ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
“Το γράμμα απ’ το Κρεμλίνο” του 1970 ήταν μια ψυχροπολεμική ταινία με τον Όρσον Γουέλς. “Το γράμμα απ΄το Κρεμλίνο” του 2024 έχει την υπογραφή του Βλαντιμίρ Πούτιν. Υποδηλώνει μια σαφή σκλήρυνση της ρωσικής στάσης, στέλνοντας ένα τριπλό μήνυμα στη Δύση:
Το πρώτο μήνυμα είναι το “αδιαίρετο της ασφάλειας” του Πολυπολικού Συνασπισμού Κρατών. Η Ρωσία δεσμεύεται να προσφέρει σύγχρονα όπλα, των πυρηνικών μη εξαιρουμένων, σε κάθε κράτος-μέλος του αναδυόμενου συνασπισμού που θα απειληθεί από το ΝΑΤΟ. Το δεύτερο είναι η αποδόμηση των “δυτικών κανόνων διεθνούς τάξης”. Το τρίτο ότι ο πολέμος δι’ αντιπροσώπων μετατρέπεται σε μια ανταποδοτική διαδικασία και καταργείται η αποκλειστικότητα της Δύσης στη πρόκληση “ελεγχόμενων κλιμακώσεων”.
Στην πραγματικότητα, μιλάει για κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου με δυτική υπαιτιότητα. Δεν θα είναι μια σύγκρουση μεταξύ κρατών, όπως στο βεστφαλιανό σύστημα, αλλά μια εμφύλια σύγκρουση σε παγκόσμια κλίμακα μεταξύ της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας και των αντιπάλων της. Η στρατηγική του Κρεμλίνου στην Ουκρανία είναι βγαλμένη από τις σελίδες του Θουκυδίδη: Απόρριψη του ολοκληρωτικού πολέμου εξόντωσης υπέρ ενός περιορισμένου πολέμου φθοράς, σύναψη ανταποδοτικών συμμαχιών και ρητορικές αντιπαραθέσεις για τις ηθικές απαιτήσεις ενός δίκαιου πολέμου.
Το πρώτο μήνυμα είναι το “αδιαίρετο της ασφάλειας” του Πολυπολικού Συνασπισμού Κρατών. Η Ρωσία δεσμεύεται να προσφέρει σύγχρονα όπλα, των πυρηνικών μη εξαιρουμένων, σε κάθε κράτος-μέλος του αναδυόμενου συνασπισμού που θα απειληθεί από το ΝΑΤΟ. Το δεύτερο είναι η αποδόμηση των “δυτικών κανόνων διεθνούς τάξης”. Το τρίτο ότι ο πολέμος δι’ αντιπροσώπων μετατρέπεται σε μια ανταποδοτική διαδικασία και καταργείται η αποκλειστικότητα της Δύσης στη πρόκληση “ελεγχόμενων κλιμακώσεων”.
Στην πραγματικότητα, μιλάει για κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου με δυτική υπαιτιότητα. Δεν θα είναι μια σύγκρουση μεταξύ κρατών, όπως στο βεστφαλιανό σύστημα, αλλά μια εμφύλια σύγκρουση σε παγκόσμια κλίμακα μεταξύ της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας και των αντιπάλων της. Η στρατηγική του Κρεμλίνου στην Ουκρανία είναι βγαλμένη από τις σελίδες του Θουκυδίδη: Απόρριψη του ολοκληρωτικού πολέμου εξόντωσης υπέρ ενός περιορισμένου πολέμου φθοράς, σύναψη ανταποδοτικών συμμαχιών και ρητορικές αντιπαραθέσεις για τις ηθικές απαιτήσεις ενός δίκαιου πολέμου.
Ανταποδοτικές συμμαχίες
Σχετικά με τις ανταποδοτικές συμμαχίες, το Κρεμλίνο κατέληξε σε μια εξισορροπιστική προσέγγιση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:
Πρώτον. Στο πλαίσιο του “αδιαίρετου της ασφάλειας” του πολυπολικού κόσμου, το Κρεμλίνο ενισχύει τις σχέσεις του με τους BRICS+ και επανενεργοποιεί τις παραδοσιακές σχέσεις του με Κούβα, Βόρεια Κορέα και Βιετνάμ. Μαζί με Λευκορωσία, Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Αλγερία, Ιράν κ.ά. προωθούν σχέδια στενότερης αμυντικής συνεργασίας: «Η Ρωσία δημιουργεί έναν αντίπαλο άξονα ισχύος προς τις ΗΠΑ. Eξακολουθεί να είναι ένας παίκτης που πρέπει να προσέχει η Δύση» (Ηarvard International Review). Επίσης, «η υποστήριξη προς τη Ρωσία αυξήθηκε μετά από την εισβολή στην Ουκρανία σε χώρες που προηγουμένως ήταν ουδέτερες ή γεωπολιτικά ανένταχτες» (CNBC).
Δεύτερον. Στο σκεπτικό “ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη συνδέεται με ό,τι συμβαίνει στην Ασία” εντάσσεται το αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο Ρωσίας-Βόρειας Κορέας. Όλοι γνωρίζουν ότι η Βόρεια Κορέα προμηθεύει τη Ρωσία με βλήματα πυροβολικού και πυραύλους. Πόσοι γνωρίζουν αν το σύμφωνο δεσμεύει το βορειοκορεατικό στρατό (10 περίπου εκατ. στρατιωτικό προσωπικό) να κτυπήσει αμερικανικές βάσεις στη βορειοανατολική Ασία, εάν η Ρωσία δεχτεί γενικευμένη νατοϊκή επίθεση; Η στενότερη σύμμαχος των ΗΠΑ στη περιοχή ανησυχεί: «Η Ρωσία έχει ένα αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με τον μεγαλύτερο εχθρό της Νότιας Κορέας» (CNN).
Τρίτον. Ένταξη της ρωσικής ακεραιότητα στο “αδιαίρετο της ασφάλειας”. Το Κρεμλίνο έχει λόγους να ανησυχεί: Κατά καιρούς, αμερικανικές υπηρεσίες εμπλέκονται σε απόπειρες αμφισβήτησης της ρωσικής ακεραιότητας: «Yποκλοπές έδειξαν ότι οι ΗΠΑ βοήθησαν τους αυτονομιστές στο Βόρειο Καύκασο της Ρωσίας» (The Guardian). Μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν εκδηλωθεί στη Ρωσία με πιθανή εμπλοκή ξένων υπηρεσιών (Ροστόφ-ον-Ντον, Μπεσλάν, Νταγκεστάν κ.ά.).
Εκπεφρασμένη πολιτική της νέας επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, Κάγια Κάλλας, είναι: «Κάντε κομμάτια τη Ρωσία». Στο βιβλίο της, “Ρέκβιεμ για την Ευρώπη”, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, Κάριν Κνάισλ, γράφει: «Αμερικανοί, Βρετανοί, ακόμη και Γερμανοί επίσημοι πρότειναν να διαιρεθεί η Ρωσία όπως η Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας, ένα είδος βαλκανοποίησης της Ρωσίας»!
Τέταρτον. Παρεμβατική ρωσική διπλωματία που επεμβαίνει διορθωτικά στις αδικίες των δυτικών κανόνων διεθνούς τάξης και τις αυθαίρετες οικονομικές κυρώσεις: Με την ανοχή της Δύσης στη Γάζα οι άμαχοι δολοφονούνται ή λιμοκτονούν, ενώ «η Ρωσία κατασκευάζει σπίτια για Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην Τσετσενία» (Al Mayadeen). «Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ εκλιπαρoύσε τις ΗΠΑ να ξεπαγώσουν τα αφγανικά κεφάλαια, προειδοποιώντας ότι εκατομμύρια Αφγανοί βρίσκονταν στα πρόθυρα θανάτου» (Al Jazeera), ενώ «Ρώσοι αξιωματούχοι προσέφεραν συνεχή υποστήριξη στο Αφγανιστάν, ανεξάρτητα και μέσω του παγκόσμιου επισιτιστικού προγράμματος» (The Hill). Η παρεμβατική διπλωματία της Μόσχας κερδίζει τις εντυπώσεις: «Ο Πούτιν κερδίζει φίλους!» (Bloomberg).
Τέλος στις κόκκινες γραμμές
Μετά τη πτώση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία κρατούσε αποστάσεις από τα αντι-δυτικά καθεστώτα, αλλά έχει πλέον πειστεί ότι η παραμικρή υποχωρητικότητα εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Σύμφωνα με τον Ρώσο καθηγητή Αλεξάντερ Ντούγκιν, η εξισορροπιστική προσέγγιση αγνοεί τις “κόκκινες γραμμές” της Δύσης, αφού η Δύση δεν σέβεται τις “κόκκινες γραμμές” της Ρωσίας. Οι δυτικοί κανόνες διεθνούς τάξης χαρακτηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις τους Φρουρούς της Ιρανικής Επανάστασης, τη Χεζμπολάχ και τους Ταλιμπάν. Και οι τρεις υποστηρίζονται από το Κρεμλίνο, σε επίρρωση του “ο τρομοκράτης του ενός είναι ο μαχητής ελευθερίας του άλλου”!
«Ο ρωσικός όμιλος Βάγκνερ σχεδιάζει να στείλει σύστημα αεράμυνας στη Χεζμπολάχ» (Wall Street Journal). «H Ρωσία μπορεί πλέον να υποστηρίξει ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα» (European Leadership Network). «Ο Αμπντούλ Μάναν Ομάρι, Υπουργός των Ταλιμπάν, ανακοίνωσε ότι η χώρα του είναι έτοιμη να συζητήσει την επέκταση των σχέσεων ασφαλείας με τη Ρωσία» (Afghanistan International).
Η εξισορροπιστική προσέγγιση εξουδετερώνει ορισμένα νατοϊκά προνόμια στις στρατιωτικές επιχειρήσεις: Η Ρωσία και οι σύμμαχοι της αμφισβητούν το νατοϊκό προνόμιο της “ελεγχόμενης κλιμάκωσης” κρίσεων, δηλαδή τη χειραγώγηση της συμπεριφοράς του αντιπάλου στο πεδίο της μάχης. Το Κρεμλίνο πέτυχε την ελεγχόμενη κλιμάκωση στην Ουκρανία ως μέσο διατήρησης της επιχειρησιακής πρωτοβουλίας και διαχείρισης του επιχειρησιακού κινδύνου και κόστους. «Η Ρωσία χρησιμοποιεί την ελεγχόμενη κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία για την επίτευξη των στόχων της» (DTIC).
Οι πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων γίνονται δρόμοι διπλής κατεύθυνσης. Αφού στην Ουκρανία το NATO πολεμάει δι’ αντιπροσώπων τη Ρωσία, η Ρωσία του το ανταποδίδει σε Μέση Ανατολή, Αφρική και αλλού: «Ο Πούτιν ζήτησε τη συναίνεση της Σαουδική Αραβίας για να εξοπλίσει τους Χούτις με πυραύλους Κρουζ» (MiddleEastEye). «Aφρικανικές κυβερνήσεις καλωσορίζουν δεσμούς ασφάλειας με τη Ρωσία» (Council of Foreign Relations). «Μετά τη προμήθεια δυτικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία, η Ρωσία δικαιούται να προμηθεύσει όπλα σε άλλες περιοχές του κόσμου» (CNN).
Άλλα θέλει ο λαός άλλα κάνει η κυβέρνηση
Οι παραπάνω εξελίξεις αποδομούν τη βασισμένη σε δυτικούς κανόνες διεθνή τάξη. Πιθανόν αυτό να μην είχε συμβεί τόσο γρήγορα εάν οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν λειτουργούσαν σαν “ξυπνητήρι” για το Κρεμλίνο και τον Πολυπολικό Συνασπισμό. Αν βρισκόμαστε σήμερα στα πρόθυρα παγκοσμίου εμφύλιου πολέμου, αυτό οφείλεται όχι μόνο στον αμερικανικο-ρωσικό γεωστρατηγικό ανταγωνισμό, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, στην ανικανότητα της ευρωπαϊκής ηγεσίας.
Αδυνατεί να αντιληφθεί τις δυνάμεις της Ιστορίας του 21ου αιώνα και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των κοινωνιών που απεγνωσμένα αναζητούν λύσεις. Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, μίλησε για τη «χειρότερη Κομισιόν που έχει υπάρξει από το 1956». Σήμερα, η δημοκρατία στην Ευρώπη είναι ένα σύστημα όπου άλλα θέλουν οι λαοί και άλλα κάνουν οι κυβερνήσεις. Σ’ ένα τέτοιο κλίμα, το σημαντικότερο γεγονός στην Ευρώπη το 2024 είναι οι αμερικανικές εκλογές!
Η Ιστορία θα είναι αμείλικτη με αυτούς που σαμποτάρουν την ειρήνη στην Ουκρανία και ταυτόχρονα ανοίγουν τη πόρτα του φρενοκομείου για την ανθρωπότητα. Ενός φρενοκομείου, που το διοικούν οι ίδιοι οι τρόφιμοι του. Αν θέλετε να δείτε πώς μοιάζει η διαταραγμένη πολεμοκάπηλη παραφροσύνη, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε την Πρόεδρο της Κομισιόν φον ντερ Λέϊεν. Μέσα στην απελπισία της για τη κακή πορεία του Ουκρανικού, προωθεί όλο και πιο ριψοκίνδυνα σενάρια πολέμου, αδιαφορώντας για το ότι συντηρεί το μακελειό στην Ουκρανία και καταστρέφει τις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο ότι οι ΗΠΑ έχουν έναν πρόεδρο “ζόμπι” και μη εκλεγμένοι μανδαρίνοι κυβερνούν παρασκηνιακά τη χώρα. Υπάρχει κάτι πολύ σκοτεινό στην κουλτούρα αυτών των ανθρώπων που επιλέγουν την κλιμάκωση της αιματοχυσίας στην Ουκρανία και απορρίπτουν ασυζητητί τις διαπραγματεύσεις ειρήνης. Αντιλαμβάνονται την έξοδο από τη κρίση όταν ο Πούτιν θα είναι κρεμασμένος ανάποδα σε μια πλατεία! Στην παραπάνω κατατονική “ηγεσία” της Ευρώπης και στα αμερικανικά “ζόμπι” απευθύνεται το μήνυμα του Ρώσου προέδρου. Ο Θεός βοηθός!
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου