Ένα από τα πράγματα που διατρέχουν σαν κόκκινο νήμα τηνελληνική ιστορία από αρχαιοτάτωνχρόνων είναι η βάσκανη μοίρα που επεφύλαξαν σεμερικούς από τους πιο σπουδαίουςτους πολέμαρχους,πολιτικούς,φιλοσόφους καιδημιουργούς,οι ίδιοι τους οισυμπολίτες πουεξόρισαν, φυλάκισανή έσπρωξαν στοθάνατο 15 απόαυτούς. Είναι άραγεο φθόνος και τοσπέρμα της εμφύλιαςδιαμάχης γενετικάχαρακτηριστικά;
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ (~580 π.Χ. ~500 π.Χ.)Θεμελιωτής της μαθηματικής επιστήμης,φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής,δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για τηνεπιστήμη των ουρανίων σωμάτων αλλάκαι ένα συνεκτικό σύστημα ερμηνείας τουσύμπαντος. Γεννήθηκε στη Σάμο, μα απόπολύ νωρίς υποχρεώθηκε να την εγκαταλείψει, αφού οι συμπατριώτες του δεν έδειξαν το απαιτούμενο ενδιαφέρουν ούτε ιδιαίτερη διάθεση να προσαρμόσουν στις διδασκαλίες του τον τρόπο ζωής τους. Ο ίδιοςεπέλεξε να μετακομίσει στην πιο ανοιχτήστις φιλοσοφικές αναζητήσεις νότιο Ιταλία,στην πόλη του Κρότωνα, όπου πολύ σύντομα προκάλεσε την οργή του ευγενούς Κύλωνα. Οι οπαδοί του Κύλωνα επέδραμανκατά της σχολής του Πυθαγόρα, την πυρπόλησαν, συνέλαβαν ή έσφαξαν τους μαθητέςτου και τον υποχρέωσαν να αναζητήσει καταφύγιο στο Μεταπόντιο, όπου λέγεται ότιτελείωσε τη ζωή του αποσυρόμενος στο ιερό των Μουσών και παραμένοντας εκεί για40 ημέρες δίχως τροφή.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ (540 π.Χ. ~489 π.Χ.)Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Αθήνας, οδήγησε το 490 π.Χ. τους συμπολίτες του στη νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, την πρώτη νίκη των Ελλήνων επί τουαριθμητικά υπέρτερου περσικού στρατού.Τον προηγούμενο, παρ’ όλα αυτά, χρόνο οιΑθηναίοι τον είχαν κατηγορήσει ως τύραννο και εχθρό της δημοκρατίας διότι διατηρούσε προσωπική σωματοφυλακή –όπωςνωρίτερα είχε κάνει ο Πεισίστρατος– καιυπενθύμιζαν ότι είχε συνεργαστεί με τουςΠέρσες στον πόλεμο εναντίον των Σκυθών.Το 489 οργάνωσε εκστρατεία κατά της Νάξου και της Πάρου, όπου τραυματίστηκεαπό βέλος στο μηρό. Με την επιστροφή τουστην Αθήνα κατηγορήθηκε ότι εκστράτευσεγια προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων –ποσό που αδυνατούσε να πληρώσει. Κλείστηκε στη φυλακή,όπου πέθανε λίγο αργότερα από γάγγραινα.
