Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δεν έχουν καταλάβει δυστυχώς οι πολιτικές δυνάμεις στον τόπο μας, ότι η έκβαση μιας ελληνο-τουρκικής αναμέτρησης στο Αιγαίο, που πλέον δεν φαίνεται και τόσο απίθανη, θα κριθεί εν πολλοίς από τις εντυπώσεις στον διεθνή περίγυρο. Την επικοινωνιακή αποτύπωση δηλαδή της πρόκλησης και της απάντησης.
Οι αγγλοσάξονες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τον προσφυή όρο «blame game». Δηλαδή παιχνίδι ευθυνών που στην προκειμένη περίπτωση συνοψίζεται στην εδραίωση μίας παγιωμένης άποψης για το «ποιος άρχισε πρώτος». Αυτό που οι αρχαίοι θα έλεγαν «ούτος ήρξατο χειρών αδίκων».
Η σαφής καταγραφή των εννοιών «επιτιθέμενου» και «αμυνόμενου» είναι το κλειδί για την ισχυρή διεθνή υποστήριξη προς την Ελλάδα σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής με την Τουρκία. Και ευτυχώς στην παρούσα συγκυρία το κλίμα όπως διαμορφώνεται στα ξένα μέσα ενημέρωσης είναι εξαιρετικά θετικό για την Ελλάδα. Όχι ασφαλώς λόγω…υπερβάλλοντος φιλελληνισμού, αλλά πρωτίστως επειδή ο γείτονας χρεώνεται μία αλλοπρόσαλλη, υπερφίαλη και άκρως επιθετική συμπεριφορά σε πολλά μέτωπα από κοινού με ένα ολοφάνερο έλλειμμα δημοκρατίας στο εσωτερικό του.
Η σημερινή Τουρκία του Ερντογάν έχει καταγραφεί στην συνείδηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης ως μία χώρα-τραμπούκος, κυρίως επειδή η (προεκλογική, ας μην το ξεχνάμε)ρητορική του Σουλτάνου είναι σε καθημερινή βάση υβριστική για την Ευρώπη και την Δύση.
Θεωρητικά λοιπόν η θέση της Ελλάδας, ως ένα κράτος που είναι υποχρεωμένο να ανέχεται έναν κακότροπο, επιθετικό και πιθανότατα κακόβουλο γείτονα, είναι εξαιρετικά ενισχυμένη διεθνώς. Θεωρητικά λέω, γιατί όταν μέρα παρά μέρα τσακώνεται η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση για τους χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά το πράγμα αρχίζει και μπερδεύεται.
Ηταν εξαιρετικά άστοχή η πρόσφατη επίθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον υπουργό άμυνας, επειδή ανέβασε τους τόνους χαρακτηρίζοντας τον Ερντογάν τρελό.
Ο Καμμένος είπε ουσιαστικά, αυτό το οποίο αποτελεί κοινή πεποίθηση σε Ευρώπη και Αμερική. Οι δηλώσεις του δεν ήταν υπόδειγμα διπλωματικής κομψότητας, όμως το να σπεύσει η αξιωματική αντιπολίτευση να τον επικρίνει χαρακτηρίζοντας τον «επικίνδυνο» και «ανίκανο» ήταν έξω από κάθε λογική. Γιατί στην πράξη αυτό σημαίνει ότι μια μεγάλη πολιτική δύναμη της Ελλάδας, στο κατώφλι-υποτίθεται-της εξουσίας, αποδοκιμάζει αυτούς τους χαρακτηρισμούς και πιστεύει ότι υπάρχει περιθώριο πολιτισμένης συνεννόησης με τον Ερντογάν, προφανώς μέσω της συνεχιζόμενης πολιτικής διολισθήσεως και κατευνασμού.
Ηταν λοιπόν τεράστιο το σφάλμα της ΝΔ που μπορεί να προσάψει-και σε ένα βαθμό δικαίως- τα μύρια όσα στον…ασυγκράτητο υπουργό άμυνας, αλλά όχι επειδή ανέβασε τους τόνους προς τους απέναντι, εκπέμποντας στην διεθνή κοινότητα ότι «αγανακτούμε πέρα από τα όρια γιατί μας πνίγει το δίκιο»!
Αν η αντιπολίτευση υπονομεύει αυτή την θέση, αφήνοντας να εννοηθεί με αχαρακτήριστες δηλώσεις περί «ελληνικής επιθετικότητας» ότι μπορεί να έχουν…λίγο δίκιο και οι απέναντι, ζήτω που καήκαμε! Χάνουμε μονομιάς το χαρτί του blame game που σήμερα είναι στα μέτρα μας και δίνουμε τροφή σε θεωρίες του τύπου «ε, κι αυτοί οι Ελληνες πήγαιναν γυρεύοντας!».
Κι επειδή, θα μου επιτρέψετε να σας πω, ο Ερντογάν μπορεί να είναι τρελός, αλλά δεν είναι αυτό που περιγράφει μια άλλη ελληνική λέξη η οποία αρχίζει από «μι» και τελειώνει σε «σίγμα», δεν θα επιχειρήσει ακραίες επιθετικές ενέργειες. Δεν θα δώσει δηλαδή ποτέ την ευκαιρία να ξεκινήσει ο καυγάς με γενικευμένη διεθνή κατακραυγή εις βάρος του.
Σε απλά ελληνικά μην ακούτε θεωρίες για «ντου» στο Καστελλόριζο. Μην περιμένετε ότι θα μπουκάρει με τη μία, ένα ωραίο πρωί σε κατοικημένο ελληνικό νησί. Εχει, δυστυχώς για εμάς, την ευκαιρία να ξεκινήσει την στρατιωτική αντιπαράθεση με πρωτοβουλίες χαμηλής κλίμακας(π.χ. κατάληψη ακατοίκητης βραχονησίδας) και να αφήσει στην Ελλάδα το βαρύ φορτίο μιας «απάντησης» με πραγματικά πυρά. Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, κινδυνεύει να χαθεί η μπάλα σχετικά με το «ποιος άρχισε πρώτος». Κι αν η δική μας αντιπολίτευση δεν κατανοήσει εγκαίρως ότι ως προς την τουρκική απειλή οφείλει να συμβάλει στην δημιουργία αρραγούς μετώπου «μπετόν αρμέ», να είστε βέβαιοι ότι θα δείτε περίεργη αντιμετώπιση από μερίδα του διεθνούς τύπου, ακόμη και ορισμένων κυβερνήσεων. Στο μότο: «δύο τρελοί βάζουν φωτιά στο Αιγαίο…».
Θα είναι πραγματικά εθνικό όνειδος να υπονομεύσουμε από μόνοι μας την σημερινή διεθνή προσλαμβάνουσα παράσταση που καταγράφει την Τουρκία ως «επιτιθέμενη» και την πατρίδα μας ως «αμυνόμενη». Και ασφαλώς η ιστορία θα καταλογίσει ευθύνες για αυτό το μοναδικό …κατόρθωμα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου