Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης*
(Α) μέρος εδώ
Στο 2ο μέρος του αφιερώματος για τα τουρκικά ορόσημα, θα αναλύσουμε το πρώτο εξ’ αυτών, την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκατό (100) χρόνια μετά την Συνθήκη της Λωζάνης που αποτελεί ταυτοχρόνως την ληξιαρχική πράξη θανάτου της αυτοκρατορίας και τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του τουρκικού κράτους.
2023: «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ζει»
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι στο μόνο ορόσημο στο οποίο θα είναι παρόν βιολογικά, είναι αυτό του 2023 και για αυτόν το λόγο αισθάνεται την πίεση του χρόνου προκειμένου να κατορθώσει να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή τουλάχιστον να υλοποιήσει τον εθνικό όρκο.
Το πρώτο βήμα είναι η αποκαθήλωση του Κεμάλ.
Κατασκεύασε νέο αεροδρόμιο στην Κωνσταντινούπολη, ώστε το αεροδρόμιο Αττατούρκ να είναι πλέον το παλιό, ενώ η μετατροπή της Αγιας Σοφιάς σε τζαμί, είναι άλλη μια κίνηση υπερφαλάγγισης του Κεμάλ ο οποίος είχε μετατρέψει σε μουσείο, τον Ναό που είχε μετατρέψει σε τζαμί ο Πορθητής.
Πάνω: η απόφαση μετατροπής της Αγιας Σοφιάς σε μουσείο με την υπογραφή του Κεμάλ
και κάτω: η απόφαση μετατροπής της ξανά σε τζαμί, με την υπογραφή Ερντογάν (Πηγή: Διαδίκτυο).
Το δεύτερο βήμα, η αναθεώρηση – αντικατάσταση της Συνθήκης της Λωζάνης από μια νέα Συνθήκη που θα είναι υπογεγραμμένη από τον Νταγίπ Ερντογάν για την Türkiye ( κι όχι την Turkey του Κεμάλ) και θα υποβοηθά στην εκπλήρωση του εθνικού όρκου (Mîsâk-ı Millî), σε συνδυασμό πάντα με τη δημιουργία του Μεγάλου Καναλιού της Κωνσταντινούπολης που θα ακυρώνει τη Σύμβαση για το καθεστώς των Στενών (Συνθήκη του Μοντρέ) που και αυτή υπογράφηκε επί Κεμάλ Αττατούρκ (20 Ιουλίου 1936).
Γιγαντοαφίσες με τον Κεμάλ, τον Ερντογάν και την Τουρκική σημαία. Ακόμη και η διάταξη των φωτογραφιών και η κατεύθυνση του βλέμματος των δύο ηγετών δεν είναι τυχαία. Ο Κεμάλ που κοιτάει πίσω αποτελεί το παλαιό, το ξεπερασμένο. Η τουρκία (σημαία) χρειάζεται κάτι νέο που θα την πάει μπροστά (Ερντογάν) (Πηγή: YeniSafak)Για τον Ερντογάν, ο Κεμάλ και τα εκατό χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας μαζί με όποιες «ατιμωτικές» συνθήκες και συμφωνίες αυτή υπέγραψε, θα πρέπει να αποτελέσουν μια μικρή παρένθεση.
Ευθεία αντιπαραβολή της προσωπικότητας του Ερντογάν με αυτή του Κεμάλ. Είναι γνωστό βέβαια ότι το καθεστώς Ερντογάν διαθέτει πάρα πολλά κεφάλαια για lobbying στις ΗΠΑ. Το εξώφυλλο του 2011, χρησιμοποιείται από το επιτελείο Ερντογάν για την αποκαθήλωση του Κεμάλ (Πηγή: TIME).
Απομένει λοιπόν και η αλλαγή των νομισμάτων και η αντικατάστασή τους με νέα εμφαίνοντα το πρόσωπο του Ερντογάν (κίνηση η οποία ίσως αποτελέσει τη «λύση» για τον υψηλό πληθωρισμό και τη χαμηλή ισοτιμία της σημερινής τουρκικής λίρας σε σχέση με τα υπόλοιπα ισχυρά νομίσματα).
Και γιατί όχι και η επιστροφή της πρωτεύουσας πίσω στην Κωνσταντινούπολη με ταυτόχρονη αλλαγή ονόματος (ντροπή επί 569 χρόνια να χρησιμοποιείται Ελληνικό όνομα. Ίσως Νταγιτούπολη, Ερντογανούπολη, Ρετζούπολη, θα δείξει), ώστε να ολοκληρωθεί έτσι ο υποσκελισμός του Αττατούρκ και η καθιέρωση του Ερντογάν ως την προσωπικότητα – γέφυρα της σύγχρονης Τουρκίας με το «ένδοξο» Οθωμανικό παρελθόν.
Φυσικά η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Πόλη, θα είναι το τελευταίο που θα λάβει χώρα και μάλιστα μετά την κατασκευή του Μεγάλου Καναλιού (αν τελικώς υλοποιηθεί), καθώς θα πρέπει πρώτα να έχει εξασφαλισθεί από πλευράς Τουρκίας, πως στο χειρότερο σενάριο τα Leopard 2 του Δ’ ΣΣ θα βρουν μπροστά τους το μεγάλο υδάτινο κώλυμα. Τέτοια ρίσκα ούτε ο θεόσταλτος Νταγίπ Ερντογάν δεν αναλαμβάνει…….
Το Μεγάλο Κανάλι της Κωνσταντινούπολης είναι ένα φαραωνικό έργο που αν υλοποιηθεί θα: (α). ακυρώνει εν μέρει τη Συνθήκη του Μοντρέ, (β). δημιουργεί μέγα αντιαρματικό κώλυμα, (γ). πλουτίζει την οικογένεια και τον στενό κύκλο του προέδρου.
Στο εξωτερικό μέτωπο, ο Ερντογάν επί των ημερών του ευτύχισε να δει δύο από τους βασικότερους αντιπάλους του να «καταστρέφονται». Θα προχωρήσουμε την ανασκόπηση, κατά ήπειρο.
Ασία:
Το Ιράκ, μετά το 2011 ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και να αποτελέσει ισχυρό αντίπαλο για την Τουρκία. Έτσι λοιπόν ο δρόμος για το κυνήγι των Κούρδων, στο βόρειο τμήμα του (τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ που προβλέπονται από τον εθνικό όρκο) έγινε πιο βατός.
Με συνεχείς χειρουργικές επιχειρήσεις με τη χρήση αεροπορίας, μη επανδρωμένων και ειδικών δυνάμεων, έχουν καταστήσει τα σύνορα της περιοχής «ευέλικτα». Ένα μοντέλο γειτονίας που προκρίνουν οι Τούρκοι. Αυτό που εννοούν δηλαδή, κάθε φορά που ομιλούν για καλή γειτονία με κάποιον, είναι να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε θέλουν και λογαριασμό να μην δίνουν σε κανέναν.
Η Συρία από την άλλη, εισήλθε σε εμφύλιο από τον Μάρτιο του 2011. Παρά το γεγονός ότι η αλλαγή του Άσαντ δεν επετεύχθη από τους αντιπάλους του, η χώρα ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια.
Η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε της καταστάσεως και με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (Μάρτιος 2016) και «Κλάδος Ελαίας» δύο χρόνια αργότερα, εισέβαλε στη Συρία. Το αποκορύφωμα έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2019 που από βήματος του Ο.Η.Ε ο Ερντογάν παρουσίασε χάρτες με την «ζώνη ασφαλείας» εντός της Συρίας που ζητούσε να δημιουργήσει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ «ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ»
Στο εξωτερικό μέτωπο, ο Ερντογάν επί των ημερών του ευτύχισε να δει δύο από τους βασικότερους αντιπάλους του να «καταστρέφονται». Θα προχωρήσουμε την ανασκόπηση, κατά ήπειρο.
Ασία:
Το Ιράκ, μετά το 2011 ποτέ δεν μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και να αποτελέσει ισχυρό αντίπαλο για την Τουρκία. Έτσι λοιπόν ο δρόμος για το κυνήγι των Κούρδων, στο βόρειο τμήμα του (τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ που προβλέπονται από τον εθνικό όρκο) έγινε πιο βατός.
Με συνεχείς χειρουργικές επιχειρήσεις με τη χρήση αεροπορίας, μη επανδρωμένων και ειδικών δυνάμεων, έχουν καταστήσει τα σύνορα της περιοχής «ευέλικτα». Ένα μοντέλο γειτονίας που προκρίνουν οι Τούρκοι. Αυτό που εννοούν δηλαδή, κάθε φορά που ομιλούν για καλή γειτονία με κάποιον, είναι να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε θέλουν και λογαριασμό να μην δίνουν σε κανέναν.
Η Συρία από την άλλη, εισήλθε σε εμφύλιο από τον Μάρτιο του 2011. Παρά το γεγονός ότι η αλλαγή του Άσαντ δεν επετεύχθη από τους αντιπάλους του, η χώρα ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια.
Η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε της καταστάσεως και με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (Μάρτιος 2016) και «Κλάδος Ελαίας» δύο χρόνια αργότερα, εισέβαλε στη Συρία. Το αποκορύφωμα έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2019 που από βήματος του Ο.Η.Ε ο Ερντογάν παρουσίασε χάρτες με την «ζώνη ασφαλείας» εντός της Συρίας που ζητούσε να δημιουργήσει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ «ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ»
Δημοσίευση σχολίου