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ (~550 π.Χ. 467 π.Χ.)Ο επονομαζόμενος και «δίκαιος». Ταμίαςτου ναού της Αθηνάς (θέση στην οποία διακρίθηκε για την ακεραιότητά του) και ηγέτης της φυλής του στη μάχη του Μαραθώνα.Το 490 π.Χ. επιφορτίστηκε από τον Μιλτιάδη με την ευθύνη της φύλαξης των λαφύρων και των αιχμαλώτων μετά από αυτή.Ως «άρχων» της Αθήνας ήρθε σε αντιπαράθεση με τον Θεμιστοκλή, που υποστήριζε τη δημιουργία ισχυρού στόλου, κόντρα που οδήγησε τελικά στον εξοστρακισμό του όταν λίγα χρόνια αργότερα επικράτησε η παράταξη του Θεμιστοκλή. Εξορίστηκε στην Αίγινα, απ’ όπου οι συμπολίτεςτου ζήτησαν να επιστρέψει όταν οι Πέρσεςξαναέγιναν απειλητικοί. Τρία χρόνια αργότερα ανέλαβε το ρόλο του καθορισμούτου χρηματικού ποσού που κάθε μέλος τηςΣυμμαχίας έπρεπε να συνεισφέρει για τηνάμυνα εναντίον των Περσών, μα κατηγορήθηκε άδικα για δωροδοκία από πολιτικούς του αντιπάλους –πιθανότατα επειδήείχε υποστηρίξει τον γιο του Μιλτιάδη, Κίμωνα, πολιτικό αντίπαλο του Θεμιστοκλή.Πέθανε σε άγνωστο τόπο και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ (527 π.Χ. 461 π.Χ.)Ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης στηνκλασική Αθήνα, πολέμησε στον Μαραθώνα και στη ναυμαχία του Αρτεμισίου καιυπήρξε βασικός συντελεστής της αποφασιστικής νίκης των Ελλήνων εναντίον τωνΠερσών στη Σαλαμίνα το 480 π.Χ., η οποίασηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο. Μετρ τηςπαραπλάνησης, παρέκαμψε με δόλο τις ενστάσεις της Σπάρτης δίνοντας στους Αθηναίους το χρόνο που χρειάζονταν για να οικοδομήσουν τα Μακρά Τείχη γύρω από τηνπόλη τους. Η πολιτική του οδήγησε ίδρυση της Συμμαχίας της Δήλου τέληξε στην απόλυτη κυριαρχία της στο Αιγαίο), μα το 471 π.Χ. ο Θεμιστοκλήςεξοστρακίστηκε από την πόλη με γορία του εχθρού της δημοκρατίας.Μετά από μια μακρά περιπλάνηση Άργος, στην Κέρκυρα, στο βασίλειο Μολοσσών και στη Μακεδονία, στην Αυλή του βασιλιά της Περσίας ξέρξη, ο οποίος
τον καλοδέχτηκε ζοντας: «Μακάρι οι Έλληνες να διώχνουν ντοτε έτσι τους καλύτερους ανθρώπους Όταν η Αίγυπτος επαναστάτησε Περσών, ο Αρταξέρξης
ζήτησε από μιστοκλή τη συνδρομή του στην καταστολήτης επανάστασης, αλλά εκείνος αρνήθηκενα στραφεί ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα και από την άλλη δεν ήθελε να δείξειαχαριστία στο βασιλιά της Περσίας. Έτσι,αυτοκτόνησε (πίνοντας είτε αίμα ταύρου ήάλλο δηλητήριο).
ΑΙΣΧΥΛΟΣ (525 π.Χ. 456 π.Χ.)Ο πρεσβύτερος από τους τρεις μεγάλουςτραγικούς της αρχαίας Ελλάδας. Υπήρξεγόνος οικογενείας ευγενών και πολέμησεστον Μαραθώνα κατά των Περσών, μαζί μετα δύο αδέλφια του, τον Αμυνία και τον θρυλικό Κυναίγειρο, ο οποίος προσπάθησε νακρατήσει με τα χέρια και μετά με τα δόντιαένα πλοίο των Περσών πριν εκείνο βγει σταανοιχτά. Μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στηνΑθήνα και τη Σικελία, ενώ την περίοδο τηςακμής του βρέθηκε στην αυλή του Ιέρωνα,ενός ισχυρού άρχοντα που καλούσε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής του στις Συρακούσες. Εξαιτίας των απόψεών του έγινε δυσάρεστος στους συμπολίτες του –όπως αποκαλύπτει ένα χωρίο από τους Βατράχουςτου Αριστοφάνη– και γι’ αυτόν το λόγο ταξίδεψε μέχρι τη Γέλα, όπου σκοτώθηκε το456 όταν δέχτηκε στο κεφάλι του μια χελώνα που είχε ρίξει από ψηλά ένας αετός.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ (495 π.Χ. 429 π.Χ.)Ο εμβληματικός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της αρχαίας Αθήνας κατά τη λαμπρότερη περίοδό της, στο διάστημα μεταξύ των Περσικών πολέμων και του Πελοποννησιακού πολέμου (η περίοδος ονομάστηκε «Χρυσός Αιώνας του Περικλή».) Τηνεποχή στην οποία ήταν κύριος της πολιτικής ζωής της αρχαίας Αθήνας, η πόλη έφτασε στη μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της,ανοικοδομήθηκε ο Παρθενώνας, άνθισανοι Τέχνες και οι επιστήμες.
