Ακούγοντας τον τέως υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά να θέτει θέμα τμηματικής επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης με πρώτο πεδίο εφαρμογής το Ιόνιο, πολλοί όχι στην Τουρκία αλλά πίσω στην Ελλάδα αντέδρασαν, υποστηρίζοντας ότι εάν προχωρήσουμε έτσι, δηλαδή τμηματικά, επεκτείνοντας μεν τα χωρικά μας ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια αλλά μόνο στο Ιόνιο, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε αυτό που ισχυρίζεται η Άγκυρα: ότι δηλαδή στο Αιγαίο ισχύουν… «ειδικές συνθήκες».
Δεκτό. Όλα ή τίποτα, θα πουν κάποιοι. Με τη μόνη διαφορά ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, το όλα ή τίποτα συνήθως καταλήγει στο… τίποτα.
Η Ελλάδα δεν έχει οριοθετήσει ΑΟΖ με καμία από τις γειτονικές της χώρες, ενώ υφαλοκρηπίδα έχει οριοθετήσει μόνο με την Ιταλία. Η Κύπρος από την άλλη, έχει προχωρήσει σε οριοθετήσεις με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο. Σε πρακτικό επίπεδο, η Ελλάδα, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει αποδεχτεί ότι στο Αιγαίο ισχύουν κάποιες «ειδικές συνθήκες» που αν μη τι άλλο χρήζουν διερευνητικών επαφών με την Τουρκία.
Εξού και οι διερευνητικές επαφές. Εάν δεν ίσχυαν «ειδικές συνθήκες», τότε φαντάζομαι θα είχαμε ήδη επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια όπως άλλωστε δικαιούμαστε. Για να μην το πράττουμε, κάτι άλλο συμβαίνει. Υπάρχει και μια τουρκική απειλή πολέμου, θα πουν κάποιοι. Δεκτό. Εάν την αποδεχόμαστε όμως ως απειλή, αποδεχόμαστε και τα αποτελέσματά της: δηλαδή την μέχρι νεωτέρας μη-πραγμάτωση ενός κυριαρχικού μας δικαιώματος όπως είναι η επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια.
Η τμηματική επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων από το Ιόνιο έως την Κρήτη, και εν συνεχεία από την Κρήτη έως τον Σαρωνικό και τον Παγασητικό, παρουσιάστηκε το περασμένο Σάββατο περίπου ως… ειλημμένη απόφαση, που μάλλον δεν είναι, τουλάχιστον προς ώρας. Ανακοινώθηκε ότι επρόκειτο να γίνει πράξη μέσω (ήδη έτοιμων ή σχεδόν έτοιμων) προεδρικών διαταγμάτων αλλά στην πορεία τα σχέδια άλλαξαν και πλέον η διαδικασία θα προχωρήσει (ή δεν θα προχωρήσει) με την κατάθεση σχετικού νομοσχεδίου στη βουλή, αφού προηγουμένως συγκληθούν το Επιστημονικό Συμβούλιο του υπουργείου Εξωτερικών και ενδεχομένως το ΕΣΕΠ (Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής) υπό διευρυμένη μάλιστα σύνθεση.
Δεκτό. Εν τω μεταξύ βέβαια, η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να κάνει έναν ανέξοδο για την ίδια τσαμπουκά απαντώντας σε μια κίνηση της ελληνικής πλευράς που τελικώς αποδείχθηκε μόνο διάθεση. Στα καθ’ ημάς, για να ξεφύγουμε από το τίποτα, θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσουμε από κάπου. Ενδεχομένως από το Ιόνιο.
Η Τουρκία, όσο και αν φωνάζει, στο Ιόνιο δεν έχει κανένα λόγο. Η ελληνική βουλή ωστόσο είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο; Ιδού η Ρόδος, ή μάλλον η Κέρκυρα…
Δημοσίευση σχολίου