα επιπόλαια»
«Έμεινα στο χωριό μέχρι τα 19 μου. Μετά έφυγα φαντάρος. Γυρίζοντας στο χωριό, επειδή δεν έβγαινε το μεροκάματο, ήρθα στα Χανιά και εργάστηκα ως security. Τώρα με τον αδελφό μου έχουμε τη δική μας εταιρεία security. Βλέπω όμως ακόμα και τώρα ότι θα έπρεπε να τελειώσω το σχολείο. Βλέπω ότι έχω ανάγκη. Γι΄ αυτό, μόλις μπούμε σε μια σειρά με τη δουλειά, θα προσπαθήσω να πάω σε κάποιο νυκτερινό σχολείο, ώστε να πάρω το απολυτήριο του γυμνασίου τουλάχιστον. Σε ένα παιδί που, όπως και εγώ, δυσκολεύεται να τελειώσει το σχολείο και σκέφτεται να το εγκαταλείψει, θα το συμβούλευα να μην το κάνει, να επιμείνει και να το τελειώσει στην ώρα του. Εγώ σίγουρα φέρθηκα επιπόλαια, δεν το σκέφτηκα, είπα φεύγω κι έφυγα», λέει ο Κωνσταντίνος.
«Σταμάτησα το σχολείο στην ηλικία των 16 ετών. Πήγαινα ακόμα στην α΄ γυμνασίου στο Πέραμα Μυλοποτάμου. Είχα μείνει 4 χρόνια στην ίδια τάξη. Δεν διάβαζα, έκανα απουσίες, γύριζα συνέχεια με τα μηχανάκια. Ήθελα να είμαι έξω με παρέες, να κάνω βόλτες», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Νικάκης, 21 ετών, που ζει και εργάζεται πλέον στα Χανιά.
Βαθιά διχασμένος παραμένει ο ελληνικός πληθυσμός όσον αφορά το εκπαιδευτικό του επίπεδο. Ενώ ήδη οι πτυχιούχοι Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ) έφτασαν στον αριθμό- ρεκόρ 1.265.168, ξεπερνώντας το 16% του πληθυσμού ηλικίας 25 ετών και άνω, η χρόνια πληγή του αναλφαβητισμού παραμένει βαθιά, καθώς 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω, κοντολογίς ο ένας στους τρεις, δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική- στοιχειώδη εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο (δημοτικό- γυμνάσιο).Η εγκατάλειψη του υποχρεωτικού σχολείου στη χώρα μας έχει μακρά ιστορία και εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Στην τελευταία Απογραφή αποκαλύπτεται ότι περίπου ένας στους δέκα κατοίκους δεν έχει ολοκληρώσει ούτε το δημοτικό σχολείο, ενώ περίπου 2.800.000 άνθρωποι ηλικίας 16 ετών και άνω δεν έχουν ολοκληρώσει τη βασική- στοιχειώδη εκπαίδευση, το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο (δημοτικό- γυμνάσιο)
«Από την περιοχή μας στον Μυλοπόταμο, πολύ μεγάλο ποσοστό.... των παιδιών δεν τελειώνει το σχολείο. Πολλοί πατεράδες λένε ότι αφού “θα βόσκεις πρόβατα, τι να κάνεις τα γράμματα;”. Έτσι οι περισσότεροι παρατάνε το σχολείο για λόγους που αφορούν την περιουσία τους, για να βοηθήσουν τους πατεράδες τους, άλλοι για άλλους λόγους», επισημαίνει ο Κωνσταντίνος.
«Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σχολείο στην α΄ γυμνασίου, αφού δεν είχα τις βάσεις για να ακολουθήσω». Ταυτόχρονα όμως, όπως δηλώνει, τον πίεζαν και οι ανάγκες της οικογένειας, γι΄ αυτό και άρχισε να δουλεύει ως κτηνοτρόφος δίπλα στον πατέρα του. «Σκέφτομαι από φέτος να γραφτώ στο εσπερινό γυμνάσιο ώστε να συνεχίσω τις σπουδές μου και να πάρω το απολυτήριο, τουλάχιστον από το γυμνάσιο. Αν μπορούσα σήμερα να επιλέξω, δεν θα εγκατέλειπα το σχολείο. Το έχω μετανιώσει», λέει ο 17χρονος Πασχάλης.
Κατάγεται από ένα χωριό 1.000 κατοίκων, λίγα χιλιόμετρα από την Κομοτηνή, και στο σχολείο υπήρχαν δύο δάσκαλοι για 60 παιδιά. «Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και οι συνθήκες διδασκαλίας ήταν εντελώς προβληματικές».
Στους Νομούς Αττικής, Θεσσαλονίκης, Χανίων, Αχαΐας, Χίου, Δωδεκανήσου καταγράφεται το μικρότερο ποσοστό ανθρώπων που δεν ολοκλήρωσαν την υποχρεωτική εκπαίδευση (35%49%), ενώ στους Νομούς Ροδόπης, Ευρυτανίας, Ξάνθης, Καρδίτσας και Γρεβενών το 63%-67% των κατοίκων έχει σχολικές γνώσεις χαμηλότερες από τις υποχρεωτικές.
Μια ματιά στα βασικά χαρακτηριστικά των νομών που παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου φανερώνει ότι πρόκειται για περιφερειακούς νομούς, αγροτικούς κατά βάση, και οικονομικά στερημένους. Όσο κι αν ηχεί παράδοξο στην κυρίαρχη τάση της ταχύτητας της γνώσης, της κοινωνίας της πληροφορίας και των λεωφόρων του κυβερνοχώρου, σήμερα, περίπου 35 χρόνια μετά τη συνταγματική θεσμοθέτηση της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Σύνταγμα της Ελλάδας 1975, Άρθρο 16, παρ. 3) περίπου 8.000 παιδιά εξακολουθούν να εγκαταλείπουν κάθε χρόνο το γυμνάσιο, η φοίτηση στο οποίο θεωρείται απαραίτητη για την απόσπασή τους από τον κόσμο του αναλφαβητισμού, για τη διεκδίκηση βασικών και θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Θα προσπαθήσω να πάω σε νυχτερινό»
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ τα σχολεία της Αθήνας, «μετά τον Κηφισό» και τον Πειραιά, η πρόωρη εγκατάλειψη του υποχρεωτικού σχολείου καταγράφει διπλάσια ποσοστά σε σχέση με τα σχολεία της Βόρειας και Ανατολικής Αττικής και εάν κάποιος επιχειρούσε τη σύγκριση π.χ. από τη μια των Δήμων Αγίας Παρασκευής, Χολαργού, Κηφισιάς, Αμαρουσίου, Ψυχικού και από την άλλη των Λιοσίων, της Αγίας Βαρβάρας, της Ελευσίνας, του Ασπροπύργου, των Αγίων Αναργύρων, του Περιστερίου, του Κερατσινίου, του Περάματος κ.λπ., τότε θα διαπίστωνε πολύ μεγαλύτερες διαφορές.
Από την άλλη, τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων των νησιών του Αιγαίου και του Ιονίου τροφοδοτούν, κατά κύριο λόγο, την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου προκειμένου να προσφέρουν την «εργατική τους δύναμη» στην αυξημένη ζήτηση που δημιουργεί η βιομηχανία του τουρισμού, η οποία αθόρυβα έχει επιβάλει κατά κάποιον τρόπο ένα ιδιαίτερο «ήθος», τα κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι η εναγώνια αναζήτηση σύνδεσης με τις τουριστικές επιχειρήσεις και τα «προϊόντα» τους (γρήγορο κέρδος, καταναλωτισμός) και η απόρριψη κάθε μορφής εργασίας που προϋποθέτει εκπαίδευση.
«Φέρθηκα επιπόλαια»
«Έμεινα στο χωριό μέχρι τα 19 μου. Μετά έφυγα φαντάρος. Γυρίζοντας στο χωριό, επειδή δεν έβγαινε το μεροκάματο, ήρθα στα Χανιά και εργάστηκα ως security. Τώρα με τον αδελφό μου έχουμε τη δική μας εταιρεία security. Βλέπω όμως ακόμα και τώρα ότι θα έπρεπε να τελειώσω το σχολείο. Βλέπω ότι έχω ανάγκη. Γι΄ αυτό, μόλις μπούμε σε μια σειρά με τη δουλειά, θα προσπαθήσω να πάω σε κάποιο νυκτερινό σχολείο, ώστε να πάρω το απολυτήριο του γυμνασίου τουλάχιστον. Σε ένα παιδί που, όπως και εγώ, δυσκολεύεται να τελειώσει το σχολείο και σκέφτεται να το εγκαταλείψει, θα το συμβούλευα να μην το κάνει, να επιμείνει και να το τελειώσει στην ώρα του. Εγώ σίγουρα φέρθηκα επιπόλαια, δεν το σκέφτηκα, είπα φεύγω κι έφυγα», λέει ο Κωνσταντίνος.
Δημοσίευση σχολίου