«Εθνικιστές, στρατηγοί & Ερντογάν θέλουν σύγκρουση σε Αιγαίο & Α. Μεσόγειο»
Εθνικιστές και Τούρκοι στρατηγοί άγουν και φέρουν τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική της χώρας, έχοντας συνεχώς στο στόχαστρο Ελλάδα- Κύπρο και αναζητώντας πλέον την σύγκρουση ή την υποταγή μας όπως ουσιαστικά αναφέρουν ξένα ΜΜΕ.
Ο σημερινός τουρκικός στρατός, σύμφωνα με τον γνωστό γκιουλενιστή δημοσιογράφο Α.Μποζκούρτ, καθοδηγείται εξολοκλήρου από φιλο-ιρανούς, νεο-εθνικιστές ή ισλαμιστές αξιωματικούς και αυτό δημιουργεί ήδη μέγα θέμα στις σχέσεις με Ελλάδα- Κύπρο, αλλά και με την Ρωσία το αμέσως επόμενο διάστημα.
«Οι εθνικιστές σύμμαχοι του Ερντογάν πιέζουν για στρατιωτικό ακτιβισμό στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στην Ελλάδα για την Κύπρο«, δηλώνει ο Μουσταφά Γκρούμπους ειδικός αναλυτής του Αραβικού κέντρου στην Ουάσιγκτον (Arab Center Washington DC).
Η εκτίμηση του ειδικού από την Ουάσιγκτον σαφώς και θα προβληματίσει έντονα την ελληνική και στρατιωτική ηγεσία, ως προς το που θα φτάσει ο Ερντογάν στην Α.Μεσόγειο.
Νομίζουμε ότι οφείλουμε να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι όσον αφορά τις ένοπλες δυνάμεις σε πολύ μεγάλο ποσοστό, όπως και στον διπλωματικό τομέα, προετοιμαζόμενοι ακόμα και για «επικίνδυνα σενάρια», αλλά υπενθυμίζουμε ότι το σημερινό τουρκικό καθεστώς δεν αμφισβητεί μόνο την ελληνική ΑΟΖ στην Α. Μεσόγειο, αλλά διεκδικεί το “μισό Αιγαίο” (χάρτης Γαλάζιας πατρίδας) καθώς και 18 νησιά μας στο Αιγαίο.
Το μενού για τους Τούρκους δεν τελειώνει εδώ, διότι αργότερα ίσως θυμηθούν και την Δυτική Θράκ Εκτιμάται ότι η φόρα που πήραν οι Τούρκοι σε Συρία και Ιράκ, …πρέπει να ανακοπεί στα δυτικά, πάση θυσία…τώρα, αλλιώς μετά θα είναι πολύ αργά.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία σύμφωνα με αμερικανικό ινστιτούτο, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις στρατιωτικές της δυνατότητες για την άσκηση της εξωτερική της πολιτική, προκαλώντας περιφερειακές και διεθνείς εντάσεις, με την τελευταία να αφορά και την Ρωσία, μετά την ανακοίνωση Ερντογάν για ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη.
Σε μεγάλο βαθμό η Άγκυρα είναι απομονωμένη στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, με το Κατάρ να μένει ο μόνος ισχυρός σύμμαχος.
Η Άγκυρα βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Μόσχα για τα σχέδιά της να αναπτύξει στρατεύματα στην Τρίπολη και όχι μόνο.
Το Haberturk ανέφερε ότι η Τουρκία σχεδιάζει να κατασκευάσει στρατιωτική βάση στη Λιβύη όπως αυτή στο Κατάρ μετά την συμφωνία με τον Σαράτζ.
Ο Mustafa Gurbuz, μέλος του Αραβικού Κέντρου στην Ουάσινγκτον, δήλωσε ότι μια συμμαχία μεταξύ του Ερντογάν, των Τούρκων εθνικιστών, και της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, είναι μέρος του λόγου της στρατιωτικοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
«Οι εθνικιστές σύμμαχοι του Ερντογάν πιέζουν για στρατιωτικό ακτιβισμό στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στην Ελλάδα για την Κύπρο», δήλωσε ο Γκρούμπους.
Σε κάποιο βαθμό, η στρατιωτική εξουσία έπαιζε και συνεχίζει να παίζει πάντα ρόλο στην Τουρκία. Τα τελευταία χρόνια, η μονομερής στρατιωτική δράση έχει γίνει ένα πολύ συνηθισμένο χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, θέτοντας τη χώρα σε πορεία σύγκρουσης με γείτονες, περιφερειακές δυνάμεις και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
Όταν ο Ερντογάν μίλησε την 1η Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας κοινοβουλευτικής περιόδου, εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις «δυνάμεις ασφαλείας που υψώνουν με υπερηφάνεια την τουρκική σημαία στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κατάρ και σε πολλά άλλα μέρη ξυπνώντας αντι-οθωμανικά αντανακλαστικά σε ολόκληρη την περιοχή.
Από το 2016, η Τουρκία έχει οργανώσει τρεις στρατιωτικές παρεμβάσεις στη Συρία. Τον Νοέμβριο, ο Ερντογάν ανακοίνωσε την κατασκευή μιας δεύτερης στρατιωτικής βάσης στο Κατάρ. Τούρκοι στρατιώτες αναπτύσσονται στη Σομαλία. Τον τελευταίο καιρό, η Άγκυρα πρόσθεσε την ανάπτυξη νέας βάσης στα Κατεχόμενα.
Πριν από μια δεκαετία, το «τουρκικό μοντέλο» της «ήπιας μουσουλμανικής δημοκρατίας», βρισκόταν στο επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, αλλά προφανώς επρόκειτο για προκάλυμμα για αυτό που βλέπουμε σήμερα.
«Τότε ήταν ένα παράδειγμα για την υπόλοιπη Μέση Ανατολή, παρουσιάζοντας την Τουρκία ως ένα μουσουλμανικό έθνος που ήταν δημοκρατικό, κοσμικό, ενσωματωμένο στην παγκόσμια οικονομία και συμμετείχε σε βασικούς δυτικούς θεσμούς, όπως το ΝΑΤΟ», ανέφεραν οι αναλυτές Γκούλλον Τολ και Μπιρόλ Μπασκάν, του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής στην Ουάσινγκτον.
Οι τουρκικές σαπουνόπερες έγιναν επιτυχίες σε όλη τη Μέση Ανατολή και η Τουρκία δέχονταν όλο και περισσότερους τουρίστες από την περιοχή.
Ωστόσο, η εικόνα άλλαξε. Η βία κατά τουριστών, οι στρατιωτικές επεμβάσεις στην Συρία και πολλά άλλα, απέδειξαν τα όρια της ήπιας τουρκικής εξουσίας.
Στη Συρία ο Ερντογάν τερμάτισε τη φιλία του με τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ Ασάντ και άρχισε να υποστηρίζει τους αντάρτες που πολεμούν ενάντια στη Δαμασκό.
Οι δεσμοί της Τουρκίας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και η νεο-οθωμανική ρητορική της, συνέπλεαν με τις κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή, ενώ οι σχέσεις της Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες πήγαιναν και εξακολουθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
«Πίσω από τον αυξανόμενο στρατιωτικό ακτιβισμό της Τουρκίας είναι η πτώση αυτού που κάποτε ονομάστηκε» τουρκικό μοντέλο «, δήλωσε ο Γκρούμπους.
Όσον αφορά την εγχώρια σκηνή της Τουρκίας, η μείωση της υποστήριξης των ψηφοφόρων για το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν, έχει κάνει τον πρόεδρο να εξαρτάται πλέον ολοκληρωτικά από τους εθνικιστές συμμάχους του, που του ξασφαλίζουν την φιλοκυβερνητική πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και τον ωθούν να κινείται πλέον σε άλλες επικίνδυνες “ατραπούς”.
