Πριν από μερικά χρόνια ο Χαλίφα Χάφταρ, ο Γενικός Διοικητής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA) φανταζόταν τον εαυτό του ως ηγεμόνα της Λιβύης, γράφει η «Χακίν» του Αζερμπαϊτζάν που υποστηρίζει τα τουρκικά συμφέροντα.
Το Κάιρο, το Άμπου Ντάμπι και η Μόσχα- συνεχίζει το δημοσίευμα- τον υποστήριξαν γενναιόδωρα με χρήματα, στρατιωτικό εξοπλισμό και μισθοφόρους από το Σουδάν μέχρι τους μισθοφόρους της Βάγκνερ. Τώρα ο Χαλίφα Χάφταρ έχει μετατραπεί από μια αδιάκριτη «αλεπού της ερήμου» σε ένα άγνωστο μικρό ζώο με τεντωμένο χέρι, παρακαλώντας την Τρίπολη για τουλάχιστον ένα κομμάτι δύναμης. Sic transit gloria mundi – «έτσι περνάει η κοσμική δόξα».
Ο Χαλίφα Χάφταρ επισκέπτεται την Τρίπολη, προγραμματίζοντας να επισκεφθεί την έδρα της κυβέρνησης με επικεφαλής τον Αμπντέλ Χαμίντ αλ Ντμπεϊμπά, την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU)
Τέλος παιχνιδιού- Ο Χάφταρ προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Τρίπολη
Το να το παραδεχτεί κανείς ή όχι είναι προσωπική υπόθεση για κάθε Λίβυο πολιτικό, αλλά τώρα χρειάζεται μόνο να συμφωνηθεί η κατανομή των εδρών στην εξουσία με την Τρίπολη. Η πρωτοβουλία σε αυτό το θέμα έχει περάσει πλήρως στη GNU.
Και ο Χάφταρ δεν θα ήταν Χάφταρ αν δεν ένιωθε ποιος έχει τώρα τον τελευταίο λόγο στη Λιβύη.
Και ενώ στη Βεγγάζη ο σύμμαχός του, ο 79χρονος Ακίλα Σάλεχ, ο οποίος αυτοαποκαλείται πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, συνεχίζει να ακτινοβολεί με τη δική του απατηλή έννοια και σημασία, ο Χάφταρ πήγε χωριστά στην Τρίπολη με την ελπίδα να συμφωνήσει ότι θα του έσωζε μια θέση στη μελλοντική κυβέρνηση και, κατά συνέπεια, τουλάχιστον ένα κομμάτι, κατά προτίμηση περισσότερο, από τον κύριο λιβυκό πλούτο – την πώληση πετρελαίου.
Φαίνεται ότι η «αλεπού της ερήμου», που έχει γίνει πλέον ένας συνηθισμένος ζητιάνος, που κάνει τα πάντα για να κερδίσει.
Χάρισμα, υποστήριξη μέρους των φυλών, «χρυσή πιστωτική κάρτα» από ξένους χορηγούς, που σου επιτρέπει να λαμβάνεις στρατιωτικό εξοπλισμό και μισθοφόρους.
Στον 20ο αιώνα, αυτό θα ήταν περισσότερο από αρκετό για να κερδίσει. Όμως, η Άγκυρα, βασιζόμενη σε υγιείς πολιτικές δυνάμεις στη Λιβύη, η οποία, σημειώνω, δεν είχε τέτοιους πόρους στην αρχή, κατάφερε ωστόσο να κερδίσει.
Η «τουρκική κρεατομηχανή»
Η ισχύς της Τουρκίας και η συνεπής πολιτική της Άγκυρας στην υπόθεση της Λιβύης, που ακολούθησαν οι Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Χακάν Φιντάν, σαν κρεατομηχανή, άλεσαν τον Χαφτάρ μαζί με τις φιλοδοξίες και τους ξένους χορηγούς του, κάνοντας την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και τον Αμπντέλ Χαμίντ Ντμπέιμπα ως το κύριο κέντρο εξουσίας στη Λιβύη.
