Η κρίση του Κατάρ, ο ανταγωνισμός του με τους Σαουδάραβες και το game of Thrones της Μέσης Ανατολής.

Ως γνωστόν, το τελευταίο χρονικό διάστημα, ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις σημειωθήκαν στον χώρο της Μέσης Ανατολής. Πολλές αραβικές χώρες (π.χ. Αίγυπτος, Λιβύη, Κουβέιτ κ.λ.π.), με επικεφαλής την Σαουδική Αραβία, στράφηκαν ξαφνικά εναντίον του Κατάρ, επιβάλλοντας του εμπάργκο και απειλώντας ακόμα και με στρατιωτική εισβολή σε αυτό .

 
Φυσικά, τίποτε δεν είναι τυχαίο, και η κρίση αυτή δεν ήρθε από το πουθενά, ως «κεραυνός εν αιθρία». Ο ανταγωνισμός μεταξύ Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας, για την ηγεμονία στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, σοβούσε από καιρό. 

Το Κατάρ, παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος και πληθυσμό, σε σχέση με την Σαουδική Αραβία, κατάφερε μέσω του πακτωλού χρημάτων που προσέφερε σε πολλές φανατικές ισλαμικές οργανώσεις, με προεξάρχουσα την Μουσουλμανική αδελφότητα, να επεκτείνει σε πού μεγάλο βαθμό την επιρροή του.

Έτσι, με την χρήση του διάσημου στον αραβικό κόσμο καναλιού «Αλ Τζαζίρα» (ιδιοκτησίας του Κατάρ), το Κατάρ, «προώθησε» πολλούς «δημοκρατικούς διαδηλωτές» (στην πραγματικότητα ισλαμιστών ως επί το πλείστον) στην διάρκεια της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», εναντίον των αυταρχικών κοσμικών καθεστώτων της περιοχής (π.χ. Τυνησίας, Αιγύπτου, Λιβύης, Υεμένης κ.λ.π.).
Την ίδια δε περίοδο, το Κατάρ, μέσω του «Αλ Τζαζίρα», πρόβαλε μέσω της τηλεόρασης, πολλά τηλεοπτικά πλάνα, της (όντως μεγάλης) βίας των δικτατόρων των χωρών αυτών, εναντίον των διαδηλωτών. 

Όμως αυτό, το Κατάρ δεν το έπραξε απλά για να «στηλιτεύσει» τους Άραβες δικτάτορες, αλλά για να εξαγριώσει τον κόσμο εναντίον τους, έτσι ώστε αυτός να ξεσηκωθεί και να τους ρίξει. Με τελικό σκοπό, όχι φυσικά να εγκαθιδρυθεί δημοκρατία στις χώρες αυτές, αλλά να αντικατασταθούν αυτοί με ισλαμιστές ηγέτες που στήριζε το ίδιο.

Και πραγματικά, σε πολλές από τις χώρες αυτές (Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνήσια), οι δικτάτορες έπεσαν και ισλαμικά κόμματα, μετά από «δημοκρατικές εκλογές» (μαζί με την χρηματοδότηση από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία), κατέλαβαν τελικά την εξουσία σε αυτές.



Στην δε Παλαιστίνη, το Κατάρ, χρηματοδότησε την άνοδο στην εξουσία, της ισλαμικής Χαμάς στην λωρίδα της Γάζας.

Το Κατάρ, επεκτάθηκε ακόμα και στην Δύση, και εξαγόρασε πολλές δυτικές οικονομίες , κερδίζοντας έτσι και πολιτική, εκτός από οικονομική επιρροή στα κράτη αυτά.

[Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, στην πραγματικότητα ανταγωνιζόταν στην προσπάθεια τους, να ρίξουν τα κοσμικά δικτατορικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου και να τα αντικαταστήσουν με ισλαμικά, υπάκουα (και χρηματοδοτούμενα) από τις δυο αυτές χώρες.
Όταν ο στόχος αυτός θα πραγματοποιούταν, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, μια ισλαμική ένωση των χωρών αυτών με τις ίδιες. Έτσι, θα αναδημιουργούσαν για άλλη μια φορά το παλαιό αραβικό χαλιφάτο, υπό την ηγεσία τους .

Το πείραμα της ανόδου ισλαμικών κυβερνήσεων σε κοσμικά δικτατορικά κράτη, είχε ήδη δοκιμαστεί πετυχημένα στην Τουρκιά του Ερντογάν, ο οποίος κατέλαβε σταδιακά την εξουσία σε αυτή με την ευγενική πάντα χορηγία της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.

Στην προσπάθεια για δημιουργία του χαλιφάτου, στα ματιά των Σαουδαράβων, το Κατάρ, θα έπαιζε τον ρολό του «βοηθητικού υποτελούς κολαούζου».
Όμως, στην πραγματικότητα, το Κατάρ, ποτέ δεν δέχτηκε μια τόσο υποτιμητική θέση και αντίθετα, υπό την ηγεσία του εμίρη του, του Αλ Θανί, «λαμπρού γιου» και πραξικοπηματία κατά του ίδιου του πατέρα του, αυτονομήθηκε και προσπάθησε να αναδειχτεί μόνο του σε ηγέτη του σχεδίου για «ένα νέο ισλαμικό χαλιφάτο».

Στην προσπάθεια του μάλιστα αυτή, σημείωσε πολλές επιτυχίες, ξεπερνώντας και υποσκελίζοντας τους Σαουδάραβες, μιας και οι ομάδες που εξόπλιζε ήταν οι πιο επιτυχείς στην κατάληψη της εξουσίας.

Το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο» του Μπαγκάντι, γιγαντώθηκε και ισχυροποιήθηκε, κυρίως χάρις στις «χορηγίες» των Καταριανών και λιγότερο των Σαουδαράβων.



Την ίδια περίοδο η Σαουδική Αραβία, άρχισε να έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ενώ παράλληλα η εμπλοκή των Ρώσων στην Συρία, όπως και η άνοδος του Τραμπ στις ΗΠΑ, συντέλεσαν στην αλλαγή του σκηνικού.

Η προσπάθεια από την μία της Σαουδικής Αραβίας, να «σπάσει» την διαφαινόμενη ηγεμονία του Κατάρ στον σουνιτικό αραβικό κόσμο, οργάνωσε την αντεπίθεση του σε αυτό.
Για τον λόγο αυτό, βοήθησε οικονομικά τον στρατηγό Σίσι, όταν πηρέ την εξουσία στην Αίγυπτο και έριξε τον ισλαμιστή Μόρσι (της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), του οποίου η βάναυση και αιμοχαρής ισλαμική διακυβέρνηση, είχε στρέψει την συντριπτική πλειοψηφία του Αιγυπτιακού λαού εναντίον του.

Επίσης, χρηματοδότησε τους αντίπαλους, στους ισλαμιστές της Τυνήσιας, πολίτικους ηγέτες, οι οποίοι κατάφεραν όντως να πάρουν με την βοήθεια της Σ. Αραβίας την εξουσία από αυτούς.
Στην δε Λιβύη, υποστήριξε τον συμμαχικό στον πρόεδρο Σίσι, στρατηγό Χάλιφα Χαφτάρ , ο οποίος περιόρισε τους ισλαμιστές της χώρας σε κάποιες «νησίδες» του δυτικού τμήματος της χώρας, απελευθερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της χώρας από την τυραννία τους. 

Παράλληλα, η αποτυχία της Σαουδικής Αραβίας, στην προώθηση από κοινού με το Κατάρ, του αγωγού Κατάρ-Σαουδικής Αραβίας-Ιορδανίας-Συρίας, που σχεδίαζαν να πραγματοποιήσουν, επιδείνωσε περαιτέρω τις σχέσεις των δυο αυτών κρατών, όπως και η δημιουργία νέων αντίπαλων αγωγών (π.χ. του East Med ή και άλλων αγωγών). 

Αυτό συνέβη, μετρά την εμπλοκή της Ρωσίας, που είχε ως αποτέλεσμα, την αποτυχία να ρίξουν τον Άσαντ από την εξουσία, που αρνούνταν να δεχτεί το σχέδιο τους, και να τον αντικαταστήσουν, με ένα νέο ισλαμιστή ηγέτη στην χώρα, υπάκουο σε αυτές.

Ταυτόχρονα, η άνοδος την ίδια περίοδο του αντιισλαμιστή Τραμπ στις ΗΠΑ, οι οποίες άρχισαν υπό την ηγεσία του να ξανακάνουν έρευνες για την εμπλοκή των Σαουδαράβων στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, τρόμαξε περαιτέρω τους Σαουδάραβες, οι οποίοι φαίνεται να αποφάσισαν να κάνουν πολιτική στροφή. 

Παράλληλα, φάνηκε καθαρά, πως το όραμα των Σαουδαράβων, ανασύστασης της παλαιάς αραβικής αυτοκρατορίας, ήταν πια οριστικά και πρακτικά ανέφικτο . 

Έτσι, μόλις ο Τραμπ επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία, εκτός από τις τεράστιες στρατιωτικές παραγγελίες που έκανε αυτή στις ΗΠΑ , την ανακοίνωση για ίδρυση ενός «αραβικού ΝΑΤΟ» ), αποφάσισε παράλληλα να κόψει και τις χορηγίες της σε πολλές ισλαμικές οργανώσεις που αντιμαχόταν τις ΗΠΑ (π.χ. στο Ιράκ).



Αυτό θα βοηθούσε πολύ και το έργο του Τραμπ στις χώρες αυτές, μιας και οι ισλαμιστές χωρίς χρήματα, προσωπικό και εξοπλισμό, τελικά θα διαλυόταν και ο στρατός του θα θριάμβευε, ενώ οι εχθροί θα παράπαιαν και στο τέλος θα διαλυόταν (π.χ. το «ισλαμικό κράτος»).

Την ίδια στιγμή, η Σαουδική Αραβία, θα έδιωχνε από πάνω της όλες τις υποψίες για χρηματοδότηση ισλαμιστών τρομοκρατών, ρίχνοντας όλες τις ευθύνες πάνω στο Κατάρ («είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα» που λέει και ο λαός μας), το οποίο, είτε θα υποτάσσονταν, είτε θα άλλαζε η ηγεσία του με μια πιο φιλική στις ΗΠΑ και την Σαουδική Αραβία, είτε μέσω εισβολής, είτε μέσω πραξικοπήματος .
Και όταν αυτή θα αναλάμβανε την εξουσία, τότε θα έπαυε την χρηματοδότηση στις ισλαμιστικές οργανώσεις και θα ακολουθούσε την αντιισλαμική πολιτική του Τραμπ. 

Ουσιαστικά το Κατάρ, κοντεύει να πάθει ότι προσπάθησε να κάνει το ίδιο στην Συρία («Έχει ο καιρός γυρίσματα», κατά την γνωστή λαϊκή φράση).

Αυτό είναι και αποτέλεσμα της προσέγγισης του με το Ιράν σε κάποιους τομείς (κυρίως τον ενεργειακό, ενώ αλλού είναι σφοδροί αντίπαλοι (π.χ. σε Συρία και Υεμένη, όπου το Κατάρ χρηματοδοτεί όσων πολεμούν κατά των συμμάχων του Ιράν, Άσαντ και Χούτι. 

Παράλληλα, λόγω αυτών των καταστάσεων, η Σαουδική Αραβία, έχει το πρόσχημα να «αλλάξει», την έως τώρα φιλική προς τους ισλαμιστές του «ισλαμικού χαλιφάτου», πολιτική της].
Η όλη αυτή ιστορία όμως, δεν έχει επιπτώσεις, μόνο στην Μέση Ανατολή, αλλά και σε άλλα ισλαμικά κράτη, σύμμαχοι του Κατάρ, όπως π.χ. την Τουρκιά.



Την Τουρκία, που πρόσφατα «στράφηκε» (προσωρινά πάντα) για «συμμαχία» (στιγμιαία λυκοσυμμαχία στην πραγματικότητα) στην Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν .

Ταυτόχρονα, συνεχίζει να υπερασπίζεται το συμμαχικό προς αυτή, ισλαμικό κράτος του Κατάρ (που είναι και βασικός χρηματοδότης του ίδιου του Ερντογάν), φαίνεται πως αρχίζει να δέχεται όλα τα «σπασμένα», ως αποτελέσματα της άλογης αυτής πολιτικής που υποστήριξε.



Και όλα αυτά, εν μέσω διάλυσης του στρατού της χώρας αυτής, αλλά και των μισθοφόρων που εξοπλίζει , ενώ πολλοί πρώην εχθροί της (αλλά και μεταξύ των), συνεργάζονται πια όλοι εναντίον της .
Την ίδια ώρα πολλές αραβικές χώρες προτείνουν εμπάργκο στην Τουρκία, ανάλογο με αυτό του Κατάρ, με «μπροστάρη» την Αίγυπτο, στην Τουρκία του Ερντογάν.

Ακόμα και οι πρώην συμμαχικές ΗΠΑ, στρέφονται πια ανοιχτά κατά κάποιους εναντίον του, βγάζοντας συνεχώς «καυτές αποκαλύψεις» εναντίον του «αυτοανακυρηχθέντα Τούρκου Σουλτάνου» , κάτι που μπορεί να θέσει τον Ερντογάν, σε θανάσιμο (πολιτικό ή βιολογικό) κίνδυνο .
Όλα αυτά δείχνουν, πως το όραμα του Ερντογάν, για μία «νέα ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία» , έχει ξεφτίσει πια οριστικά. 

[Και εννοείται πως όλες αυτές οι εκρηκτικές μεσανατολικές καταστάσεις, επηρεάζουν πολιτικά και άλλες χώρες, ιδίως στις εκλογές τους, όπως π.χ. λόγου χάρη την Ιταλία , όπου διαφαίνεται η ανάδειξη μιας ευρωσκεπτικιστικής κυβέρνησης συνεργασίας, διαφόρων αποχρώσεων, .



Την ίδια περίοδο, στην Γερμανία, όπου τον Σεπτέμβριο αναμένονται εκλογές, παρατηρείται άνοδος πολλών ακροδεξιών ομάδων, όπως και ραγδαία άνοδος του εθνικισμού αντίστοιχα στην χώρα αυτή .
Κλασικοί ναζιστές Γερμανοί. Γυρίζουν πάντα για να φέρουν την καταστροφή, όπως έλεγε και ο Γκέμπελς στην τελευταία του ρήση: «Θα επιστρέψουμε. Και τότε η γη θα τρέμει»]. 

Βλέπουμε δηλαδή, πως η περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει καταντήσει μία αρένα , όπου διεξάγεται ένα «Game of Thrones», στο οποίο στο τέλος ένας μόνο νικητής θα μπορέσει να καθίσει ως κυρίαρχος στον σιδερένιο θρόνο, μετά από πολλούς βίαιους αιματηρούς αγώνες και δολοπλοκίες.
Προσοχή. Παρακάτω ακολουθούν πιθανά Spoilers, για την «τηλεοπτική σειρά: «Το Game of Thrones στην Μέση Ανατολή» Season 7.



Οι Λάνιστερ της Μέσης Ανατολής, οι Σαούντ, υπό την ηγεσία του Σαλμάν Σαούντ Λάνιστερ , έχουν συμμαχήσει με τον βασιλιά των σιδερένιων νησιών των ΗΠΑ και διοικητή του πανίσχυρου σιδερένιου στόλου, Τράμπον Γκρέιτζοι , ο οποίος υπονομεύεται στο εσωτερικό της χώρας του, από αντίπαλες ομάδες .

(Χρηματοδοτούνται δε παράλληλα στο έργο τους αυτό, από την «σιδηρά τράπεζα», Goldman Sachs).
Οι Σαούντ-Λάνιστερ, σχεδιάζουν την εξόντωση όλων των εχθρών τους, οι οποίοι εκτείνονται σχεδόν σε κάθε σημείο του ορίζοντα. 

Πρώτα, των Καταριανών, Θάνι-Τυρέλ-Μπαράθεον (μεικτά) της νήσου Κάταρστοουν (και παράλληλα θερμών υποστηρικτών της εξάπλωσης της «θρησκείας του μαυροκόκκινου θεού του χαλιφάτου»), με την πιθανή στρατιωτική συμμαχία των συνεχώς σκληρά ξενόφοβων και μιλιταριστών, του οίκου Νετανιάχου-Τάρλυ . 

Ύστερα, θέλουν να εξοντώσουν τους Ιρανούς εχθρούς τους, Ρουχανί-Μαρτέλ, με την πιθανή βοήθεια του βασιλιά Τράμπον και ίσως και των Νετανιάχου-Τάρλυ .



Στην περιοχή δε, των Τάλλυ-Άσσαντ, βάρβαρες ισλαμικές συμμορίες χρηματοδοτούμενες από τους Σαούντ-Λάνισστερ, συνεχίζουν να καταστρέφουν τον τόπο, με την βοήθεια και του πρώην φίλου και συμμάχου και νυν προδοτικού εχθρού τους, Ερντογάν Φρέι.

Αυτός, προσπάθησε να καταλάβει πολλές περιοχές των Τάλλυ-Άσσαντ, σχεδιάζοντας να ξαναδημιουργήσει την αυτοκρατορία του .
Όμως με την βοήθεια των Ρώσων-Σταρκ και του ελεύθερου λαού των Κούρδων, οι συμμορίες μισθοφόρων του άρχοντα Ερντογάν Φρέι, διαλύθηκαν ως επί το πλείστον (Στο έργο τους αυτό, τους Ρώσους-Σταρκ, τους βοηθά και η «αδελφότητα χωρίς λάβαρα» της Χεσμπολάχ).

Ο ίδιος δε ο Ερντογάν Φρέι, έχασε τις περιοχές που είχε κατακτήσει, ενώ την ίδια στιγμή κινδυνεύει να χάσει και εδάφη στην χώρα του, ακόμα και την ίδια την δυναστεία και την ζωή του .
Οι δε Κινέζοι-Τανγκάρυεν, πλησιάζουν σαν δράκοι από την Ανατολή, με την καυτή τους ανάσα, να γίνεται σιγά, σιγά, αισθητή στην περιοχή.

Αυτοί δε, έχουν συνάψει το ίδιο χρονικό διάστημα, συμμαχία με τους Ιρανούς-Μαρτέλ και τους Ρώσους-Σταρκ, εναντίον της συμμαχίας των Σαούντ-Λάνιστερ, του Νετανιάχου-Τάρλυ και ίσως και του μισότρελου σιδερένιου βασιλιά Τράμπον Γκρειτζόι.

Την ίδια χρονική στιγμή, οι λαϊκιστές Sparrows-δημοκράτες-ισλαμιστές της «Αραβικής Άνοιξης», έχουν σχεδόν εκλείψει, ενώ το μόνιμα απέθαντο τέρας του Φρανκενστάιν, το «βουνό» χαλίφης Μπαγκάντι Κλεγκέειν (που όλο ανακοινώνεται, την μια φορά ζωντανός και αμέσως υστέρα πεθαμένος), συνεχίζει να τρομοκρατεί την περιοχή, καταστρέφοντας, βασανίζοντας και βιάζοντας.
Όμως και στο αντίστοιχα συγγενικό (με την Μέση Ανατολή), «Game of Thrones» της Ευρώπης, υπάρχουν παράλληλα σημαντικές εξελίξεις.

Μετά τον εκρηκτικό πολιτικό θάνατο του άρχοντα Ολάντ-Μέις Τυρέλ, την θέση του πήρε ο πρώην υποτελής του, Μάκρον Τάρλυ.
(Χρηματοδοτείται δε παράλληλα στο έργο του αυτό, από το πρώην αφεντικό του, την «σιδηρά τράπεζα», Goldman Sachs).

Αυτός, συμμάχησε με τους Γερμανούς-Λάνιστερ, οι οποίοι υπό την ηγεσία της Μέρκελ-Σέρσει Λάνιστερ, έχουν υποτάξει με βάναυσο τρόπο το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ στην εξουσία τους.
Το δε δεξί της χέρι, ο «δόκτωρ Φρανκενστάιν», Κάιμπουρν Σόιμπλε, διοικεί με σιδερένια πυγμή και ανηλεή μνημόνια βασανιστηρίων τους υποταγμένους λαούς, οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και πειραματόζωα του.