Ο Γκρούμπους ανέφερε ότι ο Ερντογάν στρέφεται προς τον αυταρχισμό και ότι η έλλειψη μη εθνικιστικών πολιτικών εταίρων στην Άγκυρα ενίσχυσε την επιρροή των εθνικιστικών γραφειοκρατών και του τουρκικού στρατού, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Μερικοί από τους νέους συμμάχους του προωθούν ένα ευρασιασιοποιητικό όραμα που υποστηρίζει ότι η Τουρκία πρέπει να επιδιώξει στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα. Άλλοι είναι εθνικιστές οπαδοί του Mustafa Kemal Ataturk, σύγχρονου ιδρυτή της Τουρκίας και άλλοι αναπολούν οθωμανικά μεγαλεία.
«Η μετατόπιση της πολιτικής στη Συρία για παράδειγμα, ήταν αποτέλεσμα της νέας συμμαχίας του Ερντογάν με ευρασιανιστές, εθνικιστές και Κεμαλιστές στρατηγούς», ανέφερε ο Γκρούμπους.
Η τελευταία παρέμβαση της Τουρκίας στην Συρία, προκάλεσε αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τους Κούρδους στη βόρεια Συρία.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία απειλεί με στρατιωτική δράση για να σταματήσει η εξερεύνηση αερίου από άλλες χώρες εκτός Κύπρου, προκαλώντας εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Άγκυρα αναφέρει ότι το στιβαρό της στυλ έχει σχεδιαστεί για να κάνει όλους τους άλλους “παίκτες” να ακούν προσεκτικά την τουρκική θέση.
Μετά από την πρόσφατη αμφιλεγόμενη ναυτική συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, από την οποία προκλήθηκε έντονη κριτική από την ΕΕ επειδή θιγόταν η Ελλάδα, οι Τούρκοι απέδειξαν τι ακριβώς σχεδίαζαν.
“Αυτό ήταν ακριβώς το αποτέλεσμα που επεδίωκε η Άγκυρα”, είπε Τούρκος αξιωματούχος.
«Με αυτή την υπογραφή, μπορούμε να διαπραγματευτούμε», δήλωσε ο ίδιος, μιλώντας υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας.
Με αυτό το στυλ εξωτερικής πολιτικής όμως, η Τουρκία δεν θα “πάει πολύ μακριά”, εκτιμούν πολλοί ξένοι αναλυτές.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
«Οι εθνικιστές σύμμαχοι του Ερντογάν πιέζουν για στρατιωτικό ακτιβισμό στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στην Ελλάδα για την Κύπρο«, δηλώνει ο Μουσταφά Γκρούμπους ειδικός αναλυτής του Αραβικού κέντρου στην Ουάσιγκτον (Arab Center Washington DC).
Η εκτίμηση του ειδικού από την Ουάσιγκτον σαφώς και θα προβληματίσει έντονα την ελληνική και στρατιωτική ηγεσία, ως προς το που θα φτάσει ο Ερντογάν στην Α.Μεσόγειο.
Νομίζουμε ότι οφείλουμε να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι όσον αφορά τις ένοπλες δυνάμεις σε πολύ μεγάλο ποσοστό, όπως και στον διπλωματικό τομέα, προετοιμαζόμενοι ακόμα και για «επικίνδυνα σενάρια», αλλά υπενθυμίζουμε ότι το σημερινό τουρκικό καθεστώς δεν αμφισβητεί μόνο την ελληνική ΑΟΖ στην Α. Μεσόγειο, αλλά διεκδικεί το “μισό Αιγαίο” (χάρτης Γαλάζιας πατρίδας) καθώς και 18 νησιά μας στο Αιγαίο.
Το μενού για τους Τούρκους δεν τελειώνει εδώ, διότι αργότερα ίσως θυμηθούν και την Δυτική Θράκ Εκτιμάται ότι η φόρα που πήραν οι Τούρκοι σε Συρία και Ιράκ, …πρέπει να ανακοπεί στα δυτικά, πάση θυσία…τώρα, αλλιώς μετά θα είναι πολύ αργά.
Την ίδια στιγμή η Τουρκία σύμφωνα με αμερικανικό ινστιτούτο, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις στρατιωτικές της δυνατότητες για την άσκηση της εξωτερική της πολιτική, προκαλώντας περιφερειακές και διεθνείς εντάσεις, με την τελευταία να αφορά και την Ρωσία, μετά την ανακοίνωση Ερντογάν για ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη.
Σε μεγάλο βαθμό η Άγκυρα είναι απομονωμένη στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, με το Κατάρ να μένει ο μόνος ισχυρός σύμμαχος.
Η Άγκυρα βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Μόσχα για τα σχέδιά της να αναπτύξει στρατεύματα στην Τρίπολη και όχι μόνο.
Το Haberturk ανέφερε ότι η Τουρκία σχεδιάζει να κατασκευάσει στρατιωτική βάση στη Λιβύη όπως αυτή στο Κατάρ μετά την συμφωνία με τον Σαράτζ.
Ο Mustafa Gurbuz, μέλος του Αραβικού Κέντρου στην Ουάσινγκτον, δήλωσε ότι μια συμμαχία μεταξύ του Ερντογάν, των Τούρκων εθνικιστών, και της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, είναι μέρος του λόγου της στρατιωτικοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
«Οι εθνικιστές σύμμαχοι του Ερντογάν πιέζουν για στρατιωτικό ακτιβισμό στην Ανατολική Μεσόγειο ενάντια στην Ελλάδα για την Κύπρο», δήλωσε ο Γκρούμπους.
Σε κάποιο βαθμό, η στρατιωτική εξουσία έπαιζε και συνεχίζει να παίζει πάντα ρόλο στην Τουρκία. Τα τελευταία χρόνια, η μονομερής στρατιωτική δράση έχει γίνει ένα πολύ συνηθισμένο χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, θέτοντας τη χώρα σε πορεία σύγκρουσης με γείτονες, περιφερειακές δυνάμεις και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
Όταν ο Ερντογάν μίλησε την 1η Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας κοινοβουλευτικής περιόδου, εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις «δυνάμεις ασφαλείας που υψώνουν με υπερηφάνεια την τουρκική σημαία στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κατάρ και σε πολλά άλλα μέρη ξυπνώντας αντι-οθωμανικά αντανακλαστικά σε ολόκληρη την περιοχή.
Από το 2016, η Τουρκία έχει οργανώσει τρεις στρατιωτικές παρεμβάσεις στη Συρία. Τον Νοέμβριο, ο Ερντογάν ανακοίνωσε την κατασκευή μιας δεύτερης στρατιωτικής βάσης στο Κατάρ. Τούρκοι στρατιώτες αναπτύσσονται στη Σομαλία. Τον τελευταίο καιρό, η Άγκυρα πρόσθεσε την ανάπτυξη νέας βάσης στα Κατεχόμενα.
Πριν από μια δεκαετία, το «τουρκικό μοντέλο» της «ήπιας μουσουλμανικής δημοκρατίας», βρισκόταν στο επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, αλλά προφανώς επρόκειτο για προκάλυμμα για αυτό που βλέπουμε σήμερα.
«Τότε ήταν ένα παράδειγμα για την υπόλοιπη Μέση Ανατολή, παρουσιάζοντας την Τουρκία ως ένα μουσουλμανικό έθνος που ήταν δημοκρατικό, κοσμικό, ενσωματωμένο στην παγκόσμια οικονομία και συμμετείχε σε βασικούς δυτικούς θεσμούς, όπως το ΝΑΤΟ», ανέφεραν οι αναλυτές Γκούλλον Τολ και Μπιρόλ Μπασκάν, του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής στην Ουάσινγκτον.
