Η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά δείχνει να αγριεύει σημαντικά. Η Τουρκία του Ερντογάν αντιλαμβανόμενη ενδεχομένως ότι το “μεγάλο παιχνίδι” των υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο οδεύει προς την κορύφωσή του, συνεπεία της ενεργειακής κρίσης, εκτρέπεται, επιμένοντας να επιχειρεί την κατοχύρωση δικαιωμάτων άλλων, επιμένοντας παράλληλα να ισχυρίζεται ότι τηρεί το διεθνές δίκαιο.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ένα διεθνές δίκαιο, ή μάλλον εξαιρέσεις σε αυτό, κομμένες και ραμμένες με τέτοιον τρόπο ώστε να “δικαιώνουν” τους ισχυρισμούς της Άγκυρας. Τι κι αν καμία χώρα της περιοχής δεν συμμερίζεται τις τουρκικές απόψεις; Η Άγκυρα δείχνει διαρκώς να πιστεύει, ότι το μέγεθος και η γεωστρατηγική σημασία μιας χώρα (πρέπει να) της εξασφαλίζουν περισσότερα δικαιώματα…
Αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε παρά να έχει θέσει σε συναγερμό το ελληνικό σύστημα άμυνας. Παράλληλα με την άρνηση αποδοχής τουρκικών τετελεσμένων επί του πεδίου, η Ελλάδα έχει προβεί σε σημαντικές κινήσεις επανεξοπλισμού της. Ταυτόχρονα επιδεικνύει όποτε απαιτείται τη βούληση αντίστασης επί του πεδίου, διαβιβάζοντας μήνυμα στην Άγκυρα και προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι δεν σκοπεύει να επιτρέψει στην τακτική του εκφοβισμού να παράξει αποτελέσματα.
Την ίδια στιγμή όμως, αφενός δεν πρέπει να δείξει σημάδια χαλάρωσης της προσπάθειας επανεξοπλισμού και αφετέρου οφείλει να διορθώσει την εικόνα εσωτερικού διχασμού που εκπέμπει προς το εξωτερικό. Ένα δίχως όρια εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι με στόχο την κατάληψη της εξουσίας μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελληνική ασφάλεια από το τουρκικό στράτευμα.
Ξεκινώντας από τις εξελίξεις στα εξοπλιστικά, όλοι ευελπιστούν ότι οι πρωθυπουργικές ανακοινώσεις θα συνεχιστούν στην αναμενόμενη ομιλία στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ). Η Ελλάδα οφείλει να λάβει απόφαση για τις κορβέτες και να αποφασίσει την απόκτηση άλλης μία φρεγάτας FDI Belharra HN στην ίδια τιμή (option), ενώ πρέπει να προωθηθούν ταχύτατα και κάποια επιμέρους εξοπλιστικά τα οποία παράγουν ισχυρό αποτρεπτικό αποτέλεσμα και σχετικά γρήγορα. Ένα παράδειγμα είναι η αναβάθμιση των μαχητικών αεροσκαφών F-16 Block 50 που έχει αποφασιστεί. Ας καταγράψουμε όμως ένα ακόμα επίκαιρο παράδειγμα, που είναι όμως εξόχως ενδεικτικό.
Πρόκειται για την περίπτωση των ισραηλινής κατασκευής όπλων της οικογένειας Spike είναι μία από τις περιπτώσεις αυτές. Ενώ κατά πληροφορίες η δουλειά των επιτροπών που ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση της προμήθειας έχει ενδεχομένως και ολοκληρωθεί, επί έναν σχεδόν μήνα μοιάζει κάτι να έχει σταματήσει κάθε εξέλιξη. Ας ελπίσουμε την ευθύνη να φέρει η θερινή ραστώνη.
Πρόκειται για όπλα που μια έκδοσή τους θα εξασφαλίσει την ικανότητα καταστροφής τεθωρακισμένων από πολύ μεγάλες αποστάσεις, ενώ άλλη θα καταστήσει εξαιρετικά επισφαλή αποβατική ενέργεια σε ελληνικά νησιά. Περισσότερες επιχειρησιακές λεπτομέρειες δεν χρειάζονται. Δεν είναι εξάλλου αυτή η ουσία του παρόντος σχολίου.
Τι ακριβώς συμβαίνει δεν είναι σαφές. Η συγκυρία είναι κάπως ύποπτη διότι την ίδια περίοδο προχώρησε η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ, ενώ γνωστά είναι και όσα ισχυρίζεται η Άγκυρα περί αποστρατιωτικοποίησης των νήσων. Να βρίσκεται άραγε σε εξέλιξη παρασκηνιακά κάποια διπλωματική πρωτοβουλία εξεύρεσης κάποιας λύσης στην ανατολική Μεσόγειο, ανάλογη με την παρέμβαση των Αμερικανών στη διένεξη Λιβάνου και Ισραήλ;
Σε κάθε περίπτωση, η βούληση αντίστασης επί το πεδίου εκ μέρους της Ελλάδας, επιδεινώνει τις παραμέτρους του προβλήματος, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τουρκικής πλευράς. Οι Τούρκοι μπορεί να είναι εθισμένοι σε μια συμπεριφορά που επικεντρώνεται σε παχιά λόγια και στρατιωτικές προκλήσεις. Ανόητοι όμως και παράλογοι στην εκτίμηση των πραγματικών περιθωρίων που είναι δεν είναι.
Οι αποφάσεις που θα ληφθούν, προφανώς θα εμπεριέχουν και την περιώνυμη γεωπολιτική διάσταση. Όσες ενστάσεις και να έχουν διατυπωθεί από τις σελίδες του DP για τη μέθοδο υλοποίησης των εξοπλιστικών προγραμμάτων, έχουν ενισχύσει την προσπάθεια ανάπτυξης συμμαχικών σχέσεων με τις προμηθεύτριες χώρες.
Αφενός η Ελλάδα στέλνει το μήνυμα ότι δεν ζητά από άλλους να κάνουν δουλειά την οποία η ίδια επιθυμεί με κάθε τρόπο να αποφύγει. Εάν αυτή ήταν η οπτική, καμία χώρα δεν είναι διατεθειμένη να το πράξει, ασχέτως της ισχύος της στο στρατιωτικό και το διπλωματικό μέτωπο. Η βούληση αντίστασης επί του πεδίου σε συνδυασμό με τους εξόφθαλμα παράνομους τουρκικούς ισχυρισμού περί του τι υπαγορεύει και τι όχι το διεθνές δίκαιο, έχει αλλάξει τα δεδομένα του προβλήματος για την Ελλάδα επί το ευνοϊκότερο.
Αυτά τα κεκτημένα θα πρέπει να προστατευθούν με κάθε τρόπο. Επιμένουμε όμως ότι η μεγαλύτερη απειλή προέρχεται από ενδεχόμενη αστάθεια στο εσωτερικό μέτωπο. Το ίδιο σχεδόν πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Τουρκία. Οι εσωτερικές πολιτικές στοχεύσεις του Ερντογάν, ιδίως μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα στα μέσα Ιουλίου του 2016 και οι αποφάσεις που λήφθηκαν μετά, οδήγησαν στην αντιμετώπιση πλήθους ογκούμενων προβλημάτων για την ισχύ των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Ας φροντίσουμε να μην αφήσουμε περιθώρια, ώστε οι εσωτερικοί πολιτικοί ανταγωνισμοί να έχουν αντίκτυπο στη μεγάλη προσπάθεια των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων να αντεπεξέλθουν σε μια ακόμη πολύ σοβαρή πρόκληση. Δεν αρκεί μόνο η φραστική υποστήριξη αλλά πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να αυτοπεριοριστούν, αναλογιζόμενες όχι μόνο τη ζημιά που μπορεί να γίνει στην εθνική αμυντική προσπάθεια.
Εξίσου σημαντικό είναι όλοι να αναλογιστούν και τις δικές τους ευθύνες για το ότι η χώρα δεν έχει ακόμα ένα σύστημα εξοπλισμών λειτουργικό, αλλά και ταυτόχρονα προστατευμένο, κατά τρόπον που δεν θα μπορεί οποιοσδήποτε να το παρακάμπτει με τόση ευκολία. Κυρίως όμως, ένα σύστημα που θα μπορεί να προστατεύει τη χώρα από το να καθίσταται ο τομέας της εθνικής άμυνας αντικείμενο μιας δίχως όριο εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης.
Δημοσίευση σχολίου