Οι διγλωσσίες της τουρκικής επαναπροσέγγισης με την Ελλάδα.

Γιώργος Σκαφιδάς
Μηνύματα διαιώνισης του ανταγωνισμού αλλά και επαναπροσέγγισης, συμπόρευσης αλλά και διατήρησης των αποστάσεων, στέλνει η τουρκική πλευρά το τελευταίο διάστημα, ανοίγοντας έτσι μια ευρεία βεντάλια στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών.

Η τουρκική ηγεσία εμφανίζεται, ως φαίνεται, διατεθειμένη να θολώσει τα νερά στον βωμό μιας α λα τούρκα προσέγγισης που παρουσιάζεται μεν ως «καζάν-καζάν» αλλά την ίδια ώρα αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: και εκείνο των ανοιγμάτων προς την Ελλάδα αλλά και εκείνο της διατήρησης όλων των σκληρά αναθεωρητικών τουρκικών θέσεων, με την υπόμνηση βέβαια ότι είναι πάντοτε οι δεύτερες που (περι)ορίζουν τα πρώτα και όχι το αντίστροφο.

Η «Εβδομάδα Τουρκικής Κουζίνας», ένας θεσμός που γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια έπειτα από πρωτοβουλία της Εμινέ Ερντογάν ως μέσο διεθνούς προβολής της τουρκικής ήπιας (γαστρονομικής) ισχύος, γιορτάστηκε στις τουρκικές πρεσβείες ανά τον κόσμο την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου με ένα μενού από συνταγές προερχόμενες από τις τουρκικές ακτές του Αιγαίου.

Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα TurkishCuisineWeek, τα πιάτα που σερβιρίστηκαν φέτος στις τουρκικές πρεσβείες προήλθαν από την «τουρκική περιοχή του Αιγαίου» («the Aegean region of Türkiye») η οποία αναφέρεται και ως «τουρκικές ακτές του Αιγαίου» («Türkiye’s Aegean coast»). Μέχρι εδώ, όλα καλά. Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε ωστόσο για το ίδιο θέμα στις σχετικές προωθητικές αναρτήσεις του επίσης επίσημου ιστότοπου GoTürkiye, οι φετινές συνταγές προήλθαν από τις περιοχές του «Turkaegean»…

Η τουρκική πλευρά «δεν καταλαβαίνει» γιατί οι Έλληνες αντιδρούν. Και αν εκείνοι αντιδράσουν στο «Turkaegean», τότε εκείνη μπορεί να τους δείξει τα «Türkiye’s Aegean coast» και «Türkiye’s Aegean region»… ζητώντας και τα ρέστα. Επί της ουσίας ωστόσο, το «Turkaegean» έχει έρθει για να μείνει, δίπλα στο αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» το οποίο μπορεί να ξεκίνησε ως «ατομική» αναθεωρητική πρωτοβουλία (βλ. την προ δεκαετίας αρθρογραφία του απόστρατου ναυάρχου Τζεμ Γκιουρντενίζ στην εφημερίδα Aydınlık) αλλά πλέον έχει φτάσει στο σημείο να διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία.

Η τουρκική διγλωσσία θα μπορούσε να ιδωθεί και ως μέσο κάμψης των όποιωνελληνικών αντιδράσεων. «Εάν σας λέμε κάτι θετικό ανάμεσα σε όλα τα άλλα τα ακανθώδη, τότε μήπως να αρχίσετε να αφήνετε ασχολίαστα κάποια από αυτά τα ακανθώδη;» Περίπου αυτή θα μπορούσε να είναι η -προφανώς υπόρρητη- προσέγγιση από την πλευρά της γείτονος, ενώ η Τουρκία θα μπορούσε, βέβαια, στο πλαίσιο αυτής της επαναπροσέγγισης να ζητήσει και ανταλλάγματα από την Ελλάδα (βλ. «την ίδια εποικοδομητική προσέγγιση») αναφορικά με ζητήματα που η ίδια εγείρει στρεβλά και μονομερώς όπως είναι για παράδειγμα το μειονοτικό.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, διαβάσαμε τις τελευταίες ημέρες για την αντιπρόσωπο της Τουρκίας που, κατά τη διάρκεια διακυβερνητικής συνεδρίασης της UNESCO στο Παρίσι στα τέλη Μαΐου, ζήτησε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα αδειάζοντας και διαψεύδοντας τη βρετανική γραμμή περί ύπαρξης οθωμανικού εγγράφου που νομιμοποιεί την αφαίρεση των Μαρμάρων από τον Ελγιν. «Δεν είναι σε γνώση μας η ύπαρξη εγγράφου που να νομιμοποιεί αυτήν την αγορά», δήλωσε χαρακτηριστικά η Τουρκάλα Ζεϊνέπ Μποζ κατά την ομιλία της.

Τις τελευταίες ημέρες είδαμε, όμως, και άλλους Τούρκους αξιωματούχους να υιοθετούν φαινομενικώς θετικούς τόνους έναντι της Ελλάδας και (ορισμένων εκ) των ελληνικών θέσεων. Ο Τούρκος υπουργός Παιδείας Γιουσούφ Τεκίν είπε, για παράδειγμα, ότι θα ήθελε να δει ανοιχτή τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης χωρίς όμως να εξηγήσει πώς θα γίνει κάτι τέτοιο και εάν θα μπορούσε όντως να υπάρξει μια συμφωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο Τούρκος υπουργός Αμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ μίλησε, από τη δική του πλευρά, για «μια θετική περίοδο στην ανάπτυξη των σχέσεων με την Ελλάδα».

Μόλις λίγα 24ωρα νωρίτερα ωστόσο… ο ίδιος ο Γκιουλέρ υπερασπιζόταν ως «ανυποχώρητο» το αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας Αλπαρσλάν Μπαϊρακτάρ υπενθύμιζε τις τουρκικές διεκδικήσεις σε Κύπρο-Ανατολική Μεσόγειο-Λιβύη, και ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν γιόρταζε ως πράξη «λύτρωσης» την τεμενοποίηση της Αγίας Σοφίας κατά την επέτειο της συμπλήρωσης 571 ετων από την Αλωση της Πόλης…

Όσο για τα κρατικά τουρκικά ΜΜΕ (Anadolu, TRT World), εκείνα δεν παρέλειψαν να κάνουν προπαγάνδα υπέρ του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ) ενόψει των ευρωεκλογών, παρουσιάζοντάς το ως ένα «κόμμα Τούρκων της Δυτικής Θράκης» το οποίο δίνει τον δικό του αγώνα, εν μέσω «δημοκρατικών ελλειμμάτων», ενάντια στην «πολιτική διακρίσεων» του ελληνικού κράτους και την «άνοδο της εθνικιστικής άκρας δεξιάς»…

Καλά όλα τα θετικά της ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης (που όντως υπάρχουν). Η πικρή αλήθεια είναι, όμως, ότι ουσιαστική προσέγγιση δεν μπορεί να υπάρξει… όταν υπάρχουν παράλληλα γκρίζες ζώνες, «γαλάζιες πατρίδες», τουρκολιβυκά μνημόνια, μειονοτικές μεθοδεύσεις, «τδβκ», λίστες τύπου EGAYDAAK και casus belli…

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.