Το 430 π.Χ. ο σπαρτιατικός στρατός λεηλάτησε την Αττική για δεύτερη φορά αλλάο Περικλής αρνήθηκε να αντιπαραταχθείστους Σπαρτιάτες, προτιμώντας για αντίποινα να λεηλατήσει τα παράλια της Πελοποννήσου. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάςστην Αθήνα ξέσπασε λοιμός που προκάλεσετο θάνατο μεγάλου μέρους του πληθυσμούκαι ο δήμος ξεσηκώθηκε εναντίον του Περικλή. Εκείνος υποχρεώθηκε να υπερασπίσειτον εαυτό του με τον «Επιτάφιο», τον συναισθηματικό τελευταίο του λόγο, ο οποίος αναδεικνύει τις αρετές του αλλά και τηναπογοήτευσή του για την αχαριστία των συμπολιτών του. Οι εσωτερικοί εχθροί του πουδεν σταμάτησαν στιγμή να τον υποσκάπτουνκατάφεραν τελικά να του στερήσουν προσωρινά το αξίωμα του Στρατηγού και να τοντιμωρήσουν με βαρύ χρηματικό πρόστιμο.Έναν χρόνο αργότερα, παρ’ όλα αυτά, ο Περικλής επανέκτησε την εμπιστοσύνη του λαού, επανεξελέγη Στρατηγός και ηγήθηκε τηςΑθήνας σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Την ίδια χρονιά είδε τους δύο γιουςτου, τον Πάραλο και τον Ξάνθιππο, να πεθαίνουν από τον νέο φοβερό λοιμό που χτύπησε την πόλη και που τον Αύγουστο της ίδιαςχρονιάς οδήγησε και εκείνον στο θάνατο.
Λέγεται πως λίγο πριν το θάνατό τουοι φίλοι του είχαν μαζευτεί γύρω από τοκρεβάτι του, μιλώντας για τα κατορθώματά του κατά τη διάρκεια της ειρήνης, αλλάκαι για τα 9 πολεμικά του τρόπαια. Ο Περικλής τους διέκοψε, λέγοντας πως είχαν ξεχάσει να αναφέρουν το σημαντικότερο κατόρθωμά του, που κατά τον ίδιο ήταν το γεγονός πως ποτέ κανένας εν ζωή Αθηναίοςδεν έκλαψε για εκείνον.
ΦΕΙΔΙΑΣ (~500 π.Χ. 429 π.Χ.)Δημιουργός του ορειχάλκινου συμπλέγματος των Δελφών και της χάλκινης Αθηνάς Προμάχου της Ακρόπολης (που ήτανφτιαγμένη από τα λάφυρα της νίκης επίτων Περσών, είχε ύψος 89 μέτρα και,όπως αναφέρει ο περιηγητής του 2ου αιώνα μ.Χ. Παυσανίας, η αιχμή του δόρατος και η κορυφή του λοφίου από το κράνος της ήταν ορατά από το Σούνιο). Ανέλαβε κατ’ εντολή του φίλου του, Περικλή, τηγενική επιστασία της ανοικοδόμησης τωνναών της Ακρόπολης και πρωτίστως τουΠαρθενώνα.
Σε αυτόν αποδίδεται η σύλληψη και οργάνωση των θεμάτων των μαρμάρινων μετοπών, της ζωφόρου και των αετωμάτων αλλά και η δημιουργία το περίφημου χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου, μια δημιουργία που συνδύαζε τα πολύτιμα υλικά με τα μυθολογικά θέματα και συμπύκνωνε το ιστορικό παρελθόν και τη δύναμη της Αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ουπ.Χ. αιώνα. Η τεράστια ποσότητα χρυσούπου φερόταν να είναι ενσωματωμένη στοάγαλμα (44 τάλαντα, δηλαδή 1.140 κιλά)έδωσε αφορμή στους εχθρούς του Φειδίανα τον κατηγορήσουν για κατάχρηση, μαεκείνος απάντησε αποσυναρμολογώνταςτο άγαλμα.
