ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ
Εάν διακρίνεται για ένα πράγμα η τουρκική εξωτερική πολιτική, αυτό είναι η υποκρισία της. Μια υποκρισία που τείνει μάλιστα να εξελιχθεί σε… modus operandi για την Άγκυρα στη διεθνή σκακιέρα.
Σε αγαπώ… σε μισώ… χωρίζουμε… προτού σε αγαπήσω και πάλι… αλλά μόνο για λίγο… και πάντα ευκαιριακά. Κάπως έτσι πορεύεται η Τουρκία του Ερντογάν στις σχέσεις της με τους «έξω».
Μια Τουρκία που παλαιότερα (την περίοδο 2008-2010) αγαπούσε σαν αδελφικό φίλο τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ, τον οποίο πλέον μισεί θανάσιμα.
Που μισούσε το Ισραήλ (μετά το 2010), με το οποίο ωστόσο πλέον φλερτάρει προσδοκώντας αγωγούς ενέργειας.
Που επιδίωκε την ειρήνη με τους Κούρδους (από το 2013), προτού τους κηρύξει τον πόλεμο (το καλοκαίρι του 2015).
Που «σέβεται» μεν την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, αλλά εισέβαλε εκεί στρατιωτικά (από τον Αύγουστο του 2016 έως το Μάρτιο του 2017).
Που κατέρριψε το ρωσικό μαχητικό στη Συρία (το Νοέμβριο του 2015), για να συμμαχήσει στην πορεία με τον Πούτιν (το καλοκαίρι του 2016).
Που στήριξε το ISIS ενάντια στον Άσαντ (στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης), προτού κηρύξει τον πόλεμο στους τζιχαντιστές (από το 2014 και μετά).
Που θέλει μια «λύση» στο Κυπριακό αλλά χωρίς πραγματική λύση στο πρόβλημα της τουρκικής κατοχής.
Που «βλέπει», εκεί όπου δεν υπάρχουν, προσπάθειες «ένωσης» της Ελλάδας με την Κύπρο (παίζοντας καθυστερήσεις στο Κυπριακό το πρώτο τετράμηνο του 2017, προκειμένου να ξεπεράσει το σκόπελο του τουρκικού προεδρικού δημοψηφίσματος χωρίς παρατράγουδα από τους εθνικιστές), ενώ η ίδια προωθεί διαχρονικά και εμπράκτως την προσάρτηση των κατεχομένων.
Που «επιθυμεί» στη θεωρία καλές σχέσεις με την Ελλάδα αλλά κλιμακώνει τις προκλήσεις στο Αιγαίο.
Που κηρύττει το σεβασμό στις θρησκευτικές ελευθερίες αλλά κρατάει κλειστή τη Θεολογική Σχολή στη Χάλκη.
Που συμμαχεί πολιτικά με τους Γκρίζους Λύκους στο εσωτερικό (για το δημοψήφισμα του Απριλίου του 2017) αλλά εγκαλεί τους εθνικιστές… των άλλων χωρών.
Που καταπατάει το διεθνές δίκαιο ενώ την ίδια στιγμή το επικαλείται. Και άλλα πολλά.
Είναι αυτή η Τουρκία που έσπευσε προ ημερών, δια του υπουργείου Εξωτερικών, να καταδικάσει ως «δυσανάλογη» την κίνηση της ελληνικής ακτοφυλακής να βάλει προειδοποιητικά κατά τουρκικού φορτηγού πλοίου στα ανοιχτά της Ρόδου, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το εν λόγω συμβάν «φρικτό». «Η μόνη μας παρηγοριά είναι ότι κανένας δεν σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε», συνέχισε στην ανακοίνωσή του το τουρκικό ΥΠΕΞ, χωρίς ωστόσο να κάνει καμία αναφορά στη βάσιμη πληροφορία ότι το συγκεκριμένο πλοίο υπήρχαν υποψίες πως μετέφερε ναρκωτικά. Η εν λόγω πληροφορία για κάποιο λόγο έλειπε και από όλα τα σχετικά δημοσιεύματα στα τουρκικά μίντια, όχι μόνο τα φιλοκυβερνητικά αλλά και τα αντιπολιτευόμενα (της Hurriyet συμπεριλαμβανομένης). Εκμεταλλευόμενη το συμβάν, η Άγκυρα δεν έχασε πάντως την ευκαιρία να «απαντήσει» στέλνοντας τρία δικά της πολεμικά πλοία στα ανοιχτά της Ρόδου.