Το άλλοτε δυναμικό λαϊκίστικο κίνημα των ευρωπαίων Sparrows της ΕΕ (π.χ. Ουίλντερς, Πέτρυ, Λεπέν, PEGIDA, AfD κ.α.), για την ώρα φαίνεται να έχει προσωρινά εξουδετερωθεί από την της Μέρκελ-Σέρσει Λάνιστερ, αν και είναι πιθανό στο μέλλον, μέσω νέων εκλογικών διαδικασιών στην Ευρώπη, να «αναζωογονηθεί». 

Στους δε Ισπανούς-Μαρτέλ, φαίνεται να ετοιμάζεται ο πολιτικός θάνατος του πρίγκηπα Ραχόι-Ντοράν Μαρτέλ, μέσω πιθανών εκλογών στην χώρα.

Αντίστοιχα, στους διαλυμένους για την ώρα Ιταλούς-Μπαράθεον, μετά τον πολιτικό θάνατο του οργιώδη καλοπερασάκια βασιλιά Μπερλουσκόνι-Ρόμπερτ Μπαράθεον και του ανίκανου έκφυλου αδερφού του Ρέντσι-Ρένλυ Μπαράθεον, αναμένεται η επιστροφή είτε του αυθεντικού Μπερλουσκόνι-Ρόμπερτ Μπαράθεον (του αυθεντικού ή νόθων του, είτε η άνοδος ακραίων «κόκκινων» ή «μαύρων» ηγετών της φωτιάς.



Ο δε μισοπάλαβος βασιλιάς των σιδερένιων νησιών, Τράμπον-Λάνιστερ Γκρέιτζοι, βρίσκεται σε λυκοσυμμαχία με την βασίλισσα Μέρκελ-Σέρσει Λάνιστερ, έτοιμος να την καταστρέψει, όταν βρει τις κατάλληλες συνθήκες.
Οι Ουκρανοί-Τάλλυ, βρίσκονται σε αναταραχή και συνεχή πόλεμο, εξαιτίας των ραδιουργιών των Γερμανών-Λάνιστερ, όπως και υπό το καθεστώς του προδότη ουκρανού προέδρου Ποροσένκο Φρέι, το οποίο έχουν πάνω στα κεφάλια τους.



Οι Ρώσοι-Σταρκ πολεμούν εναντίον του τυράννου και για να ελευθερώσουν τους ομοεθνείς τους στην περιοχή, ενώ έχουν παράλληλα συνάψει συμμαχία με τους Κινέζους-Τανγκάρυεν-Άρρυν, οι οποίοι πλησιάζουν αργά, αργά από το απόρθητο βουνό-οχυρό τους στην Ανατολή (το Vale-Ιμαλάια), στην περιοχή της Ευρώπης.

(Στο έργο τους αυτό, τους Ρώσους-Σταρκ, τους βοηθά και η «αδελφότητα χωρίς λάβαρα» της Νοβορώσια).



Οι δε Άγγλοι-Σταρκ, μετά την πάρα πολύ σημαντική τους νίκη στο Brexit , κοιτάζουν από μακριά για την ώρα χωρίς να συμμετέχουν στα γεγονότα.



Τέλος, ο High Sparrow πάπας Φραγκίσκος, αν και προσπαθεί να κατακτήσει πολιτικά και θρησκευτικά την γη, δεν φαίνεται να έχει επιτυχία στα σχέδια του.




Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε πως στο παιχνίδι αυτό, προβλέπονται ακόμα πολλές γύρες, και αναμένονται μόνο αιματηρές εξελίξεις, οι οποίες στο τέλος, θα αναδείξουν, έναν και μόνο νικητή.
Γιατί ως γνωστόν, «όποιος παίζει το παιχνίδι του στέμματος, κερδίζει ή πεθαίνει. Δεν υπάρχει μέση λύση».

πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.