“Τώρα που η θεομηνία ήρθε σαν το κερασάκι στην τούρτα, ξεχάστε τα εξοπλιστικά προγράμματα”… Αυτή είναι συμπυκνωμένη σε μια φράση η διάθεση που επικρατεί σε μεγάλο μέρος των πολιτών με ιδιαίτερη ευαισθησία και προσοχή στα θέματα της άμυνας. Παρόλο που το DP επικεντρώνει κατά προτεραιότητα την ειδησεογραφία του σε αυτό τον χώρο, δεν μπορεί παρά να επιχειρήσει να επιχειρηματολογήσει, εξηγώντας για ποιον λόγο αυτή η στάση δεν είναι μόνο λανθασμένη, αλλά και εθνικά αυτοκαταστροφική…
Δεν είναι η ανθρωπιστική οπτική που εστιάζει στο δράμα των Ελλήνων πολιτών που επλήγησαν σκληρά από το μένος των καιρικών φαινομένων. Δεν είναι οι αποζημιώσεις που θα κληθεί να καταβάλει το Δημόσιο. Δεν είναι διότι πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν μπορεί παρά αυτή η έκτακτη περίπτωση θα πρέπει να προτεραιοποιηθεί από την κυβέρνηση. Δεν είναι διότι οι δαπάνες θα στραγγίσουν τον προϋπολογισμό και δεν θα περισσέψουν για νέα εξοπλιστικά. Το πραγματικό ζήτημα είναι άλλο και καλείται να το συνειδητοποιήσει μέχρι και ο τελευταίος πολίτης. Το συνολικό πρόβλημα αφορά τον ευρύτερο τομέα της εθνικής ασφάλειας.
Αυτός είναι ο υγιής τρόπος ώστε η κοινωνία να πιέσει την πολιτική εξουσία μπας και αλλάξει κάτι στη χώρα και αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οδό της λογικής. Το βασικότερο πρόβλημα είναι να κατανοήσουμε όλοι, ότι ακόμα κι αν η Ελλάδα διέθετε ό,τι πιο σύγχρονο στο οπλοστάσιο, η εικόνα που διαρκώς εκπέμπει στο εσωτερικό και το εξωτερικό, είναι αυτή μιας ανοχύρωτης πολιτείας.
Το πρόβλημα αυτό ξεπερνά ακόμα και τη συζήτηση περί “αποτροπής” (deterrence), σύμφωνα με την οποία όσο ισχυρός και να είσαι, πρέπει να καταφέρεις να πείσεις τον αντίπαλο ότι εννοείς ότι θα τον τιμωρήσεις με κάποιον τρόπο, είτε αποκρούοντας την επίθεση είτε αντεπιτιθέμενος με σκοπό την τιμωρία του, για να… κάτσει στ’ αυγά του. Ας υποθέσουμε ότι όμως ότι ήμαστε πειστική για τη βούλησή μας. Η εικόνα που εκπέμπει το ελληνικό κράτος, προ(σ)καλεί τον αντίπαλο να στοχεύσει επιπρόσθετα στο επίπεδο της κοινωνίας εάν αποφασίσει να κινηθεί στρατιωτικά για να πετύχει τους στόχους του.Διότι και βούληση να υπάρχει, δεν πείθει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Άρα, η κοινωνία και η πολιτική εξουσία θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι η όλη υπόθεση ανάγεται και στο επίπεδο της εθνικής ασφάλειας. Ας το δούμε λοιπόν αναλυτικότερο από αυτή τη σκοπιά. Πολλές συζητήσεις άνοιξαν με το θέμα της συνδρομής των Ενόπλων Δυνάμεων. Στη δύσκολη στιγμή, είναι λογικό ο κόσμος να λέει “πού είναι ο Στρατός;“… Η άλλη πλευρά, συμπεριλαμβανομένων και ημών, προειδοποιεί ότι αν και οι Ένοπλες Δυνάμεις προφανώς θα πρέπει να συνδράμουν την κοινωνία, υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο “αλλά”…
Εάν η θεομηνία ανέδειξε τις τρομακτικές ελλείψεις και την αρρωστημένη νοοτροπία να μην συντηρούμε και να αναβαθμίζουμε έγκαιρα τα συστήματα που αγοράζουμε, υπάρχει λόγος να πιστέψει ο οποιοσδήποτε αντίπαλος, ότι η εικόνα σε περίπτωση σύρραξης θα είναι πολύ καλύτερη από τη σημερινή; Αντιθέτως, λογικά συνάγεται ότι χειρότερη θα είναι, διότι στον πόλεμο δεν θα έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τις στρατιωτικές ανάγκες, αλλά πιθανότατα και σαμποτάζ από ομάδες ειδικών επιχειρήσεων και των διαφόρων τουρκικών μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε για ποιον λόγο στις Ένοπλες Δυνάμεις θα πρέπει να ποντάρουμε μόνο επικουρικά…
Αυτός είναι ο λόγος που σε κρίσιμες υπηρεσίες και πόστα, δεν υπάρχει θέση για… μαμούχαλους πολιτικάντηδες που αποδεικνύονται ελλιποβαρείς σε κάθε “ευκαιρία” και πολιτικά, αλλά και ως προσωπικότητες. Χρειάζονται πρόσωπα με ικανότητες, συναίσθηση της αποστολής και επαρκή δόση καλώς νοούμενης τρέλας για να φέρουν αποτέλεσμα. Τέτοιες επιλογές δεν μπορούν να γίνονται με γνώμονα το ποιος είναι αρεστός και ποιος όχι στο πλαίσιο του εσωκομματικού παιχνιδιού της κυβερνητικής παράταξης. Διότι πολλά ακούγονται…
Εν κατακλείδι: Χρήματα για τις αποζημιώσεις θα βρεθούν, είτε από ευρωπαϊκούς είτε από εθνικούς πόρους. Η οικονομία της χώρας αναπόφευκτα θα πληγεί. Όταν όμως έχει καταστραφεί περισσότερο από το 20% της ήδη μειωμένης γεωργικής παραγωγής, αλλά και όταν οι εικόνες είναι βέβαιο ότι επιφέρουν συντριπτικό πλήγμα στη φιλοδοξία μετατροπής της χώρας σε παραθεριστικό προορισμό και πέραν του καλοκαιριού, η ζημία μοιάζει αναμενόμενη και αυταπόδεικτη.
Καλώς ή κακώς, η επαναφορά του αξιόχρεου της χώρας στην επενδυτική βαθμίδα παραμένει και ορθώς κορυφαίος στόχος. Όσον δε αφορά τα εξοπλιστικά, εάν δεν αντιμετωπίσουμε την εσωτερική παθογένεια σε όλα τα επίπεδα, ακόμα κι αν αγοράσουμε F-22 Raptor, Arleigh Burke, όπλα λέιζερ, ή μας παραχωρήσουν το… “star-ship enterprise”, τύχη καλύτερη δεν θα έχουμε. Διότι στη συλλογική μας εικόνα, το ότι στερούμαστε σοβαρότητας, “βγάζει μάτι”… Αυτά.
Αυτός είναι ο λόγος που σε κρίσιμες υπηρεσίες και πόστα, δεν υπάρχει θέση για… μαμούχαλους πολιτικάντηδες που αποδεικνύονται ελλιποβαρείς σε κάθε “ευκαιρία” και πολιτικά, αλλά και ως προσωπικότητες. Χρειάζονται πρόσωπα με ικανότητες, συναίσθηση της αποστολής και επαρκή δόση καλώς νοούμενης τρέλας για να φέρουν αποτέλεσμα. Τέτοιες επιλογές δεν μπορούν να γίνονται με γνώμονα το ποιος είναι αρεστός και ποιος όχι στο πλαίσιο του εσωκομματικού παιχνιδιού της κυβερνητικής παράταξης. Διότι πολλά ακούγονται…
Εν κατακλείδι: Χρήματα για τις αποζημιώσεις θα βρεθούν, είτε από ευρωπαϊκούς είτε από εθνικούς πόρους. Η οικονομία της χώρας αναπόφευκτα θα πληγεί. Όταν όμως έχει καταστραφεί περισσότερο από το 20% της ήδη μειωμένης γεωργικής παραγωγής, αλλά και όταν οι εικόνες είναι βέβαιο ότι επιφέρουν συντριπτικό πλήγμα στη φιλοδοξία μετατροπής της χώρας σε παραθεριστικό προορισμό και πέραν του καλοκαιριού, η ζημία μοιάζει αναμενόμενη και αυταπόδεικτη.
Καλώς ή κακώς, η επαναφορά του αξιόχρεου της χώρας στην επενδυτική βαθμίδα παραμένει και ορθώς κορυφαίος στόχος. Όσον δε αφορά τα εξοπλιστικά, εάν δεν αντιμετωπίσουμε την εσωτερική παθογένεια σε όλα τα επίπεδα, ακόμα κι αν αγοράσουμε F-22 Raptor, Arleigh Burke, όπλα λέιζερ, ή μας παραχωρήσουν το… “star-ship enterprise”, τύχη καλύτερη δεν θα έχουμε. Διότι στη συλλογική μας εικόνα, το ότι στερούμαστε σοβαρότητας, “βγάζει μάτι”… Αυτά.
Δημοσίευση σχολίου