Το βάρος του χρυσού βρέθηκε ακέραιοαλλά οι εχθροί του δεν το έβαλαν κάτω καιεπανήλθαν κατηγορώντας τον για αλαζονεία επειδή στην εξωτερική όψη της ασπίδας της Αθηνάς παρέστησε σε δύο Αθηναίους πολεμιστές το πορτρέτο του Περικλήκαι το δικό του. Ο Φειδίας συνελήφθη, καταδικάστηκε και τελικά πέθανε στη φυλακή.
ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ (~500 π.Χ. 428 π.Χ.)Σπουδαίος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφοςκαι αστρονόμος, που είχε διατυπώσει τηνάποψη πως «...τίποτα δεν δημιουργείται ούτε χάνεται, αλλά συντίθεται και διαχωρίζεται από προϋπάρχοντα όντα», πως ο Ήλιοςείναι διάπυρος λίθος με μέγεθος «μεγαλύτερο από την Πελοπόννησο» και πως «η Σελήνη είναι ετερόφωτο ουράνιο σώμα πουκατοικείται». Γεννήθηκε στις Κλαζομενέςτης Ιωνίας και έζησε στην Αθήνα από τα 20μέχρι τα 50 χρόνια του. Κατηγορήθηκε γιαασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψειτην πόλη μέχρι το θάνατό του.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ (485 π.Χ. ~420 π.Χ.)Ο «Πατέρας της Ιστορίας» γεννήθηκε στηνΑλικαρνασσό και, όταν ήταν νέος, συμμετείχε στην αποτυχημένη συνωμοσία γιατην ανατροπή του τυράννου, με αποτέλεσμανα εξοριστεί το 468 στη Σάμο. Μολονότι τελικά ο τύραννος ανατράπηκε και ο Ηρόδοτος επέστρεψε στη γενέτειρά του, σύντομαυποχρεώθηκε πάλι να την εγκαταλείψει καιάρχισε ως περιηγητής και εξερευνητής ναεπισκέπτεται διάφορα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, από τη χώρα των Κόλχων μέχρι τη Σκυθία, τον Πόντο, τη Συρία, την Κυρηναϊκή και βεβαίως όλη την Ελλάδα.
Ο Ηρόδοτος έμεινε αρκετά χρόνια στηνΑθήνα, ενώ μαζί με τον Πρωταγόρα ίδρυσαν γύρω στο 443 την αποικία των Θουρίων στην Κάτω Ιταλία, όπου και πέθανε.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (480 π.Χ. 406 π.Χ.)Ο νεότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς της Αρχαίας Ελλάδας. Καταγόταν απότη Φλύα (σημερινό Χαλάνδρι) και ο θρύλος τον θέλει να γεννιέται στη Σαλαμίνατην ημέρα της ναυμαχίας. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα μαπέθανε μακριά από αυτή, στη βασιλική αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας Αρχέλαου,στην Πέλλα, δίχως να επιστρέψει ποτέ στηγενέτειρά του αλλά και δίχως να παρουσιάσει ποτέ σε εκείνη το τελευταίο έργο του,τις «Βάκχες».
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ (450 π.Χ. 404 π.Χ.)Στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της αρχαίας Αθήνας. Μαθητής του Σωκράτη, ειδήμων των πολιτικών ελιγμών, φλογερόςρήτορας και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου άλλαξε τις πολιτικές του συμμαχίες αρκετές φορές. Στις αρχές της δεκαετίαςτου 410 π.Χ. υιοθέτησε μια επιθετική πολιτική ως εξέχων υποστηρικτής της εκστρατείας στη Σικελία, αλλά κατέφυγε στη Σπάρτη όταν οι πολιτικοί του εχθροί υπέβαλανεναντίον του μήνυση για ιεροσυλία. ΣτηΣπάρτη υπηρέτησε ως στρατηγικός σύμβουλος επιβλέποντας εκστρατείες κατά τηςΑθήνας –κατόπιν δικής του εισήγησης οι Σπαρτιάτες δημιούργησαν το φρούριο στηΦυλή, αποκόπτοντας τους Αθηναίους απόκάθε επικοινωνία.
Όταν και εκεί δημιούργησε αντιπάθειες,αναζήτησε καταφύγιο στην Περσία, όπουέγινε σύμβουλος του σατράπη Τισσαφέρνη μέχρι να του ζητήσουν οι Αθηναίοι ναεπιστρέψει. Υπηρέτησε για δεύτερη φοράως Αθηναίος Στρατηγός για αρκετά χρόνια,αλλά οι εχθροί του τον εξόρισαν ξανά. Το406 π.Χ. ο Αλκιβιάδης έφυγε από την Αθήνα με 1.500 οπλίτες και 100 πλοία σε μιαπροσπάθεια να καταλάβει την Άνδρο και τηΣάμο. Ο αρχηγός του σπαρτιατικού στόλουΛύσανδρος συνέτριψε τον αθηναϊκό και ηευθύνη της ήττας έπεσε στον Αλκιβιάδη,τον οποίον έπαυσαν. Ο Αλκιβιάδης δεν επέστρεψε ποτέ στην Αθήνα και σάλπαρε για τακάστρα της Θρακικής χερσονήσου. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το 404 π.Χ., καθώςήταν έτοιμος να ξεκινήσει για τα περσικάανάκτορα, το σπίτι στο οποίο ζούσε μαζί μετην ερωμένη του Τιμάνδρα περικυκλώθηκεκαι πυρπολήθηκε. O Αλκιβιάδης επιτέθηκε στους εχθρούς του και κατάφερε να σκοτώσει έναν από αυτούς πριν πέσει νεκρός.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ (470 π.Χ. 399 π.Χ.)Ο μεγαλύτερος ίσως φιλόσοφος της αρχαίας Αθήνας, μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιουπνεύματος και πολιτισμού, ένας από τουςιδρυτές της δυτικής φιλοσοφίας συνολικά,δάσκαλος του Πλάτωνα, του Αντισθένη καιτου Αρίστιππου από την Κυρήνη.
Απέφευγε την εμπλοκή στην πολιτική,αλλά έλαβε μέρος σε τρεις εκστρατείες στηδιάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου,ενώ το 432 π.Χ. κατά την εκστρατεία τηςΠοτίδαιας έσωσε τη ζωή του Αλκιβιάδη.
Το 406 π.Χ. αρνήθηκε να υποκύψειστην απαίτηση να φέρει σε ψηφοφορίαστην Εκκλησία του Δήμου μια παράνομηπρόταση (να δικαστούν ομαδικά και όχι οκαθένας ξεχωριστά, όπως όριζε ο νόμος, οιστρατηγοί που είχαν κατηγορηθεί ότι δενπερισυνέλεξαν τους ναυαγούς κατά τη ναυμαχία στις Αργινούσες), ενώ δύο χρόνιααργότερα εναντιώθηκε στους Τριάκοντατυράννους, αρνούμενος να συλλάβει ένανδημοκρατικό πολίτη, τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο. Το 399 π.Χ. διατυπώθηκε εναντίοντου κατηγορία για ασέβεια προς τους θεούςκαι για διαφθορά των νέων και καταδικάστηκε, με βάση την κατηγορία, σε θάνατο.
Μετά την καταδίκη του παρέμεινε στηφυλακή για 30 μέρες, αρνούμενος να αποδράσει, μολονότι οι μαθητές του ήταν έτοιμοι να τον βοηθήσουν να κάνει. Υποτασσόμενος στο Νόμο, ήπιε πειθήνια το κώνειο.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ (460 π.Χ. ~397 π.Χ.)Ο άνθρωπος που εισήγαγε τον πολιτικό ρεαλισμό, την αντικειμενικότητα στην καταγραφή και τη στρατηγική ως τρόπο ερμηνείας της Ιστορίας, ήταν περίπου 30 ετώνστην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου,ενώ αρρώστησε και ο ίδιος κατά τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα, εξοντώνονταςτο ένα τέταρτο του πληθυσμού της, μεταξύαυτών και τον Περικλή. Το 424 π.Χ. εκλέχθηκε στρατηγός και ανέλαβε τη διοίκηση7 πλοίων που αγκυροβολούσαν στη Θάσο, μα έναν χρόνο αργότερα δεν κατάφερε να προστατεύσει την Αμφίπολη από τησπαρτιατική εισβολή. Χρέωθηκε την απώλεια της πόλης και καταδικάστηκε από τουςσυμπολίτες του Αθηναίους σε εικοσαετήεξορία. Ως εξόριστος ταξίδεψε ελεύθερασε όλη την Ελλάδα και τη Σικελία, παρακολουθώντας και καταγράφοντας τον πόλεμοαπό την οπτική γωνία και των δύο στρατοπέδων. Σύμφωνα με τον Παυσανία, κάποιοςμε το όνομα Οινόβιος κατάφερε να περάσειέναν νόμο που επέτρεπε στον Θουκυδίδηνα γυρίσει στην Αθήνα, πιθανώς λίγο μετά την παράδοση της πόλης και το τέλοςτου πολέμου το 404 π.Χ. Στο δρόμο, όμως,της επιστροφής του στην πόλη, συνεχίζειο Παυσανίας, ο Θουκυδίδης δολοφονήθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.
ΠΛΑΤΩΝ (427 π.Χ. 374 π.Χ.)Ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της αρχαίας Αθήνας, δημιουργός τηςφανταστικής πρότυπης «Πολιτείας», μαθητής του Σωκράτη και συγγραφέας των περίφημων διαλόγων του. Γόνος εύπορηςκαι αριστοκρατικής αθηναϊκής οικογένειας, γνώρισε τον Σωκράτη σε ηλικία 20 ετώνκαι έμεινε κοντά του μέχρι το θάνατό του.Μετά την εκτέλεση του Σωκράτη παρέμεινε στην Αθήνα για περίπου τρία χρόνια καικατόπιν κατέφυγε στα Μέγαρα κοντά στονπαλιό συμμαθητή του Ευκλείδη, πριν επιστρέψει στην Αθήνα και ασχοληθεί με τησυγγραφή φιλοσοφικών έργων.
Το 387, σε ένα ταξίδι του στον Τάραντατης Κάτω Ιταλίας γνώρισε τους Πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίωνεπηρεάστηκε αποφασιστικά, ενώ κάποιαστιγμή –μολονότι φιλοξενούμενος στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονύσιου– βρέθηκε κατηγορούμενος για συνωμοσία και οδηγήθηκε προς πώληση σε σκλαβοπάζαρο, όπου ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερις εξαγόρασε την ελευθερία του.
Ταξίδεψε στις Συρακούσες άλλες δύοφορές και υπήρξε εναλλάξ φιλοξενούμενοςκαι φυλακισμένος του βασιλιά. Το 361 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα, όπου πέθανε.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (436 π.Χ. 338 π.Χ.)Φημισμένος δάσκαλος της ρητορικής καιφλογερός αντίπαλος του (μαθητή του!) Δημοσθένη, με τον οποίον είχε διαφορετικέςαπόψεις για μια σειρά από τρέχοντα πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα. Το βασικότερο ήταν η στάση που η Αθήνα όφειλε νακρατήσει απέναντι στην ανερχόμενη δύναμη των Μακεδόνων του βασιλιά Φιλίππου.Υπέρμαχος του ρεαλισμού στην πολιτική,θεωρούσε ουτοπία την προσπάθεια ανασύστασης του μεγαλείου μιας πόλης πουείχε ολοκληρώσει τον ιστορικό κύκλο της.
Οι τέσσερις φιλιππικοί και οι τρεις ολυνθιακοί λόγοι του, οι οποίοι του χάρισαν τηναθανασία, έπεισαν τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου.
Ο ίδιος πολέμησε στη μάχη της Χαιρώνειας και παρά την ήττα συνέχισε να αντιστρατεύεται τους Μακεδόνες ακόμα και μετά το θάνατο του Φιλίππου και την άνοδοτου Αλεξάνδρου στο θρόνο.
Το 324 π.Χ. φεύγει εξόριστος από τηνΑθήνα επειδή αποδείχθηκε ότι είχε δωροδοκηθεί, βοηθώντας τον μεγαλύτερο καταχραστή της εποχής, τον Άρπαλο, να δραπετεύσει. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Αθηναίοι, εκ του ασφαλούς, μεψήφισμά τους τον ανακάλεσαν από την εξορία, όμως σύντομα αναγκάστηκε ξανά ναφύγει ύστερα από την εμπλοκή του σε μιααποτυχημένη επανάσταση κατά των Μακεδόνων. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τονκυνήγησαν και τον βρήκαν στο ναό του Ποσειδώνα στον Πόρο. Προτίμησε να πιει δηλητήριο παρά να πέσει στα χέρια των διωκτών του.
ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΤΣΙΡΤΣΩΝΗ
πηγή
Δημοσίευση σχολίου