Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ, Διεθνολόγου
Ένας από τους λόγους που η Ελλάδα δεν ανέπτυξε στο παρελθόν ανεπτυγμένο και ολοκληρωμένο διεθνολογικό υπόβαθρο, (τόσο ως κοινωνία όσο και σαν κράτος) είναι ο εγκλεισμός του διεθνολογικού δυναμικού σε δύο ζητήματα: Ελληνοτουρκικά (μαζί με Κυπριακό) και Σκοπιανό.
Τα εθνικά ζητήματα της χώρας θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν όπως μετά το 2009. Με περιφερειακές πρωτοβουλίες οι οποίες θα εγκιβώτιζαν εντός τους αυτά. Ο λόγος που και τα δύο εθνικά ζητήματα, δεν είχαν κατά την κρίσιμη δεκαετία του 90’* την πρέπουσα διαχείριση εκ μέρους της Ελλάδας, ήταν η αποσπασματική αντιμετώπισή τους, η υιοθέτησή τους ως ”ξεχωριστά ζητήματα” από τις περιφερειακές εξελίξεις.
Σήμερα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι στο σπίτι μας, κάθε μέρα και το ζήτημα είναι το αν όντως η εικόνα της γειτονικής χώρας είναι η πραγματική, ακολουθώντας το ”εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές”. Το θέμα της Τουρκίας είναι ακόμη προβληματικό τόσο στη σύλληψή του, όσο και στην παρουσίασή του. Πότε έχουμε την ορθή εχθρογνωσία και πότε όχι; Πότε η Τουρκία μπαίνει στο σπίτι του Έλληνα πολίτη και του λέει όσα εκείνη θέλει; Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ολοένα και σημαντικότερο πρόβλημα;
Εικόνες χωρίς φίλτρο.
Η Τουρκία είναι μια χώρα που δεν έχει πάψει να κοιτάει τον εαυτό της ως διάδοχη πολιτειακή κατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιεί όλες εκείνες τις μεθόδους που κληρονόμησε από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία καθώς οι Σελτζούκοι, είχαν πολύ πριν καταλύσουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανεπτυγμένη στρατιωτική δύναμη για την εποχή αλλά όχι διπλωματία, όχι κουλτούρα υψηλής στρατηγικής που μετουσιώνεται σε πολιτική και αντίστροφα. Σήμερα η Τουρκία είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν μια φωτοτυπία από την εποχή των αυτοκρατοριών.
Ο Σουλεϊμάν είναι ο Ερντογάν και ο εκάστοτε Βεζίρης του, είτε λέγεται Νταβούτογλου, είτε λέγεται Γιλντιρίμ, είτε Τσαβούσογλου, με το που αποκτήσει κάποια δύναμη, αντικαθίσταται. Επίσης, η Τουρκία συνεχώς διεκδικεί, συνεχώς ανασταίνει μια “πορεία προς τη Βιέννη”. Διεκδικεί την …Τροία, τον όμηρο, την Αμερική την ίδια. Η προπαγάνδα και η ίντριγκα ήταν (και είναι) αναπόσπαστα κομμάτια της οθωμανικής κουλτούρας η οποία λόγω της παραπάνω έλλειψης διπλωματικής κουλτούρας, ήταν λογικό να είναι πιο επιρρεπής στην βία και στις κτηνωδίες.
Το ψέμα και η υπερβολή της σημερινής Τουρκίας, μπαίνει κάθε μέρα στο σπίτι του Έλληνα πολίτη. Χωρίς φίλτρο. Οι υπερβολές και τα ψέματα που καθημερινά βγαίνουν από τα σπλάχνα του τουρκικού κράτους, θα ήταν καλό αν πήγαιναν σε ειδικό θεσμό ο οποίος θα μπορούσε να τα φιλτράρει αυτά τα “μηνύματα” και να τα διανείμει μετά (αφού τα επεξεργαστεί) σε αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Αυτά όμως γίνονται σε οργανωμένα κράτη. Σε κράτη που δε θεωρούν ”ακροδεξιά” την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, στα κράτη που δε θεωρούν ”λεπτομέρειες επουσιώδους χαρακτήρα” τις οργανωτικές αρετές. Πύραυλοι, βόμβες, παλάτια, αεροδρόμια, μεγαλεία και άλλα πολλά, μπαίνουν καθημερινά στα ελληνικά σπίτια, κάνοντας την τουρκική δουλειά. Η Τουρκία επιθυμεί να εκφοβίσει και σταδιακά να γκριζάρει όχι πλέον το Αιγαίο, αλλά την ίδια την συνείδηση των γειτονικών της χωρών, προβάλλοντας με ψυχωτικό τρόπο τον εαυτό της κάτι σαν ”αναγκαίο κακό της περιοχής”. Μη νομίζετε. Το σύνθημα ”Τίποτε δε λύνεται σε Αιγαίο και Μεσόγειο χωρίς την Τουρκία” αυτό ακριβώς περιγράφει.
“Εχθρογνωσία” με τηλεθέαση.
Το λάθος είναι η πρώτη μορφή διδαχής. Καλύτερος καθηγητής πανεπιστημίου από το λάθος, δεν υπάρχει. Και αυτό καθώς ακολουθεί το λάθος, η διόρθωση και η βελτίωση. Η Ελλάδα στην κρίση των Ιμίων δεν έμαθε τίποτε. Ούτε συνολικά, ούτε στα επιμέρους. Μια πτυχή της κρίσης των Ιμίων, ήταν ο ρόλος των ΜΜΕ. Κάθε κάμερα, εκείνες τις μέρες που κορυφωνόταν η κρίση στα Ίμια, ήταν και ένας “διπλωμάτης”. Ήταν και ένας “στρατηγός”.
Η εχθρογνωσία που επικαλούνται όσοι υπερπροβάλλουν την Τουρκία και τους βρυχηθμούς της, δεν υφίσταται ως επιχείρημα. Η εχθρογνωσία αφορά την αναζήτηση των αντικειμενικών δυνατοτήτων ενός αντιπάλου και πώς αυτός μπορεί να κινητοποιήσει τους πόρους του εναντίον σου. Με άλλα λόγια, εχθρογνωσία δεν είναι να προβάλλεις τις τουρκικές εφημερίδες και τα εξώφυλλά τους, δεν είναι η τήρηση ίσων αποστάσεων από κάτι που είναι εκ θεμελίων ”άνισο” ( η Τουρκία παρανομεί κάθε μέρα, όχι μόνο εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου αλλά και εις βάρος άλλων χωρών και πλέον, εις βάρος όλου του δυτικού κόσμου). Εχθρογνωσία είναι το να μελετήσει κανείς πόσες μέρες μπορεί να κάνει πόλεμο η Τουρκία. Ποιές είναι οι τροφοδοτικές της ικανότητες. Πόσο “πουλάει” ο ανθελληνισμός στην Τουρκία. Παραδόξως: Η Ελλάδα και το μίσος έναντι αυτής, δεν πουλάει τόσο στην Τουρκία. Πουλάει όμως, εδώ!
Το εύλογο ερώτημα είναι: Αφού ο ανθελληνικός φανατισμός στη γειτονική χώρα δεν προχωράει, και αφού οι ίδιοι οι Τούρκοι πολίτες, δεν ενδιαφέρονται τόσο, γιατί να ενδιαφερθούν δυσανάλογα οι Έλληνες Μπορούμε να μιλάμε για τους μύδρους και τις ιταμές δηλώσεις Τούρκων πολιτικών κατά της Ελλάδας και ταυτόχρονα να παινεύουμε (στην ίδια παρουσίαση) το τσαϊ ή κάθε τουρκική συνήθεια;
Ποιός ο σκοπός; Ποιό το μήνυμα στον Έλληνα πολίτη; Η Τουρκία του λευκού κελιού και των παράνομων εγκλεισμών δημοσιογράφων και χριστιανών ιερέων ή εικόνα των τουρκικών σήριαλ όπου ”είναι άνθρωποι σαν εμάς”; Ποιά είναι τελικά η εικόνα της Τουρκίας; Η Ελλάδα όμως αντιστέκεται. Κανένα απόλύτως φίλτρο σε τίποτε, για μια χώρα που επιβουλεύεται τα συμφέροντα της Ελλάδας νύχτα-μέρα σε Αιγαίο και Κύπρο. Είτε με παλιούς “τουρκοφάγους”, είτε με οπαδούς της όποιας λύσης, συνεχίζει να μην της αρέσει τίποτε που να βαδίζει στο μέτρο.
Μούδιασμα και φόβος αλλά πάλι καλά που υπάρχει και το Twitter.
Η συναισθηματική σύλληψη της εξωτερικής πολιτικής, είναι καταστροφική. Αυτή είναι άλλωστε και η επιδίωξη της Τουρκίας. Να κερδίσει έναν ακήρυχτο πόλεμο, στο ψυχολογικό πεδίο. Οι απειλές του Σουλτάνου, με το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται (όπως άλλωστε προστάζει η θεωρία της προπαγάνδας) ως “θα σας πετάξουμε στη θάλασσα”, προβάλλονται καθημερινά σε μέσα με μουσικά χαλιά με μουσική epic και για όσους γνωρίζουν, σκηνοθετείται καθημερινά ένα μούδιασμα το οποίο θα ολοκληρωθεί όταν προκαλέσει παράλυση και αδράνεια.
Μη μας κάνουν εντύπωση δηλώσεις πολιτικών περί Καστελόριζου και του πού αυτό ανήκει. Μη μας κάνουν εντύπωση δηλώσεις-επιθυμίες για το ποιά τούρκικη λέξη θα μας προσδιορίζει (γκιαούρ ή καρντάς). Τέλος, μη μας κάνει εντύπωση οτι ακόμη και όταν σφυγμομετρήσεις δείχνουν οτι οι πολίτες ευρωπαϊκών κρατών στηρίζουν συντριπτικά την στρατιωτική βοήθεια προς την Ελλάδα, (καθώς κράτη και κοινωνίες της Δύσης μας θέτουν ξανά ως σύνορο του δυτικού κόσμου) φωνές πολιτικών τινάζουν το σύνορο στον αέρα προκειμένου να χαρακτηριστούμε ως ”γέφυρα” της Τουρκίας με τη Δύση.
O παράδοξος σύμμαχος της Ελλάδας, είναι το Tweeter. Αυτό συμβαίνει καθώς κανείς δε θα είχε δει το πραγματικό μέγεθος της Τουρκίας, αν ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε κάνει εκείνο το περιβόητο tweet το οποίο έστειλε στα Τάρταρα την Τουρκία και μετά από μέρες, ξεκίνησαν στην Τουρκία οι συζητήσεις για την αγκινάρα, τα κρεμμύδια και όλα όσα μας θυμίζουν πως στη σημερινή παγκόσμια οικονομία, το να είσαι το Νο. 17 στον κόσμο, σημαίνει όσα ένα tweet.
Πολλές χώρες στο παρελθόν που χαρακτηρίστηκαν ”τίγρεις” (λόγω ραγδαίας ανάπτυξης) όπως της Ανατολικής Ασίας, με μια κρίση, είδαν τα νομίσματά τους να υποτιμούνται κατά 25% σε ένα βράδυ. Η Τουρκία έκανε πολλά βήματα μπροστά από το 2003 και μετά. Παραμένει όμως σε μεγάλο βαθμό και σε πολλούς δείκτες χώρα του Τρίτου Κόσμου (με τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα, αναπτυσσόμενου κόσμου). Η Άγκυρα έχει τόση ισχύ όσο μια δήλωση του Αμερικανού αντιπροέδρου Mike Pence, ο οποίος λίγες μέρες πριν έθεσε εν αμφιβόλω το μέλλον της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Μέχρι να δημιουργήσουμε εκείνες τις δομές που θα λειτουργούν υποβοηθητικά για την εξωτερική μας πολιτική και οι οποίες θα φιλτράρουν το τουρκικό ”θέαμα”, καλό είναι να θυμόμαστε την ρεαλιστική σχολή σκέψης. Όσο υπάρχουν τέτοιες υπερπροβολές για τα μεγαλεία μιας χώρας η οποία αναπτύχθηκε με ”κονδύλια” τα οποία αναζητούνται σε ιρανικές ή και σε άλλες ”τράπεζες”, η εξισορρόπηση αυτής της υπερβολής θα έρχεται με τον μηδενισμό. Έτσι, το εκκρεμές των άκρων θα συνεχίζει να υπάρχει στο αέναον. Θα βγαίνουν άλλοι οι οποίοι θα λένε κάθε μέρα (όπως το λένε από το 1993) οτι η Τουρκία θα διαλυθεί και οτι δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτε εμείς.
Κατά …περίεργο τρόπο, και οι δύο ”πτέρυγες ανάλυσης” όσο αντίθετες και αν φαίνονται, στο τέλος τέμνονται. Αδράνεια προκαλεί και η εισβολή του φόβου στο καθιστικό κάθε Έλληνα πολίτη, αδράνεια προκαλεί και ο ”προφητικός” εφησυχασμός οτι η Τουρκία θα διαλυθεί από μόνη της. Τέλος, μέχρι να καταλάβουμε οτι δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις και αντικειμενική κάλυψη για κράτη που εισβάλλουν παράνομα και κατέχουν εδάφη άλλων χωρών, (βλ. Κύπρος) που κρατούν έναν ακήρυχτο πόλεμο καθημερινά στο Αιγαίο, που επικηρύσσουν Τούρκους πολίτες την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, ας είμαστε τουλάχιστον αισιόδοξοι για το οτι οι δυτικές χώρες και κυρίως οι ΗΠΑ, έχουν πολύ διαφορετική εικόνα από αυτήν που έχουμε εμείς για την Τουρκία και οτι οι ”προφήτες” της όποιας λύσης (οι οποίοι κάναν καριέρες στα 90’ς) έχουν πάει να βρούν άλλη Γη Επαγγελίας, καθώς τα περί ”φιλελεύθερης” Τουρκίας αφηγήματα, πήγαν περίπατο.
Ας ελπίσουμε οτι μέχρι να λυθούν τα παραπάνω, δε θα καταφέρουμε να χαλάσουμε την πορεία των εξελίξεων που είναι ευνοϊκότατη για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η δεκαετία του 1990 ήταν μια ”παραφωνία” για το διεθνές σύστημα. Η μονοκρατορία των ΗΠΑ, ταυτιζόταν ουσιαστικά με την μετάβαση από το διπολικό σύστημα (Ψυχρός Πόλεμος) σε μια μορφή πολυπολικού συστήματος. Ήταν η κρίσιμη δεκαετία για τον επαναπροσδιορισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου