Τα αμερικανικά δημοσιεύματα δεν απέχουν πολύ από όσα δημοσιεύονταν στην Ελλάδα στην περίοδο που προηγήθηκε της χούντας το 1967.
Δημήτρης ΚωνσταντακόπουλοςΣε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στα επικίνδυνα σχέδια ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή, αλλά και στη σύγκρουση δύο τάσεων στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους, με τη μία να πιέζει για εξαπόλυση επίθεσης στο Ιράν και την άλλη να προσπαθεί να αποτρέψει τέτοιο σχέδιο.
Δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί το άρθρο και το αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας διέταξε το αεροπλανοφόρο Nimietz να παραμείνει στη Μέση Ανατολή, λόγω των “ιρανικών απειλών”, ακυρώνοντας προηγούμενη διαταγή του για αποχώρηση από την περιοχή. Τα πρωτοφανή αυτά συμβαίνοντα υπογραμμίζουν την εξαιρετική αστάθεια που επικρατεί τώρα στο κέντρο της εξουσίας στις ΗΠΑ και, κατ’ επέκτασιν, στην παγκόσμιο κατάσταση.
Οι ίδιες δυνάμεις όμως που συγκρούονται για το Ιράν δρουν και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Μετά τις 17 Δεκεμβρίου και για πρώτη φορά στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, συζητείται σοβαρά το ενδεχόμενο ενός πραξικοπήματος! Τα αμερικανικά δημοσιεύματα δεν απέχουν πολύ από όσα δημοσιεύονταν στην Ελλάδα στην περίοδο που προηγήθηκε της επιβολής της χούντας των συνταγματαρχών το 1967. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα ότι, και στην περίπτωση της Ελλάδας του 1967 και στην Αμερική του 2020-21, τα σχέδια εσωτερικής πολιτικής ανωμαλίας συνδέονται με μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα.
Στην Αμερική συνδέονται με τη συνέχιση και κλιμάκωση των πολέμων στη Μέση Ανατολή και, εν συνεχεία, κατά … όλων. Στην Ελλάδα το πραξικόπημα της Χούντας έγινε για να καταστραφεί η Κυπριακή Δημοκρατία, λόγω της τεράστιας, στρατηγικής σημασίας της Κύπρου για τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Και θα είχε καταστραφεί η Κυπριακή Δημοκρατία, αν δεν επιζούσαν της προσπάθειας να δολοφονηθούν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Βάσσος Λυσσαρίδης.
“Κόκκινος συναγερμός” στο Πεντάγωνο
Όπως γράφει το περιοδικό Newsweek η στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ βρίσκεται σε “κόκκινο συναγερμό” για το ενδεχόμενο απονενοημένου διαβήματος του Τραμπ, ιδίως μετά τη συνέντευξη του πρώην συμβούλου εθνικής ασφαλείας, καταδικασθέντος εγκληματία και αμνηστευθέντος εν συνεχεία από τον Τραμπ στρατηγού Μάικλ Φλυνν, στις 17 Δεκεμβρίου, προς το ακροδεξιό δίκτυο Newsmax.
Το Newsmax εξακολουθεί να υποστηρίζει τη θεωρία ότι ο Μπάιντεν κέρδισε με νοθεία. Η θεωρία αυτή διασπείρεται και παγκοσμίως μέσω των εκτεταμένων κοινωνικών δικτύων που ελέγχει η νέα παγκόσμια ακροδεξιά, με συντονισμό του Μπάνον, παρά τον προφανώς παράλογο χαρακτήρα της (όπως και όλα όσα διασπείρονται από αυτά τα δίκτυα, μεταξύ άλλων περί της κλιματικής αλλαγής και του κορονοϊού. Το επικοινωνιακό δόγμα του Μπάνον, όπως το έχει ο ίδιος διατυπώσει, είναι “γεμίστε σκατά το διαδίκτυο”. Ο Μπάνον ζήτησε δημόσια τον απαγχονισμό του Δρ. Φάουτσι, κύριου συμβούλου του Προέδρου για θέματα υγείας).
Χαρακτηρίσαμε παράλογο τον ισχυρισμό περί νοθείας διότι σε όλες τις χώρες του κόσμου και σε όλη την ιστορία έχουν γίνει άπειρες νοθείες εκλογών, όλες γίνονται όμως από την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι βέβαια από την αντιπολίτευση. Το ότι πρέπει να συζητάει κανείς τέτοια πράγματα είναι μια μάλλον τραγική ένδειξη της πολιτικής και πνευματικής παρακμής της ανθρωπότητας. Το ίδιο και το γεγονός ότι 74 εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν υπέρ ενός προέδρου που υποστήριξε ότι ο κορονοϊός καταπολεμάται με ενέσεις αντισηπτικού και ο οποίος απείλησε, από το βήμα του ΟΗΕ, να εξαϋλώσει τη Βόρειο Κορέα, μια χώρα 25 εκατομμυρίων (χωρίς μάλιστα να προκαλέσει άξιες λόγου αντιδράσεις, είτε στο εσωτερικό των ΗΠΑ, είτε διεθνώς). Μερικοί τα θεωρούν όλα αυτά γραφικότητες ενός εκκεντρικού προέδρου. Εμείς τα θεωρούμε ενδείξεις σοβαρότατης κρίσης, αλλά και οργανωμένου σχεδίου να τρελάνουν τους ανθρώπους ώστε να γίνουν αγέλη. Ασφαλώς γίνονται συνωμοσίες και μία τέτοια ακριβώς είναι η διασπορά εσφαλμένων και παραπλανητικών θεωριών συνωμοσίας προκειμένου να κατευθυνθεί κατάλληλα η δικαιολογημένη δυσφορία και δυσπιστία των λαών σε εσφαλμένη κατεύθυνση.
Ο στρατηγός Φλυνν υποστήριξε στη συνέντευξή του αυτή ότι μπορεί ο Πρόεδρος να κηρύξει στρατιωτικό νόμο και να αναπτύξει “στρατιωτικές ικανότητες” στις πολιτείες που έκριναν τις εκλογές, για να προκαλέσει νέα ψηφοφορία. Την άλλη μέρα τον κάλεσε ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο μαζί με τον δικηγόρο Σίντνεϊ Πάουελ, να συζητήσουν αν και πως μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτά.
Αμέσως μετά τις εκλογές, ο Τραμπ απέλυσε τον Υπουργό Άμυνας Άσπερ, γιατί αντιτάχθηκε στη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας τον περασμένο Ιούνιο, όπως και στον πόλεμο κατά του Ιράν, όπως επίσης απέλυσε και τον Υπουργό Δικαιοσύνης γιατί αρνήθηκε να συνεργήσει στην “απόδειξη” της “νοθείας”. Στη συνέχεια τοποθέτησε έναν ξεφωνημένο φασίστα επικεφαλής του σώματος Ειδικών Δυνάμεων, το οποίο φρόντισε να αυτονομήσει σε μεγάλο βαθμό από την κανονική ιεραρχία του Πενταγώνου. Σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, οι νεοδιορισμένοι από τον Τραμπ δεν ασχολούνται με το “κάψιμο των επιβαρυντικών χαρτιών”, όπως κάνουν συχνά τα στελέχη απερχόμενης κυβέρνησης, αλλά σχεδιάζουν όλη τη μέρα “πώς θα κάνουν τα πράγματα να συμβούν”.
Η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, στην πλειοψηφία της, δεν φαίνεται πάντως διατεθειμένη να ακολουθήσει σε τέτοιο δρόμο. Εντούτοις, ο David Ignatius, από τους σοβαρότεορυς αρθρογράφους στις ΗΠΑ, πιθανότατα συνδεόμενος με το “βαθύ κράτος”, έγραψε στην Ουάσιγκτων Ποστ ότι “έως την επικύρωση της νίκης Μπάιντεν, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν τρωτές… σε ζώνη κινδύνου, γιατί μέχρι τις 6.1… ενδεχόμενη εσωτερική ή εξωτερική αναταραχή, μπορεί να προσφέρει στον Τραμπ μια δικαιολογία για να κρατηθεί στην εξουσία”.
Ο Τραμπ έχει καλέσει τους οπαδούς του να συγκεντρωθούν έξω από το Καπιτώλιο στις 6.1 με ένα τουίτ που λέει «Μεγάλη διαμαρτυρία στις 6 Ιανουαρίου. Νάστε κει, θάναι άγριο» (Big protest in DC on January 6th. Be there it will be wild!). Ενδεχόμενες βίαιες συγκρούσεις (οπαδοί του Τραμπ είναι οργανωμένοι σε ένοπλες συμμορίες) μπορούν να του προσφέρουν το πρόσχημα που χρειάζεται για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης κινητοποιήσει τον στρατό.
“Ο Τραμπ δεν θα πετύχει να υπονομεύσει το Σύνταγμα, αλλά μπορεί να κάνει τεράστια ζημιά στις επόμενες εβδομάδες”, έγραψε ο Ιγκνάτιους, προτού απευθύνει έκκληση στους Ρεπουμπλικάνους να πάνε στον Λευκό Οίκο και να πουν στον Τραμπ να σταματήσει.
Αντίπαλες ομάδες στρατιωτικών
Σύμφωνα με το CNN, που έλαβε συνεντεύξεις από δώδεκα εν ενεργεία ανώτερους αξιωματικούς, έχουν συντάξει λίστα με όλες τις πιθανές ενέργειες που μπορεί να κάνει ο Τραμπ μέχρι τις 20.1 και τρόπους αντιμετώπισής τους.
Εναντίον τέτοιων σχεδίων παρενέβη δημόσια ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός James McConville και ο εκτελών χρέη Υπουργού Στρατιωτικών Ryan McCarthy, δηλώνοντας ότι “δεν υπάρχει ρόλος για τις ένοπλες δυνάμεις στο να αποφασίσουν το αποτέλεσμα μιας αμερικανικής εκλογής”. Και μόνο το γεγονός όμως ότι χρειάζεται να γίνουν τέτοιες δηλώσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι απολύτως ενδεικτικό και της κατάστασης που επικρατεί στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και του βάθους της κρίσης που αντιμετωπίσει το ισχυρότερο κράτος του πλανήτη.
‘Eνας πρώην διοικητής της Βόρειας Διοίκησης (NORTHCOM) των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων δήλωσε στο Νιούσγουηκ ότι “αν και είμαι βέβαιος ότι η ένστολη ηγεσία του στρατού έχει το μυαλό σωστά στο κεφάλι της, η τρέλλα είναι χωρίς προηγούμενο και οι δυνατότητες άπειρες”.
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι οι αρμοδιότητες σε ζητήματα εθνικής ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ έχουν αυξηθεί δραματικά και αθόρυβα κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια και δεν απέχουν πολύ από τις αρμοδιότητες ενός απόλυτου μονάρχη, όπως αποκάλυψε πρόσφατα το Newsweek. Υπάρχουν επίσης και τα μυστικά Προεδρικά Ντοκουμέντα Έκτακτης Ανάγκης (PEADs) που χρονολογούνται από τον Ψυχρό Πόλεμο και προβλέπουν την ανακήρυξη μιας απεριόριστης κατάστασης εθνικής ανάγκης (“unlimited national emergency”).
Τα σενάρια
Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο πιθανό είναι να συμβούν αυτά. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι, αν ο Τραμπ μπορούσε να τα κάνει θα τα έκανε, όπως και ο Χίτλερ, που κέρδισε τις εκλογές και εν συνεχεία επέβαλλε δικτατορία. Ένας από τους κύριους εμπνευστές του τραμπισμού, ο δισεκατομμυριούχος της Σίλικον Βάλευ και μέλος της Επιτροπής της Bilderberg Πήτερ Τίελ, δεν έχει κρύψει, ήδη πριν την εκλογή Τραμπ, ότι σκοπός του είναι ουσιαστικά να χρησιμοποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς για να τους ανατρέψει. (Μερικοί θα πουν ότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχει δημοκρατία στην Αμερική και αυτό είναι εν πολλοίς αλήθεια. Προφανώς όμως δεν έχουν την εμπειρία του τι σημαίνει να ζουν και να δρουν σε στρατιωτική ή αστυνομική δικτατορία ).
Μόνο που ο Τραμπ έχασε, δεν κέρδισε τις εκλογές, και είναι πολιτικά δύσκολο έως αδύνατο να υλοποιήσει παρόμοια σχέδια. Αν και βέβαια, καλό θα είναι να μη βάζει κανείς ποτέ, σε τέτοια θέματα, το χέρι του στη φωτιά, πόσο μάλλον που ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί έκαναν ότι μπορούν για να υποβαθμίσουν τις απειλές και να μην προκαλέσουν καμμιά λαϊκή κινητοποίηση, που την φοβούνται όσο φοβούνται και τον Τραμπ. Στηρίζονται αποκλειστικά στον Στρατό και τις Υπηρεσίες. Και στις ΗΠΑ υπάρχει μεν μια διάχυτη, τίποτα όμως που να μοιάζει με σοβαρά συγκροτημένη Αριστερά.
Η δυσκολία για την υλοποίηση παρόμοιων σχεδίων όπως και του πολέμου κατά του Ιράν είναι ότι προσκρούουν στην αντίθεση της πλειοψηφίας των κρατικών και στρατιωτικών αξιωματούχων, αλλά και της παγκόσμιας άρχουσας τάξης, όπως και της πλειοψηφίας των Αμερικανών πολιτών. Το αμερικανικό κράτος είναι σε τελική ανάλυση όργανο των κεφαλαιούχων και η συντριπτική πλειοψηφία τους είτε διαφωνεί πλήρως με τα σχέδια, είτε τα θεωρεί μη ρεαλιστικά. Δεν είναι πάντως μικρές και οι δυνάμεις που είναι υπέρ του Τραμπ.
Το πιθανότερο είναι ότι ο Τραμπ θα επιχειρήσει απλώς να διατηρήσει την ένταση, ώστε να φτιάξει μαζικό κίνημα γύρω από το αφήγημα “μου έκλεψαν τις εκλογές”. Μέχρι τώρα η προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα sui generis φασιστικό κίνημα γίνεται κυρίως από τα πάνω και μέσω του Ίντερνετ.
Αν όντως όμως δοκιμάσει να πραγματοποιήσει τέτοια σχέδια, το ενδεχόμενο λαϊκής εξέγερσης, αν όχι εμφυλίου πολέμου, θα καταστεί πιθανό.
Πρώτα συμπεράσματα
Ακόμα και τίποτα να μη γίνει, η κατάσταση ήδη επιβάλλει ορισμένα συμπεράσματα:
Πρώτον, σε ό,τι αφορά την πραγματική φύση των sui generis φασιστικών δυνάμεων που στοιχίζονται πίσω από τον Τραμπ και τον “τραμπισμό”, που είναι άλλωστε διεθνές, όχι μόνο αμερικανικό κίνημα (πρβ. Νετανιάχου, Μπολσονάρου, Μόντι, Τζόνσον, ευρωπαϊκή άκρα δεξιά κ.α.). Ακόμα και αν εξαφανιστεί ο Τραμπ, οι δυνάμεις αυτές θα επανέλθουν, αργά ή γρήγορα, γιατί είναι προϊόν της κρίσης, του αδιεξόδου και της απουσίας αξιόπιστης ριζοσπαστικής εναλλακτικής. Μπορεί μάλιστα να μην εμφανισθούν στις ΗΠΑ, αλλά σε άλλες χώρες που δεν το περιμένουμε. Όταν οι Νεοσυντηρητικοί είχαν δυσκολίες στις ΗΠΑ, επί Ομπάμα, χρησιμοποίησαν το Παρίσι για να ξεκινήσουν τον πόλεμο στη Λιβύη.
Δεύτερον, οι εξελίξεις αυτές υπογραμμίζουν τον εκφυλισμό και την κατάρρευση των θεσμών της (έστω ολιγαρχικής) αμερικανικής δημοκρατίας, κατάρρευση που αρχίζει να αγγίζει το ίδιο το κέντρο του κράτους, τον στρατό και τις υπηρεσίες, που μοιάζουν, αν είναι δυνατό, να είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες θεσμοί προστασίας του αστικού Κράτους από τη δικτατορία του Χάους.
Η κατάρρευση αυτή είναι αποτέλεσμα δύο συνδεόμενων παραγόντων. Πρώτον της αποσυνθετικής και όλο και ισχυρότερης κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου στην οικονομία, στην πολιτική και στη σφαίρα των ιδεών και του πολιτισμού. Δεύτερον, της πλήρους αδυναμίας του σύγχρονου καπιταλισμού να απαντήσει στη βαθύτατη κρίση, οικολογική, κοινωνικο-οικονομική και κρίση δυτικής ηγεμονίας.
Τα υπερκέρδη που πραγματοποιούνται εν μέσω πανδημίας, οι “πόλεμοι της μάσκας” και των “εμβολίων”, η επιβολή κυρώσεων αυτή τη στιγμή, για να μη μιλήσουμε για τους ακραίους παραλογισμούς του προέδρου των ΗΠΑ και των οπαδών του, είναι οι πιο εντυπωσιακές εκδηλώσεις αυτής της πραγματικότητας.
Στη δεκαετία του 1930 ο καπιταλισμός παρήγαγε ολοκληρωτική και πολεμική λύση, με τη μορφή του Χίτλερ και του Μουσσολίνι, παρήγαγε όμως και το New Deal του Ρούζβελτ και τον κεϋνσιανισμό. Σήμερα, ο ολοκληρωτισμός εμφανίσθηκε στο ίδιο το κέντρο του συστήματος και δεν βλέπουμε κανένα Ρούζβελτ. Μπορεί να είναι πολύ ενθαρρυντική η εμφάνιση (από το πουθενά) πολιτικών όπως ο Σάντερς, ή η υποστήριξη, από μια πλειοψηφία (!) της αμερικανικής νεολαίας μιας μορφής σοσιαλισμού, παραμένουμε όμως ακόμα πολύ μακριά από τη συγκρότηση μιας αξιόπιστης ριζοσπαστικής απάντησης στα προβλήματα των ΗΠΑ και του κόσμου μας. Ελπίζει μόνο κανείς η ανθρώπινη συνείδηση θα κάνει άλματα στα χρόνια που έρχονται, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, αποκτώντας και την αναγκαία πολιτική της συγκρότηση.
Δημοσίευση σχολίου