Οι τουρκικές σαπουνόπερες έγιναν επιτυχίες σε όλη τη Μέση Ανατολή και η Τουρκία δέχονταν όλο και περισσότερους τουρίστες από την περιοχή.
Ωστόσο, η εικόνα άλλαξε. Η βία κατά τουριστών, οι στρατιωτικές επεμβάσεις στην Συρία και πολλά άλλα, απέδειξαν τα όρια της ήπιας τουρκικής εξουσίας.
Στη Συρία ο Ερντογάν τερμάτισε τη φιλία του με τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ Ασάντ και άρχισε να υποστηρίζει τους αντάρτες που πολεμούν ενάντια στη Δαμασκό.
Οι δεσμοί της Τουρκίας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και η νεο-οθωμανική ρητορική της, συνέπλεαν με τις κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή, ενώ οι σχέσεις της Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες πήγαιναν και εξακολουθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
«Πίσω από τον αυξανόμενο στρατιωτικό ακτιβισμό της Τουρκίας είναι η πτώση αυτού που κάποτε ονομάστηκε» τουρκικό μοντέλο «, δήλωσε ο Γκρούμπους.
Όσον αφορά την εγχώρια σκηνή της Τουρκίας, η μείωση της υποστήριξης των ψηφοφόρων για το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν, έχει κάνει τον πρόεδρο να εξαρτάται πλέον ολοκληρωτικά από τους εθνικιστές συμμάχους του, που του ξασφαλίζουν την φιλοκυβερνητική πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και τον ωθούν να κινείται πλέον σε άλλες επικίνδυνες “ατραπούς”.
Ο Γκρούμπους ανέφερε ότι ο Ερντογάν στρέφεται προς τον αυταρχισμό και ότι η έλλειψη μη εθνικιστικών πολιτικών εταίρων στην Άγκυρα ενίσχυσε την επιρροή των εθνικιστικών γραφειοκρατών και του τουρκικού στρατού, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Μερικοί από τους νέους συμμάχους του προωθούν ένα ευρασιασιοποιητικό όραμα που υποστηρίζει ότι η Τουρκία πρέπει να επιδιώξει στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα. Άλλοι είναι εθνικιστές οπαδοί του Mustafa Kemal Ataturk, σύγχρονου ιδρυτή της Τουρκίας και άλλοι αναπολούν οθωμανικά μεγαλεία.
«Η μετατόπιση της πολιτικής στη Συρία για παράδειγμα, ήταν αποτέλεσμα της νέας συμμαχίας του Ερντογάν με ευρασιανιστές, εθνικιστές και Κεμαλιστές στρατηγούς», ανέφερε ο Γκρούμπους.
Η τελευταία παρέμβαση της Τουρκίας στην Συρία, προκάλεσε αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τους Κούρδους στη βόρεια Συρία.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία απειλεί με στρατιωτική δράση για να σταματήσει η εξερεύνηση αερίου από άλλες χώρες εκτός Κύπρου, προκαλώντας εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Άγκυρα αναφέρει ότι το στιβαρό της στυλ έχει σχεδιαστεί για να κάνει όλους τους άλλους “παίκτες” να ακούν προσεκτικά την τουρκική θέση.
Μετά από την πρόσφατη αμφιλεγόμενη ναυτική συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, από την οποία προκλήθηκε έντονη κριτική από την ΕΕ επειδή θιγόταν η Ελλάδα, οι Τούρκοι απέδειξαν τι ακριβώς σχεδίαζαν.
“Αυτό ήταν ακριβώς το αποτέλεσμα που επεδίωκε η Άγκυρα”, είπε Τούρκος αξιωματούχος.
«Με αυτή την υπογραφή, μπορούμε να διαπραγματευτούμε», δήλωσε ο ίδιος, μιλώντας υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας.
Με αυτό το στυλ εξωτερικής πολιτικής όμως, η Τουρκία δεν θα “πάει πολύ μακριά”, εκτιμούν πολλοί ξένοι αναλυτές.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου