Νίκος Μιχαηλίδης
Η άσκηση βίας και η εκδίωξη μη μουσουλμανικών και μη τουρκικών κοινοτήτων και μειονοτήτων της Μικράς Ασίας αποτελεί μόνιμο χαρακτηριστικό της τουρκικής κρατικής πολιτικής. Αρχίζοντας από τις γενοκτονίες των γηγενών χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις μαζικές δολοφονίες μελών της κουρδικής και αλεβιτικής κοινότητας και τις φυλακίσεις και διώξεις άλλων μειονοτικών ομάδων και πολιτικών ακτιβιστών σήμερα.
Πρόκειται ασφαλώς για διαρκή ανυπαρξία κράτους δικαίου και για μονιμοποίηση της αυθαιρεσίας ενός κράτους που βρίσκεται στα χέρια των σουνιτών Τούρκων. Πρόκειται για ειδικό καθεστώς μόνιμης εξαίρεσης, το οποίο μέχρι πρόσφατα ο δυτικός κόσμος όχι μόνο απέτυχε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, αλλά το νομιμοποιούσε εις βάρος της ελευθερίας των πολιτών, αλλά και της ασφάλειας όλων των γειτόνων αυτού του κράτους.
Η ιδεολογία και οι πρακτικές της παράνομης και παράλογης εκτεταμένης κρατικής τουρκικής βίας στόχευαν στο να εξαφανίσουν τις διαφορετικές μειονότητες και να ομογενοποιήσουν ακαριαία την χώρα. Για παράδειγμα, το 1944 μια επιτροπή του κεμαλικού ρεπουμπλικανικού κόμματος της Τουρκίας (CHP), του οποίου σήμερα ηγείται ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, δημοσίευσε μια μελέτη που αφορούσε στις μειονότητες στην τότε Τουρκία.
Οι συγγραφείς της μελέτης αυτής υποστήριζαν ότι μέχρι την επέτειο των 500 χρόνων από την οθωμανική κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή το 1953, η πόλη αυτή θα πρέπει να έχει εκκαθαριστεί πλήρως από τους Έλληνες. Έντεκα χρόνια αργότερα, στις 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955, πραγματοποιείται το προσχεδιασμένο πογκρόμ έναντι των Ελλήνων. Τα Σεπτεμβριανά του 1955 επέφεραν την μεγαλύτερη καταστροφή της ελληνικής κοινότητας μετά την κατάκτηση της Πόλης από τους Οθωμανούς το 1453. Για το έγκλημα αυτό, όπως και για άλλα, το τουρκικό κράτος ποτέ δεν “απολογήθηκε”.
Η ατιμωρησία των στελεχών του τουρκικού κράτους και των συνεργατών του, που είναι υπεύθυνοι για την άσκηση αυτής της μαζικής και παράνομης βίας, οδήγησε σε ένα ακόμα πιο επικίνδυνο φαινόμενο, στην κανονικοποίηση της βίας στη δημόσια τουρκική ζωή και στην αποδοχή της ως λίγο πολύ φυσιολογικής. Αυτή η πολιτική κουλτούρα της βίας και της κρατικής αυθαιρεσίας δεν εκδηλώνεται μόνο στο εσωτερικό της χώρας έναντι των πολιτών. Κάνει την εμφάνισή της και στην εξωτερική συμπεριφορά και στις διεθνείς σχέσεις αυτού του κράτους με τον περίγυρό του.
«Ναζιστικού» τύπου αίσθηση πεπρωμένου
Οι εισβολές σε γειτονικά κράτη (Κύπρος, Συρία, Ιράκ), η αμφισβήτηση συνόρων (Ελλάδα), οι παράνομες συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες πολιτών ξένων κρατών, αλλά και η απειλή χρήσης βίας έναντι γειτονικών κρατών, αποτελούν κομμάτι της δημόσιας ρητορικής και πρακτικής της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο, η ηγεσία της οποίας χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους. Πρόκειται για συμπεριφορά μαφίας που δεν υπάρχει κανένας λόγος να ωραιοποιείται.
Η αναθεωρητική, αποσταθεροποιητική πολιτική του τουρκικού κράτους και ο επεκτατισμός του έναντι όλων των γειτόνων του νομιμοποιείται και αναπαράγεται από μια «ναζιστικού» τύπου αίσθηση αυτοκρατορικού πεπρωμένου και μεγαλείου και από μια αντίληψη περί ηθικής ανωτερότητας και ιστορικού δικαίου που καλλιεργούνται ακατάπαυστα στην τουρκική κοινή γνώμη από τους κρατικούς μηχανισμούς.
Αν αυτή η τουρκική πολιτική κουλτούρα της βίας και του επεκτατισμού δεν αλλάξει, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει στη χώρα και ο κίνδυνος για τα γειτονικά κράτη θα παραμένει μεγάλος. Η αντιμετώπιση αυτού του κράτους μέχρι σήμερα, αντί να οδηγήσει στον εκδημοκρατισμό του, οδήγησε στον πλήρη εκτροχιασμό και σε έναν νέο επεκτατικό σοβινισμό.
Οι παλιές ευρωπαϊκές πολιτικές “εξημέρωσης του θηρίου” μέσω της προοπτικής ένταξης στην ΕΕ έχουν πλέον καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Μόνο ως προπαγάνδα χρησιμοποιούνται από τις τουρκικές πολιτικές ελίτ. Αντί η ΕΕ να εξάγει δημοκρατία στην Τουρκία, η Τουρκία εξήγαγε ισλαμική τρομοκρατία στην ΕΕ, μαζί με χιλιάδες ταλαιπωρημένους πρόσφυγες. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν κάνει τραγικά λάθη τα προηγούμενα χρόνια όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετώπισαν το τουρκοσουνιτικό καθεστώς.
Μη επίλυση του κουρδικού ζητήματος
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο γόρδιος δεσμός που κρατάει εγκλωβισμένη την Τουρκία στον μιλιταριστικό αυταρχισμό και στον επεκτατισμό και εμποδίζει τον εκδημοκρατισμό της, είναι η μη επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, η Ευρώπη θα απειλείται πολλαπλώς. Το κουρδικό θα επιλυθεί μόνο όταν ξανακαθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η όποια τουρκική κυβέρνηση με το κουρδικό κίνημα ΡΚΚ και την ιστορική του ηγεσία, τον φυλακισμένο Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Διαφορετικά η τυφλή βία θα συνεχίσει να καταστρέφει την περιοχή, απειλώντας και την Ευρώπη με πρόσφυγες και τζιχαντιστές τρομοκράτες. Γι’ αυτό τον λόγο είναι απολύτως αντιπαραγωγικό η ΕΕ να συνεχίσει να έχει το ΡΚΚ καταχωρημένο ως τρομοκρατική οργάνωση. Πρέπει να παράσχει διπλωματική αναγνώριση σε αυτή την οργάνωση και να προτρέψει τα δύο μέρη σε κατάπαυση του πυρός και άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων.
Άλλωστε, δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές αυτού του κινήματος ζουν στη Γερμανία και σε πολλές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Αν η ΕΕ επιθυμεί πραγματικά να βοηθήσει την Τουρκία να βρει έναν δημοκρατικό δρόμο, οφείλει να αναγνωρίσει το ΡΚΚ και να διευκολύνει με κάθε μέσο τον Οτσαλάν ώστε να διαπραγματευθεί μια μόνιμη ειρήνη με την Άγκυρα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου