Χρήστος Λουτράδης*
Για να παραφράσουμε μια παροιμία της καθομιλουμένης, όπου ακούς περί ιστορικών στιγμών κρατά μικρό καλάθι. Η πατρίδα μας και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι το πολιτικό μας σύστημα έχει επενδύσει πολιτικά εδώ και δεκαετίες στην κατασκευή «ιστορικών» στιγμών που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων λειτουργούν απλά ως επιβεβαίωση της έλλειψης οράματος, στρατηγικού σχεδιασμού και κυρίως την επικίνδυνη διαχειριστική τους ανεπάρκεια. Αν η χώρα μας είχε τις μισές από τις διακηρυγμένες ιστορικές στιγμές σήμερα θα μιλούσαμε για μια εντελώς διαφορετική χώρα.
Αυτή την περίοδο των “ιστορικών στιγμών» διανύουμε και αυτό το καλοκαίρι με την πολυδιαφημισμένη έξοδο από την μνημονιακή επιτροπεία. Σαφέστατα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για μια στιγμή κομβικής σημασίας που εμπεριέχει βαρύ και σαφή συμβολισμό. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η χώρα μας αφήνει πίσω της μια περίοδο οκτώ ετών που επωμίστηκε ένα κατά βάση τιμωρητικό πρόγραμμα προσαρμογής που δεν υπολόγισε τις κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας. Ένα πρόγραμμα που δεν προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις δομικές παθογένειες του οικονομικού μας μοντέλου αλλά εξάντλησε την αυστηρότητα του σε λογιστικού χαρακτήρα μέτρα.
Η φιλοσοφία όμως του προγράμματος δεν αναιρεί τις ευθύνες του πολιτικού μας συστήματος που δεν κατάφερε να προχωρήσει σε σχεδόν καμία διαρθρωτική μεταρρύθμιση ουσίας που θα άλλαζε την εικόνα της δημόσιας διοίκησης και θα εστίασε σε αλλαγές νοοτροπίας και φιλοσοφίας διοίκησης με έναν κρατικό μηχανισμό πραγματικό υπηρέτη του πολίτη και δει του καταφρονεμένου και του ανέστιου. Θα προσανατόλιζε τις προσπάθειες του στην προσέλκυση επενδύσεων με γνώμονα την ανάπτυξη και την δημιουργία θέσεων εργασίας και όχι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της δημιουργίας εργασιακών συνθηκών χώρας του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Αυτό όμως το πραγματικά ιστορικό δεν πραγματοποιήθηκε στο βαθμό τουλάχιστον που θα περίμενε κανείς. Δεν πραγματοποίηθηκαν ιστορικές αλλαγές αλλά ιστορικές θυσίες από έναν λαό που αποτελούσε διαχρονικά το εύκολο φορολογικό υποζύγιο.
Και αυτή η ευθύνη είναι διττή. Των θεσμών που ασχολήθηκαν με την προώθηση ενός νέο προτεσταντικού μοντέλου διαχείρισης και των εκάστοτε κυβερνήσεων που βολεύτηκαν πίσω από τον σχεδόν αληθή μύθο των κακών ξένων.
Ας σηματοδοτήσει η εβδομάδα αυτή όχι το τέλος των μνημονίων αλλά την απαρχή που οι λέξεις θα αποκτούν το νόημα που τους αξίζει. Θα είναι το πρώτο βήμα για την συλλογική ενηλικίωση και αυτογνωσία.
* Αρθρογράφος/ πρώην συνεργάτης στη Hurriyet Daily News
Δημοσίευση σχολίου