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, διόλου τυχαία, περίπου την ίδια ώρα ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εγκαινίαζε την περασμένη Δευτέρα σε εκδήλωση στην Κων/πολη τη νέα τουρκικής κατασκευής κορβέτα «TCG Kınalıada» («Kınalıada» λέγεται στα τουρκικά η νήσος Πρώτη στα Πριγκιπονήσια).
Το σκηνικό της επικοινωνιακής έντασης στο Αιγαίο στήνεται από την Άγκυρα σε μια «ύποπτη» χρονική συγκυρία, καθώς οι συνομιλίες για το Κυπριακό στο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας οδεύουν προς κατάρρευση υπό το βάρος των τουρκικών απαιτήσεων περί παραμονής κατοχικών στρατευμάτων και διατήρησης επεμβατικών δικαιωμάτων στο νησί. Σε περίπτωση κατάρρευσης, οι Τούρκοι θα θελήσουν φυσικά να χρεώσουν σε κάποιον άλλον την ευθύνη. Θα τους βόλευε δε ακόμη περισσότερο εάν μπορούσαν να κατηγορήσουν αυτόν τον άλλον ότι άνοιξε «αδικαιολογήτως» πυρ κατά τουρκικού φορτηγού πλοίο στο Αιγαίο. Υπενθυμίζεται, άλλωστε, ότι και η κρίση των Ιμίων από ένα τουρκικό φορτηγό πλοίο (το «Φιγκέν Ακάτ») είχε ξεκινήσει.
Πίσω στο παρόν, η υποκινούμενη ένταση στον ελληνοτουρκικό άξονα έρχεται ωστόσο να συμπέσει χρονικά και με άλλες επερχόμενες εξελίξεις: με τις εκδηλώσεις μνήμης για τη συμπλήρωση ενός έτους από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, με την έναρξη των γεωτρήσεων από τη γαλλική TOTAL στο οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ, με την ολοκλήρωση της πορείας των κεμαλιστών από την Άγκυρα προς την Κων/πολή, με τις φήμες για νέα τουρκική εισβολή στη Συρία (προς το Αφρίν), με την έλευση του Ερντογάν στη Γερμανία για τη σύνοδο της ομάδας των G20, με τη συνεχιζόμενη διεθνή κόντρα γύρω από το Κατάρ κ.α..
Στην Τουρκία το καθεστώς προετοιμάζει μπαράζ εκδηλώσεων για τον ένα χρόνο από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Ο πρόεδρος Ερντογάν, ο πρωθυπουργός Γιλντιρίμ και υπουργοί της κυβέρνησης πρόκειται να δώσουν το «παρών» στους εορτασμούς. Στην Άγκυρα και την Κων/πολη είναι προγραμματισμένο, μάλιστα, να γίνουν και τα αποκαλυπτήρια σχετικών μνημείων.
Μέσα στις επόμενες ημέρες (9 Ιουλίου), ωστόσο, αναμένεται να ολοκληρωθεί φτάνοντας στην Κων/πολη και η «πορεία για τη δικαιοσύνη» που ξεκίνησε πριν τρεις εβδομάδες από την Άγκυρα ο ηγέτης της κεμαλικής αντιπολίτευσης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Ο ίδιος ο Κιλιτσντάρογλου έχει, μάλιστα, προειδοποιήσει για τον κίνδυνο να σημειωθούν «προβοκατόρικες επιθέσεις» από οπαδούς του Ερντογάν καθώς η πορεία πλησιάζει τον τελικό της προορισμό: τις φυλακές του Μάλτεπε στην Κων/πολη όπου κρατείται ο βουλευτής του CHP Ενίς Μπερμπέρογλου.
Από την πλευρά της ισλαμοσυντηρητικής κυβέρνησης, ο αντιπρόεδρος Νουμάν Κουρτουλμούς έσπευσε να χρεώσει στην κεμαλική αντιπολίτευση την ευθύνη για τις όποιες ενδεχόμενες «εσωτερικές προβοκάτσιες», υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι υπάρχουν «τρομοκρατικές οργανώσεις» που ίσως επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση.
Το θερμόμετρο δείχνει να ανεβαίνει στο εσωτερικό… με ό,τι φυσικά μπορεί να συνεπάγεται αυτό για μια χώρα όπως η Τουρκία που έχει παραδοσιακά την τάση να εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα στους γείτονες.
Δημοσίευση σχολίου