Συμφωνία Ρωσίας-ΗΠΑ για Συρία, το καταλυτικό επιχείρημα, τέλος ο Άσαντ;

Ταχύτατες είναι οι εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας μετά τη μετάβαση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, στη Ρωσία, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε τόσο με τον ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, όσο και με τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Όλα δείχνουν ότι προέκυψε συμφωνία.
Το πρώτο σημείο συμφωνίας στο οποίο κατέληξαν οι δύο πλευρές είναι η διοργάνωση διεθνούς διάσκεψης όπου οι ισχυροί θα φέρουν στο ίδιο τραπέζι τους εμπολέμους, πιέζοντάς τους να βρουν λύση η οποία θα άρει το αδιέξοδο και θα σταματήσει την τρομακτική αιματοχυσία. Η διάσκεψη θα διοργανωθεί μέχρι το τέλος του μηνός.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο φαίνεται ότι έχει υπάρξει συμβιβαστική λύση και συνάγεται από τις δηλώσεις των δύο υπουργών Εξωτερικών, φαίνεται πως είναι η συνέχιση της εμπλοκής του μπααθικού κόμματος της Συρίας και των Αλαουιτών στη διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς όμως την παρουσία του Μπασάρ Αλ Άσαντ.
Η ρωσική πλευρά ανέφερε με νόημα, ότι δεν την ενδιαφέρει η τύχη ορισμένων ανθρώπων, το οποίο είναι λογικό να παραπέμπει στην τύχη του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Ανταποδίδοντας την… προσυμφωνημένη «χειρονομία», ο Τζον Κέρι ανέφερε ότι όσα συμφωνήθηκαν θα επηρεάσουν τις σκέψεις της αμερικανικής κυβέρνησης να εξοπλίσει τους αντάρτες… Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η κοινή προσεκτική στάση στο θέμα του ποιος χρησιμοποίησε χημικά όπλα στη σύγκρουση…
Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά: Αρχικά, ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την επανάληψη των σφαλμάτων του Ιράκ, όπου η εξαφάνιση του Μπάαθ έφερε τους σιίτες στην εξουσία, με αποτέλεσμα να παραδοθεί εμμέσως η χώρα στην επιρροή του Ιράν! Στην περίπτωση της Συρίας, φαίνεται ότι έστω με τεράστια καθυστέρηση αντιλήφθηκαν, ότι δεν είναι δυνατόν να κατηγορείς για τα πάντα το σημερινό καθεστώς και να παραδώσεις τη χώρα σε σουνιτικά στοιχεία που στους κόλπους τους βρίθουν εξτρεμιστών με κρυφή ατζέντα, τινάζοντας στον αέρα ολόκληρη την περιοχή.

Εάν μας επιτρέπεται μια πρώτη, έστω βεβιασμένη, εκτίμηση της κατάστασης, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον θα είναι η αντίδραση του Μπασάρ Αλ Άσαντ σε όσα συμφώνησαν Μόσχα και Ουάσιγκτον. Αυτό σαφώς θα εξαρτηθεί από τα περιθώρια προβολής αντίστασης που θα θεωρήσει ότι έχει και πόσοι πιστοί μαχητές έχουν μείνει στο πλευρό του.
Επίσης θα διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη, ότι η Συρία δεν θα θυμίζει σε τίποτα αυτό που γνωρίζαμε, την επόμενη ημέρα. Έχει χυθεί πολύ αίμα για να μπορούν όλες οι πλευρές να συνυπάρξουν. Παρότι ΗΠΑ και Ρωσία διακηρύσσουν ότι επιθυμούν να μη διαλυθεί η χώρα, αυτό θα είναι πολύ δύσκολο, ενώ πιο λογική είναι μια συνομοσπονδιακή λύση (χαλαρής ομοσπονδίας, αν δανειστούμε την… αργκό του Κυπριακού), αφού αυτό θα έδινε σημαντικές εγγυήσεις ασφαλείας, ενώ θα κρατούσε υπό έλεγχο ευκολότερα τους ισλαμιστές – «τζιχαντιστές» και σίγουρα μακριά από τα Υψίπεδα του Γκολάν…

Οι επαφές των δυο πλευρών κράτησαν πολλές ώρες. Ποιο ήταν όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, το επιχείρημα της ρωσικής πλευράς το οποίο δεν κατόρθωσε να ανατρέψει η αμερικανική διπλωματία; Ότι λίγες μέρες πριν, οι ΗΠΑ επλήγησαν από την τρομοκρατία τυφλωμένων από θρησκευτικό – ισλαμικό μίσος ανθρώπων, ομοϊδεάτες των οποίων πολεμούν στη Συρία δίνοντας άλλο περιεχόμενο στη λέξη «απελευθέρωση» από το σύνηθες και παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ επιμένουν να πιστεύουν ότι μπορούν να τα ελέγξουν και να κάνουν δουλειά με αυτά τα άτομα.

Τούτων λεχθέντων, το ταξίδι του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον. Μην έχει κανείς αμφιβολία ότι στην προκειμένη περίπτωση η συμφωνία Μόσχας και Ουάσιγκτον εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα, αφού επιτρέπει στη χώρα να διαφύγει από το αδιέξοδο που δημιούργησε η πολιτική του Νταβούτογλου.
Αμφιβολία δεν θα πρέπει να υπάρχει και στο ότι θα προσαρμόσει τη στάση της ώστε να φαίνεται από την πλευρά των «νικητών», αυτών που θα κάνουν κουμάντο την επόμενη ημέρα…
Αυτό βέβαια που αποδεικνύεται, είναι ότι η Τουρκία δεν έχει θέση στο τραπέζι που συνομιλούν και αποφασίζουν οι πραγματικοί ηγέτες του κόσμου και κάθε λογής τοπικά «κοκοράκια» καλούνται να εφαρμόσουν σε τακτικό επίπεδο τις στρατηγικές αποφάσεις. Κάπου εκεί επιχειρούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, καθώς χώρες σαν την Τουρκία, παρά τη μυθολογία που συντηρεί, ουσιαστικά διαθέτει μόνο εχθρούς στην περιοχή. Μια ματιά στον χάρτη αρκεί.

πηγή