Σήμερα, ως αποτέλεσμα των εξελίξεων, βιώνουμε ένα τεράστιο αριθμό με αλλαγές που επηρεάζουν τον καθένα μας σε κάθε επίπεδο.
Στο πως κινούμαστε, στις αποφάσεις μας, στις συνήθειές μας και στις υποχρεώσεις μας. Μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου του 2015 έχουμε μια κυβέρνηση που αμφισβητήθηκε από κάθε νομοθετημένο θεσμό εκτός Ελλάδος, το είδαμε με τις δηλώσεις Υπουργών ξένων χωρών, με τις τοποθετήσεις ευρωπαϊκών οργάνων και κυρίως μέσα από το ίδιο το κείμενο, από τις εγχώριες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που σαφέστατα βάζουν πρώτα απ’ όλα την κομματική τους επιβίωση (χωρίς να εξαιρώ και τον τωρινό κυβερνητικό σχηματισμό που έκανε τα ίδια σε άλλες εποχές), από οικονομικές δυνάμεις που διεκδικούν την πανταχού υπερίσχυση του κεφαλαίου, αλλά και από εμάς τους ίδιους που δεν συνειδητοποιούμε την κρισιμότητα των καταστάσεων και συνεχίζουμε να συνδυάζουμε τα iPhones, με τα beach bars και τις συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης.
Παράλληλα, έχουμε μια κυβέρνηση που βιώνει την αμφισβήτηση και σε ενδοκυβερνητικό επίπεδο, καθώς για άλλη μια φορά στη μεταπολίτευση τα μέλη της δείχνουν αδύναμα να πάρουν στα σοβαρά το ρόλο τους. Ο λόγος με τα έργα, οι αποφάσεις και οι συμφωνίες με την πρακτική και η θεωρία με την πραγματικότητα του σύγχρονου ελληνικού κόσμου ξανά διχάζονται και απομακρύνονται συνεχώς.
Από την άλλη έχουμε μια Ευρώπη που ψάχνει ακόμη την κατεύθυνσή της και εμείς φτάνουμε στο σημείο να απορούμε για τον συνολικό της προσανατολισμό. Είναι μήπως η Ευρώπη των λαών, όπως ήθελαν κάποτε οι πρώτοι της ηγέτες, Adenauer και Hallstein; Είναι μήπως η Ευρώπη των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων και των ιδιωτικών συμφερόντων, που σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνουν τις πλείστες παγκόσμιες αλλαγές σε εργασιακά, σε πληθωριστικές προκλήσεις και σε κοινωνικές αντιμεταρρυθμίσεις; Μήπως κατευθυνόμαστε σε μια άκρως νεοφιλελεύθερη πρακτική που μπροστά στους γίγαντες της Ασίας θα φέρει τους δυτικούς λαούς σε μείζονες κρίσεις και ακόμη πιο μείζονες κοινωνικές προκλήσεις;
Είμαστε εμείς σε θέση να κρίνουμε τα δεδομένα; Τελικά τα έχουμε μπροστά μας, όπως νομίζουμε, ή μήπως δεν έχουμε την κατάλληλη οπτική γωνία; Μήπως όμως τα στοιχεία μας αποκρύπτονται, ή μας παρουσιάζονται αλλοιωμένα; Τα ΜΜΕ των δημοκρατικών χωρών εκτελούν την σημαντικότατή τους λειτουργία; Την αντικειμενική και αμερόληπτη ενημέρωση του κόσμου; Ή μήπως κάνουν ακριβώς το αντίθετο υπονομεύοντας την ιστορική εξέλιξη των γεγονότων υποκινούμενα από συμφέροντα; Όλα τελικά μοιάζουν να βρίσκονται υπό καθεστώς κρίσης (χρησιμοποιώντας τη λέξη και με τις δύο έννοιες)... Δυστυχώς όμως για την πλούσια σε όλα Ελλάδα μας η ώρα της κρίσης πέρασε, καθώς οι αποφάσεις πάρθηκαν ουσιαστικά εν απουσία μας και κυριολεκτικά εις βάρος μας ¨συμφωνήσαμε¨ στην κατάλυση των βασικότερών μας αξιών…
Ν.Νικολακόπουλος
πηγή
Δημοσίευση σχολίου