Και όχι τόσο με στρατιωτικά μέσα, αν και γρήγορα φάνηκε η υπεροχή του τουρκικού στρατιωτικού δόγματος. Αλλά αυτό δεν ήταν η κύρια προϋπόθεση για τη νίκη. Και το γεγονός ότι η Άγκυρα και η Τρίπολη εγκατέλειψαν τις μεθόδους του 20ου αιώνα και βασίστηκαν στην κοινωνική τεχνολογία του 21ου αιώνα κατάφερε να διαμορφώσει μια ελκυστική εικόνα του μέλλοντος για τη Λιβύη: «Όχι πόλεμος, αλλά ειρηνική οικοδόμηση. Όχι ένας αγώνας για την ανακατανομή της εξουσίας, αλλά η υλοποίηση οικονομικών έργων που μπορούν να αναζωογονήσουν τη λιβυκή οικονομία».
Από την αρχή, η έμφαση των Τούρκων και των Λιβύων συμμάχων τους δόθηκε ακριβώς σε αυτό. Οι μάχες βρόντηξαν όχι μακριά από την Τρίπολη και Τούρκοι επιχειρηματίες πετούσαν τακτικά στην πρωτεύουσα της Λιβύης σαν να ήθελαν να δουλέψουν με έργα για το τι έπρεπε να ανακατασκευαστεί και τι να ανοικοδομηθεί από την αρχή. Και η αρχή της υλοποίησης αυτών των έργων άρχισε και συνεχίστηκε ακόμη και όταν ο πόλεμος μαινόταν δυναμικά.
Και λειτούργησε. Εξετάζοντας προσεκτικά αυτή τη στρατηγική, οι φατρίες και οι φυλές της Λιβύης – κι ας φαίνεται ότι μερικές από αυτές συνεχίζουν να ζουν σε σκηνές, είναι πολύ προχωρημένοι στα επιχειρηματικά θέματα – είδαν το όφελός τους σε αυτήν.
Γι’ αυτό άρχισαν να εγκαταλείπουν τις τάξεις του στρατού του Χαλίφα Χάφταρ, ο οποίος τους πρόσφερε μόνο ένα πράγμα: «Πόλεμος σε νικηφόρο τέλος, και όταν γίνω ο ανώτατος κυρίαρχος της Λιβύης, όλοι θα είναι αμέσως ευτυχισμένοι».
Παζάρια για μια εξέδρα άντλησης πετρελαίου
Ακούγεται κατά κάποιο τρόπο όχι πολύ εμπνευσμένο, πρέπει να παραδεχτείτε, κάτω από ένα τέτοιο σύνθημα δεν υπήρχαν πολλοί που ήθελαν να θυσιαστούν στον πόλεμο στη Λιβύη. Κάτι που έφερε πιο κοντά το πολιτικό τέλος ενός «field marshal».
Το μόνο που έπρεπε να κάνει τώρα ήταν να κάνει παζάρια, και αυτό το παζάρι θα ήταν άγριο, για κάθε εξέδρα άντλησης πετρελαίου, για κάθε ίντσα κοιτασμάτων πετρελαίου. Αλλά το κύριο πράγμα έχει ήδη γίνει – οι αντίπαλοι της Άγκυρας και του Ντμπεϊμπά συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να επιτύχουν λίγα με στρατιωτικά μέσα, πρέπει να διαπραγματευτούν επειγόντως με την Τρίπολη και την Τουρκία για τη συμμετοχή τους σε οικονομικά έργα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αναλυτές και σχολιαστές δεν θέτουν καν ζήτημα μελέτης της καινοτόμου τουρκικής περίπτωσης στη Λιβύη. Πολλοί απλά δεν κατάλαβαν τι πραγματικά συνέβη εκεί. Αλλά μάλλον θα καταλάβουν. Και θα βγάλουν σημαντικά συμπεράσματα για το πώς να κερδίσουν συγκρούσεις όπως η λιβυκή στον 21ο αιώνα, επισημαίνεται χαρακτηριστικά.
Δημοσίευση σχολίου